Τζένη Μπαλατσινού: «Μόνο ο Πέτρος με έχει καθορίσει»

Βγαλμένη λες από σεκάνς ταινίας του Γούντι Αλεν. Φορά τα μαύρα κοκάλινα, λίγο κλασικά μα σοφά ισορροπημένα, στο όριο εκείνου που θα ονόμαζες hipster, γυαλιά της, έχει μπροστά της το tablet της, το κινητό της τηλέφωνο συνδεδεμένο με τον ομφάλιο του handsfree, ένα φλιτζάνι με τσάι -μάλλον πράσινο- που σηκώνει με ελαφρές, ανεπαίσθητες σχεδόν κινήσεις προς τα άβαφα χείλη της. Ανάμεσά μας ένα καλά ξυσμένο μολύβι, από εκείνα με τη γομολάστιχα στη μια τους κορυφή, και ένα γλαστράκι με φρέσκια ρίγανη. Μπλέκει τα λεπτοκαμωμένα, φίνα δάχτυλά της στους μυρωδάτους μίσχους και τα φέρνει προς το μέρος της μύτης. Μοιάζει σαν να παίρνει ανάσα αρκετή να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή. Για την καινούρια της ζωή. Της λέω πως πάντα εξέπεμπε στη δημόσια εικόνα της μια clean-cut, τακτοποιημένη, καθωσπρέπει αύρα. «Με λες βαρετή;» ανταπαντά γελώντας με γλυκόπικρο αυτοσαρκασμό. Πώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω βαρετή μια γυναίκα που θεωρεί μία από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχει δει την περσινή «Κοκκινοσκουφίτσα» της Λένας Κιτσοπούλου; Παραγγέλνω καφέ, ρόφημα μάλλον παράταιρο στον μικρόκοσμο κάθαρσης που μοιάζει να περικλύει σαν αόρατος θόλος το «ορμητήριό» της, που για εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό έχει στηθεί στο μικρό γωνιακό τραπέζι του καφέ του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Είναι τόσο απέριττη, τόσο μίνιμαλ στον τρόπο, στον λόγο και τις κινήσεις της που θα μπορούσες επιχειρώντας ένα παρακινδυνευμένο σουρεαλιστικό άλμα να υποθέσεις πως δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστή θέση για την ίδια παρά πλάι στη λιτότητα των κυκλαδικών ειδωλίων. Η κουβέντα μας εκτυλίσσεται όσο περιμένει τον γιο της και τους δύο φίλους του να ολοκληρώσουν μια δραστηριότητα για τα έθιμα του Πάσχα από όλον τον κόσμο. Μου λέει για τα ταξίδια που θέλει να κάνει, για τις φωτογραφίες της στο Instagram τις οποίες θα ήθελε να εκθέσει, μου δείχνει το πρώτο τατουάζ που έκανε στη βάση του αυχένα της αλλά και το πιο πρόσφατο στο δάχτυλο του αριστερού χεριού της. «Μ’ αρέσει να έρχομαι εδώ. Μ’ αρέσει η ησυχία», επισημαίνει λίγο πριν αποσπάσει την κατάφασή μου στην αυθόρμητη επιθυμία της, την οποία γεννά η παρατήρησή μου πως οι γυναίκες της ντόπιας σόουμπιζ γουστάρουν να βγαίνουν «θεές» στις συνεντεύξεις τους: «Θέλω να με βγάλεις κανονική, όχι θεά». Σύμφωνοι. Κανονικότητα λοιπόν, λέξη απολύτως ταιριαστή στην Τζένη Μπαλατσινού, εκείνη που γνώρισα ένα ανοιξιάτικο πρωινό Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας.

Το «Joy»

«Από πέρυσι που ξεκίνησε μου άρεσε πάρα πολύ το concept του “Joy”. Είχε αυτή την τάση περιοδικού, την οποία βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Προσωπικά, μου άρεσε και η Αφροδίτη Γραμμέλη, γιατί είναι μια γυναίκα που ξέρει να γράφει καλά, μιλά σωστά ελληνικά, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο κόλλημα με τους ανθρώπους, παρότι η δουλειά της είναι τηλεκριτικός. Οταν αποφάσισε να φύγει για προσωπικούς λόγους και μου έγινε η πρόταση, δεν το πολυσκέφτηκα. Είπα “γιατί όχι;”. Ηταν μια ευκαιρία να κάνω και εγώ λίγη προπόνηση πάνω στις συνεντεύξεις. Μου αρέσει η επικοινωνία, μου αρέσει να μαθαίνω για τους άλλους, αλλά όχι με την έννοια του κίτρινου ή του αδιάκριτου».

Η τηλεθέαση

«Πρόκειται για μια εκπομπή με τοποθέτηση προϊόντος που έχει μπει στη συγκεκριμένη ζώνη, γιατί εκεί θέλουν να πουλήσουν οι χορηγοί. Είναι μια ζώνη που δεν κάνει μεγάλες τηλεθεάσεις και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Οταν μπήκα στην ομάδα, είπα στην παραγωγή: “Παιδιά, μην περιμένετε να σας φέρω εγώ νούμερα”. Δεν με ενοχλεί όμως η τηλεθέαση, ήξερα τι πήγα να κάνω. Και δεν φοβήθηκα καθόλου. Πήγα με την όρεξη να μάθω, να κάνω προπόνηση. Γενικά είμαι σε στάδιο προπόνησης».

Οι φόβοι

«Νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που φοβάμαι. Οταν φοβάσαι κάτι είναι σαν του εκχωρείς  εξουσία. Γενικά, δεν δίνω εξουσία ούτε σε ανθρώπους, ούτε σε πράγματα. Είναι δικό μας θέμα ο φόβος. Δεν μας τον προκαλεί ο άλλος. Είναι κατά πόσο εμείς θέλουμε να είμαστε εξαρτημένοι από εκείνον».

Η αντισφαίριση

«Επαιζαν οι γονείς μου τένις και κάπως έτσι άρχισα και εγώ. Είδαν ότι τα πήγαινα σχετικά καλά. Μετά μου άρεσε και εμένα, γλυκάθηκαν και εκείνοι με κάτι μετάλλια. Ετσι, από τα 12 ως τα 17 έμεινα εσωτερική σε ένα αθλητικό σχολείο στη Γαλλία. Αν σκεφτώ ότι 12 ετών έφυγα και πήγα να μείνω μόνη μου σε ένα σχολείο που κάναμε οκτώ ώρες προπόνηση και διάβαζα διά αλληλογραφίας τα σχολικά μαθήματα, αντιλαμβάνομαι ότι ήταν κάτι πολύ δύσκολο, το οποίο όμως τότε δεν συνειδητοποιούσα. Το έβλεπα σαν περιπέτεια και ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Από την άλλη, ήταν αφόρητη η μοναξιά. Τώρα το καταλαβαίνω, που γυρίζω πίσω. Από την άλλη, μου έδωσε πάρα πολλά καλά όλο αυτό: να είμαι ανεξάρτητη, να αναπτύσσω την κρίση μου. Σκληραγωγήθηκα με τον καλό τρόπο».

Η χαμένη (;) επανάσταση

«Δεν μου έχει λείψει κάτι από την εφηβεία μου. Ούτε με έπιασε ποτέ κάποια τρέλα ότι “τώρα θα ζήσω τη ζωή μου” τελειώνοντας τον αθλητισμό. Ο,τι βιώνω το ζω στο 100%. Και θα βγω έξω, και θα χορέψω, και θα γελάσω, και θα πω αστεία. Δεν μου έλειψε κάτι. Ολα τα ’χω κάνει στο μέτρο που μου αρέσει και στο μέτρο που περνάω καλά. Και να ξαναγυρνούσα πίσω, δεν θα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Η επανάσταση, όπως θεωρούμε πως τη βιώνουμε στην εφηβεία, είναι και λίγο κλισέ. Εγώ με τις δύο κόρες μου δεν ένιωσα εφηβεία. Δεν κοντραρίστηκα ποτέ μαζί τους. Ούτε ανταγωνιστικό θέμα υπήρξε μεταξύ μας. Μπορεί να είμαι τυχερή, μπορεί απλώς επειδή εγώ δεν το έκανα πολύ μεγάλο θέμα στον εαυτό μου να το πέρασα χαλαρά».

Τα χρόνια του μόντελινγκ

«Οταν γύρισα από τη Γαλλία, έκανα μαθήματα τένις σε παιδάκια. Τότε λοιπόν ήταν η εποχή που η Ελενα Κουντουρά άνοιγε το γραφείο της με τον αδελφό της. Ηταν το 1990. Με είδε λοιπόν εκείνη στην Καλογρέζα, μου είπε ότι άνοιγε το γραφείο της και με ρώτησε αν ήθελα να πάω να κάνω κάποιο κάστινγκ. Εγώ τότε ήμουν πολύ ερωτευμένη. Συζούσα με τον πρώτο μου έρωτα, τον Θανάση Καλογιάννη, Ολυμπιονίκη στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων. Ηθελα λοιπόν να βγάλω περισσότερα χρήματα, οπότε έφτιαξα ένα book και πήγα στο γραφείο της. Από την πρώτη μέρα λοιπόν άρχισα να δουλεύω σαν τρελή. Ωραία δεν με θεωρούσα. Θα με έλεγα συμπαθητική. Ημουν καμπουρίτσα, δεν είχα βάλει ποτέ τακούνι στη ζωή μου, από φούστες ήξερα μόνο εκείνες του τένις. Τότε λοιπόν για πρώτη φορά ένα ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, ο ΑΝΤ1, διοργάνωνε τα Καλλιστεία. Μου λέει ο Κουντουράς: “Θα πας”. Του λέω: “Δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ αυτά τα κοροϊδεύω”. Εστειλε λοιπόν μόνος του τη φόρμα συμμετοχής και μία μέρα πριν μου λέει: “Αύριο είναι το κάστινγκ”. Εκεί παίχτηκε ένα παιχνίδι ανάμεσά μας “θα πας - δεν πάω”. Κατά βάθος ήθελα να πάω, αλλά είχα τεράστια ντροπή. Σκέψου ότι δεν το είχα πει σε κανέναν ότι έκανα μόντελιγκ. Πάω λοιπόν στον Billy Bo, παίρνω ένα σταυρωτό γκρι ταγέρ, πάω στο ‘‘Louis Nicol’’ και παίρνω το πρώτο μου ζευγάρι γόβες και σκάω στο ‘‘Agora Center’, όπου μπορεί να ήταν και 600-700 άτομα μαζεμένα. Επαθα σοκ. Θυμάμαι στην είσοδο του κτιρίου ήταν η Λόλα Νταϊφά με την Πόπη Χατζηδημητρίου, την οποία την ήξερα από τη Νέα Σμύρνη και είχα μια άνεση μαζί της. Της λέω: “Φεύγω”. Εκείνη μου πρότεινε να πάω μια βόλτα και να επιστρέψω σε τρεις ώρες, όταν θα ’χε φύγει ο πολύς κόσμος. Και πήγα. Και έτσι γίνανε όλα».

Το παιδικό όνειρο

«Τενίστρια ήθελα να γίνω. Και τελειώνοντας αυτό το όνειρο, πραγματικά μέσα μου υπήρχε ένα χάος. Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Γύρισα από τη Γαλλία, είχα έναν τραυματισμό, χώρισαν οι γονείς μου. Ηταν το πρώτο καμπανάκι συνειδητοποίησης. Ακόμη και το τένις ήταν ένα περιβάλλον πολύ προστατευμένο, ένα καταφύγιο. Οταν έσκασε όλο αυτό, έμεινα γυμνή. Τη θυμάμαι πάρα πολύ καλά εκείνη τη μέρα. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπρεπε να βάλω μπρος και να δουλέψω σε καινούρια πράγματα τα οποία δεν ήξερα καν ποια είναι. Ολα συνέβησαν τυχαία. Εκείνο που έλεγα και ακόμη συνεχίζω να λέω είναι ό,τι τυχαίνει να το κάνω καλά».

Η μητέρα

«Νιώθω περήφανη για τα παιδιά μου. Κάθε στιγμή, για κάθε ανακάλυψη, για κάθε επιτυχία ή αποτυχία τους. Δεν το λέω σαν χαζομαμά. Είναι υπέροχο να βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν, να βλέπεις από το μηδέν πώς ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργηθεί, να αναπτυχθεί, να καλλιεργηθεί. Το πώς κοιτάζει τον κόσμο. Εχω τρία παιδιά και το κάθε παιδί κοιτάζει διαφορετικά τον κόσμο. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ κτητικά μαζί τους. Θεωρώ ότι ανήκουν στο σύμπαν. Απλά είχα την τύχη να τα κυοφορήσω και να τα μεγαλώσω. Εχω μάθει τόσα πολλά από τα παιδιά μου. Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα στη μέρα να μην τα αγκαλιάσω, να μην τα φιλήσω. Δεν έχει υπάρξει ένα βράδυ που πριν πέσω για ύπνο να μην πάω να τα σκεπάσω, να τα φιλήσω και να τα σταυρώσω. Κανένα βράδυ. Ακόμη και τώρα που η μεγάλη μου κόρη γίνεται 18 σε έναν μήνα. Δεν είμαι όμως καταπιεστική. Δεν έχω αυτό το “πού είσαι, τι κάνεις, πάρε με τηλέφωνο”. Δεν θέλω να έχουν κανένα βάρος».

Το 24ωρο μου

«Η ζωή μου σήμερα έχει μια πολύ ωραία ηρεμία. Ξυπνάω στις 6.15. Μου αρέσει το πρωί. Εχει ωραία ησυχία στο σπίτι. Είμαι πάντα πολύ χαρούμενη όταν ξυπνάω. Σκέφτομαι ότι “το ’χω”. Οτι είναι μια ωραία μέρα και “το ’χω”. Αυτό το μισάωρο, μέχρι να ξυπνήσει ο μικρός, μου αρέσει πολύ. Θα πιω το τσάι μου, θα κάνω τις αναπνοές μου, είναι το δικό μου μισάωρο και το λατρεύω. Στις 7.15 έρχεται το σχολικό, μετά θα πάω τις μεγάλες στο σχολείο ή θα πάνε με τις φίλες τους, θα κάνω γυμναστική από τις 8.30 ως τις 9.30 και κατόπιν θα φύγω για το γραφείο. Κάνω τρέξιμο, TRX και yoga. Ανάλογα τη διάθεση που έχω. Αν είμαι πολύ πιεσμένη, θέλω οπωσδήποτε να βγω να τρέξω, να αναπνεύσω».

Ο καθοριστικός άνθρωπος

«Με έχει καθορίσει ο Πέτρος. Δεν μπορώ να σου πω κάποιον άλλον. Είκοσι χρόνια ήταν πάρα πολλά. Και έμαθα πάρα πολλά. Ούτως ή άλλως, ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να μαθαίνει στον κόσμο. Θα μπορούσε να είναι δάσκαλος ή μέντορας. Εμένα αυτός είναι ο άνθρωπος που με καθόρισε».

Ο χωρισμός

«Κάθε χωρισμός δεν συνεπάγεται και μια αναπηρία. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αναπηρικά και λοβοτομημένα κάποιες σχέσεις, αλλά εγώ εξελίχθηκα πάρα πολύ αυτά τα χρόνια. Δούλευα, ήμουν σε κίνηση, άκουγα, μάθαινα. Γιατί να είναι ξανά σαν να μπουσουλάω από την αρχή, όπως μου λες; Ναι μεν μπορεί να υπάρχουν σε προσωπικό επίπεδο κάποιες αγκυλώσεις, αλλά νομίζω πως είναι θέμα συγκυριών να φύγουν. Λόγου χάρη το πώς θα φλερτάρεις. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις από την αρχή. Ή το “θα πάω σε μπαρ με φίλες μόνη μου; Εχω να το κάνω είκοσι χρόνια”. Και μπαίνεις στο μπαρ και στην αρχή νομίζεις ότι όλοι σε κοιτάνε. Αλλά συνηθίζεις ή, πιο σωστά, αρχίζεις να θυμάσαι».

Η μουσική και η μαγειρική

«Μ’ αρέσει η ροκ μουσική. Μ’ αρέσει η μουσική που ακούνε τα παιδιά μου και καμιά φορά τους “κλέβω” τις playlists. Η μουσική για μένα είναι αυτό που μπορεί να μου αλλάξει τη διάθεση αμέσως. Το πρωί μόλις ξυπνήσω βάζω μουσική, στο αυτοκίνητο ακούω μουσική και ουρλιάζω τους στίχους -έχω χάλια φωνή παρεμπιπτόντως-, μουσική έχω στα αυτιά μου όταν τρέχω, μουσική το βράδυ όταν μαγειρεύω. Σε όποιον θέλω να εντυπωσιάσω κάνω νιόκι με τέσσερα τυριά και προσούτο. Αλλά και γιουβέτσι κάνω πάρα πολύ ωραίο και ένα τουρλού με μελιτζάνες και κάποια spicy, λίγο thai κοτοπουλάκια. Είναι ωραίο πράγμα η μαγειρική. Φτιάχνεις, δοκιμάζεις ένα 20% και μετά απολαμβάνεις τη χαρά των άλλων. Δεν ασχολιόμουν καθόλου με τη μαγειρική, τώρα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ξεκίνησα. Είχαμε άλλωστε τον Πέτρο στο σπίτι που είναι καταπληκτικός μάγειρας».

Ο παιδικός ήρωας

«Ο Σνούπι μού άρεσε πάρα πολύ. Οπου και να τον έβαζαν καθόταν. Ηταν πάρα πολύ cool και αυτό μου άρεσε. Εβλεπα και ‘‘Βιονική Γυναίκα’’. Ηταν την καλύτερη μέρα. Την Παρασκευή. Τελείωνε το σχολείο, έβγαινε το ‘‘Μίκυ Μάους’’, έβγαινε η ‘‘Πάττυ’’, που ήταν δεκαπενθήμερη, είχε ‘‘Βιονική Γυναίκα’’. Αυτή ήταν μια τύπισσα πολύ ωραία με πλάτες τύπου Ελ Μακφέρσον, η οποία τα έκανε όλα σε slow motion. Οπότε, αφού τη βλέπαμε, κατεβαίναμε όλα τα πιτσιρίκια κάτω στην πιλοτή της πολυκατοικίας και είχαμε τρία σόου: Ραφαέλα Καρά, Κομανέντσι και μετά Βιονική Γυναίκα. Και προσπαθούσαμε να πέφτουμε από τη μάντρα σε πάρα πολύ αργό ρυθμό, το οποίο φυσικά δεν γινόταν. Και μετρούσαμε τον χρόνο. Ποια θα έπεφτε πιο αργά στη γη. Γινότανε χαμός».

Η ευτυχία

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο απ’ το να είσαι στο σπίτι, να κάνεις κάτι άσχετο, από το να μαγειρεύεις μέχρι να φτιάχνεις την ντουλάπα, και να ακούς τις φωνές των παιδιών να γελάνε, να πειράζει το ένα το άλλο, να ακούς τα ουρλιαχτά, αυτά τα γέλια τα γαργαριστά. Τι πιο ωραίο απ’ το να είσαι το καλοκαίρι διακοπές και να απλώνεις κάθε μέρα τέσσερα μαγιό; Φωτογραφικά κλικ είναι η ευτυχία».

Ο προορισμός

«Ο προορισμός είναι ένας: όλοι θα πεθάνουμε. Ο θάνατος δεν με αγχώνει. Θέλω να με κάψουν όταν πεθάνω. Δεν έχω πλησιάσει ποτέ κοντά σε ταφή. Με φρικάρει ο ήχος του φτυαριού. Δεν θέλω να είμαι εκεί. Προτιμώ να με ρίξουν σε μια πολύ ωραία θάλασσα. Θέλω να είναι πολύ γλυκό και όλοι να λένε ιστορίες και να γελάνε. Ναι, το έχω σκεφτεί πώς θα είναι».

Το μάθημα ζωής

«Τι έμαθα από τη ζωή; Να έχω απεριόριστη κατανόηση. Μόνο έτσι μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Αν δεν κατανοείς, δεν προχωράς. Είναι τόσο λυτρωτικό και τόσο απελευθερωτικό για τα πάθη και τους δογματισμούς σου. Γίνεσαι πιο ελαφρύς. Ολοι βάζουμε μπροστά μας τον εγωισμό και δεν καταλαβαίνουμε ότι το μόνο που σου κάνει είναι να σε καθηλώνει στο ίδιο σημείο. Τι πιο ωραίο να κάνεις λάθος, να το κατανοήσεις, να έχεις έναν άνθρωπο να σ’ το επισημάνει. Νιώθεις τόσο χαρούμενος που γίνεσαι καλύτερος. Η εξέλιξη δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με οικονομικά δεδομένα ή με τη δόξα. Αλλά με όρους προσωπικής ανάπτυξης. Ξεκάθαρα. Ξέρεις κάτι; Είναι πολύ εύκολο καθένας να πει μια γνώμη. Εγώ δεν έχω γνώμη για κανέναν. Ούτε για τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους».