Μορφούλα Ντώνα: Από τον αστερισμό της ρυθμικής στο «Dancing»

Βρεθήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο: εκεί όπου έχει πλέον τον δικό της χώρο εκγύμνασης ρυθμικής γυμναστικής. Είναι ήρεμη, χαλαρή και χαμηλών τόνων, στοιχεία που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις τηλεοπτικές υποχρεώ­σεις της ως διαγωνιζόμενης στο DWTS. Προσέχει τον λόγο της, απαντά στις ερωτήσεις με μεγάλη άνεση και δεν φοβάται να μιλήσει για τα δύσκολα χρόνια του αθλητισμού και τα προβλήματα που αντιμετώπισε, να εκφράσει την άσβεστη αγάπη της για τη ρυθμική και να αναπολήσει την εφηβεία που δεν έζησε.

- Πώς μια Ολυμπιονίκης ασχολείται με το «Dancing with the stars»; Είναι ωραίο να μαθαίνεις να χορεύεις, γίνεται για έναν πολύ καλό σκοπό -το Make a Wish- και ήθελα να προσφέρω κι εγώ με αυτόν τον τρόπο.



- Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι αδικία να συμμετέχεις γιατί είσαι Ολυμπιονίκης της ρυθμικής γυμναστικής.

Ο κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί τις ικανότητές του. Οπως υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που χρησιμοποιούν τις υποκριτικές τους ικανότητες, έτσι κι εγώ ως αθλήτρια χρησιμοποιώ τις ικανότητες που έχω εξασκήσει τόσα χρόνια. Εξάλλου, πιστεύω ότι η επιτροπή έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από μένα και είναι λογικό. Θα ήθελα ωστόσο να ξεκαθαρίσω ότι στη ρυθμική γυμναστική δεν έμαθα να χορεύω τσατσά, σάμπα, τάνγκο, ούτε βιενέζικο βαλς. Εχω κάνει κλασικό χορό, όπως το 90% των κοριτσιών στην Ελλάδα.

- Ξεχωρίζεις κάποιους στο παιχνίδι; Ο Χρήστος Σπανός είναι εξαιρετικός, έχει ταχύτητα και χρησιμοποιεί την υποκριτική του ικανότητα όταν χορεύει. Εκπληξη αποτελεί ο Θάνος Πετρέλης, ο οποίος στο παρελθόν δεν είχε χορέψει ποτέ. Τον βρίσκω εξαιρετικό. Από τις γυναίκες, η Νικολέττα Καρρά είναι πολύ καλή, αφού πέρυσι -μετά το γκεστ στο DWTS- συνέχισε να κάνει χορό, αλλά και η Ειρήνη Παπαδοπούλου η οποία έχει πολύ ωραίο θηλυκό σώμα και χορεύει υπέροχα. 

«Πήγα στην Ολυμπιάδα κι ενώ δεν πονούσα πια στο περπάτημα, όταν με εξέτασαν οι γιατροί πριν τον αγώνα είπαν ότι δεν μπορώ να αγωνιστώ γιατί έχω κάταγμα κόπωσης. Δεν έπαιρναν την ευθύνη. Τελικά την πήρα εγώ, οι γονείς μου και η προπονήτριά μου. Κι έτσι κατέβηκα στον αγώνα και βγήκα 7η Ολυμπιονίκης στο ατομικό»

- Ας περάσουμε στον αθλητισμό. Πώς ξεκίνησες ρυθμική γυμναστική; Εντελώς τυχαία, σε ηλικία 8 ετών, στα Γρεβενά. Με είδε μια προπονήτρια και βρήκε σε μένα μια φυσική ευλυγισία κι ένα φυσικό ταλέντο. Ξεκίνησα μεγάλη τη ρυθμική γιατί σε αυτό το άθλημα 8 ετών κατεβαίνεις ήδη σε αγώνες. Αλλά πίστεψε σε μένα και την ίδια χρονιά με κατέβασε σε αγώνες. Μέχρι τα 11 ζούσα στα Γρεβενά και 12 ετών με πήραν στην εθνική ομάδα. Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο μπαμπάς παρέμεινε στα Γρεβενά γιατί δούλευε. Εκεί ήρθαν οι πρώτοι αγώνες, οι διεθνείς διακρίσεις σε βαλκανικούς αγώνες, τα πανελλήνια πρωταθλήματα και λίγο αργότερα τα πανευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα.



