Τελικά ο «Παράδεισος» της Δεξαμενής διέθετε και κολασμένες Εύες!

Ακριβώς στην προηγούμενη ανάρτησή μου σας μετέφερα στα εγκαίνια του κοσμικού κέντρου «Παράδεισος» στην Δεξαμενή του Κολωνακίου,  κάπου το 1923. Φαίνεται ο συνεργάτης της εφημερίδας «Αμάλθεια» Σύλβιος, που έγραψε το σχετικό ρεπορτάζ, κατάλαβε ότι η επίσημη ατμόσφαιρα των εγκαινίων, με τους παπάδες τους αγιασμούς και τα κεράσματα δεν ήταν η πραγματική εικόνα του μαγαζιού. Επανήλθε λοιπόν τις επόμενες μέρες, ανεπίσημα πια, και πράγματι επαληθεύτηκε θριαμβευτικά, προς μεγάλη τέρψη των αναγνωστών της εφημερίδας.
Πάρτε και σεις γεύση:

«Μέσα στην μυρωμένην ατμόσφαιραν του Παραδείσου της Δεξαμενής, ο φοξτρότειος άνεμος εκινούσε τα φύλα ρυθμικά και έκανε τους διάφορους καρπούς –απηγορευμένους και μη- δελεαστικότερους.



Η Εύα-αρτίστα καθισμένη στο σεπαρέ και περιστοιχισμένη από τέσσερας Αντάμηδες, επεδείκνυε με περηφάνεια όχι την γυμνήν χάριν της, αλλά την ντυμένην γυμνότητά της: μία ρόμπα-υποκάμισο χωρίς μανίκια, ένα καπελλάκι για τ’ αδιάκριτα… μάτια της και μία καπ για τα ντεκολτέ της.

Ο πολυάσχολος τύπος δεν επρόσεχε καθόλου. Το ραντεβού της ημέρας, η δοσοληψίες της αύριον, ο πόλεμος, το κόμμα, το χρηματιστήριον εσχημάτιζαν ένα σινικόν τείχος γύρω του. Έπαιρνε απαθέστατα ένα παγωτό και έκανεν υπολογισμούς.

Ο ποιητής ψάρευε συγκινήσεις με την φαντασίαν του πειράζειν όλους, γινότανε φίδι για να τυλιχθή γύρω στο μπράτσο της Εύας και χανότανε ξαφνικά μέσα στους ήχους της μουσικής και στον καπνό του σιγάρου τους.



Η μονομαχία γινότανε μεταξύ των δύο νεαρών χορευτών.
-Το φοξ-τροτ μαζύ μου!
-Το ταγκό μ’ εμένανε.
-Ένα ουάν-στεπ;
-Θα βαλσάρωμε μαζύ;
Η γυναίκα-Εύα επιδαψίλευε τας περιποιήσεις της και στους δύο, μα καθένας χωριστά ζητούσεν αποκλειστικότητα, μονοπώλιο.
Ο ποιητής-Όφις ρωτά μία στιγμή:
-Ποιος από τους δύο;
Εκείνη διπλωμάτης του ξεφεύγει.
-Δεν λέω ποτέ την γνώμη μου για κανένα.
Και όμως χορεύει και με τους δύο, γελά και με τους δύο, διασκεδάζει με τους δύο, γλυκοκοιτά και τους δύο, αστειεύεται και με τους δύο.
-Επέρασα θαυμάσια σήμερα κοντά σας, λέγει ο ένας.
-Αυτό μ’ ευχαριστεί. Θαυμάσια όσο και την περασμένη φορά;
-Όχι, πολύ καλύτερα. Και φαντάζομαι πως την ερχομένη θάναι ακόμη πιο καλά.
Ιδού μια έμμεσος πρότασις για νέα συνάντηση.
-Ναι την ερχομένη, ακριβώς, λέγει εκείνη.
Ο άλλος-χορεύοντας:
-Πότε θα σας ξαναδούμε;
-Μα όταν θέλετε. Να σχεδιάσουμε κάτι.
Το μήλο πλησιάζει μόνο κάτω από την μύτη τους. Αισθάνονται την μυρωδιά, μα δεν δοκιμάζουν την γεύση.
Ξαφνικά δείχνεται θερμότερη στον ένα, τον φορτώνει με κοπλιμέντα, μιλά γι’αυτόν μπροστά σ’ όλους, τον τρώει με τα μάτια, τον ρωτά μ’ ενδιαφέρον για διάφορα ζητήματά του και ξεχνιέται στην κουβέντα της.
Ο άλλος πεισμώνει, βουρκώνει, κακιώνει.
Ο ποιητής-Όφις επενέβη πάλι. Της λέγει σιγά:
-Επηρεάσθηκες;
Εκείνη ξεσπά σε γέλιο.
-Επέσατε όλοι στην παγίδα! Το έκανα για να ζηλέψη ο άλλος ο οποίος μ’ ενδιαφέρει περισσότερο.
Και φεύγει με γέλια και χαιρετά όλους και αφίνει να συνοδευθή λίγο από τον πρώτον για να πειράξη τον δεύτερον και δίνει την εντύπωσιν πως είνε ερωτευμένη με τον συνοδό της.
Την ίδια βραδυά κάθεται σ’ ένα θεωρείο του θεάτρου μ’ ένα τρίτο γερο-χρηματιστή.
Τα μήλα του Παραδείσου αγοράζονται σήμερα και ακολουθούν τον υψωμό της Αγγλικής λίρας. Είνε πράγματι απηγορευμένοι καρποί για τους περισσοτέρους».

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com
Αυτή τη φορά περιλαμβάνει και τα βιντεάκια με τους Τροβαδούρους της Παλιάς Αθήνας που συμμετείχαν στον εορτασμό για τα 180 χρόνια Αθήνα Πρωτεύουσα που έγινε στις 20 Μαΐου στο παλιό πιλοποιείο του Πουλόπουλου.