Πέτρος Τατσόπουλος στο "Πρώτο Θέμα": Το «ΟΥΑΟΥ Factor» φοριέται πολύ

Συναντώντας τον Πέτρο Τατσόπουλο στο σπίτι του εύχαρι, άνετο και χαλαρό, μακριά από τα έδρανα της Βουλής, διαπιστώνουμε ότι απολαμβάνει την τεράστια βιβλιοθήκη του συχνότερα από πριν, χαίρεται την 6χρονη κόρη του, τελειώνει το βιβλίο που έχει ήδη στα σκαριά και απολαμβάνει νέους ρόλους - όπως το πέρασμα από την πρόσφατη ταινία του φίλου του Νίκου Τριανταφυλλίδη και υιού του Χάρρυ Κλυνν «Αισθηματίες» σε ρόλο ηθοποιού (ως «κατά τύχη» ηθοποιός έχει φορέσει και χαβανέζικο πουκάμισο αλά Γιάνης Βαρουφάκης). Κι επειδή η πετριά που τον βάρεσε τελευταία φέρει τον τίτλο «Ιστορία», κατεβάζει τόμους ολόκληρους για ιστορικά πρόσωπα για τα οποία μπορεί να σου σχολιάσει τα πάντα: από το «πόσο διανοούμενος και εκλεπτυσμένος ήταν ο Πολ Ποτ προτού γίνει δολοφόνος» ως τον Χίτλερ, τον οποίο έχει κυριολεκτικά ξεσκονίσει. Αυτό είναι εξάλλου και το πλεονέκτημα του Τατσόπουλου: ότι μελετάει τους φανατικούς εχθρούς του καλύτερα από τους φίλους. Τουλάχιστον αυτούς δεν τους βαριέται.

- Τελικά πώς πήρες την απόφαση να αποσυρθείς από τον πολιτικό στίβο; Νομίζω πως υπάρχει μια παρεξήγηση γιατί το «αποσύρομαι» σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική. Ετυχε να εμπλακώ αρκετά μεγάλος με την πολιτική και συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ που τότε, τον Ιανουάριο του 2012, κατέγραφε ποσοστά της τάξεως του 6%. Παρότι δεν ήξερα κανέναν από το κόμμα, με μοναδική εξαίρεση τον Νίκο Βούτση -που τον είχα πετύχει στα πάνελ όπου πήγαινα εκπροσωπώντας την «Κοινωνία» και εκείνος την «Πολιτική»- και τη Ρένα Δούρου, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα. Δεν ήθελα να ενταχθώ στη ΔΗΜ.ΑΡ., που ήταν ακόμη της μόδας τότε, κι έτσι επικοινώνησα με τη Ρένα (Δούρου), η οποία είχε την ιδέα, καλώς ή κακώς, να μη με εμπλέξει στα εσωτερικά του κόμματος, να μη διεκδικήσει δηλαδή μια αναγνωριστική περίοδο, αλλά να με οδηγήσει κατευθείαν στον Αλέξη Τσίπρα.

- Κι είναι αυτός τελικά που σε έπεισε να γίνεις και στην πράξη πολιτικός;

