Η νέα ζωή του Τεό Θεοδωρίδη

O Τεό Θεοδωρίδης, Θοδωρής για τους φίλους και την οικογένειά του, κάθεται απέναντί μου ήρεμος και χαμογελαστός. Σημείο συνάντησής μας ένα πολυσύχναστο καφέ στην Αγία Παρασκευή. Δεν έχει πολύ καιρό που μετακόμισε στην περιοχή μαζί με τη σύντροφό του, Αγνή. Φοράει τζιν και φούτερ, μοιράζει τις ματιές του πότε σε εμένα, πότε στον κόσμο που μπαινο­βγαίνει. Με μια λαχταρά κι έναν τρόπο αθώο, έτοιμος να ρουφήξει τη ζωή. Σαν να τα ανακαλύπτει όλα από την αρχή.

Από τα φώτα της δημοσιότητας και τη λάμψη του κόσμου του θεάματος, στο σκοτάδι και τη μοναξιά της φυλακής. Να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα στο κελί του, κάτω από μια μικρή λάμπα και να κάνει αυτό που μέσα του είχε καιρό ανάγκη – μια ελεύθερη κατάδυση στα άδυτα της ψυχής του. Μια ασταμάτητη προσωπική εργασία με τον εαυτό του. Αυτόν που, λόγω των επιλογών του, είχε χάσει τελείως τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κατάφερε να τον βρει ξανά, επανα­προσδιορίζοντας τις αξίες και τις προτε­ραιότητές του, έτοιμος να ζήσει τη ζωή που επιθυμεί.



Τις περσινές γιορτινές μέρες τις πέ­ρασε έξω από τη φυλακή με άδεια. Φέτος είναι ελεύθερος, όμως το εφετείο του εκκρεμεί. Ο ίδιος αισιόδοξος και γεμάτος προοπτικές. Μιλάει αργά και σταθερά, χωρίς βιασύνη και σιγά σιγά μου ανοίγε­ται όλο και πιο πολύ, κάνοντάς με μέρος της νέας του πραγματικότητας.


Μετά από έξι χρόνια και πάλι ελεύθερος. Ποια ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα όταν βγήκες έξω;

Ίσως ακουστεί κλισέ να σου πω πως οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν όσα νιώθει όποιος απαλλάσσεται από τα δε­σμά του, όμως θεωρώ πως είναι από τις ελάχιστες φορές που αυτό ισχύει. Είναι τόσο ποικίλα και έντονα όσο αντιφατικά. Γαλήνη και σύγχυση, χαρά και λύπη. Βρέ­θηκα σε μια κατάσταση εγρήγορσης μα και αδράνειας παράλληλα. Εμβρόντητος μπροστά στα ερεθίσματα που προσφέρει η ελευθερία και διστακτικός μπροστά στο εύρος των επιλογών που είχα, προ­νόμιο που, δυστυχώς, δεν έχουν οι πε­ρισσότεροι εκεί μέσα.

Το πρώτο βράδυ είχες την ανάγκη να ξεδώσεις, να πιεις και να χορέψεις μέχρι το πρωί, πράγματα ανθρώπινα που είχες στερηθεί όλο αυτό το διάστημα;
Όχι, δεν ήταν αυτά που μου έλειψαν. Δεν σκεφτόμουν να χορέψω και να ξενυ­χτήσω, να ξεδώσω και να πιω, αν και, στην περίπτωσή μου, θα πρέπει να είμα­στε πιο συγκεκριμένοι με τη λέξη «πιω», γιατί ο καθένας θα μπορούσε να κάνει οποιονδήποτε συνειρμό. (γέλια) Η επαφή ήταν αυτή που μου έλειψε. Το να βρεθώ με δικούς μου ανθρώπους, να αλ­ληλοεπιδρώ συναισθηματικά, να αγγίζω, να με αγγίζουν. Ερεθίσματα που βγάζουν τα συναισθήματα από τον τάφο όπου εί­χαν θαφτεί, από την ψύξη όπου έμειναν παγωμένα έξι χρόνια. Να μιλάμε ασταμά­τητα για όλα όσα πέρασαν, ευχάριστα, δυσάρεστα, να κάνουμε συζητήσεις δημιουργικές, με προοπτικές.

Στη φυλακή δεν υπήρξαν άτομα που μπορούσες να μοιραστείς τις σκέψεις σου, να ανταλλάξετε απόψεις;
Είναι διαφορετικό να είσαι με ανθρώ­πους που έχεις επιλέξει στην πορεία της ζωής σου και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι εξαναγκαστικά σε χώρο πολυπληθή, όπου στοιβαγμένες ψυχές προσπαθούν να συμφιλιωθούν ή όχι με το Γολγοθά τους. Αλλά, ναι, παντού υπάρχουν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα, που μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, όμως μο­νάχα όταν οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι κι έχουμε αφήσει πίσω μας το μεγάλο σοκ της αλλαγής. Η παγίδα είναι να αναλώ­νεσαι σε ίντριγκες της καθημερινότητας, φασαρίες ή σε γενικά θέματα παραβατικό­τητας. Εγώ, από την άλλη, «παγιδεύτηκα» περισσότερο στην καταγραφή του ψυ­χολογικού προφίλ ατόμων που θεω­ρούσα ενδιαφέρο­ντα. Έψαχνα να βρω τι είναι αυτό που οδηγεί στην όποια συμπεριφορά και με αυτόν τον τρόπο βο­ηθιόμουν και ο ίδιος. Παγίδες που μας φυλακίζουν… και δεν εννοώ απαραίτητα χωροταξικά.

Πώς κύλησαν έξι ολόκληρα χρόνια πίσω από τα κάγκελα; Πώς γέμιζε το 24ωρo;
Φασαρίες και ξύλο, σφαγές και καψί­ματα, συμμορίες και ομερτά, εξεγέρσεις και πανικός. Όχι, αστειεύομαι, αν και το τελευταίο είναι πολύ κοντά στην αλήθεια και θέμα πολιτικού περιεχομένου που αξίζει κάποια στιγμή να συζητηθεί. Το χρόνο μου τον γέμιζα με διάβασμα και συγγραφή. Αυτοβιο­γραφικά σημειώ­ματα, αυτοδίδακτη σπουδή στην ψυχο­λογία, στον ελληνικό πολιτισμό, εκμάθηση και άλλης ξένης γλώσσας (σ.σ. ισπα­νικά), και πολλές ερ­γασίες. Ποτέ δεν είχα χρόνο για συγγραφή στο παρελθόν και ανακάλυψα πόσο ψυχοθεραπευτικό είναι. Έφτασα σε σημείο να μη μου φτά­νουν οι ώρες της ημέρας. Όταν έκλειναν τα φώτα της φυλακής, πήγαινα στο χώρο που είχα διαμορφώσει, σε μια γωνιά στο κελί μου, καλυμμένη με κουρτίνες. Εκεί είχα τη δική μου λάμπα και συνέχιζα χω­ρίς να ενοχλώ τους υπολοίπους. Τουλά­χιστον έτσι νομίζω! Βλέπεις, το πόσο τραγική μπορεί να είναι μια κατάσταση συνήθως εξαρτάται από το πόσο έμφαση της δίνουμε εμείς. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκμηδενί­ζεται στο έσχατο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που θα ήθελα να κά­νουμε άλλη στιγμή.

Πώς φάνηκε η συνήθειά σου αυτή στους συγκρατούμενούς σου;
Κάποια στιγμή θεώρησαν πως είχα αρχίσει να τα χάνω. Με ρωτούσαν πού θα ήθελα να είμαι και τους απαντούσα «εδώ που είμαι» ή τι θα έκανα αν αποφυλακι­ζόμουν την επομένη και τους έλεγα πως δεν ήθελα ακόμη, γιατί όλα όσα είχα ξε­κινήσει θα έμεναν ατελή. Ήξερα πως έξω θα είχα να αντιμετωπίσω άλλα θέματα, πολύ σημαντικά, και όλα αυτά θα έμεναν πίσω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλ­λον δεν πρέπει να είχα και πολύ… σώας τας φρένας τελικά! (γέλια)

Κοιτάζοντας τη ζωή σου τώρα και την προηγούμενη, έξι χρόνια πριν, ποιες δια­φορές βλέπεις;
Διακρίνω πια το πόσο είχα διασκορπι­στεί. Δεν θαμπώνομαι τώρα από τη χλιδή, τις ανέσεις και την καλοπέραση. Ασχο­λήθηκα παράλληλα με πολλά και διαφορετικά πράγματα, που είχαν ως αποτέλεσμα να χάνω σταδιακά όλο και περισσότερο τον εαυτό μου. Οι όποιες εξωγενείς «υποβοήθειες» το μόνο που κατάφερναν ήταν να με μπερδεύουν πε­ρισσότερο και να με οδηγούν σε ηθική αλλοτρίωση. Σιγά σιγά, άρχισα να με χάνω τελείως. Έλεγα σε φίλους μου ότι ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω στη Γαύδο, για ένα-δύο χρόνια. Γελούσαν όταν το άκουγαν. Αυτό που επιθυμούσα ήταν να μείνω μόνος μακριά από τα πά­ντα και τους πάντες, να αναθεωρήσω, να δω τι συμβαίνει με εμένα και σε εμένα. Τελικά αυτό που στην ουσία επιθυμούσα ήρθε. Βέβαια, με τελείως διαφορετικές συνθήκες, αλλά ήρθε.



Σήμερα, λίγους μήνες μετά την αποφυλά­κισή σου, σε τι φάση είσαι;
Κινητοποίησης και επεξεργασίας όλων των δεδομένων που λαμβάνω. Εί­μαι ευγνώμων για τις επαγγελματικές προτάσεις που μου γίνονται όλο αυτό το διάστημα. Προσπαθώ, όμως, να μην κάνω βιαστικές κινήσεις, γι’ αυτό έχω πει και πολλά «όχι». Θέλω ό,τι κάνω να το πιστεύω. Σύντομα θα ανακοινωθούν πράγματα τόσο στον τομέα της ναυτιλίας και του yacht chartering όσο και στη δρα­ματική τέχνη και τη μόδα. Δεν σου κρύβω ­ότι εργαζόμαστε πάνω σε ένα μονόπρα­κτο – μονόλογο, ευελπιστώντας ότι σε λίγο καιρό θα το ανεβάσουμε. Συζητώ για μια ταινία στην Ισπανία, όμως, προς το παρόν, δεν μπορώ να βγω από τη χώρα. Δεν ξέρω αν θα προλάβω.

Υπήρξαν και αυτοί που μίλησαν αρνητικά για σένα. Δικαιολογείς τη στάση τους;
Οι όποιες επικριτικές ή αποκρουστι­κές αντιδράσεις είναι απόλυτα κατανοη­τές. Θέλω να γνωρίζουν ότι τους ευχαριστώ και αυτούς. Εύχομαι το βίωμά μου να στάθηκε και κάπου, με κάποιον τρόπο, ωφέλιμο.

Δίπλα σε όλους αυτούς και η σύντροφός σου, Αγνή, την οποία, αν και γνώριζες χρόνια, ήρθατε κοντά το τελευταίο διά­στημα. Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σας;
Στην πορεία της ζωής μας συνοδοι­πορούμε με ανθρώπους που επιλέ­γουμε και επικοινωνούμε. Μια έλξη του παρελθόντος οδήγησε σε συμβίωση στο παρόν. Ακολουθούμε αυτό που νιώ­θουμε και ευελπιστούμε για το καλύ­τερο. Καθημερινά μαθαίνουμε το σύντροφό μας και μας μαθαίνει. Ο άλ­λος αποτελεί ευκαιρία να δούμε τα εσώ­τερα του εαυτού μας. Εύχομαι αυτά να μη μας τρομάζουν και να δηλώνουμε παραίτηση, αλλά να μας προκαλούν να εμβαθύνουμε όλο και περισσότερο. Όταν φανταζόμαστε κάπως τη ζωή μας, κινδυνεύουμε να απογοητευτούμε, αν αυτό δεν συμβεί, και να βυθιστούμε στη μιζέρια. Από την άλλη, αν η επιθυμία μας να υλοποιήσουμε αυτή τη φαντασία είναι τεράστια, ίσως τυφλωθούμε και καταντήσουμε να χρησιμοποιούμε, να εκμεταλλευόμαστε οτιδήποτε έρχεται ή συμβαίνει στη ζωή μας, για να φτά­σουμε εκεί που θέλουμε. Τελικά, όταν φτάσουμε, τις περισσότερες φορές συ­νειδητοποιούμε πόσο μόνοι είμαστε, ακριβώς γιατί εκμεταλλευόμασταν και χρησιμοποιούσαμε, αντί να επικοινω­νούμε και να κατανοούμε, με αποτέλε­σμα να απογοητευόμαστε και να μιζεριάζουμε και πάλι. Ωραίο, λοιπόν, είναι να οραματιζόμαστε, αλλά ίσως να ήταν πιο ωφέλιμο τελικά να αφήναμε τα πράγματα να κυλούσαν μόνα τους ζώ­ντας τη στιγμή. Βέβαια, μιλάω για τις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι για τα επαγγελματικά, όπου εκεί ισχύει κάτι το τελείως διαφορετικό.

Όταν κυκλοφορείς στο δρόμο και σε ανα­γνωρίζουν, πώς σε αντιμετωπίζουν;
Προς μεγάλη μου έκπληξη, υπάρχει κόσμος που με σταματά και μου λέει «μπράβο, παλικάρι μου». Ακόμα μεγαλύ­τερη έκπληξη αισθάνομαι όταν το ακούω αυτό από ηλικιωμένους ανθρώπους, όπως μια κυρία προχτές, που θεωρητικά η ηθική τους υπόσταση είναι πολύ πιο άκαμπτη ή αυστηρή. Η δική μου άποψη είναι ότι η πράξη μου ήταν τουλάχιστον ανεπίτρεπτη, αν όχι επαίσχυντη. Τώρα, το τι αναγνωρίζει ο κόσμος σε όλο αυτό, μου δείχνει ότι έχω να μάθω ακόμη πολλά.

Κοιτώντας στο τώρα, τη ζωή που κάνεις και ύστερα πίσω, τα έξι αυτά χρόνια που πέρασες στη φυλακή, νιώθεις κάποιον φόβο πως μπορεί να καταλήξεις ξανά εκεί;
Είναι πολύ εύκολο να καταλήξει ο οποιοσδήποτε εκεί ξανά. Άλλωστε, όπως αξιοθαύμαστα έγραψε ο Foucault: «Η βιωσιμότητα της φυλακής έγκειται στην αποτυχία της να σωφρονίσει». Αυτό που δημιουργεί η φυλακή είναι μια ελεγχό­μενη εγκληματικότητα που ανακυκλώ­νεται αέναα και όσοι δεν το αντιληφθούν αυτό κινδυνεύουν περισσότερο. Εύχομαι, ωστόσο, οι δικές μου αποφάσεις να λαμ­βάνονται με σύνεση.

Αν γυρνούσες πίσω το χρόνο, θα άλλαζες κάτι;
Είναι σημαντικό στη ζωή μας, κάθε που γυρνάμε και κοιτάμε πίσω, να μη βλέπουμε χαμένο χρόνο. Να αξιοποι­ούμε ό,τι μας συμβαίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό λέω πως, ακόμα και πίσω τη ζωή μου να γυρνούσα, θα έκανα τα ίδια λάθη, γιατί αυτά συνέβαλαν στο να είμαι αυτός που είμαι σήμερα…

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.