Πέγκυ Σταθακοπούλου: Επιστροφή στο θεατρικό σανίδι

Ενα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα του χώρου της υποκριτικής, που τα τελευταία χρόνια έχει αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, επιστρέφει στο προσκήνιο με τη θεατρική παράσταση «Vincent River» του Φίλιπ Ρίντλεϊ στο Θέατρο Αθηνά. Γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, εκφραστικό βλέμμα και έμφυτη γοητεία, η Πέγκυ Σταθακοπούλου νιώθει πιο έτοιμη από ποτέ να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά της. Τη στιγμή που αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές τις οποίες έζησε τα μάτια της υγραίνονται, ενώ όταν μιλάει για την κόρη της, Χριστίνα, η φωνή της γλυκαίνει. Δεν διστάζει να παραδεχτεί τις ανασφάλειές της, τολμάει να κρίνει και δεν φοβάται να κριθεί.

- Αλήθεια, γιατί απέχετε ανά διαστήματα από την ενεργό δράση; Είναι επιλογή μου. Εχω ανάγκη από χρόνο για να ανανεώσω τις εικόνες μου, τον εαυτό μου, την έμπνευσή μου. Θέλω το έργο στο οποίο συμμετέχω κάθε φορά να με ενδιαφέρει, να με ιντριγκάρει, να με εξελίσσει. Τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της καριέρας μου δούλευα συνέχεια στο θέατρο, στην τηλεόραση, ακόμα και στο ραδιόφωνο. Από κάποια στιγμή και μετά, επειδή ήθελα να περάσω σε ένα άλλο είδος θεάτρου, με πιο απαιτητικούς ρόλους και έργα, συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να δουλεύω μηχανικά και σταθερά, αλλά να καταθέτω στη σκηνή όλο μου το είναι. Ετσι, στα 35 μου το αποφάσισα - και δεν ήταν εύκολη επιλογή. Γιατί συνεχώς εμφανίζονται νέοι, ταλαντούχοι και δημιουργικοί ηθοποιοί. Μερικές φορές, όταν επιστρέφω, έχω ανασφάλεια αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ. Νιώθω κάθε φορά μαθήτρια. Ισως αυτό κρατάει την ψυχή μου νέα.

- Στις 23 Απριλίου κάνετε πρεμιέρα με την παράσταση «Vincent River» του Φίλιπ Ρίντλεϊ με τον Αργύρη Αγγέλου στο Θέατρο Αθηνών. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο, όχι τόσο γνωστό, αλλά πολύ ενδιαφέρον, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραγεώργου. Είναι η ιστορία μιας μητέρας της οποίας ο 18χρονος γιος έχει δολοφονηθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα σε μια υπόγεια διάβαση στο ανατολικό Λονδίνο. Βρίσκεται στην απόλυτη θλίψη όταν την επισκέπτεται ένας νεαρός μαζί με τον οποίο θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι. Η μητέρα αναλύει το πώς και το γιατί πέθανε ο γιος της, ενώ ο νεαρός αποκαλύπτει πολλά πράγματα που σχετίζονται τόσο με τη δική του ζωή όσο και με αυτή του γιου της γυναίκας. Είναι ένα έργο που ξεγυμνώνει πράγματα και θίγει ζητήματα σημερινά, όπως είναι η ομοφυλοφιλία, η βία και ο ρατσισμός. Μπορεί οι κοινωνίες να αλλάζουν, αλλά δυστυχώς γίνονται όλο και πιο συντηρητικές.

- Πιστεύετε ότι ως κοινωνία γινόμαστε πιο συντηρητικοί; Ναι, γιατί όσο περισσότερο μπαίνουν οι άνθρωποι μέσα σε πλαίσια και λειτουργούν ως γρανάζια ενός συστήματος τόσο περισσότερο περιορίζουν την προσωπική τους ελευθερία και την πνευματικότητά τους. Επομένως, γίνονται με έναν τρόπο πολύ συντηρητικοί απέναντι στη διαφορετικότητα και την αλήθεια. Φοβούνται να ακούσουν την αλήθεια τη δική τους αλλά και των άλλων.

- Η ομοφυλοφιλία, όμως, είναι πλέον πιο αποδεκτή σε σχέση με παλιότερα.  Δεν είναι αλήθεια, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάνει μια άλλη επιλογή δεν το μοιράζονται με την οικογένειά τους. Στην εφηβεία, όταν ανακαλύπτουμε το σώμα μας και τι μας έλκει, υπάρχει φόβος και αναστολή να μοιραστούμε όσα ανακαλύπτουμε με την οικογένεια. Πόσο μάλλον όταν είναι διαφορετική η σεξουαλική προτίμηση. Θεωρώ ότι έχουμε κάνει βήματα ως κοινωνία, αλλά υπάρχει μεγάλος δρόμος μπροστά για να δεχτούμε τη διαφορετικότητα.

- Πώς θα αντιδρούσατε αν σας έλεγε η κόρη σας ότι είναι ομοφυλόφιλη; Είναι δύσκολο να απαντηθούν υποθετικά ερωτήματα. Αυτό που προσπαθώ να κατακτήσω είναι να μιλάμε και να επικοινωνούμε για όλα όσα αντιμετωπίζει. Πιστεύω ότι όταν αποκτάς από νωρίς έναν τρόπο επικοινωνίας με το παιδί, ακόμα κι αν αυτό αργότερα φτάσει σε κάποια επιλογή που είναι διαφορετική από τα συνηθισμένα, είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς. Γιατί έχεις ήδη φροντίσει να δημιουργήσεις ένα κλίμα ελευθερίας και ισότητας στη σχέση σας.