Το παρασκήνιο είναι κάτι που το λέω πρώτη φορά δημόσια αφού το ξέρουν μόνοι οι φίλοι: μαζί με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ βάλαμε κάτω τις περιφέρειες και αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε πού θα μπορούσα να κατέβω. Κι είναι ο ίδιος ο Τσίπρας που επέμενε να κατέβω στη Β’ Αθηνών και όχι στην Α’ -γιατί τότε θεωρούταν ακόμη «Σκομπία» για τους αριστερούς, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε πολύ μικρά ποσοστά- ενώ το Υπόλοιπο  Αττικής ο Τσίπρας το θεωρούσε εντελώς αποτρεπτικό επειδή οι Αρβανίτες της περιοχής ήταν έξαλλοι με το ντοκιμαντέρ για το 1821! Ενδεχομένως στο πίσω μέρος του μυαλού του να μην περίμενε να εκλεγώ και να εκτιμούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαινε κερδισμένος κρατώντας απλώς τις ξέμπαρκες ψήφους που θα εξασφάλιζε η αναγνωρισιμότητά μου σε κόσμο εκτός κόμματος. Ηξερε άλλωστε ότι πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έβλεπαν με τον καλύτερο τρόπο την υποψηφιότητά μου. Αλλά βγήκα 8ος ανάμεσα στους 13 που μπήκαν στη Βουλή, κάτι που ίσως και οι ίδιοι να μην το περίμεναν. Γι’ αυτό ακριβώς και οι 10.000 ψήφοι που απέσπασε η υποψηφιότητά μου σε ένα μικρότερο κόμμα που έκανε παρθενική εμφάνιση στον εκλογικό στίβο, όπως το Ποτάμι, δεν μου προκάλεσαν καμία απογοήτευση - ίσως να ήταν και αναμενόμενες δεδομένης της μετακίνησής μου από ένα μεγάλο κόμμα πλέον σε ένα μικρό. Οπότε δεν νιώθω καμία συντριβή ούτε αποδοκιμασία από το αποτέλεσμα, αλλά δεν θέλω να συνεχίσω να εμπλέκομαι σε κομματικού τύπου διεργασίες και να μετατραπώ δηλαδή σε κομματικό στέλεχος. Εξακολουθώ, άλλωστε, να λέω ότι η δουλειά του βουλευτή δεν είναι μόνο ολικής απασχολήσεως αλλά και ολικής αλέσεως!

- Και τώρα που απέρχεσαι θα διαχωρίσεις τις σχέσεις σου από το Ποτάμι ως κόμμα; Οχι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να έρθω σε ρήξη με το Ποτάμι - ούτε έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Διατηρώ άριστες σχέσεις με τον Σταύρο Θεοδωράκη.

- Βλέποντας όμως όλη αυτή την ταραχή και την αναμπουμπούλα, δεν θα ήθελες με κάποιον τρόπο να βρίσκεσαι στο επίκεντρο των εξελίξεων; Δεν υπάρχει κανένας λόγος εφόσον το Ποτάμι δεν συνδιαμορφώνει μια πολιτική κατάσταση με τον τρόπο που θα ήθελε. Αφού ο στόχος, που ήταν η τρίτη θέση, δεν επετεύχθη και κατελήφθη από τους φασίστες και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να συνεργαστεί με τους ακραίους Ανεξάρτητους Ελληνες -κάτι με το οποίο απορεί κι ολόκληρη η Ευρώπη-, δεν υπάρχει πλέον λόγος. Ασε που έχω να ασχοληθώ και με την πραγματική δουλειά μου, που είναι να είμαι συγγραφέας.

- Αλήθεια, γράφεις κάτι αυτό τον καιρό; Ολοκληρώνω ένα βιβλίο για το οποίο έχω μάλιστα ήδη προπληρωθεί και πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οξύ. Λέγεται «Γκαγκάριν - Ο κόσμος από χαμηλά». Ενας τίτλος διπλά ειρωνικός αφού επικαλείται ως αφορμή την άφιξη του αστροναύτη Γκαγκάριν στην Αθήνα, όπου είχαν σημειωθεί φοβεροί ξυλοδαρμοί, με θύμα μάλιστα και τον ίδιο τον τότε γνωστό ως γιο υπουργού της Δεξιάς, τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο.

Δημιουργήθηκε θέμα και με τον Μανώλη Γλέζο και τη σχέση του με τον Γκαγκάριν, καθώς ο διάσημος αστροναύτης είχε μάθει να προφέρει στα ελληνικά δύο λέξεις: «Ικαρος» και «Γλέζος», ο οποίος τύγχανε να ήταν τότε φυλακισμένος. Ολα αυτά ωστόσο που αποτελούν το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου μου τα γράφω για να τονίσω τη χαμηλή θέαση του κόσμου, που μπορεί τελικά να αναχθεί σε πλεονεκτική: απόδειξη ο ίδιος ο Γκαγκάριν ο οποίος, παρότι ήταν 1,57, πλεονεκτούσε για τη θέση του αστροναύτη επειδή ελάχιστοι μπορούσαν να χωρέσουν στο ασφυχτικά μικρό τότε κόκπιτ.
 
