Βαγγέλης Μόρας: Ο ποδοσφαιριστής που έγινε δότης μυελού για να σώσει τον αδελφό του

Ο Βαγγέλης Μόρας έχει μόλις μία μέρα που επέστρεψε στην Ελλάδα από την ιταλική Βερόνα που αγωνίζεται και το ραντεβού μας έχει κλειστεί στη Βουλιαγμένη, στο ξενοδοχείο που φιλοξενούνται οι παίκτες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Η συζήτησή μας ξεκινά από τις άσχημες επιδόσεις της Εθνικής στα προκριματικά του Euro 2016. «Για την Εθνική μας είναι δύσκολη περίοδος και όλα εξαρτώνται από εμάς. Τα Nησιά Φερόε είναι η πιο εύκολη ομάδα που υπάρχει στον κόσμο κι εμείς καταφέραμε να χάσουμε. Είναι πολύ ντροπιαστικό. Όλοι φταίνε. Το να είμαστε τόσο χαμηλά δεν πιστεύω ότι είναι ευθύνη του προπονητή. Δείξαμε μια εικόνα που δεν μας αντικατοπτρίζει. Οφείλουμε να προστατεύουμε την Εθνική, πάρα τα προβλήματα. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς τα πάντα. Είναι φυσιολογικό να κάνεις κοιλιά, αλλά όχι και να κινδυνεύεις να αποκλειστείς από το Euro. Από θέμα οργάνωσης, βέβαια, είμαστε χάλια, δεν έχουμε καν το δικό μας προπονητικό κέντρο ως ομάδα. Από την άλλη, έτσι ήταν τα πράγματα και το 2004. Τα αποτελέσματα έρχονται από τη θέληση, το πάθος και το ομαδικό πνεύμα μεταξύ μας. Αυτό κοιτάμε να ξαναβρούμε και, βέβαια, είμαι πάντα αισιόδοξος».



Πριν από μερικούς μήνες, έπειτα από αγώνα της Εθνικής, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης για να επιστρέψει στη Βερόνα με τον Γιάννη Φετφατζίδη και τον Παναγιώτη Ταχτσίδη, ενεπλάκησαν σε πολύ σοβαρό τροχαίο, στο οποίο μάλιστα ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του. «Σωθήκαμε από θαύμα. Εκείνα τα δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις πολλά για τη ζωή σου. Έφταιγε ο απέναντι που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Ήμουν μπροστά και το είδα όλο, ήρθε πάνω μας το αυτοκίνητο. Δεν χτυπήσαμε πολύ, μόνο ο Γιάννης (Φετφατζίδης) και ο οδηγός. Το σοκαριστικό ήταν ότι σκοτώθηκε ο άνθρωπος στο άλλο όχημα. Και μόνο που έχω ακόμη την εικόνα μπροστά μου, τρομάζω. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι τίποτα, μετά σου έρχονται στο μυαλό όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Το βράδυ που ηρέμησα, πήγα στο ξενοδοχείο, καθόμουν μόνος, χαμένος στις σκέψεις μου. Για μερικές μέρες ήμουν στον κόσμο μου. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου αυτό που έγινε και δεν γινόταν να σκεφτώ τίποτε άλλο». Για τον Βαγγέλη ο χρόνος που πέρασε ήταν «γεμάτος» από δύσκολες στιγμές. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Δημήτρης, διαγνώστηκε με λευχαιμία και ο διεθνής αμυντικός τού δώρισε τη ζωή, κάνοντας μεταμόσχευση μυελού των οστών, ταξιδεύοντας μάλιστα μέχρι τη Μελβούρνη. «Όλη η δύναμη που έχω οφείλεται στη στάση του αδελφού μου. Είναι συνέχεια με το χαμόγελο και παίρνω κουράγιο. Οι γιατροί λένε ότι δεν είναι φυσιολογικό αυτό που βλέπουμε, είναι στο 10% αυτών που το αντιμετωπίζουν έτσι, γι’ αυτό αποφάσισα να μιλήσω δημόσια και να το επικοινωνήσω», λέει.
moras social

Πώς, όμως, βρέθηκε στην Αυστραλία και πώς διαγνώστηκε η λευχαιμία; «Ο αδελφός μου είχε ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Πήγε για διακοπές στην Αυστραλία, έχουμε συγγενείς εκεί. Μετά το ταξίδι, που ήταν μεγάλο και δύσκολο, δεν ένιωθε καλά και πήγε για εξετάσεις στο νοσοκομείο. Εκεί είδαν ότι έπασχε από οξεία λευχαιμία. Από τη μία στιγμή στην άλλη, βρέθηκε στο νοσοκομείο να κάνει θεραπεία. Βοήθησαν πολύ οι συγγενείς μας εκεί αλλά και η ελληνική κοινότητα. Αμέσως μετά το Μουντιάλ, ταξίδεψα κι εγώ στην Αυστραλία για να γίνω δότης, έμεινα είκοσι πέντε μέρες εκεί. Η διαδικασία είναι ρουτίνας, τόσο απλή. Κάθεσαι πέντε ώρες, συνδέεσαι σε ένα μηχάνημα που σου παίρνει αίμα από ένα χέρι. Έχασα μέσα σε πέντε ώρες 200 ml βλαστοκυττάρων, το οποίο δεν είναι τίποτα. Έτσι απλά μπορείς να σώσεις μια ζωή. Όταν ακούει κάποιος για μεταμόσχευση ,νομίζει ότι είναι χειρουργείο ή ότι θα μείνει παράλυτος, όπως συνέβαινε παλιότερα σε κάποιες περιπτώσεις. Μετά απ’ αυτό, έχω γίνει δότης μυελού γενικώς και, όσο μπορώ, προσπαθώ να το διαφημίζω. Γι’ αυτό δημοσίευσα τις φωτογραφίες στα social media και μιλάω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Δεν ξέρω αν εντέλει τα πράγματα αν θα πάνε καλά για τη υγεία του, γιατί δεν είχαμε καλά αποτελέσματα τελευταία. Οι γιατροί είπαν πως ό,τι ήταν να κάνουν το έκαναν και περιμένουμε. Έπειτα από κάποια τηλεφωνήματα, με τον αδελφό μου και τους γονείς μου, αποφάσισα να μιλάω μόνο με εκείνον. Όταν άκουγα τους γονείς μου, ήταν σαν να μην υπάρχει ο αδελφός μου. Όταν μιλάω μαζί του, είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμα και τώρα, που είναι δύσκολα τα πράγματα, αυτό γίνεται» λέει ο Βαγγέλης, ενώ το τηλέφωνό του χτυπά και είναι ο αδελφός του, που του κλείνει ραντεβού για καφέ στη Βουλιαγμένη. «Τα βλέπεις; Σαν να μη συμβαίνει τίποτα!» παρατηρεί χαμογελώντας.

Ο Βαγγέλης ζει οκτώ χρόνια στην Ιταλία με τη σύζυγό του, Αφροδίτη, κι εκεί μεγαλώνει την 7χρονη κόρη του, Βάλια. «Στο εξωτερικό είναι καλύτερες οι συνθήκες για έναν ποδοσφαιριστή. Μάλιστα στην Ιταλία είναι πιο κοντά στη δική μας κουλτούρα. Βέβαια, δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας στο ποδόσφαιρο. Όταν πήγα, είχα μόλις παντρευτεί. Είμαστε δεκατέσσερα χρόνια μαζί με τη γυναίκα μου, ο γάμος για μας ήταν κάτι τυπικό. Χαίρομαι, όμως, που κόρη μου μεγαλώνει στο εξωτερικό, βλέπει καινούρια πράγματα, μαθαίνει μια γλώσσα παραπάνω. Φέτος πήγε πρώτη δημοτικού. Έχει κάνει φίλες εκεί, είναι η ζωή της. Και η γυναίκα μου προσαρμόστηκε εύκολα από τον πρώτο καιρό που μετακομίσαμε. Ασχολείται με το σπίτι, είναι αφοσιωμένη στην οικογένειά της. Είμαστε και οι δύο χαμηλών τόνων, μας αρέσει να μένουμε σπίτι, δεν κάνουμε εξόδους, ακόμα κι όταν είμαστε στην Ελλάδα. Απορώ αν ξέρει κανένας τη γυναίκα μου, δεν κάνουμε κοσμική ζωή» λέει χαμογελώντας.



Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ξεχνάει τη γενέτειρά του, τη Λάρισα. «Δεν έχω πολλά χρόνια καριέρας μπροστά μου κι εύχομαι να τελειώσω στη Βερόνα την πορεία μου. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, θα προτιμούσα να επέστρεφα στην Ελλάδα, σε μια ομάδα που δεν μπόρεσα να δώσω αυτό που ήθελα, την ομάδα της Λάρισας, την ΑΕΛ. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Κάθε χρόνο χειροτερεύουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί να μπω στη διαδικασία να υποφέρω; Δεν ασχολείται κανείς με την Ελλάδα πάνω στο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Όταν ακούμε για σημαντικές μετεγγραφές, είναι πάντα σε μεγάλες ομάδες και συνήθως στο τέλος της καριέρας των ποδοσφαιριστών». Έχει προνοήσει, όμως, και για τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο, μιας και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά σε πολλούς τομείς. «Άνοιξα το δικό μου εστιατόριο, τα Κίτρινα Γάντια, στο φρούριο της Λάρισας και χαίρομαι που υπάρχουν δεκαπέντε άτομα να δουλεύουν για μένα και βοηθάω συντοπίτες μου. Πήρα και την ομάδα που ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν παιδί, τους Αμπελόκηπους. Στόχος μου είναι να παίζουν τα παιδιά και να ξεφεύγουν λίγο από το Internet και το σπίτι. Επίσης, έχω κάνει και μια μικρή επένδυση στον τουρισμό της Ιταλίας».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