Πέμη Ζούνη: «Εύχομαι η κόρη μου να μείνει στο Λονδίνο»

Tα δημοσιεύματα την ήθελαν να συμμετέχει στο DWTS 5 του ANT1. Καθώς λατρεύει το χορό, η πρόταση που της έγινε θα έμοιαζε δελεαστική, ωστόσο απάντησε «όχι». Προτίμησε να «περιοριστεί» στα καθήκοντα της σκηνοθέτιδας στο Μοναξιά Στην Άγρια Δύση του McDonagh, που μόλις έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Φάουστ, και στο Η Αρρώστια Της Νιότης του Bruckner, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, με επιτυχία, από το ΚΘΒΕ. Ομολογεί ότι τα τελευταία δυόμισι χρόνια, από τότε που παραιτήθηκε από τη βουλευτική έδρα της, επιλέγει να καταπιάνεται με έργα «σκληρά» και «δύσκολα».

Είναι «αρρώστια» η νιότη, όπως λέει ο τίτλος της παράστασης;
Δυστυχώς, έτσι την αντιμετωπίζουμε, σαν αρρώστια που πρέπει να καταστραφεί. Με τις επιλογές μας, εκεί οδηγούμε τη νέα γενιά… Γιατί, τι άλλο είναι ο μηδενισμός, τα «άκρα», τα ναρκωτικά, η ακύρωση κάθε ηθικού πλαισίου και η αντίληψη πως «τίποτα δεν έχει νόημα»;

Απ’ την άλλη, θα έλεγε κανείς πως στη νέα γενιά δίνονται πολλές ευκαιρίες, παντού: στην πολιτική, στην τηλεόραση, στο θέατρο…
Ίσως. Αλλά τα περιβάλλοντα όπου τους δίνονται αυτές οι ευκαιρίες δεν είναι απολύτως υγιή, από ηθικής, αξιοκρατικής και αισθητικής πλευράς. Και, βεβαίως, σεβασμού. Για παράδειγμα, την πολιτική ή την απαξιώνουν εντελώς ή, μπαίνοντας σ’ αυτήν, είναι ετοιμοπόλεμοι για «άλλα», καθόλου ευχάριστα.

Στο δικό σου ξεκίνημα υπήρχε η ίδια κατάσταση;
Η δική μου εποχή ήταν αρκετά πιο υγιής. Νομίζω ότι η δική μου γενιά ήταν η τελευταία που γνώριζε κάποια πράγματα και δεν αποστήθιζε απλώς τις πληροφορίες. Απ’ την άλλη, ζούσαμε σε μια κοινωνία που ακόμα είχε οράματα: να φύγει η Χούντα, να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό κράτος, να αποκτήσουμε ένα καλύτερο σπίτι, γιατί με τις σπουδές μας θα βρίσκαμε καλύτερες δουλειές. Αυτά τα απλά, τότε, ίσχυαν.

Ήσουν από εκείνες τις μαθήτριες που διαδήλωναν;
Δεν ήμουν το ανήσυχο νιάτο που εκδηλωνόταν στο δρόμο, αλλά αυτό που διάβαζε, για να έχει άποψη και να ασκεί κριτική. Μια φορά, ωστόσο, όταν ήμουν περίπου15 χρόνων και είχαμε ακόμη Χούντα, είχα πάει σε μια κρυφή εκδήλωση για τον Ελύτη, τον Βρεττάκο και τον Ρίτσο. Βγαίνοντας απ’ το χώρο με συνέλαβε η Ασφάλεια. Αυτό το «μη μιλάς δυνατά, γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά» το έχω ζήσει.

Η κόρη σου, η Ελεονώρα, είναι λίγο μεγαλύτερη από την ηλικία που είχες τότε.
Η Ελεονώρα είναι 20 χρόνων. Σπουδάζει στο Λονδίνο κοινωνική πολιτική και διακυβέρνηση.

Ήταν ευχή ή απογοήτευση που δεν ακολούθησε τα βήματά σου στον καλλιτεχνικό χώρο;
Ευχή!

Γιατί;
Το ιδανικό είναι τα παιδιά να βλέπουν πού βρίσκεται το πραγματικό τους ταλέντο και να ασχολούνται μ’ αυτό. Διαφορετικά ταλαιπωρούνται. Ο χώρος της τέχνης, επειδή είναι λαμπερός, τα τραβάει σαν μυγάκια, αλλά στο τέλος… καίγονται! Είμαι ευτυχισμένη που η κόρη μου βρήκε εγκαίρως αυτό που της αρέσει και το καλλιτεχνικό κομμάτι την απασχολεί ως χόμπι.

Δεν υπάρχει το άγχος της καλλιτεχνικής συνέχειας της οικογένειας;
Καθόλου. Μου αρέσει που ανοίγει τους ορίζοντές της και αναπτύσσει την προσωπικότητά της χωρίς τα δικά μου απωθημένα. Για παράδειγμα, να γίνει χορεύτρια, που ήταν το δικό μου όνειρο.



Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της, θα γυρίσει στην Ελλάδα;
Κάποια στιγμή θα γυρίσει, αλλά… είμαι στη δύσκολη θέση να εύχομαι να μείνει για λίγο έξω. Τι να πω; Ψέματα; Πρέπει συνολικά να ανοίξουμε ένα παράθυρο στο μέλλον των παιδιών μας. Η δική μου γενιά τα έκανε σαν τα μούτρα της. Και καλώς πληρώνει τα λάθη της.

Υπήρξες κι εσύ, ωστόσο, πολιτικό πρόσωπο, εκπροσωπώντας αυτή τη γενιά.
Περίπου στα 40 μου χρόνια ένιωσα την ανάγκη να γίνω πιο ενεργή πολίτις. Ήθελα να σταματήσω να γκρινιάζω και να κριτικάρω με την ασφάλεια του «είμαι έξω απ’ τα πράγματα» και «οι άλλοι φταίνε, εγώ θα τα έκανα αλλιώς». Είπα «ήρθε η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες της η γενιά μου». Έτσι έγινε.

Και τελικά;
Η συγκυρία ήταν η χειρότερη. Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό που ερχόταν. Διαδραματιζόταν μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ. Ήταν πολύ σπουδαίο μάθημα με μεγάλο κόστος, μέρος του οποίου ήξερα ότι θα το πληρώσω. Τελικά, παραιτήθηκα από τη Βουλή στις αρχές του 2012.

Είχες πέσει και θύμα λεκτικής βίας, σε μια έξοδό σου σε ταβέρνα, από μια ομάδα αγανακτισμένων πολιτών.
Βεβαίως. Αλλά και γκαζάκια είχαν βάλει στο πολιτικό γραφείο μου. Αυτές οι «κανονικές» δηλαδή καταστάσεις που συνέβαιναν τότε.

Πώς αντέδρασες σ’ αυτά;
Με ψυχραιμία. Και σχεδόν με συγκίνησε το ότι, ενώ θα μπορούσαν να μου πετάξουν το ποτήρι με το νερό που κρατούσαν στα χέρια τους, δεν το έκαναν. Εντύπωση μου έκανε και το ότι με έβριζαν μιλώντας μου στον πληθυντικό. Είχε μείνει ο «απόηχος» του σεβασμού, που ενδεχομένως μου είχαν; Δεν ξέρω. Όλα αυτά, πάντως, μου έδωσαν τη δύναμη για να αντιμετωπίσω το γεγονός ψύχραιμα. Απ’ την άλλη, καιρό πριν, είχα νιώσει ότι κάποια στιγμή μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Το «τραύμα», ωστόσο, από εκείνη την περίοδο παραμένει.

Δηλαδή;
Το βαθύ «τραύμα» του τι κάναμε και τι γινόταν. Στα δυόμισι χρόνια που έχουν περάσει και βλέποντας πλέον τα πράγματα αποστασιοποιημένα, έχει αλλάξει η οπτική μου. Αλλά το «τραύμα» δεν φεύγει, γιατί είναι πάρα πολύ επώδυνο να βλέπεις να ξετυλίγεται η ιστορία με συσσωρευμένα τα λάθη ετών και με τη μεγάλη ευθύνη να αποφασίζεις για την τύχη μιας χώρας, στην πιο δύσκολη στιγμή. Και δεν μπορώ να πω τώρα ότι «πέρασε, εντάξει. Τι ωραία που πια είμαι απέξω!».

