Μαρία Μπεκατώρου: Η Σταχτοπούτα του prime time

Δεν είναι ότι ο Γάλλος συγγραφέας Σαρλ Περό είχε στο μυαλό του τη Μαρία Μπεκατώρου όταν έγραφε τη «Σταχτοπούτα». Είναι που πολλά από τα στιγμιότυπα της επαγγελματικής ζωής της αγαπημένης τηλεπαρουσιάστριας σε ωθούν να κάνεις εύλογες αναγωγές. Με ένα γοβάκι -ούτε μικρότερο, ούτε μεγαλύτερο- ακριβώς στα μέτρα της, η οικοδέσποινα των «Καρντάσιανς» έχει βρει τον δικό της στέρεο βηματισμό στο τηλεοπτικό prime time. Την πετύχαμε στον δρόμο για το στούντιο όπου γυρίζεται η εκπομπή του ΑΝΤ1 και προσπαθήσαμε να τις εκμαιεύσουμε αφηγήσεις για τις σκοτεινές πλευρές της. Επί ματαίω.

- Πού σε πετυχαίνω; Είμαι στον δρόμο. Οδηγώ, πηγαίνω στο στούντιο ΚΑΠΑ για την εκπομπή.

- Μήπως να σε καλέσω άλλη στιγμή να μην ενοχλώ; Αχ, όχι. Μ’ αρέσει να οδηγώ με παρέα.

- Θα σου κάνω συντροφιά μέχρι να φτάσεις λοιπόν. Πώς σου φαίνεται το τριήμερο live φέτος; Είναι ωραία αλλά δύσκολα. Απαιτητικά. Πέρσι μπαίναμε μια μέρα στο στούντιο, γράφαμε δύο εκπομπές και τελειώναμε. Τώρα είναι τρεις φορές τη βδομάδα, είμαστε από νωρίς εκεί, εγώ πηγαίνω πρώτη γιατί -καταλαβαίνεις- είμαι και γυναίκα και θέλω περισσότερο χρόνο να προετοιμαστώ. Αλλά είναι ωραία.  Μ’ αρέσει πάρα πολύ.

- Αμηχανία έχει; Από τη μεριά μου αμηχανία είχε μόνο η πρώτη εκπομπή. Μετά καθόλου.

- Εχετε βρει τους κώδικες συνεννόησης μεταξύ σας; Α, εγώ επικοινωνώ πολύ εύκολα με τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια. Μ’ αρέσει να αποκτώ οικειότητα με ανθρώπους που περνάω πολλές ώρες της καθημερινότητάς μου και μ’ αρέσει που έχω φτάσει στο σημείο να τους καταλαβαίνω και τους δύο πολύ καλά. Πότε είναι καλά, πότε δεν είναι.

- Κάνα τσακωμό έχετε κάνει; Και να κάναμε, θα σ’ το λέγαμε; Εγώ από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που δεν μπορώ τις εντάσεις σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων. Δεν με έχει προκαλέσει κανείς, ούτε εγώ έχω προκαλέσει κάποιον για καβγά. Διαφωνίες υπάρχουν, αλλά ωραίες διαφωνίες.

- Μα γίνεται να είσαι τόσο θετική, αισιόδοξη και χαρούμενη; Είναι το DNA μου. Μεγάλωσα σε μια χαρούμενη οικογένεια κι αυτό έχει παίξει τον ρόλο του. Πάντα περιτριγυριζόμουν από αισιόδοξους ανθρώπους. Και το πιο δύσκολο το έκαναν εύκολο. Και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου και η γιαγιά μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το 90% ήταν γέλιο και χαρά και στις δυσκολίες ξέραμε να στεκόμαστε στα πόδια μας.

- Δεν έχεις ποτέ τις μαύρες σου; Τις έχω, αλλά πρέπει να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Να ακούσω κάτι που έχει να κάνει με θέμα υγείας, να έχω πονοκέφαλο ή ημικρανία ή να έχω θέμα πώς θα πληρώσω την Εφορία. Αλλά και σ’ αυτά λέω «κάνε υπομονή».  

- Είσαι και τόσο καλοπροαίρετη όσο δείχνεις; Τι δουλειά έχεις στον λεγόμενο σκληρό κόσμο της τηλεόρασης; Είμαι και θα είμαι πάντα καλοπροαίρετη. Ξέρω ότι αυτό δεν μου κάνει πάντα καλό. Οπως ξέρω ότι ούτε όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι -και τους έχω γνωρίσει- που ζούνε μέσα από τη ζωή άλλων ανθρώπων, δηλαδή μέσα από τα προβλήματα και τη δυσκολία που μπορεί να έχει κάποιος άλλος. Εγώ αυτό δεν το ’χα ποτέ. Και γενικά τους ανθρώπους αυτούς τους απομακρύνω από τη ζωή μου. Πάντως και στον χώρο της τηλεόρασης υπάρχουν πάρα πολύ καλοί άνθρωποι κι εγώ έχω μάθει να τους ξεχωρίζω.

- Εχεις δηλαδή φίλους από τη δουλειά; Φυσικά. Φίλοι μου πολύ είναι ο Βαγγέλης Περρής, η Κατερίνα Καινούργιου, η Φαίη Σκορδά. Η Υβόννη Μπόσνιακ είναι κολλητή μου. Κι ο Χολίδης είναι αδελφός μου. Είδες; Υπάρχουν φιλίες και σε αυτό τον χώρο. Κι είναι και καρατσεκαρισμένες.

- Πότε περνούσες καλύτερα; Στο μικρότερης εμβέλειας κανάλι που δούλευες ή τώρα στον ΑΝΤ1; Για να πούμε την αλήθεια, το ότι έχω εξελιχθεί με κάνει και νιώθω όχι απλώς καλύτερα, νιώθω τρισευτυχισμένη. Ηταν ανέλπιστο αυτό που μου συνέβη και το ζω πολύ θετικά. Φυσικά και ισχύει αυτό που λέμε «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες». Αλλη ποιότητα ζωής κι άλλη ζωή τότε, άλλη η ζωή τώρα. Ομως με πλήρη συνείδηση έκανα αυτή την αλλαγή στη ζωή μου, γνωρίζοντας ότι θα έχω και περισσότερες ευθύνες και λιγότερο χρόνο για το σπίτι μου. Και πολύ άγχος. Αλλά μ’ αρέσει.

- Πίστευες ότι θα σου συνέβαινε; Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου.

- Τι ονειρευόσουν δηλαδή όταν δούλευες στο τότε ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ; Δεν ονειρευόμουν τίποτα. Είχα επαναπαυτεί. Είχα μια συγκεκριμένη δουλειά και μια συγκεκριμένη ζωή. Απλά προσευχόμουν να έχω δουλειά, να μπορώ να ζω. Ημουν απόλυτα χαρούμενη με αυτό που είχα εκεί, γιατί είχα απόλυτη ελευθερία. Κι εκεί έμαθα την αληθινή τηλεόραση. Ουσιαστικά δεν είχα αρχισυνταξία, τα περισσότερα πράγματα τα έκανα μόνη μου - δεν είχα ακουστικό, δεν είχα τίποτα. Κι έμαθα να χειρίζομαι τα πράγματα όπως ήθελα αλλά και όπως έπρεπε. Εμαθα αυτό που πραγματικά με έκανε γνωστή στον κόσμο: να δείχνω την αλήθεια μου. Αυτό ήταν το όπλο μου για το οποίο με εκτίμησαν ως παρουσιάστρια αργότερα.

- Τι ήθελες να γίνεις μικρή; Ηθοποιός και τραγουδίστρια.

- Και γιατί δεν έγινες; Γιατί δεν με άφησε ο μπαμπάς μου.

- Γιατί; Του το έλεγα συνέχεια. Ειδικά όσο περνούσαν τα χρόνια και πήγαινα πια στις Καλόγριες.

- Ησουν καλή μαθήτρια; Απαπα! Οχι. Βαριόμουν πάρα πολύ, όταν όμως διάβαζα ήμουν πολύ καλή. Πήγαινα και λίγο κόντρα στους γονείς μου τότε, που κι αυτοί με τη σειρά τους μου πήγαιναν κόντρα και μου λέγανε «της φίλης μας της τάδε το παιδί πήρε αριστείο». Κάποια στιγμή όταν είδε και απόειδε ο πατέρας μου, μου είπε: «Ακου να δεις, θα κάνεις μια συζήτηση με έναν δικό μου άνθρωπο να δούμε τι θα γίνει με σένα». Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Γιάννης Βούλτεψης, ο πατέρας της Σοφίας Βούλτεψη. Τη Σοφία την αγαπώ πολύ και τη θεωρώ εν μέρει υπεύθυνη που κάνω αυτή τη δουλειά σήμερα. Εκείνη δούλευε τότε στο «Εθνος» και στις «Εικόνες» και με πήρε μαζί της μια μέρα να δω τη δουλειά και να κάτσουμε να συζητήσουμε. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει και καταλήξαμε στη δημοσιογραφία.

- Την πρώτη σου εκπομπή τη θυμάσαι; Φυσικά και τη θυμάμαι. Η πρώτη-πρώτη συνέντευξη ήταν για μια συνεργασία που είχε τότε το περιοδικό «Ποπ Κορν» με το ΤΗΛΕ-Αστυ, με τον Στέφανο Κορκολή. Θυμάμαι είχα κάνει τη φοβερή ερώτηση «πώς ξεκίνησες την καριέρα σου;». Ερχεται ο Γιάννης Βούλτεψης ένα βράδυ σπίτι, του δείχνει ο πατέρας μου τη συνέντευξη, μου ρίχνει μια κατσάδα και κλείνομαι όλο το βράδυ στο δωμάτιο και έκλαιγα. Και έλεγα στον πατέρα μου «εσύ ήθελες να κάνω αυτό το πράγμα. Κι ο άνθρωπος που έφερες να με βοηθήσει με ξεφτίλισε» και άλλα τέτοια. Είχε απόλυτο δίκιο, όπως καταλαβαίνεις. Οσο για την πρώτη ζωντανή εκπομπή μου, βγήκα με ένα ζακάρ πουλόβερ, απορώ κι εγώ πώς δεν είχα σκάσει, με κάτι φρύδια τεράστια κι ένα κοκοράκι στο μαλλί και 15 κιλά παραπάνω. Αλλά ήταν ωραία εποχή.

- Σήμερα πώς είναι μια καθημερινή μέρα σου; Α, καλά.

- Τι; Τώρα έχει αλλάξει πλήρως το βιολογικό ρολόι μου. Εκεί που κοιμόμουν στις 12 και ξυπνούσα στις 9, τώρα κοιμάμαι στις 3-4 και ξυπνάω στις 11. Και τη μισή μέρα την έχω χάσει.

- Ασχολείσαι με κοινά, ταπεινά πράγματα του σπιτιού; Καταρχάς θέλω να έχω χρόνο για να κάνω δουλειές στο σπίτι. Δεν μπορώ να διανοηθώ να μη μαγειρέψω μια μέρα.

- Ποιο είναι το καλύτερο φαγητό σου; Κάνω πάρα πολλά. Εμένα η απόλαυσή μου είναι όταν δεν έχω πολλή δουλειά, να κάτσω ένα απόγευμα σπίτι και να κάνω γλυκά, φαγητά, να κάνω άνω κάτω την κουζίνα. Κάνω ωραίες σούπες, ωραίες τάρτες, καταπληκτικό κοκκινιστό.  

- Πας και στη λαϊκή, όπως είπες πρόσφατα... Φυσικά. Και σήμερα πήγα αλλά δεν βρήκα την κυρία Διαβάτη, παρότι την αναζήτησα.

- Πες μου κάτι που δεν ξέρουμε για σένα... Α, τώρα σώθηκες. Γι’ αυτό η ζωή μου δεν έχει ενδιαφέρον. Είναι στάνταρντ τα πράγματα που κάνω. Τι να σου πω; Δεν έχω σκοτεινές πλευρές.

- Νιώθεις καθόλου Σταχτοπούτα; Ναι, βέβαια. Είναι παραμυθένιο αυτό που έχει συμβεί.

- Θα τα παρατούσες όλα για να επιστρέψεις σε ένα μικρότερης εμβέλειας κανάλι; Δεν ξέρω πώς μπορεί να τα φέρει η ζωή. Εκείνο που θέλω να κάνω όταν μπουχτίσει ο κόσμος από μένα, πράγμα που μου φαίνεται λογικό, είναι να δουλέψω σε παραγωγές πίσω από τις κάμερες. Δεν θα ’θελα να φύγω από την τηλεόραση γιατί νιώθω ότι τελικά η τηλεόραση είναι η ζωή μου.

- Είναι ωραία μια ζωή που βιώνεται στην τηλεόραση; Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη και με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, είναι μια ωραία ζωή. Αρκεί να μην ξεφεύγεις και να κάνεις πράγματα που αγαπάς, χωρίς πολύ παρασκήνιο. Εγώ αυτά δεν αντέχω.

- Ποια ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής σου; Πλέον όσο περνούν τα χρόνια και φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή μας, τα πιο ωραία Χριστούγεννα είναι πάντα εκείνα που ήμασταν όλοι μαζί. Τα πιο αγαπημένα μου Χριστούγεννα ήταν το 2001, με τον σύζυγό μου, τον Αντώνη, στη Βιέννη. Ηταν παραμυθένια.

- Το ζεις γενικά το παραμύθι... Τι να σου πω τώρα; Ζω σ’ ένα σύννεφο. Γι’ αυτό μ’ αρέσουν τόσο και τα Χριστούγεννα. Είμαι του «όπου γάμος και χαρά»… Και μόνο που νιώθω ότι γίνεται κάτι διαφορετικό στη ζωή μας επειδή βλέπω φωτάκια στους δρόμους, φτάνει να με κάνει χαρούμενη.

- Ποιος ήταν ο παιδικός σου ήρωας; Αγαπούσα πάρα πολύ τα Στρουμφάκια, τη Μάγια τη Μέλισσα και την Κάντι Κάντι. Αγαπώ την Κάντι Κάντι.