Νικόλας Ανδρουλάκης: Ο γιος του Μίμη στέλνει μήνυμα στην Ευρώπη
07.04.2015
07:46
Με ένα βίντεο που ανέβασε πριν από λίγες ημέρες στα social media σε δικό του κείμενο, ο Νικόλας, γιος του Μίμη Ανδρουλάκη και ηθοποιός, μοιράζεται τους προβληματισμούς του με την υπόλοιπη Ευρώπη, μετατρέποντας την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή από ψίθυρο σε κραυγή
Σκεπτόμενος, φιλοσοφημένος και ρεαλιστής, ο γιος του Μίμη Ανδρουλάκη, Νικόλας, συγκέντρωσε τους σύγχρονους προβληματισμούς του σε ένα βίντεο το οποίο ανέβασε στο Διαδίκτυο και από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής του κατάφερε να γίνει θέμα συζήτησης. Απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Πειραιά, αλλά και της Δραματικής Σχολής Θεοδοσιάδη, αφού περιπλανήθηκε στα δημοσιογραφικά μονοπάτια, τελικά επέλεξε το θέατρο και ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού. Με το βίντεο που ανέβασε στα social media με τίτλο «Σε περίπτωση που δεν πεθάνω - Ενας ελληνικός ψίθυρος για την Ευρώπη» ο Νικόλας Ανδρουλάκης περιγράφει την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα με δηκτικό τρόπο και μετατρέπεται σε πρόσωπο των ημερών.
- Πώς γεννήθηκε η ιδέα να κάνεις το συγκεκριμένο βίντεο; Ηρθε στον ύπνο μου η Ευρώπη ως ημίγυμνη αρχαία κόρη, μου έσκασε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο και μου είπε: «Κάτι πρέπει να γίνει με αυτόν τον Ταύρο». Και εξαχνώθηκε με μειδίαμα στον ουρανό της πλατείας Προσκόπων στο Παγκράτι. Στο σπίτι μου. Στη γειτονιά του Χατζιδάκι. Και εμφανίστηκε στον τοίχο της πολυκατοικίας δίπλα στο πάρκο Παυσανίου το γκράφιτι του βίντεο. Ενα μικρό παιδί. Αγνό κι όμως ένοχο. Αγριεμένο. Σαν λιλιπούτειος ταύρος. Με αίμα στο στόμα. Και το χέρι τεντωμένο. Για να πιάσει το λαβωμένο πουλί που πετάει μπροστά του. Και το πουλί μού ψιθύρισε: «Εγώ είμαι». Και ήταν η κόρη. «Παραμύθι», θα μου πεις. «Το έχουμε ανάγκη», θα σου απαντήσω.
«Δεν κάνω καριέρα. Σιχαίνομαι τις καριέρες. Περιπλανιέμαι στη ζωή και καταπιάνομαι με όσα με εμπνέουν κάθε φορά», λέει ο Νικόλας Ανδρουλάκης
- Πώς γεννήθηκε η ιδέα να κάνεις το συγκεκριμένο βίντεο; Ηρθε στον ύπνο μου η Ευρώπη ως ημίγυμνη αρχαία κόρη, μου έσκασε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο και μου είπε: «Κάτι πρέπει να γίνει με αυτόν τον Ταύρο». Και εξαχνώθηκε με μειδίαμα στον ουρανό της πλατείας Προσκόπων στο Παγκράτι. Στο σπίτι μου. Στη γειτονιά του Χατζιδάκι. Και εμφανίστηκε στον τοίχο της πολυκατοικίας δίπλα στο πάρκο Παυσανίου το γκράφιτι του βίντεο. Ενα μικρό παιδί. Αγνό κι όμως ένοχο. Αγριεμένο. Σαν λιλιπούτειος ταύρος. Με αίμα στο στόμα. Και το χέρι τεντωμένο. Για να πιάσει το λαβωμένο πουλί που πετάει μπροστά του. Και το πουλί μού ψιθύρισε: «Εγώ είμαι». Και ήταν η κόρη. «Παραμύθι», θα μου πεις. «Το έχουμε ανάγκη», θα σου απαντήσω.
«Δεν κάνω καριέρα. Σιχαίνομαι τις καριέρες. Περιπλανιέμαι στη ζωή και καταπιάνομαι με όσα με εμπνέουν κάθε φορά», λέει ο Νικόλας Ανδρουλάκης
- Σε ποιους απευθύνεται, στους Ελληνες ή στους ξένους;
Το κείμενο απευθύνεται σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Σε όσους πιστεύουν στην αξία του απευθείας διαλόγου. Τους ρομαντικούς και τους ρεαλιστές. Αλλά και σε όσους πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο από το δικό μου μήνυμα. Τους σκεπτικιστές και τους μηδενιστές. Με λίγα λόγια, απευθύνεται σε όσους χρειάζονται μια αφορμή, λίγη έμπνευση, για να εκφράσουν όσα σκέφτονται. Το Eurowhisper ως προσπάθεια, ως έννοια, ως κίνημα -τρομάρα μας- είναι η Eurovision του μυαλού. Ολων μας. Μια ταπεινή πρόσκληση για αγκαλιά. Για αισιοδοξία. Για πρώτη φορά. Σε περίπτωση που δεν πεθάνουμε.
- Μήπως είσαι επηρεασμένος και από την πολιτική ιδεολογία του πατέρα σου; Φυσικά και είμαι επηρεασμένος από τον Μίμη. Κι από τον Καζαντζάκη. Κι από τον Ελύτη. Κι από τον Καβάφη. Κι από τον Μπρεχτ. Κι από τον Μπέκετ. Κι από τον Κάφκα. Κι από τον Καμύ. Κι από τον Ευριπίδη. Κι από τον Αριστοφάνη. Κι από τον Αρκά. Κι από σένα. Κι από τα γονίδιά μου. Ολοι και όλα μέσα και γύρω μας είναι πίνακες του Δαρβίνου με πινέλα του Νταλί. Αρκεί να γουστάρεις να κοιτάς.
- Μήπως δεν φταίνε μόνο οι ξένοι, αλλά φέρουν ευθύνη και οι «κακές» κυβερνήσεις που είχαμε μέχρι τώρα; Οπως είχε πει κάποτε και ένας μεγάλος ποιητής, «χέζει η αλεπού στο δάσος;». Το ίδιο λέγεται και με αρκούδα, για τους πιο παχουλούς. Οι κυβερνήσεις είναι αντανάκλασή μας. Είναι η μύτη μιας πυραμίδας. Και όταν η μύτη έχει συνάχι χρειάζεται αντιβίωση το κορμί. Ντετερμινιστικά θα σου πω ότι δεν πιστεύω στην ψευδαίσθηση του τέλειου. Είμαστε όντα εγωιστικά και ατελή. Πιστεύω όμως στο φιλότιμο. Και στη φυσική εξέλιξη προς κάτι αισιόδοξο στην ελικοειδή σπείρα της Ιστορίας. Αρκεί να γλιτώνουμε αναίμακτα τις κακές στροφές. «Εχει ομοιόσταση τούτο το δέντρο», που λέει και η ηρωίδα μου. Αρκεί να μην ακρωτηριαστεί στα δύσκολα. Μια σκοτεινή ομοιοπαθητική απόπειρα έκανα με την ταινία μικρού μήκους «Not Medea» που αμόλησα πριν από μερικούς μήνες στο Διαδίκτυο.
- Πώς φτιάχτηκε το βίντεο αυτό; Πώς μάζεψες τους συντελεστές; Το κείμενο το έγραψα σε μία νύχτα με μπόλικο κρασί και τσιγάρο -πρέπει να το κόψω- όταν ξεκίνησε η νέα κυβέρνηση τις συνομιλίες με τους δανειστές. Και πήρα την απόφαση να το δημοσιεύσω με τη μορφή βίντεο. Να είναι πιο εύπεπτο. Να γαντζώνεται το μάτι και το αυτί σου και να δίνουν πάσα στο μυαλό. Και η Ντάννυ ήταν ιδανική ηρωίδα για να «μιλήσει» μια τέτοια προσπάθεια. Την παρακολουθώ από τη μέρα που πρωτανέβηκε στο σανίδι του Θεάτρου Τέχνης. Τέτοια πλάσματα κάνουν τέχνη τη ζωή και απ’ τη ζωή εμπνέουν τέχνη. Και οι μουσικές του Κωνσταντίνου Βήτα είναι μόνιμο μουσικό χαλί στις ανάγκες του μυαλού μου. Σαν ένα κύμα που σε νανουρίζει. Σαν το ταξίδι μιας φάλαινας που σε ξυπνά. Είναι τροβαδούρος και φιλόσοφος ο Βήτα. Σε επίπεδο κινηματογράφησης και παραγωγής ευτυχώς έχω βρει ανθρώπους που κερνάνε το μεράκι τους για να γίνονται πράξη οι τρέλες του σακατεμένου μου μυαλού κάθε φορά.
Μιλώντας για την πρωταγωνίστρια του βίντεο «Σε περίπτωση που δεν πεθάνω - Ενας ελληνικός ψίθυρος για την Ευρώπη», ο Νικόλας Ανδρουλάκης λέει: «Η Ντάννυ ήταν ιδανική ηρωίδα για να “μιλήσει” μια τέτοια προσπάθεια. Την παρακολουθώ από τη μέρα που πρωτανέβηκε στο σανίδι του Θεάτρου Τέχνης. Τέτοια πλάσματα κάνουν τέχνη τη ζωή και απ’ τη ζωή εμπνέουν τέχνη»
- Ασχολείσαι με την τέχνη. Η σημερινή ανεργία σε τρομάζει; Με τρομάζει το άγνωστο. Με τρομάζουν οι ασθένειες. Με τρομάζει ο θάνατος. Με τρομάζει ο πόλεμος. Και η ανεργία είναι ένας μικρός καρκίνος που καλλιεργεί όλα τα παραπάνω. Είμαστε πολλοί. Χρειάζεται αισιοδοξία και ανάπτυξη. Υγιής ανάπτυξη. Οχι άλλες φωτοβολίδες. Αυτές σκάνε φαντασμαγορικά και μετά βουλιάζουν στο σκοτάδι. Ακούς, Αλέξη; «Οπλίζω» μη λες.
- Ποιος θεωρείς ότι είναι ο σημαντικότερος σταθμός της καριέρας σου; Το πρώτο «σ’ αγαπώ» από τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα. Και κάθε ένα καινούριο έκτοτε. Και κάθε συγγνώμη. Και κάθε «σε θέλω». Από κάθε θηλυκό που ενέπνευσε τη ζωή μου. Οι άνθρωποί μας είναι οι επιτυχίες μας. Και τα μπράβο τους. Και τα βρισίδια. Και οι αγκαλιές. Μόνο αυτά μένουν.
- Τηλεόραση θα έκανες; Φυσικά. Και στο Διάστημα θα ταξίδευα. Οσο έτοιμο είναι το σώμα μου για αστροναύτης, τόσο έτοιμο είναι το μυαλό μου για να διαχειριστεί τον λαβύρινθο που λέγεται ελληνικά media. Εχω κάνει πολύ ραδιόφωνο. Εκεί που είσαι εσύ και το μικρόφωνο και οι μουσικές και οι κουβέντες σου και οι ακροατές σου. Οταν και αν ένιωθα ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να εμπιστευτεί εν λευκώ αυτά που θέλω να προτείνω, τότε ναι. Τότε θα γούσταρα. Γιατί έχει δύναμη. Γιατί είναι παντού. Αλλά ίσως να έχω γεράσει πολύ ως τότε. Ισως να μη με νοιάζει πια. Ισως να μην υπάρχει τηλεόραση.
- Το επώνυμό σου ανοίγει ή κλείνει πόρτες; Τα επώνυμα ανοίγουν πόρτες μόνο πάνω σε ταυτότητες, όταν η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη και έχει πιτσικάρει ο μεντεσές. Αλληγορία κι αυτή. Για τους διαρρήκτες. Που στο τέλος συλλαμβάνονται από τη μοίρα. Οταν αξίζει αυτό που κάνεις, χτύπα επίμονα τα κουδούνια του βίου σου. Ανεξαρτήτως ονόματος. Μόνο έτσι θα κάνεις είσοδο. Με ντριν. Κι ό,τι γίνει. Μου το θυμίζω κάθε μέρα. Ξυπνητήρι τα κουδούνια.
Με τον πατέρα του Μίμη Ανδρουλάκη
- Πώς είναι να έχεις τον Μίμη Ανδρουλάκη πατέρα;
Είναι μυστήριο. Είναι απλό. Είναι αστείο. Είναι σοβαρό. Είναι εκνευριστικό. Είναι παρήγορο. Είναι πρωτόγνωρο. Είναι αυτονόητο. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα και είναι όλα αυτά. Οπως ο Μίμης.
- Εχει άποψη για την καριέρα σου;
Δεν κάνω καριέρα. Σιχαίνομαι τις καριέρες. Περιπλανιέμαι στη ζωή και καταπιάνομαι με όσα με εμπνέουν κάθε φορά. Προσπαθώ να κερδίζω τα προς το ζην κάνοντας πορεία σε χωματόδρομο. Και δεν φοβάμαι για μένα. Και χαμόγελα. Κι αυτό αρκεί.
- Ενστερνίζεσαι τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Ενστερνίζομαι την τόλμη του. Ενστερνίζομαι τον ρομαντισμό του. Ενστερνίζομαι την παιδεία του. Ενστερνίζομαι τις ρίζες και τις πηγές του. Και την τιμιότητα που φαινόταν εξωγήινη όταν ήμουν παιδί. Προ κρίσης. Τώρα νιώθω περήφανος. Κι ας τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε φορά. Γιατί πολιτική και φιλοσοφία και οικογένεια είναι να δίνεις στον άλλον το δικαίωμα να διαφωνεί. Και να τα βρίσκεις.
- Ποιες από τις προσωπικότητες που γνώρισες τα τελευταία χρόνια σε έχει εντυπωσιάσει και γιατί; Με τον Τζούλιαν Ασάνζ ανταλλάξαμε μερακλίδικες ιστορίες και με την Τζένιφερ Λόρενς ανταλλάξαμε μερακλίδικα σφηνάκια. Κατά τ’ άλλα, θαυμάζω κάθε προσωπικότητα που έχει κάτι να προσθέσει στην παλέτα των βιωμάτων μας. Από κοντά ή μακριά. Επώνυμο ή ανώνυμο. Πόσο κομπλεξική λέξη το «ανώνυμος» για ανθρώπους...
- Δίπλα σε ποιον Χολιγουντιανό ηθοποιό θα ήθελες να παίξεις κάποια στιγμή και γιατί; Από τον Σον Πεν και τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις μέχρι τη Μέριλ Στριπ και τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Οσες και όσους βλέπεις και λες «Πώς διάολο το κάνεις αυτό;». Μπας και μάθω. Τα εγχειρίδια και οι δάσκαλοι λένε τα μισά.
- Τι ονειρεύεσαι και τι ετοιμάζεις; Ονειρεύομαι πολλά και σουρεαλιστικά και χαρούμενα και σκοτεινά. Ευτυχώς μετά το «Inception» έμαθε το υποσυνείδητο να μη φοβάται τους εφιάλτες. Επαγγελματικά έχω ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο θεατρικό μου έργο, ενώ σχεδιάζω και τα σενάρια για μια ταινία μικρού και μια μεγάλου μήκους. Παραγωγοί, οραματιστές και σπάταλοι, σπεύσατε! Σας χρειαζόμαστε!
- Ποια φράση του βίντεο θεωρείς την πιο δυνατή και γιατί; Αυτές που δεν έγραψα ποτέ. Αυτές που άφησα επίτηδες ανείπωτες ή δεν σκέφτηκα να συμπεριλάβω. Αυτές που προσθέτει μόνος του κάθε θεατής. Και αναιρεί το δικό μου νόημα. Αυτό είναι το νόημα. Ενας ψίθυρος βροντερός. Για καλό. Σε περίπτωση που δεν πεθάνουμε.
Το κείμενο απευθύνεται σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Σε όσους πιστεύουν στην αξία του απευθείας διαλόγου. Τους ρομαντικούς και τους ρεαλιστές. Αλλά και σε όσους πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο από το δικό μου μήνυμα. Τους σκεπτικιστές και τους μηδενιστές. Με λίγα λόγια, απευθύνεται σε όσους χρειάζονται μια αφορμή, λίγη έμπνευση, για να εκφράσουν όσα σκέφτονται. Το Eurowhisper ως προσπάθεια, ως έννοια, ως κίνημα -τρομάρα μας- είναι η Eurovision του μυαλού. Ολων μας. Μια ταπεινή πρόσκληση για αγκαλιά. Για αισιοδοξία. Για πρώτη φορά. Σε περίπτωση που δεν πεθάνουμε.
Ανάγκη για επικοινωνία
- Η γενιά σου ασφυκτιά. Ποια κοινωνικοπολιτικά μηνύματα θέλεις να περάσεις; Το μήνυμα είναι ένα: η ανάγκη για επικοινωνία. Κάτι να καταπραΰνει την ξενοφοβία μας. Ενα χάδι πιο ισχυρό από κάθε χαστούκι. Ενα φιλί πιο ηχηρό από κάθε φτύσιμο. Και μια ευχή που κλείνει πονηρά το μάτι στις κατάρες.- Μήπως είσαι επηρεασμένος και από την πολιτική ιδεολογία του πατέρα σου; Φυσικά και είμαι επηρεασμένος από τον Μίμη. Κι από τον Καζαντζάκη. Κι από τον Ελύτη. Κι από τον Καβάφη. Κι από τον Μπρεχτ. Κι από τον Μπέκετ. Κι από τον Κάφκα. Κι από τον Καμύ. Κι από τον Ευριπίδη. Κι από τον Αριστοφάνη. Κι από τον Αρκά. Κι από σένα. Κι από τα γονίδιά μου. Ολοι και όλα μέσα και γύρω μας είναι πίνακες του Δαρβίνου με πινέλα του Νταλί. Αρκεί να γουστάρεις να κοιτάς.
- Μήπως δεν φταίνε μόνο οι ξένοι, αλλά φέρουν ευθύνη και οι «κακές» κυβερνήσεις που είχαμε μέχρι τώρα; Οπως είχε πει κάποτε και ένας μεγάλος ποιητής, «χέζει η αλεπού στο δάσος;». Το ίδιο λέγεται και με αρκούδα, για τους πιο παχουλούς. Οι κυβερνήσεις είναι αντανάκλασή μας. Είναι η μύτη μιας πυραμίδας. Και όταν η μύτη έχει συνάχι χρειάζεται αντιβίωση το κορμί. Ντετερμινιστικά θα σου πω ότι δεν πιστεύω στην ψευδαίσθηση του τέλειου. Είμαστε όντα εγωιστικά και ατελή. Πιστεύω όμως στο φιλότιμο. Και στη φυσική εξέλιξη προς κάτι αισιόδοξο στην ελικοειδή σπείρα της Ιστορίας. Αρκεί να γλιτώνουμε αναίμακτα τις κακές στροφές. «Εχει ομοιόσταση τούτο το δέντρο», που λέει και η ηρωίδα μου. Αρκεί να μην ακρωτηριαστεί στα δύσκολα. Μια σκοτεινή ομοιοπαθητική απόπειρα έκανα με την ταινία μικρού μήκους «Not Medea» που αμόλησα πριν από μερικούς μήνες στο Διαδίκτυο.
