Γιάννης Δημολίτσας: Διάσημος κατά τύχη

Ο 29χρονος «ανιψιός» από τη viral καμπάνια είναι πολύ περισσότερα από τον τυχοδιώκτη τυπάκο της ατάκας «θειούλη»

Κουστουμάτος, κουτοπόνηρος new age φλώρος, με το βλέμμα έμμονα στραμμένο στην περιουσία του θείου του στη διαφήμιση του Τζόκερ. Cool και χαλαρός τύπος που, όπως λέει, επιμένει να ζει για τη στιγμή, με σκισμένο τζιν και ταλέντο στο φιλτράρισμα ινσταγκραμικών στιγμιοτύπων στην αληθινή ζωή. «Χθες είχα πάει σινεμά και μου είπε η κοπέλα στο ταμείο ότι έχει κι αυτή έναν πλούσιο θείο και αν ξέρω να της πω κάποιον τρόπο να τον βγάλει από τη μέση. Είναι το πιο κουλό πράγμα που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Ελπίζω να αστειευόταν», μου λέει με ξάφνιασμα και απορία για τα παρεπόμενα της δημοσιότητας που τον κατατρύχει εσχάτως. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Δημολίτσας στα 29 χρόνια του είναι το πρόσωπο της ημέρας.

Οχι για τον λόγο που αληθινά θα ήθελε, δηλαδή την παρουσίαση της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του, αλλά γιατί πρωταγωνίστησε σχεδόν κατά λάθος στη σαρωτική σε απήχηση τηλεοπτική διαφήμιση του Τζόκερ. «Το Τζόκερ είναι κάτι τελείως απρόοπτο. Είναι μια διαφήμιση που γράφτηκε από τον φίλο μου Ανδρέα Δημήτρουλα, ο οποίος είναι copywriter στη διαφημιστική Newtons. Εκείνος μου πρότεινε να συμμετέχω στη διαφήμιση. Ο Ανδρέας είναι φανταστικός κειμενογράφος. Του έχω 100% εμπιστοσύνη, γι’ αυτό και το δέχτηκα. Φυσικά, δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια απήχηση. Δεν έπιασα το Τζόκερ, αλλά άλλαξε η ζωή μου.

Κάπως περίεργα», λέει ενώ παίζει με τον νευρώδη τρόπο που χαρακτηρίζει τις κινήσεις του με το ποτήρι που έχει μπροστά του. Του ζητάω να μου επεξηγήσει τη λέξη «περίεργα». «Δεν αποσκοπούσα να γίνω γνωστός παίζοντας σε μια διαφήμιση. Το έκανα επειδή ήθελα να διασκεδάσω, για πλάκα, δεν περίμενα όμως την απήχηση. Κι είναι κάτι που με προβληματίζει γιατί, ξέρεις, στη ζωή τα σχέδια αλλάζουν απρόσμενα... Αλλα σχεδιάζεις κι άλλα σου ’ρχονται. Ολα είναι καλοδεχούμενα όμως». Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια βιωμένη αλήθεια για τον ίδιο, προερχόμενη μάλλον από την περίοδο που ανακάλυψε τι στην ευχή ήθελε να κάνει στη ζωή του.

«Σπούδαζα στο Ηράκλειο, στο ΤΕΙ Μηχανολογίας. Δεν ήθελα καν να πάω. Πήγα τελικά, κάθισα έναν χρόνο και εκεί κατάλαβα ότι δεν περνούσα καλά. Ημουν προβληματισμένος και η μόνη μου διέξοδος εκείνη την περίοδο ήταν να βλέπω ταινίες. Τότε είδα τις περισσότερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Μέσα σ’ έναν χρόνο είδα σχεδόν ό,τι υπάρχει. Αγαπημένο σκηνοθέτη δεν έχω. Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα αγαπημένο δεν έχω, ούτε χρώμα, ούτε φαγητό, τίποτα. Εχω όμως ανθρώπους που εκτιμώ πολύ ως σκηνοθέτες, όπως τον Αρονόφσκι, τον Πολάνσκι, τον Σκορσέζε. Αν έχω δει καμιά ταινία 100 φορές; Τον “Νονό”. Δεν τη βαριέμαι ποτέ. Σίγουρα δεν είναι η αγαπημένη μου, αλλά την έχω δει 100 φορές», εξηγεί λίγο αργότερα.