Θα έβαζες ξανά υποψηφιότητα;
Όχι, γιατί οι λόγοι που με οδήγησαν να παραιτηθώ εξακολουθούν να υπάρχουν. Δεν έφυγα γιατί δείλιασα για το κόστος, αλλά γιατί δεν μπορούσα πλέον να προσυπογράφω τα δικά μας λάθη, των κυβερνώντων. Μόνο αν άλλαζαν εντελώς τα πρόσωπα θα σκεφτόμουν να ξανακατέβω στην πολιτική.

Αλλαγές σε επίπεδο προσώπων ή και κομμάτων;
Λέω το αυτονόητο που λένε όλοι: να έρθουν άνθρωποι που δεν έχουν ένοχο παρελθόν και δείγματα γραφής «μη καθαρά». Ας δοκιμαστούν, κι ας κάνουν λάθη. Να έρθουν άνθρωποι έτσι όπως τους θέλουν οι πολίτες. Αλλά οι ίδιοι οι πολίτες ψηφίζουν πάντα τους ίδιους ανθρώπους! Αυτό είναι μια αντίφαση που προσπαθώ περίπου τρία χρόνια να την εξηγήσω, χωρίς αποτέλεσμα.

Εξακολουθείς να είσαι ΠΑΣΟΚ;
Δεν υπήρξα ποτέ οργανωμένη στο ΠΑΣΟΚ, ούτε τώρα είμαι οργανωμένη κάπου αλλού. Ιδεολογικά ανήκω στο σοσιαλιστικό χώρο, που σε γενικές γραμμές προβάλλει το κοινωνικό δίκαιο. Με ποιο κόμμα εκφράζεται αυτό; Πες μου εσύ. Απ’ την άλλη, επειδή με το ΠΑΣΟΚ μπήκα και βγήκα στην πολιτική, δεν μπορώ να βάλω «Χ» και να πω «δεν με νοιάζει τι συμβαίνει με αυτό το κόμμα».

Σε αντίθεση με την πολιτική, η τηλεόραση σου έχει λείψει;
Καθόλου. Κι ούτε μου έλειπε ποτέ. Έκανα με χαρά μόνο αυτά που με ενέπνεαν. Δεν σκέφτηκα ούτε μια φορά «έχω πολύ καιρό να εμφανιστώ στην τηλεόραση. Ας βρω κάτι…».

Στο Dancing With the Stars 5 είπες «όχι». Δεν σε ενέπνευσε;
Δεν έχω αγάπη στα realities. Το συγκεκριμένο μου αρέσει να το παρακολουθώ, αλλά όχι να συμμετέχω, είτε στην επιτροπή, είτε χορεύοντας. Ξέρεις, μεγαλώνοντας, οφείλεις να ψάχνεσαι λίγο. Αυτά τα «χαριτωμένα» δεν είναι καθόλου της στιγμής που περνάω.

Τα χρήματα δεν θα ήταν ένα μεγάλο κίνητρο για σένα;
Φαντάζομαι ότι θα ήταν. Αλλά δεν μπήκαμε καν σ’ αυτό το κομμάτι συζήτησης με τον ANT1. Ευτυχώς, όσο κι αν δυσκολεύομαι οικονομικά, αντέχω ακόμα να μην κάνω συμβιβασμούς. Γιατί, ξέρεις τι γίνεται; Αν κάνεις κάτι που δεν είναι στο πλαίσιο των αναζητήσεών σου, παρά μόνο για τα χρήματα –το οποίο σέβομαι απολύτως–, μετά δεν θα έρθουν οι επόμενες δουλειές που ονειρεύεσαι. Θα έρθουν αντίστοιχες – χρημάτων. Αυτό το φόβο τον λαμβάνω υπόψη.

Ποιον άλλο φόβο έχεις;
Αισθάνομαι ότι είμαστε στην άκρη μιας πιθανής μεγάλης ανατροπής παγκοσμίως. Κι αυτό, δεν σ’ το κρύβω, με τρομάζει…

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.