Επίσης, το μειονέκτημά του να έχει ταπεινή καταγωγή -γιος ξυλουργού, όπως κι ο Ιησούς- αποδείχτηκε πλεονέκτημα έναντι του τότε ανταγωνιστή του ο οποίος ήταν γιος δασκάλου. Κι άλλα τόσα που αποδεικνύουν ότι αυτός που είχε γεννηθεί για να αντικρίζει το στέρνο των ανδρών τελικά έφτασε να ατενίζει τη Γη από το φεγγάρι. Την ιστορία αυτή τη συνέδεσα με το όνομα ενός χώρου που έχει διαγράψει τη δική του μυθιστορία στην Αθήνα, όπως το «Γκαγκάριν», κι όλη την καλτ κουλτούρα που συνδέθηκε με αυτό -εν είδει «Κότον Κλαμπ»- αυτήν ακριβώς την άγραφη ιστορία που την ξέρουμε από περιοδικά που ουσιαστικά ταυτίζεται με την άγραφη ιστορία της Ελλάδας. Είναι μια ιστορία που άρχισε να ξεδιπλώνεται από την ώρα που ο Χατζιδάκις έκανε την πρώτη ρήξη με το αστικό κάδρο υπερασπιζόμενος από το ρεμπέτικο μέχρι την ενσωμάτωση του ίδιου του Φλωρινιώτη σε αυτή την ανίερη σχέση που έχει το χυδαίο με το καλτ και το έντεχνο. Αυτή την ιστορία καταγράφω και βρίσκω ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

- Μήπως, λοιπόν, σε σχέση με όλους αυτούς οι πολιτικοί είχαν ελάχιστο ενδιαφέρον για σένα;  Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που με ρωτούσαν πώς τα πέρασα στη Βουλή, έλεγα συναρπαστικοβαρετότατα γιατί άλλο πράγμα, για παράδειγμα, είναι να εικάζεις τι μπορεί να σκέφτεται η Ντόρα Μπακογιάννη κι αλλιώς να συζητάς μαζί της. Αλλά σε σχέση με το νοσηρό κλίμα που επικρατούσε στην Ελληνική Βουλή, στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο οποίο συμμετείχα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Ακόμη και οι πολιτικοί λειτουργούσαν πολύ διαφορετικά. Μπορούσες να μιλήσεις μαζί τους σε πιο ανθρώπινη βάση.

- Θα έγραφες όμως ποτέ μυθιστόρημα για κάποιον από αυτούς; Θα έβρισκες κανέναν ενδιαφέροντα ακόμη και στις αντιφάσεις του όπως, φέρ’ ειπείν, λένε ότι ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου;  Λένε συχνά πως η Βουλή που πέρασε ήταν η χειρότερη στην Ιστορία αλλά εγώ τους απαντώ «καθίστε και θα δείτε την επόμενη». Στην πραγματικότητα η Ελληνική Βουλή αντικατοπτρίζει το ελληνικό σώμα κι είναι λάθος να λες ότι ο λαός στέλνει όλους αυτούς επειδή κάνει λάθος - είναι κάτι εντελώς οξύμωρο. Από την άλλη, δεν μου αρέσει η παρελθοντολογία, το να λέμε ότι σήμερα δεν υπάρχουν προσωπικότητες στην πολιτική. Αν έβλεπες το υλικό από την τότε Βουλή, θα συνειδητοποιούσες ότι τα ίδια έλεγαν τότε και για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

- Ναι, αλλά δεν έχεις την αίσθηση ότι ο κόσμος εκτός από πολιτικούς αναζητά προσωπικότητες; Γιατί έχει πάθει τέτοιο αμόκ με τον Βαρουφάκη;  Το «Ουάου factor» φοριέται πολύ νομίζω. Είχε τύχει να γνωρίσω τον Βαρουφάκη σε μια εκδήλωση που είχε γίνει με αφορμή το «Debtocracy» του Αρη Χατζηστεφάνου, στο οποίο συμμετείχαν άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Εμένα πάντα μου άρεσε γιατί μου θύμιζε Γκάλμπρεϊθ στον τρόπο που αναλύει την οικονομία και ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις γι’ αυτόν, έχει γράψει πολύ ενδιαφέροντα βιβλία για την οικονομία (από εκλαϊκευμένα έως πιο δυσνόητα όπως τη «Θεωρία Παιγνίων»).