Ο λόγος του ακολουθεί τις κινήσεις του, είναι ταχύς και καταιγιστικός. «Ποτέ δεν είχα βλέψεις να γίνω σκηνοθέτης. Συνέβη όταν αντιλήφθηκα ότι με έκανε χαρούμενο το να περνάω χρόνο με τον κινηματογράφο. Και την επόμενη μέρα έφυγα. Ηρθα στην Αθήνα. Για έναν χρόνο ψάχτηκα με την υποκριτική. Ως θεατής το πρώτο πράγμα που έβλεπα στις ταινίες ήταν ο ηθοποιός. Κάποιος που δεν ξέρει από σινεμά, το πρώτο ερέθισμα που δέχεται είναι ο ηθοποιός. Για μένα δεν είναι έτσι. Ευτυχώς το κατάλαβα σχετικά γρήγορα, γι’ αυτό και εξαφανίστηκα και πήγα στην Αγγλία όπου τελικά σπούδασα σκηνοθεσία, γύρισα στην Ελλάδα και άρχισα γρήγορα να δουλεύω ως σκηνοθέτης».

«Οταν σε ένα επάγγελμα λειτουργείς ομαδικά, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο», πιστεύει ο Γιάννης Δημολίτσας. Πάνω, στιγμιότυπο από τη διαφήμιση του Τζόκερ που τον έκανε διάσημο

Δεκάδες διαφημιστικά κλιπ

Τα βίντεο που έφτιαχνε για φίλους του διαδέχτηκαν γρήγορα τα διαφημιστικά σποτ για το Διαδίκτυο -σκηνοθέτησε από αγνά παρθένα ελαιόλαδα μέχρι λουκάνικα- και κατόπιν μια σειρά βιντεοκλίπ για Ελληνες τραγουδιστές, ανάμεσα στους οποίους οι Goin’ Through, ο Γιώργος Σαμπάνης, ο Νίνο, ο Μύρωνας Στρατής, η Ελλη Κοκκίνου, ο Κωνσταντίνος Αργυρός, η Παυλίνα Βουλγαράκη. Κι ύστερα ήρθε η προσωρινή φυγή στην Ανατολή. Ο νεαρός σκηνοθέτης συνεργάστηκε με τον Αιγύπτιο σταρ Λοάι, ενώ πρόσφατα ολοκλήρωσε μια σειρά ντοκιμαντέρ 30 επεισοδίων, που θα προβληθεί στις χώρες του αραβικού κόσμου με κεντρικό πρόσωπο τον Amr Khaled, έναν μουσουλμάνο κήρυκα και ακτιβιστή, ο οποίος έχει συμπεριληφθεί στη λίστα του περιοδικού «Time» με τις 100 πιο επιδραστικές προσωπικότητες του πλανήτη. «Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος», επισημαίνει ο Δημολίτσας, δηλώνοντας ταυτόχρονα περήφανος για τη συγκεκριμένη δουλειά, πράγμα που συνηθίζει για όλες τις δουλειές του. «Θα ήμουν θρασύς αν δεν ήμουν περήφανος», λέει θέλοντας να καταδείξει την εκτίμηση που έχει στον κόπο, στη δουλειά και στον ιδρώτα των συνεργατών του. Παραδέχεται μάλιστα πως τα πράγματα στην περίπτωσή του απλώς ήρθαν βολικά. Δεν τα επεδίωξε και δεν τα κυνήγησε.

Τον ρωτάω αν οι Ελληνες καλλιτέχνες με τους οποίους έχει πολλάκις συνεργαστεί του φαίνονται πιο απαιτητικοί από τους Ανατολίτες συναδέλφους τους. «Οσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, οι Ελληνες καλλιτέχνες είναι πιο απαιτητικοί. Το επίπεδο είναι πάρα πολύ υψηλό. Το budget δεν το επιτρέπει να αναδειχθεί όλο αυτό. Οι καλλιτέχνες που έχουμε στην Ελλάδα είναι εξαιρετικοί. Υπάρχουν τρομερές ιδέες, δεν υπάρχουν όμως τα χρήματα για να υλοποιηθούν. Παρ’ όλα αυτά, και χωρίς χρήματα βλέπεις πως υπάρχει η απαίτηση το αποτέλεσμα να βγει όσο πιο άρτιο γίνεται. Αυτό είναι κάτι που θαυμάζω στους Ελληνες καλλιτέχνες. Είναι πολύ απαιτητικοί και μπράβο τους. Κι εγώ την ίδια απαίτηση έχω από τη δουλειά μου, ασχέτως αν τα χρήματα είναι λίγα».

Και με το σινεμά που είναι απώτερο όνειρο κάθε σκηνοθέτη -πόσο μάλλον ενός νέου και φορτσάτου, όπως εκείνος- τι γίνεται; «Στο μυαλό μου έχω φτιάξει τρεις-τέσσερις ταινίες, τις οποίες τις έχω γράψει κιόλας. Τώρα είμαι στο στάδιο να ολοκληρώσω τη μία που μου αρέσει πιο πολύ και να τη γυρίσω. Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα σύγχρονο νουάρ. Εχει πάρα πολλά στερεότυπα μέσα, αλλά τα προσεγγίζω έτσι ώστε να απεικονίζουν το σήμερα με έναν περίεργο και καλτ τρόπο. Λόγου χάρη, τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει ένας ηθοποιός μπορείς να τα προσεγγίσεις με έναν πιο απλό τρόπο.

Οσο πιο απλά δίνεις κάτι, τόσο πιο ενδιαφέρον το κάνεις», λέει και συνεχίζει εξηγώντας την κοσμοθεωρία του. «Είμαι old school, δεν μου αρέσει ο σκηνοθέτης να τα κάνει όλα. Δεν θέλω ο σκηνοθέτης να είναι και σεναριογράφος και μοντέρ και να κάνει και το colour. Μ’ αρέσει να είναι καθένας στον τομέα του. Οταν σε ένα επάγγελμα λειτουργείς ομαδικά, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο. Οπως έχεις εσύ το πάθος για τη σκηνοθεσία, έτσι έχει και κάποιος άλλος το πάθος για άλλα επαγγέλματα που χρειάζονται σε μια ταινία. Αν τα συνδυάσεις όλα αυτά, το αποτέλεσμα σαφώς θα είναι καλύτερο».



Με την Παυλίνα Βουλγαράκη γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του βιντεοκλίπ αφού ήταν ο σκηνοθέτης του. Η κοινή τους φωτό στο Instagram δικαίωσε τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι


Να προσαρμοζόμαστε στο μπάτζετ

Αναρωτιέμαι αν τον συγκινεί το νέο ελληνικό σινεμά. «Εχω δει ελληνικό σινεμά. Εχω δει ενδιαφέρουσες παραγωγές, αλλά καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος που έγραψε την ταινία ή που είχε το όραμα για την ταινία δεν λειτούργησε σωστά ώστε να αντεπεξέλθει στο μικρό budget. Θεωρώ ότι πρέπει να κινηθείς πολύ έξυπνα ώστε να περάσεις αυτό που θες. Πολλές φορές στην Ελλάδα πάμε να αντιγράψουμε ή να δημιουργήσουμε παραγωγές με αμερικάνικες προδιαγραφές, χωρίς όμως να διαθέτουμε τα αντίστοιχα εκατομμύρια. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο εδώ. Δυστυχώς. Βγαίνει μια κακή αντιγραφή.

Ενα ωραίο παράδειγμα είναι ο Λάνθιμος με τον “Κυνόδοντα”, που χρησιμοποίησε το budget του τόσο μαεστρικά ώστε κατάφερε κι έβγαλε ένα φανταστικό αποτέλεσμα, χωρίς να φαίνεται ότι δεν είναι τεράστια παραγωγή. Είναι απίστευτο ταλέντο αυτό». Πάντως, ο ίδιος μοιάζει έτοιμος να αναμετρηθεί με το δικό του ταλέντο. Είναι πασίδηλο, όταν του απευθύνω το δίλημμα αν θα επέλεγε να δει την πρώτη ταινία του να προβάλλεται στα σινεμά ή να κερδίσει το τζακ ποτ στο Τζόκερ. «Θα επιλέξω να κερδίσω το Τζόκερ για να κάνω την ταινία μου. Γιατί τέσσερα εκατομμύρια, και να τα ψάξω για να κάνω σινεμά, δεν θα τα βρω. Θα δαπανούσα και το τελευταίο ευρώ. Ολα για την ταινία».