Οι κομπογιαννίτες της Παλιάς Αθήνας και τα κατορθώματά τους…

Ακόμη και στον Μεσοπόλεμο  η Αθηνάς και τα πέριξ ήταν γεμάτες πρακτικούς γιατρούς και οδοντίατρους -τους αποκαλούμενους κομπογιαννίτες, οι οποίοι με πληθωρική παρουσία και απίστευτους θεατρινισμούς έβγαζαν κι’ αυτοί το μεροκαματάκι τους θεραπεύοντας «πάσα νόσο και πάσα μαλακία». 

Με την τελευταία λεξούλα αναφέρομε φυσικά στους απίστευτα πολλούς αγαθούς ασθενείς, οι οποίοι παρασυρόμενοι πολλές φορές από το πλήθος των αργόσχολων που έφτιαχναν το μπούγιο επιβεβαιώνοντας, οπτικά τουλάχιστον, την αξία του «γιατρού», αφήνονταν στα χέρια της θεάς μοίρας …



Ήμαστε λοιπόν κοντά στο Δημαρχείο, κάπου στο 1928, και παρακολουθούμε με τον ρεπόρτερ του «Έθνους» μια υπαίθρια εξαγωγή «βεβλαμένου οδόντος» από τον σχετικό «δόκτωρ»:
«Ο πλανόδιος οδοντογιατρός εγκατεστάθη λίαν πρωί εις την πλατείαν και όρθιος επί αμάξης διελάλει την θεραπευτικήν του δύναμιν ψάλλων συγχρόνως τα εξ αμάξης εναντίον των επιστημόνων συναδέλφων του, οι οποίοι κατά την γνώμην του δεν διαφέρουν από τους «αλμπάνηδες». 

Επί πολλήν ώραν κανείς δεν έδιδε προσοχήν εις την ρητορικήν του, αλλά κατόπιν σιγά σιγά οι Ρωμηοί εσχημάτισαν ευρύτατον κύκλον γύρω του. Ο δόκτωρ εθεώρησεν απαραίτητον να επιδείξη προς τα πλήθη ένα δίπλωμα ευαρέσκειας που του είχε χαρίσει η καλωσύνη ενός πασσά και έπειτα ήρχισε να εκθέτη την ιαματικήν δύναμιν των φαρμάκων του. Τούτο ήτο αρκετόν δια τους εκ των συγκεντρωμένων αφελείς, οι οποίοι με ανοικτόν στόμα εθαύμαζον τον άνδρα, και το πρώτον θύμα έσπευσε να ανέλθη εις το εφ’αμάξης ιατρείον, ενώ ο δόκτωρ περιχαρής δια το αποτέλεσμα της ρητορικής του, διελάλησε τα εξής:
-Εδώ κύριοι, θα σας αποδείξω αμέσως ποιος είμαι και πώς γιατρεύω τα δόντια που πάσχουν.
Παρετήρησεν εν τω μεταξύ τα δόντια του θύματος και εξηκολούθησεν αποτεινόμενος προς το ακροατήριον.

-Ο κύριος απ’ εδώ φαίνεται ότι έχει καταστρέψει τα δόντια του από τα γλυκά. Σας συμβουλεύω κύριοι, μακρυά από τα γλυκά, διότι καταστρέφουν τον οδόντα ο οποίος είνε η ζωή και η δύναμις της ανθρωπότητος. Θα εξαγάγω αστραπιαίως τον βεβλαμένο οδόντα άνευ πόνων και βασάνων. Προσέξατε.

Το ακροατήριον ενέτεινε την προσοχήν του. Αλλ’ εν μέσω της σιγής ήτις ακολούθησε την προσταγήν του δόκτορος, αντήχησεν μία άγρια και τρομακτική κραυγή του θύματος το οποίον ανετινάχθη εκ της θέσεως όπου το είχεν καθηλώσει η ρητορική δύναμις εκείνου. Το αίμα ήρχισε να τρέχη και το θύμα εκινδύνευσε να μείνη αναίσθητον. Ο τρομερός δόκτωρ τα έχασε. 
Αλλά τότε μία άγρια ιαχή ηκούσθη και οι Ρωμηοί που ολίγην ώραν πριν ήκουον μετά θρησκευτικής ευλαβείας τον ρήτορα, ώρμησαν προς αυτόν. Μετ’ ολίγον μέσα από τον δημιουργηθέντα ανεμοστρόβιλον εξήρχοντο τα ράκη της ενδυμασίας του ιατρού, ενώ ο ίδιος κατώρθωσε να τράπη εις φυγήν αποκομίζων το δέμα με τα εργαλεία».

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com