- Και το στυλ του για το οποίο κάνουν λόγο όλοι;  Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μας απασχολεί το αν η εμφάνισή του μοιάζει με ντίλερ ή με ψευτόμαγκα ή, τέλος πάντων, δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Ο καθένας κρίνεται από το έργο του.

- Ναι, αλλά έτσι δεν ήταν πάντα ο κόσμος; Ναι, αλλά από ένα σημείο κι ύστερα καλλιεργούμε μια φρενίτιδα κυρίως και λόγω της ταχύτητας της πληροφορίας, κάτι που δεν υπήρχε παλαιότερα. Αλλά πάντα υπήρχαν προσωπικότητες-πολιτικοί που έπρατταν όσα έλεγαν κι άλλοι που ήταν δυσλειτουργικοί, συγγραφείς που τα έλεγαν κι άλλοι που δεν το έκαναν. Στο τέλος όμως της ημέρας θα κριθείς από αυτό που καταθέτεις, το αποτέλεσμα. Ετσι και ο Βαρουφάκης δεν θα κριθεί από το μπουφάν του ή από το αν ξέρει καλά αγγλικά, αλλά από αυτό που θα πετύχει.

- Εσύ, αλήθεια, μετάνιωσες που έφυγες από τον ΣΥΡΙΖΑ;  Κοίταξε, θεωρώ ότι αυτή την περίοδο των δυόμισι χρόνων που ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έκανα λάθη, ακόμη και γκάφες, μπορεί να αποψιλώθηκαν διάφορα θέματα, αλλά γι’ αυτό που σίγουρα δεν έκανα λάθος και δεν το μετανιώνω είναι που έφυγα. Δεν πιστεύω ότι αυτή η σχέση, έτσι όπως είχε κακοφορμίσει, θα έβγαινε σε καλό: προφανώς, για λόγους δικών του αρχών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα με διέγραφε αλλά θα έκανε κάτι χειρότερο: θα με άφηνε να σέρνομαι σε ένα όργιο φημών ότι δήθεν είμαι φυτευτός πράκτορας κ.λπ. ώστε να μη μείνει ίχνος αξιοπρέπειας κι όταν έφταναν οι εκλογές να με ακύρωνε εντελώς. Κι εγώ δεν γράφτηκα στον ΣΥΡΙΖΑ για να έχω μια τέτοιου είδους  σχέση. Τους είπα ότι καλύτερα να φύγω και να συνεχίσω να λέω αυτά που λέω και εσείς να μη χρειάζεται να απολογείστε για μένα. Αλλά είχα την αίσθηση ότι ο καθένας είχε το δικαίωμα να λέει ό,τι ήθελε εκτός από μένα.

- Πού ακριβώς αναφέρεσαι; Στην κομπλεξική σχέση που είχαν με μια σειρά από θέματα - και πρώτο και κύριο εκείνο της τρομοκρατίας. Από τη μια είχαμε τη μονταζιέρα της Συγγρού που λανθασμένα συνέδεε τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία, αλλά από την άλλη είχαμε κάθε λογής τύπους που ξεστόμιζαν διάφορες χοντράδες. Κι αυτές δεν μπορούσα κάθε φορά να τις καταπίνω και να τις ασπάζομαι.

- Ναι, αλλά κι εσύ δεν μπορούσες να υπερβείς τα θέματα με τα οποία διαφωνείς; Γιατί πολλές φορές φαινόταν ότι δεν αφήνεις να πέσει κουβέντα κάτω… Εγώ είχα πάντα ειδική σχέση με τον ρεαλισμό και σε αυτή τη βάση κινούμουν. Γι’ αυτό και έλεγα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεργαστεί με την Κεντροαριστερά και τους ενοχλούσε επειδή υποτίθεται ήταν μνημονιακοί. Φαίνεται πως ήδη είχαν αρχίσει να έχουν συνομιλίες με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και έτσι όταν ήρθαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ η Μακρή και η Τζάκρη δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τις προσφέρουν άφεση αμαρτιών.

- Τον ρόλο του Τσίπρα πώς τον βλέπεις; Εξακολουθείς να έχεις την ίδια γνώμη με όταν τον γνώρισες; Πάντα θεωρούσα ότι ο Τσίπρας είναι εξισορροπιστής αλλά πρόκειται για ισορροπία τρόμου. Μπορεί να τα κατάφερε προς στιγμήν επειδή μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την εξουσία -κι έτσι ανάγκασε τους υπόλοιπους να μπουν σε μια σειρά και να σιωπήσουν- αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όλους αυτούς και όλα αυτά δεν θα τα βρει μπροστά του.

- Βλέπεις συγκεκριμένο σημείο τριβής; Τι γνώμη έχεις για το θέμα των υποψηφίων του Προέδρου;  Το θέμα του Προέδρου ήταν ανέκαθεν δευτερεύον γιατί ο ρόλος του είναι διακοσμητικός και ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν έχει καμία εξουσία. Ωστόσο αυτό από μόνο του δίνει τη δυνατότητα παραβίασης της δεδηλωμένης κάθε πέντε χρόνια αφού έτσι έπεσαν στο παρελθόν οι κυβερνήσεις.

- Με εσάς τους ανεξάρτητους βουλευτές τι συνέβη και φτάσαμε σε όλα αυτά τα αντιφατικά σενάρια; Επειδή βγήκαμε και λέγαμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές και ότι θέλουμε να δώσουμε λίγους μήνες καιρό ώστε να μη γίνουν υπό το ασφυχτικό καθεστώς της χρεοκοπίας. Μας είπαν πουλημένους, μας κατηγόρησαν για πολλά μόνο και μόνο επειδή είπαμε ότι την ευθύνη πρέπει κάποια στιγμή να την πάρουν τα κόμματα. Γι’ αυτό ακριβώς και επιμέναμε στη συμφωνία-πακέτο.

- Η εμπλοκή σου με την πολιτική σού στοίχισε τελικά φιλίες; Ο Βασιλικός είχε πει κάποτε την ατάκα ότι «όταν παντρεύεσαι, παίρνεις μαζί σου και όλους τους εχθρούς της γυναίκας σου». Εχεις δει αυτή τη διαφήμιση με μια γυναίκα που ξυπνάει και μαζί της ξυπνούν και διάφοροι άλλοι που την ακολουθούν; Ετσι και με τους εχθρούς, άπαξ και μπεις στην πολιτική, αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό. Οπως ξέρεις κι από τον χώρο του βιβλίου, όταν είσαι συγγραφέας, συμβαίνει να σε ξέρουν κάποιοι άνθρωποι επειδή έχουν ανατρέξει στο έργο και τα βιβλία σου, με την πολιτική όμως συμβαίνει να σε μαθαίνουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τίποτα απολύτως για σένα, έτοιμοι να σου καταμαρτυρήσουν τα πάντα. Το κάδρο παραμορφώνεται απότομα και έτσι καταλήγουν να έχουν καταδικαστική γνώμη οι πιο ετερόκλητοι και άσχετοι άνθρωποι: όσο ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ μου την έπεφταν για το κόμμα, όταν έφυγα, μου την έπεφταν άνθρωποι του κόμματος. Αλλά έτσι είναι αυτά.

- Κι έτσι κατέληξες να είσαι ταυτόχρονα ομοφοβικός και μισογύνης, σεξιστής και κατά των γκέι;  Ολα ξεκίνησαν από το «1821», το ντοκιμαντέρ που είχα κάνει για τον ΣΚΑΪ. Ετυχε κάποιος φίλος να πει στο Facebook αυτή την ατάκα για τον Κολοκοτρώνη και κάποιοι ακραίοι να το ταυτίσουν με εμένα. Ηταν τότε η Χρυσή Αυγή στα σπάργανα, οπότε στο μυαλό του κάθε μικρού φασίστα οπαδού το να φτάσει κάποιος να θίξει τις ερωτικές προτιμήσεις του Κολοκοτρώνη σήμαινε ότι τρέφει ανθελληνικές απόψεις, ότι θέλει να διαδώσει την «αδελφότητα» στα πέρατα του κόσμου ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Και έτσι βρέθηκα στην ιλαροτραγική θέση να πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι αδελφή και να θεωρηθώ από τη μια στιγμή στην άλλη και γκέι και σεξιστής και μισογύνης.

- Ναι, αλλά πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι μπορείς να εμπλακείς σε τέτοια συζήτηση με τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής και τα τρολ του Ιντερνετ; Δεν είναι από μόνο του παράλογο;  Ναι, το παραδέχομαι. Η εναλλακτική άποψη ήταν να μην απαντήσω. Εφτασα σε σημείο να συμβουλευτώ ανθρώπους που είχαν δεχτεί τέτοιου είδους επιθέσεις κι είχαν λοιδορηθεί -τον Βερέμη ή την Κουλούρη- και μου είπαν ότι δεν μπήκαν στη διαδικασία να απαντήσουν. Αλλά ωστόσο η στοχοποίηση παρέμενε η ίδια.

- Ισως ο αντίκτυπος να μην ήταν ο ίδιος αν δεν υπήρχε το Facebook. Εχεις σκεφτεί να απαρνηθείς τη Facebook περσόνα σου και να το εγκαταλείψεις;  Οταν είχε γίνει η ιστορία με το ’21, η σελίδα μου είχε δεχθεί τόσες πολλές επιθέσεις που είχε κρασάρει.  Ωστόσο το Facebook με ιντρίγκαρε γιατί μπορούσα να ανταλλάξω απόψεις με ανθρώπους τους οποίους δεν ήθελα, ούτε έπρεπε να συναντήσω ποτέ. Συνηθίζω να λέω ότι το Facebook μοιάζει με παιδική χαρά που επιτρέπονται ακόμη και οι παιδεραστές. Βλέπεις πραγματικά τα πάντα εκεί μέσα.

- Δεν φοβήθηκες ποτέ; Ως βουλευτής είχες φρουρά; Οχι, αλλά δεν το διαλαλούσα κιόλας. Δεν φοβόμουν γιατί πίστευα ότι, αν κάποιος σε έχει βάλει πραγματικά στόχο, δεν σε σώζουν ούτε οι φρουροί, ούτε τίποτα.

- Τώρα τι περιμένεις, αλήθεια, από την πολιτική κατάσταση; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;  Η κατάσταση μου θυμίζει εκείνο το σκίτσο της Μαφάλντα που στέκεται πλάτη στον τοίχο κρατώντας ένα πιστόλι και λέει «Πάμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα». Ετσι κι εμείς τώρα περιμένουμε να δούμε πώς αντιμετωπίζει την πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και περιμένω πραγματικά να δω τι θα βγει από το ραντεβού που έχει μαζί της. Αυτό που ίσως τον αναγκάσει να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων πολλές προεκλογικές υποσχέσεις. Δεν εύχομαι την καταστροφή γιατί αυτή θα την πληρώσει ο κόσμος. Εύχομαι να διαψευστούμε και τη μάχη να την κερδίσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι!

- Δεν μιλάς πια με ανθρώπους από τον ΣΥΡΙΖΑ; Συμπτωματικά μόνο στα πάνελ όπου υπάρχει ένα σχετικά καλό κλίμα. Αλλά δεν μου λείπουν ιδιαίτερα, δεν μπορώ να σου πω ότι με έχει φάει κι η νοσταλγία. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτούς.