Ορφέας Αυγουστίδης: «Είναι μεγάλη παγίδα να θέλεις να είσαι αρεστός»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης δεν είναι η κλασική περίπτωση παιδιού ηθοποιών. Αν και σχεδόν γεννήθηκε σε πλατό και θέατρα, κρατούσε μια απόσταση από τη μοίρα του. Σπούδασε σκηνοθεσία, αλλά το φλερτ με την υποκριτική δεν άργησε να έρθει. Στη σχολή της Νέλλης Καρρά έμαθε πως «κολυμπάμε σε μια θάλασσα συναισθημάτων», βασική αρχή, που αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη στη Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο του Νίκου Περάκη, την ταινία με την οποία πέρασε και επίσημα στην απέναντι όχθη, αυτή των ηθοποιών. Ωστόσο, δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο. «Σε κάθε έργο θέλω να ξαφνιάζομαι από τον εαυτό μου, να νιώθω ότι κάνω την υπέρβαση, να αισθάνομαι ότι ξεκινάω από την αρχή, να δημιουργώ όλες εκείνες τις συνθήκες που κάνουν την έμπνευση να ανθίζει» μας λέει. «Ρόλοι κατά παραγγελία δεν υπάρχουν. Γεννιούνται μέσα από κόπο, χαρά και ιδρώτα». Από το 2005, όταν ξεκίνησε σε ηλικία 20 ετών, κάθε χρόνο δηλώνει «παρών» σε όλα τα μέτωπα: στο θέατρο, στην τηλεόραση και το σινεμά. Φέτος, παίζει στον Άμλετ , που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και ολοκληρώνει τις παραστάσεις του την άλλη Κυριακή, στην ελληνοφιλανδική ταινία Περιπέτεια στο Αιγαίο , η οποία ήδη προβάλλεται, και στην Εθνική Ελλάδος του Γιώργου Καπουτζίδη στο Mega.



Επιτυχία σημαίνει δουλειά
Το ταλέντο του είναι να υποδύεται σχεδόν ταυτόχρονα διαφορετικούς ρόλους. Αλλά το συνήθισε πια. «Κάθε ρόλος αφήνει μέσα μου και ένα άρωμα. Από το ρόλο μου στην παράσταση του Άμλετ κρατάω το μεγάλο ταξίδι των προβών. Από την Εθνική Ελλάδος τη ζεστασιά των γυρισμάτων και από την Περιπέτεια στο Αιγαίο , που γυρίστηκε στην Κω, τη γεύση του καλοκαιριού». Μιλάει με άνεση, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και όταν προετοιμάζεται να υποδυθεί ένα ρόλο. «Καμία από όσες δουλειές έχω χαρεί δεν έχει γίνει με άνεση. Όσο λιγότερο δουλεύεις για ένα ρόλο, τόσο πιο λίγο σε ανταμείβει ψυχολογικά ως προσπάθεια. Αυτό είναι κανόνας. Αντιθέτως, όσους ρόλους μου θεωρώ σημαντικούς είναι εκείνοι για τους οποίους ξεκίνησα από το μηδέν, με ξεβόλεψαν, αλλά τους έδωσα και όλη μου την ενέργεια. Το να φοβάσαι δεν έχει νόημα. Όταν φοβάσαι, αμύνεσαι και δεν απολαμβάνεις τη δουλειά σου». Τελικά, για ποιον παίζει ένας ηθοποιός; Για τον εαυτό του ή για τους άλλους; «Πρώτα από όλα πρέπει να αρέσει σε σένα. Αν δεν συμβαίνει αυτό, πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να το κάνεις, ακόμα και αν αρέσεις σε όλο τον κόσμο. Τότε είναι που η δουλειά αρχίζει να γίνεται πολύ ψυχοφθόρα, να σε γεμίζει άγχος και ανασφάλεια, που για πολλούς μάλιστα είναι μη διαχειρίσιμα συναισθήματα». Βέβαια η υποκριτική δεν είναι μια μοναχική ιστορία. Λίγο σκηνή, λίγο μοναξιά και ο ρόλος σου. «Συνυπάρχεις με το σκηνοθέτη, τους άλλους ηθοποιούς και τον κόσμο. Δίνεις και σου δίνουν. Αυτή η δουλειά έχει χαρές, όταν τη μοιράζεσαι».

Αναζητώντας τον Ορφέα
Το όνομα των γονιών του, του Ντίνου Αυγουστίδη και της Μαρίας Τζομπανάκη, σίγουρα ήταν ένα διαβατήριο στο ξεκίνημά του. Το θέμα είναι πόσο μακριά τον πήγε. «Καταρχάς, ποτέ δεν έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός, ότι θα ακολουθήσω το δρόμο τους. Προέκυψε στην πορεία. Πήγαινα στα γυρίσματα, αλλά βαριόμουν. Ήμουν πολλές ώρες ανάμεσα σε σκηνικά, έβλεπα τους ηθοποιούς να λένε πολλές φορές τα ίδια λόγια και δεν έβρισκα ενδιαφέρον. Αντιθέτως, μου άρεσε το θέατρο. Έχω αναμνήσεις από το θέατρο Αμόρε και το Εθνικό . Και από κινηματογραφικά γυρίσματα. Ήθελα, όμως, να βρίσκομαι πίσω από τις κάμερες. Γι’ αυτό και σπούδασα σκηνοθεσία. Η υποκριτική ήρθε μετά. Δεν ζήτησα τη βοήθεια των γονιών μου για να βρω δουλειά. Μου έλεγαν “αν αρχίσουμε να παίρνουμε τηλέφωνα για να σου βρούμε ρόλους και να πετύχεις, δεν θα σου αναλογεί όλη η επιτυχία, παρά μόνο ένα ποσοστό της”. Αυτό με έκανε να στηριχτώ στα πόδια μου. Βέβαια, μου έδειχναν με κάθε τρόπο την εμπιστοσύνη τους και αυτό τους το χρωστάω. Μου έλεγαν την άποψή τους, αλλά την απόφαση την έπαιρνα στο τέλος εγώ. Τώρα πια με έχουν αφήσει να προχωράω μόνος μου. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που ξεκίνησα με τον Νίκο Περάκη στο σινεμά και με την Ελένη Ράντου με τη Νύχτα Ραδιο-φόνων στο θέατρο. Μου έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμαστώ και να έρθω σε επαφή με το κοινό. Με εμπιστεύτηκαν και έτσι άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία της υποκριτικής και να γοητεύομαι. Έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν. Αφηνόμουν στο ταξίδι των ρόλων».

Με δύναμη από τα Εξάρχεια
Όνειρο των περισσότερων ηθοποιών είναι να παίζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο Ορφέας Αυγουστίδης, μόλις ακούει τέτοια, σουφρώνει τα φρύδια του. «Δεν μπορώ να πω ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά για πάντα. Δεν ξέρω αν θα μπορώ να είμαι ψυχικά διαθέσιμος μέχρι τέλους. Η υποκριτική σού δίνει χαρές, αλλά αν είσαι τίμιος, πρέπει, όταν πάψεις να χαίρεσαι, να την αφήσεις. Πριν μετατραπεί σε ρουτίνα. Πριν γίνεις ψυχρός συλλέκτης ρόλων. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την κρίση, τώρα που τα πράγματα είναι πιο δύσβατα και σκοτεινά, αλλά με τη διάθεσή σου να δημιουργείς και να ρισκάρεις. Να ξεβολεύεσαι και να αφήνεις πίσω σου τις όποιες επιτυχίες. Να θέτεις μικρούς στόχους και να απολαμ βάνεις τη δουλειά. Να συμπληρώνεις κομμάτι κομμάτι το παζλ του ρόλου σου και να του δίνεις πνοή. Να διαχειρίζεσαι τις δυσκολίες, ακόμα και τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα». Η επιτυχία βέβαια δημιουργεί τείχη γύρω σου, που δεν σε αφήνουν να δεις την πραγματικότητα. «Εξαρτάται πού έζησες. Αν μεγάλωσες στα πούπουλα και σε ένα γυάλινο κόσμο, όλα σου φαίνονται δύσκολα. Τότε η επιτυχία εύκολα σε ξεγελάει και χάνεις τους στόχους και τον εαυτό σου. Γίνεσαι και ο ίδιος ρόλος. Δεν ζεις. Προσωπικά, αισθάνομαι τυχερός που μεγάλωσα στα Εξάρχεια, μια δύσκολη και σκληρή γειτονιά, που έχει όμως αλήθεια στην καθημερινότητά της. Αλλά σε αυτές τις συνθήκες γίνεσαι δημιουργικός. Η απόλυτη τάξη με ανησυχεί».

Δημιουργία οικογένειας υπό όρους
Οι γονείς του τον απέκτησαν σε μικρή ηλικία. Εκείνος άραγε σκέφτεται τη δημιουργία οικογένειας; «Μου αρέσει η ιδέα της οικογένειας, αλλά δεν βιάζομαι». Η αναγνωρισιμότητα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα; «Είναι μεγάλη παγίδα το να θέλεις να είσαι αρεστός. Γιατί τότε σε πλησιάζουν για την εικόνα σου και όχι γι’ αυτό που είσαι. Δηλαδή, αν σταματήσω τη δουλειά, τι θα γίνει; Θα πάψει να με αγαπάει; Γι’ αυτό καλύτερα να είσαι με ανθρώπους που γοητεύονται από την ψυχή σου και όχι από την καριέρα σου. Βέβαια, δεν είμαι καχύποπτος ούτε περνάω από τεστ δοκιμασίας τη σύντροφό μου. Ζω μια φυσιολογική ζωή». Πολλοί ηθοποιοί έχουν σχέσεις με ηθοποιούς. «Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει κατανόηση και κοινή γλώσσα, αλλά δεν είναι απόλυτο. Μπορείς να τα βρεις και με κάποιον άνθρωπο εκτός χώρου, αρκεί να είσαι κι εσύ διαθέσιμος να δώσεις χώρο, χρόνο και κομμάτια του εαυτού σου».  Υπάρχουν στιγμές που η δημοσιότητα τον πνίγει; «Μέχρι στιγμής είναι διαχειρίσιμη. Άλλωστε, δεν προκαλώ ούτε απασχολώ τα Μέσα με την προσωπική μου ζωή. Προσπαθώ να μην είμαι φάτσα κάρτα παντού». Η οικονομική κρίση πόσο περιορίζει τα όνειρά του; «Το θέμα δεν είναι μόνο το ότι δεν έχεις την άνεση να καλύψεις τις βασικές ανάγκες της ζωής σου, αλλά το ότι είσαι αντιμέτωπος καθημερινά με σκοτεινά ένστικτα που γεννάνε ο φόβος, ο θυμός και το μίσος». Η νέα κυβέρνηση τι περιθώρια προσδοκιών αφήνει; «Θα πρέπει να τα δούμε στην πράξη. Φτάνουν πια τα λόγια. Προσωπικά, είμαι κατά της ανοχής του μαστιγώματος που έχουμε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια».

Διάβασε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