Μιχάλης Οικονόμου: Από το βραβείο Χορν στο γήπεδο του Stoiximan

Ο Μιχάλης Οικονόμου από μικρός ήξερε ότι θα γίνει ηθοποιός. Από πέντε ετών μαζί με την αδελφή του ετοίμαζαν μικρές αυτοσχέδιες παραστάσεις για όποιον ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι τους, ενώ η σκηνή της θεατρικής ομάδας στο σχολείο ήταν ο φυσικός του χώρος. Συμμετείχε αδιακρίτως σε οποιαδήποτε καλλιτεχνικού προσδιορισμού δραστηριότητα βρισκόταν στον δρόμο του. Οταν μετά από «συμβούλιο» με τους γονείς του υποσχέθηκε ότι θα σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορούσε να φανταστεί την επαγγελματική ζωή του μπροστά από μια οθόνη.



Το σποτ στο οποίο ο Μιχάλης Οικονόμου υποδύεται τον «κολλημένο με το στοίχημα» ψυχάκια Stoiximan

Το σαράκι για την υποκριτική τον έτρωγε, κι έτσι στα 22 του αποφάσισε να μπει σε μια θεατρική ομάδα στον Αγιο Δημήτριο. Με την καθοδήγηση της Αγγέλας Καζακίδου είδε πως ο έρωτάς του για το σανίδι ήταν αμοιβαίος και 24 ετών αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό, όπου και ξεκίνησε να ζει το όνειρό του.

«Εκανα αυτό που με γέμιζε, ένιωθα ότι ζούσα μέσα σε μια πισίνα με μέλι», λέει για την εποχή εκείνη. Η πρώτη του δουλειά -σπουδαστής ακόμα- ήταν δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο στη θεατρική παράσταση «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη όπου υποδυόταν την κόρη του. «Ο Λάκης με υποστήριξε πολύ και αργότερα, στη θεατρική παράσταση “Κατσαρίδα” του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Από τον Λάκη έμαθα τη γείωση με την πραγματικότητα, αυτός μου έδωσε αυτοπεποίθηση για τη δουλειά μου και μου έμαθε να έχω καθαρό στόχο αν θέλω να πετύχω», αποκαλύπτει, κι ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Και όπως φαίνεται, οι συμβουλές του Λάκη έπιασαν τόπο αφού η «Κατσαρίδα» το 2007, στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, γνώρισε τεράστια επιτυχία. Η παράσταση που ανέβαινε από δύο μέχρι τότε άγνωστα παιδιά στη Θεσσαλονίκη κατάφερνε να γεμίζει κάθε φορά ένα θέατρο 500 ατόμων.



Μετά την κάθοδο στην Αθήνα όπου η παράσταση απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, η ερμηνεία του τον έχρισε για πρώτη φορά υποψήφιο για το βραβείο Χορν. Τον ρωτάω ευθέως αν ένιωσε τότε να καβαλάει το καλάμι. «Οχι, γιατί είμαι συνειδητοποιημένος», απαντά δίχως περιστροφές και συνεχίζει: «Αν το χάσεις, χάθηκες. Δεν μου αρέσουν οι διάτρητοι αστέρες. Είμαι καλά γειω­μένος». Την επόμενη χρονιά συμμετείχε στη θεατρική παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου «Το Σφαγείο», με έναν ρόλο ο οποίος του χάρισε τελικά το βραβείο Χορν. «Ημουν στα πρώτα μου βήματα, είχε αρχίσει η κρίση στη δουλειά και ήταν μια επιβράβευση για μένα. Ηταν ένα χτύπημα στην πλάτη ότι τα πάω καλά. Πρακτικά, όμως, δεν με πήρε κανείς για δουλειά», παραδέχεται όταν τον ρωτάω κατά πόσο αυτή η τεράστια διάκριση τον βοήθησε επαγγελματικά. Η θεατρική του πορεία συνεχίστηκε για τρία χρόνια στο Θέατρο του Νέου Κόσμου υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με τις παραστάσεις «Τα ορφανά» και «Τρωάδες» με τη Λυδία Κονιόρδου στον ρόλο της Εκάβης. Ο κόσμος του θεάτρου επιτέλους άνοιξε διάπλατα τις πύλες του.



Με τον Δημήτρη Πιατά στα γυρίσματα της ταινίας «Πανδημία»

Ακολούθησε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο με τα «Αγρια Παιδιά» στο ΜEGA το 2010. «Ηταν η τελευταία χρονιά με μεγάλες παραγωγές στην τηλεόραση πριν από την κρίση. Ηταν ένα σενάριο σαφώς μπροστά από την εποχή του, γραμμένο με κινηματογραφική ματιά, η οποία ίσως δυσκόλευε τον τηλεθεατή. Με τους συμπρωταγωνιστές Σταύρο Σβήγκο και Αντίνοο Αλμπάνη αποκτήσαμε φιλία ζωής. Είχα έναν δύσκολο ρόλο -του παραπληγικού-, ο οποίος απαιτούσε πολλή δουλειά για να μη βγει γραφικός. Αφού ακόμα πολλοί μου λένε όταν με συναντούν στον δρόμο, “καλά, εσύ περπατάς;”. Εχει μεγάλη δύναμη η τηλεόραση», απαντά όταν του ζητάω να μου μιλήσει γι’ αυτή την πρώτη του τηλεοπτική δουλειά. Δεν δίστασε όμως να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και στον κινηματογράφο με την ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή «Ξεναγός», η οποία ταξίδεψε σε φεστιβάλ κινηματογράφου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Δεν απομακρύνθηκε όμως ποτέ από το θέατρο, αφού παράλληλα συμμετείχε στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη στο Εθνικό Θέατρο, στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου. «Ο Γιάννης είναι τελειομανής», αναφέρει σχετικά. «Μπορεί να είναι κλειστός άνθρωπος, αλλά αν σε αποδεχτεί γίνεται χαλί να τον πατήσεις. Εχει τη γενναιοδωρία να σου δίνει χώρο στη σκηνή για να παίξεις μπάλα. Εμαθα πολλά δίπλα του», καταλήγει.



Παρά την προτίμησή του στο θέατρο, η πρόταση για τη διαφήμιση Stoiximan δεν τον άφησε αδιάφορο, αφού το χιουμοριστικό concept της ιστορίας τού κέντρισε το ενδιαφέρον από την αρχή. «Τα διαφημιστικά δεν είχαν γραφτεί λεπτομερώς από πριν. Νομίζω ότι με είδαν και προσάρμοσαν το σενάριο πάνω μου μετά το κάστινγκ», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Υποδύομαι έναν ψυχάκια ο οποίος είναι κολλημένος με το στοίχημα και σε άκυρες στιγμές ξαφνικά γυαλίζει το μάτι του και βγάζει έναν άλλο εαυτό». Δεδομένης της θεατρικής του προϋπηρεσίας, επιμένω στο γιατί αποφάσισε να πει το «ναι» σε μια πρόταση την οποία -εκ των πραγμάτων- θα χαρακτηρίζαμε με καλλιτεχνικούς όρους «εμπορική».

«Λόγω κρίσης αυτά τα ταμπού έχουν εξαλειφθεί. Βλέπεις διάφορες συνεργασίες πια. Από τη Ρούλα Πατεράκη με τον Σάκη Ρουβά μέχρι τη Ρένη Πιττακή με τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ισως αυτό αποτελεί ένα καλό της κρίσης, γιατί η δουλειά δεν είναι ντροπή. Εξάλλου, σιγά την τεράστια αγορά της Ελλάδας για να διαχωρίσεις τον ποιοτικό από τον εμπορικό. Για μένα δεν έχει σημασία αν θα κάνεις την τρελή επιτυχία στο "Παλλάς" ή στην τηλεόραση. Προσωπικά λειτουργώ το ίδιο ως ηθοποιός. Αξιοπρέπεια χρειάζεται», εξηγεί και ανάβει τσιγάρο.



«Αν ένας ηθοποιός μπλέξει τα ψυχολογικά του προβλήματα με την υποκριτική, τότε οι θεατές
είναι που θα φύγουν από την παράσταση με ψυχολογικά προβλήματα. Η υποκριτική είναι μεγάλη τέχνη, αλλά δεν λύνει τα προβλήματά σου. Γι’ αυτό κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και έναν χρόνο»

«Υποδύεσαι έναν ψυχωτικό και λες ότι έγραψαν πάνω σου. Μήπως τελικά είσαι λίγο ψυχωτικός;» αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως. «Είμαι ψυχωτικός, έχω πολλά πάθη, κολλήματα και ελαττώματα. Πιστεύω ότι όλοι οι καλλιτέχνες έχουν έναν δαίμονα μέσα τους και δεν αποτελώ εξαίρεση», δηλώνει χωρίς δισταγμό και συνεχίζει: «Αν ένας ηθοποιός μπλέξει τα ψυχολογικά του προβλήματα με την υποκριτική, τότε οι θεατές είναι που θα φύγουν από την παράσταση με ψυχολογικά προβλήματα. Η υποκριτική είναι μεγάλη τέχνη, αλλά δεν λύνει τα προβλήματά σου. Γι’ αυτό κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και έναν χρόνο. Με έχει βοηθήσει πολύ να βρω τι πραγματικά θέλω και να είμαι ξεκάθαρος στις σχέσεις μου. Βρήκα την αλήθεια μου και την ειλικρίνεια μέσα μου και κατάφερα να μην παίζω θέατρο στην κανονική μου ζωή. Αποδέχθηκα τον Μιχάλη και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου».

Φέτος, τον βλέπουμε στο θεατρικό «Σλάντεκ» του Εντεν φον Χόρβατ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά, στο Θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου. «Το θέατρο Πόρτα κάνει δυνατό comeback με ένα έργο κοινωνικοδραματικό το οποίο διαδραματίζεται στην εποχή του Μεσοπολέμου», περιγράφει. «Είναι πολύ σημερινό, μιλάει για ένα αφελές αγόρι που παρασύρεται από φασιστικές ομάδες. Υποδύομαι έναν εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους ο οποίος δεν δέχεται ότι υπάρχουν φασιστικές οργανώσεις, αλλά δύο χρόνια μετά ανεβαίνει στην εξουσία ο Χίτλερ».

Ο Μιχάλης βρίσκεται ήδη σε πρόβες και για το «Cleansed» της Σάρα Κέιν, το οποίο θα ανέβει στο Θέατρο Σημείο. «Ενα έργο σκοτεινό, με βία, το οποίο εξετάζει το πόσο αντέχουμε στην αγάπη», μας λέει με πάθος.