- Σε ηλικία 16 ετών γίνεσαι Ολυμπιονίκης και κατακτάς την 7η θέση στο ατομικό της ρυθμικής γυμναστικής στο Σίδνεϊ.  Και με κάταγμα κόπωσης στο πόδι μου. Δυστυχώς, τρεις μήνες πριν την Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ τραυματίστηκα. Η κατάσταση ήταν άσχημη, δεν μπορούσα να προπονηθώ. Παρ’ όλα αυτά, το σώμα μας έχει μνήμη. Εκανα προπόνηση στο πάτωμα με τον γυψονάρθηκα στο πόδι και δεν κατέβαινα σε αγώνες. Πήγα στους Ολυμπιακούς κι ενώ δεν πονούσα πια στο περπάτημα, όταν με εξέτασαν οι γιατροί πριν τον αγώνα είπαν ότι δεν μπορώ να αγωνιστώ γιατί έχω κάταγμα κόπωσης. Δεν έπαιρναν την ευθύνη. Τελικά την πήρα εγώ, οι γονείς μου και η προπονήτριά μου. Και έτσι κατέβηκα στον αγώνα και βγήκα 7η Ολυμπιονίκης στο ατομικό. Μάλιστα, είναι η μεγαλύτερη διάκριση που εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα για την Ελλάδα. Ηταν ένας άθλος. Αισθάνθηκα χαρούμενη και δικαιωμένη που πήρα την ευθύνη και δεν τα παράτησα.

- Πόσο δύσκολο ήταν να φτάσεις μέχρι τους Ολυμπιακούς; Ηταν πολύ δύσκολο, αφού τα πάντα τα πλήρωναν οι γονείς μου. Για κάποια περίοδο ωστόσο, επειδή πλησίαζαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα και προωθούσαν τα αθλήματα. Δεν με βοήθησαν όμως να συνεχίσω τη στιγμή που έπρεπε. Μετά το Σίδνεϊ η προπονήτριά μου σταμάτησε κι έφεραν μια άλλη από τη Ρωσία, η οποία στους έξι μήνες έφυγε γιατί δεν είχε βίζα. Δεν υπήρχε το κατάλληλο προπονητικό team κι ενώ δεν με στήριξαν, μου ζήτησαν να στηρίξω την ομάδα του ensemble (ομαδικό) και να κατέβω στην Αθήνα. Ερχεται μια στιγμή στην πορεία κάθε αθλητή που χρειάζεται ειδική μεταχείριση για να μπορέσει να συνεχίσει. Είναι η στιγμή που ο αθλητής θέλει να ζήσει, να φάει, να βγει έξω, η στιγμή που θα αρχίσει να επιθυμεί σύντροφο. Τότε χρειάζεται στήριξη από την οικογένειά του, από την ομοσπονδία αλλά και από ψυχολόγο για να συνεχίσει. Στις χώρες του εξωτερικού αυτό γίνεται. Μολαταύτα, οι μεγαλύτερες δυσκολίες που πρέπει να προσπεράσεις δεν είναι αυτές. Είναι μια εφηβεία που την περνάς μετά τα 18 σου. Είναι ένα σώμα το οποίο προσπαθεί να μεγαλώσει αλλά εσύ πρέπει να το κρατήσεις πίσω. Κι αυτό γίνεται με πολλή προπόνηση και ειδική διατροφή. Μέχρι τα 18 μου δεν είχα αδιαθετήσει, δεν είχα φίλους, δεν είχα παρέες γιατί όλη μέρα έκανα προπόνηση. Το άθλημά μου είναι πολύ όμορφο αλλά και πολύ σκληρό.

«Οταν είχα σταματήσει το 2002, πήγα σε ψυχολόγο. Με βοήθησε να ξεπεράσω την κατάθλιψη, να βρω τις ισορροπίες μου και να αποκτήσω ζωή εκτός αθλητισμού. Διότι δεν έκανα τίποτε άλλο. Δεν ήξερα πώς να πάω παρακάτω»

- Είναι δυνατόν να έχεις βγει 7η στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ όπου ήσουν και τραυματισμένη, να γίνονται οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα και να μη σε στηρίξουν; Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν πραγματικά για τη διάκριση ή ήθελαν να εξυπηρετήσουν συμφέροντα. Ενιωσα μεγάλη απογοήτευση. Ημουν αδύναμη και τα παράτησα όταν ήμουν 17 ετών. Μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 πήρα την απόφαση να ξαναξεκινήσω. Η ομοσπονδία αποφάσισε ότι πρέπει να στηρίξω την ομάδα του ensemble κι έτσι κατέβηκα στο ομαδικό. Πήγαμε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2005 στο Μπακού και κερδίσαμε την 5η θέση. Μετά ζήτησα να επανέλθω στο ατομικό, δεν μου το ενέκριναν και σταμάτησα πάλι. Με το που άλλαξε η διοίκηση της ΕΓΟ το 2007, ξεκίνησα για ακόμη μία φορά ατομικό, αλλά έκανα μόνο τρεις μήνες προπόνηση. Εχασα 13 κιλά και κατέβηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα γιατί είχα απωθημένο να αγωνιστώ μέσα στη χώρα μου, κάτι που δεν είχα καταφέρει το 2004. Ηταν ένας αγώνας που τον χάρηκα, αν και δεν ήμουν σωστά προετοιμασμένη. Στα τέλη της χρονιάς σταμάτησα ως αθλήτρια.



- Και μετά το 2002 είχες αφήσει ξανά το άθλημα. Πώς αισθανόσουν;  Πολλοί αθλητές φεύγουμε από το άθλημα με μεγάλη πικρία. Το 2002 μου είχαν στείλει ένα χαρτί αποχαρακτηρισμού λέγοντάς μου ότι δεν ήμουν σωστή στις υποχρεώσεις μου. Η αφορμή ήταν ότι δεν είχα χάσει 5 κιλά μέσα σε έναν μήνα αλλά μόνο 3. Τι να πω; Μετά από αυτό δεν ήθελα να δω γυμναστήριο μπροστά μου. Ολα αυτά ανήκουν όμως στο παρελθόν. Αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα θετικά. Είμαι ακόμα στον χώρο και έχω δημιουργήσει τον δικό μου σύλλογο, τη δική μου ακαδημία ρυθμικής γυμναστικής στο ΟΑΚΑ. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα τα παρατούσα, θα συνέχιζα μέχρι το 2004 που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα.

- Πήγες σε ψυχολόγο; Ναι, όταν είχα σταματήσει το 2002. Με βοήθησε να ξεπεράσω την κατάθλιψη, να βρω τις ισορροπίες μου και να αποκτήσω ζωή εκτός αθλητισμού. Διότι δεν έκανα τίποτε άλλο. Δεν ήξερα πώς να πάω παρακάτω. Ολοι οι πρωταθλητές χρειάζονται έναν καθοδηγητή ώστε η ψυχή τους να είναι ήρεμη για να έχουν καλά αποτελέσματα στα αγωνίσματά τους. Βοηθάει πολύ ο ψυχολόγος.

- Τι αναζητάς σε έναν άντρα; Ειλικρίνεια, αγάπη, εμπιστοσύνη, ασφάλεια. Και να αγαπάει τον αθλητισμό.

- Στα μελλοντικά σου σχέδια υπάρχει ένα παιδί; Μου αρέσει η οικογενειακή ζωή, ακολουθώ τα πρότυπα της οικογένειάς μου και -ναι- θα ήθελα ένα παιδί.