- Πώς φτιάχτηκε το βίντεο αυτό; Πώς μάζεψες τους συντελεστές; Το κείμενο το έγραψα σε μία νύχτα με μπόλικο κρασί και τσιγάρο -πρέπει να το κόψω- όταν ξεκίνησε η νέα κυβέρνηση τις συνομιλίες με τους δανειστές. Και πήρα την απόφαση να το δημοσιεύσω με τη μορφή βίντεο. Να είναι πιο εύπεπτο. Να γαντζώνεται το μάτι και το αυτί σου και να δίνουν πάσα στο μυαλό. Και η Ντάννυ ήταν ιδανική ηρωίδα για να «μιλήσει» μια τέτοια προσπάθεια. Την παρακολουθώ από τη μέρα που πρωτανέβηκε στο σανίδι του Θεάτρου Τέχνης. Τέτοια πλάσματα κάνουν τέχνη τη ζωή και απ’ τη ζωή εμπνέουν τέχνη. Και οι μουσικές του Κωνσταντίνου Βήτα είναι μόνιμο μουσικό χαλί στις ανάγκες του μυαλού μου. Σαν ένα κύμα που σε νανουρίζει. Σαν το ταξίδι μιας φάλαινας που σε ξυπνά. Είναι τροβαδούρος και φιλόσοφος ο Βήτα. Σε επίπεδο κινηματογράφησης και παραγωγής ευτυχώς έχω βρει ανθρώπους που κερνάνε το μεράκι τους για να γίνονται πράξη οι τρέλες του σακατεμένου μου μυαλού κάθε φορά.
Μιλώντας για την πρωταγωνίστρια του βίντεο «Σε περίπτωση που δεν πεθάνω - Ενας ελληνικός ψίθυρος για την Ευρώπη», ο Νικόλας Ανδρουλάκης λέει: «Η Ντάννυ ήταν ιδανική ηρωίδα για να “μιλήσει” μια τέτοια προσπάθεια. Την παρακολουθώ από τη μέρα που πρωτανέβηκε στο σανίδι του Θεάτρου Τέχνης. Τέτοια πλάσματα κάνουν τέχνη τη ζωή και απ’ τη ζωή εμπνέουν τέχνη»
- Ασχολείσαι με την τέχνη. Η σημερινή ανεργία σε τρομάζει; Με τρομάζει το άγνωστο. Με τρομάζουν οι ασθένειες. Με τρομάζει ο θάνατος. Με τρομάζει ο πόλεμος. Και η ανεργία είναι ένας μικρός καρκίνος που καλλιεργεί όλα τα παραπάνω. Είμαστε πολλοί. Χρειάζεται αισιοδοξία και ανάπτυξη. Υγιής ανάπτυξη. Οχι άλλες φωτοβολίδες. Αυτές σκάνε φαντασμαγορικά και μετά βουλιάζουν στο σκοτάδι. Ακούς, Αλέξη; «Οπλίζω» μη λες.
- Ποιος θεωρείς ότι είναι ο σημαντικότερος σταθμός της καριέρας σου; Το πρώτο «σ’ αγαπώ» από τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα. Και κάθε ένα καινούριο έκτοτε. Και κάθε συγγνώμη. Και κάθε «σε θέλω». Από κάθε θηλυκό που ενέπνευσε τη ζωή μου. Οι άνθρωποί μας είναι οι επιτυχίες μας. Και τα μπράβο τους. Και τα βρισίδια. Και οι αγκαλιές. Μόνο αυτά μένουν.
- Τηλεόραση θα έκανες; Φυσικά. Και στο Διάστημα θα ταξίδευα. Οσο έτοιμο είναι το σώμα μου για αστροναύτης, τόσο έτοιμο είναι το μυαλό μου για να διαχειριστεί τον λαβύρινθο που λέγεται ελληνικά media. Εχω κάνει πολύ ραδιόφωνο. Εκεί που είσαι εσύ και το μικρόφωνο και οι μουσικές και οι κουβέντες σου και οι ακροατές σου. Οταν και αν ένιωθα ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να εμπιστευτεί εν λευκώ αυτά που θέλω να προτείνω, τότε ναι. Τότε θα γούσταρα. Γιατί έχει δύναμη. Γιατί είναι παντού. Αλλά ίσως να έχω γεράσει πολύ ως τότε. Ισως να μη με νοιάζει πια. Ισως να μην υπάρχει τηλεόραση.
- Το επώνυμό σου ανοίγει ή κλείνει πόρτες; Τα επώνυμα ανοίγουν πόρτες μόνο πάνω σε ταυτότητες, όταν η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη και έχει πιτσικάρει ο μεντεσές. Αλληγορία κι αυτή. Για τους διαρρήκτες. Που στο τέλος συλλαμβάνονται από τη μοίρα. Οταν αξίζει αυτό που κάνεις, χτύπα επίμονα τα κουδούνια του βίου σου. Ανεξαρτήτως ονόματος. Μόνο έτσι θα κάνεις είσοδο. Με ντριν. Κι ό,τι γίνει. Μου το θυμίζω κάθε μέρα. Ξυπνητήρι τα κουδούνια.
Με τον πατέρα του Μίμη Ανδρουλάκη
- Πώς είναι να έχεις τον Μίμη Ανδρουλάκη πατέρα;
Είναι μυστήριο. Είναι απλό. Είναι αστείο. Είναι σοβαρό. Είναι εκνευριστικό. Είναι παρήγορο. Είναι πρωτόγνωρο. Είναι αυτονόητο. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα και είναι όλα αυτά. Οπως ο Μίμης.
- Εχει άποψη για την καριέρα σου;
Δεν κάνω καριέρα. Σιχαίνομαι τις καριέρες. Περιπλανιέμαι στη ζωή και καταπιάνομαι με όσα με εμπνέουν κάθε φορά. Προσπαθώ να κερδίζω τα προς το ζην κάνοντας πορεία σε χωματόδρομο. Και δεν φοβάμαι για μένα. Και χαμόγελα. Κι αυτό αρκεί.
- Ενστερνίζεσαι τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Ενστερνίζομαι την τόλμη του. Ενστερνίζομαι τον ρομαντισμό του. Ενστερνίζομαι την παιδεία του. Ενστερνίζομαι τις ρίζες και τις πηγές του. Και την τιμιότητα που φαινόταν εξωγήινη όταν ήμουν παιδί. Προ κρίσης. Τώρα νιώθω περήφανος. Κι ας τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε φορά. Γιατί πολιτική και φιλοσοφία και οικογένεια είναι να δίνεις στον άλλον το δικαίωμα να διαφωνεί. Και να τα βρίσκεις.
- Ποιες από τις προσωπικότητες που γνώρισες τα τελευταία χρόνια σε έχει εντυπωσιάσει και γιατί; Με τον Τζούλιαν Ασάνζ ανταλλάξαμε μερακλίδικες ιστορίες και με την Τζένιφερ Λόρενς ανταλλάξαμε μερακλίδικα σφηνάκια. Κατά τ’ άλλα, θαυμάζω κάθε προσωπικότητα που έχει κάτι να προσθέσει στην παλέτα των βιωμάτων μας. Από κοντά ή μακριά. Επώνυμο ή ανώνυμο. Πόσο κομπλεξική λέξη το «ανώνυμος» για ανθρώπους...
- Δίπλα σε ποιον Χολιγουντιανό ηθοποιό θα ήθελες να παίξεις κάποια στιγμή και γιατί; Από τον Σον Πεν και τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις μέχρι τη Μέριλ Στριπ και τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Οσες και όσους βλέπεις και λες «Πώς διάολο το κάνεις αυτό;». Μπας και μάθω. Τα εγχειρίδια και οι δάσκαλοι λένε τα μισά.
- Τι ονειρεύεσαι και τι ετοιμάζεις; Ονειρεύομαι πολλά και σουρεαλιστικά και χαρούμενα και σκοτεινά. Ευτυχώς μετά το «Inception» έμαθε το υποσυνείδητο να μη φοβάται τους εφιάλτες. Επαγγελματικά έχω ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο θεατρικό μου έργο, ενώ σχεδιάζω και τα σενάρια για μια ταινία μικρού και μια μεγάλου μήκους. Παραγωγοί, οραματιστές και σπάταλοι, σπεύσατε! Σας χρειαζόμαστε!
- Ποια φράση του βίντεο θεωρείς την πιο δυνατή και γιατί; Αυτές που δεν έγραψα ποτέ. Αυτές που άφησα επίτηδες ανείπωτες ή δεν σκέφτηκα να συμπεριλάβω. Αυτές που προσθέτει μόνος του κάθε θεατής. Και αναιρεί το δικό μου νόημα. Αυτό είναι το νόημα. Ενας ψίθυρος βροντερός. Για καλό. Σε περίπτωση που δεν πεθάνουμε.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr