Ελένη Φουρέιρα: «Θέλω να κάνω τη δική μου οικογένεια»

Σε ένα από τα δάχτυλα του χεριού της η Ελένη Φουρέιρα έχει χτυπήσει τατουάζ μια μικρή άγκυρα. Το ίδιο ακριβώς έχει και η Ίριδα, «σκιά», αγαπημένη της φίλη από το δημοτικό και συνεργάτις της. «Συμβολίζει τη σταθερότητα. Το έχουν όλοι οι κολλητοί μου» εξηγεί. Οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες είναι «οι άνθρωποί της» εδώ και χρόνια. Ο Γιώργος Αρσενάκος έγινε μάνατζέρ της, όταν ξεκίνησε τη σόλο καριέρα της μετά τις Mystique και, όπως δηλώνει, «τον λέω μάνατζέρ μου και καμαρώνω, αλλά τον θεωρώ και οικογένειά μου, αδελφό μου. Είναι σπουδαίο να βλέπεις τον άνθρωπο, με τον οποίο έχετε ξεκινήσει μαζί, να ανεβαίνει και να φτάνει τόσο ψηλά και μέσα από αυτό να βοηθά κι εσένα. Ένιωσα περήφανη που υπέγραψα με την Panik Records, τη δισκογραφική εταιρεία που είναι το “παιδί” του Γιώργου» λέει χαμογελώντας, ενώ πίνει έναν detox χυμό από πράσινα λαχανικά, αγναντεύοντας τη θάλασσα στα νότια προάστια. Εκεί μένει τα τελευταία χρόνια και εδώ και λίγους μήνες συγκατοικεί με το σύντροφό της, μια σχέση που μονοπώλησε τον ενδιαφέρον των media από την πρώτη μέρα που έγινε γνωστή.



Πώς βίωσε την εποχή που οι παπαράτσι την κυνηγούσαν σχεδόν μανιασμένα για μια πρώτη φωτογραφία με τον Σπυράγγελο Λυκούδη; «Έλα, μωρέ, που με κυνηγούσαν. Ήταν επί κάποιους μήνες κάτω από το σπίτι μου και σχεδόν δεν μπορούσα να βγω! Ήταν κουραστικό. Και ξέρεις γιατί δεν το ήθελα καθόλου όλο αυτό; Γιατί κάθε πρωί βγαίνω βόλτα με το σκυλί μου, τη Μαϊμού, και έχω τα χάλια μου. Βγαίνω όπως να ’ναι, με την τσίμπλα στο μάτι. Ε, δεν είναι ωραίο να με βγάζουν έτσι φωτογραφίες» λέει γελώντας. «Πέρα από την πλάκα, είναι λίγο παραβίαση κάποιες φορές όλο αυτό, όχι τόσο για μένα, αλλά για τον άνθρωπο που έχω στη ζωή μου. Έναν άνθρωπο που δεν έχει καμιά σχέση με όλο αυτό, ούτε θέλει να έχει. Αλλά με αγαπάει κι έτσι δεν τον ενοχλεί σε επίπεδο που να μας κάνει κακό. Υπήρξαν βέβαια στιγμές που ήταν πολύ καταπιεστικό, όπως όταν καταλήξαμε να κάνουμε τους Fast and Furious στο δρόμο, με έναν παπαράτσο να μας ακολουθεί από πίσω… Μάλλον ήθελε να μας σκοτώσει, δεν εξηγείται αλλιώς, μας κυνηγούσε σε όλη τη Γλυφάδα». Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, όλο αυτό έχει καταλαγιάσει πια, από τότε που τα νέα δεδομένα στη ζωή της είναι γνωστά. Ή σχεδόν γνωστά.

Γιατί, στην πραγματικότητα, η «Φουρέιρα» έχει ελάχιστα εκθέσει την «Ελένη» στα φώτα. Η Φουρέιρα στη σκηνή είναι σαρωτική, καθηλωτική. Η Ελένη, όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού της, είναι ήρεμη. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, αλλά σε δύο εντελώς διαφορετικές του εκφάνσεις. Η Φουρέιρα και στη σκηνή νιώθει στο σπίτι της, αλλά με έναν άλλον τρόπο. Άλλωστε από μικρή έλεγε στη μαμά της «εγώ, όταν μεγαλώσω, θα γίνω σταρ». «Μου άρεσε η μουσική, μου άρεσε να χορεύω, μου άρεσε η υποκριτική, το σινεμά, το θέατρο, τα μιούζικαλ, οτιδήποτε είχε να κάνει με το performing σε ένα stage. Όταν ανέβαινα στη σκηνή, είχα θράσος, με την καλή έννοια. Δεν είχα καμία ανασφάλεια. Το θράσος δεν σημαίνει απαραίτητα να είσαι σέξι, το σέξι βγαίνει από μόνο. Γιατί, όταν το προσπαθείς, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και λίγο πρόστυχο. Εγώ ήμουν θρασύς, με την έννοια πως δεν είχα κόμπλεξ, δεν ντρεπόμουν. Έτσι, κατάλαβα πως αυτό είναι για μένα. Θυμάμαι πως, όταν ανέβηκα πρώτη φορά στη σκηνή των Mad Awards, το 2010, με τον Chica Bomb και έναν τεράστιο καλλιτέχνη, τον Dan Balan, δεν ντρεπόμουν, δεν φοβόμουν. Δεν έλεγα “Θεέ μου, τώρα τι θα γίνει!”. Ήταν όνειρο της ζωής μου να πάω στα Mad VMA και είπα “τώρα που ήρθα εδώ, τώρα θα δείτε”». Πέντε χρόνια μετά, θα βρεθεί ξανά στα βραβεία με δύο υποψηφιότητες, Best Female Modern Artist και Best Dance Video για το κομμάτι «Party sleep repeat».

Φίλοι που έχουν δουλέψει με την Ελένη Φουρέιρα μιλάνε για το πόσο επίμονη και εργατική είναι, τους εντυπωσιάζει πως ζητά να της τραβάνε σε βίντεο κάθε της πρόβα και μετά μελετά τα βιντεάκια. «Στο κινητό μου μπορεί να έχω και εκατό βίντεο. Τα βράδια στο σπίτι κάθομαι και μελετάω τις χορογραφίες. Μπορεί να υπάρχουν κινήσεις που δεν έχει προλάβει να μου δείξει ο χορογράφος και την άλλη μέρα να τις κάνω και να μου λέει “μα καλά, πώς το έμαθες;”. Είμαι τελειομανής και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει λάθη. Σε ό,τι περνάει από το χέρι μου θέλω να είμαι 100% καλή».

Αναρωτιέμαι σε ποια σημεία του performing έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πού εξακολουθεί να έχει ανασφάλειες. «Όσο περνά ο καιρός, δεν έχω ανασφάλειες, γιατί το δουλεύω πάρα πολύ. Στην αρχή ήταν πιο δύσκολα. Πλέον μπορώ να βγάλω άνετα πενήντα λεπτά χορεύοντας και τραγουδώντας. Είναι πολύ δύσκολο να τραγουδάς και να χορεύεις μαζί, κάτι που ο κόσμος ίσως δεν αντιλαμβάνεται, αλλά μου έχει γίνει τρόπος ζωής». Μια ιδιαίτερα απαιτητική προπόνηση «κρύβεται» πίσω από την εντυπωσιακή αντοχή, αλλά και το αθλητικό της κορμί. «Κάνω εντατική προπόνηση στίβου. Cardio, διαλειμματικές, 5,5 χιλιόμετρα συνεχόμενα σε 26 λεπτά, τρέχω κατοστάρια. Είναι μια εντατική προπόνηση που ξεκίνησα πριν από τέσσερα χρόνια, για ένα διάστημα τη σταμάτησα, και το τελευταίο τετράμηνο έχω μπει και πάλι δυνατά σε αυτό το πρόγραμμα. Φτάνω σε επίπεδα αθλητή, αλλά το κάνω για μένα, θέλω να γίνομαι όλο και καλύτερη» λέει.

Ένας ακόμα λόγος που γυμνάζεται είναι πως σιχαίνεται τις δίαιτες. «Δεν μπορώ να κάνω δίαιτα, το φαγητό είναι η μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής. Γι’ αυτό και γυμνάζομαι τόσο πολύ, γιατί θέλω να τρώω. Δεν μου αρέσει να στερούμαι».

H Ελένη Φουρέιρα δεν φοβάται τη δουλειά, έχει μάθει να δουλεύει από πιτσιρίκι. «Ήμουν μόλις 13 χρόνων, όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Μοίραζα φυλλάδια γνωστής εταιρείας σούπερ μάρκετ. Μας έπαιρναν με ένα φορτηγό, ήμασταν παιδιά διαφόρων ηλικιών –εγώ πήγαινα πάντα μαζί με την αδελφή μου, την Ιωάννα, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη– και μας πήγαιναν σε διάφορες περιοχές, τη μια στο Καλαμάκι, την άλλη στο Ίλιον. Θυμάμαι ότι μας έδιναν ένα χάρτη με τη διαδρομή που έπρεπε να κάνουμε για να μοιράσουμε φυλλάδια στα σπίτια. Άσ’ τα, πολύ περπάτημα» διηγείται.

Όταν μιλάει για τα χρόνια της εφηβείας της, τα μάτια της λαμπυρίζουν με παιδικό ενθουσιασμό. «Έζησα πολύ έντονη εφηβεία στην Καλλιθέα, όπου μεγάλωσα, με τρελές παρέες, με κάγκουρες φίλους – ήμουν κι εγώ κάγκουρας, δεν λέω το αντίθετο. Γυρνούσα σπίτι αργά, με μάλωναν οι γονείς μου, έβαλα σκουλαρίκι στη μύτη εξοργίζοντας τη μαμά μου, έκανα στα 16 μου τατουάζ μια νότα στο πόδι μου, που έχει ξεθωριάσει κιόλας, και το έχω μετανιώσει. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλή μαθήτρια. Βέβαια ποτέ δεν έμεινα, περνούσα πάντα τις τάξεις, γιατί μου “έκοβε” και τα έπιανα αμέσως. Θα μπορούσα να είμαι σπουδαία μαθήτρια, ειδικά σε κάποια μαθήματα, αλλά είχα από τότε πιο καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και αγωνίες. Ήξερα πως ήμουν για αλλού. Μετά το σχολείο πήγα σε μια σχολή για να γίνω σχεδιάστρια ρούχων, αλλά δεν πήρα καν το χαρτί. Ήξερα πως η ζωή μου θα ήταν η σκηνή». Κι ενώ έχει κάνει πολλά τρελά, δεν έβαλε ποτέ τον εαυτό της σε κίνδυνο. «Μπορεί να έκανα παρέα με τους πιο αλήτες στην Καλλιθέα, αλλά δεν δοκίμασα ποτέ ναρκωτικά. Ενώ έχω δει μπροστά μου να κάνουν, μου έχουν προσφέρει και έχω πει “όχι”. Έχω κάτι στην προσωπικότητά μου που είναι μοναδικό και θέλω να μην αλλάξει ποτέ. Θέλω να έχω τον έλεγχο. Είμαι control freak. Δεν πίνω καν αλκοόλ, μου φαίνεται αδιανόητο να πιω ποτό και να βγω να τραγουδήσω. Θέλω να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, διαφορετικά νιώθω πως θα καταστραφώ. Δεν ξέρω τι γινόταν παλιά που οι τραγουδιστές δούλευαν πενθήμερα και εξαήμερα, ίσως να χρειάζονταν να πάρουν δύναμη από κάπου. Η εποχή έχει αλλάξει νομίζω, δεν είναι πια των ναρκωτικών. Είμαι πολύ φλώρος, μη νομίζεις, έχω κάνει τα δικά μου, αλλά κατά βάθος είμαι πολύ συντηρητική» λέει γελώντας.



Της επισημαίνω πως τόσα χρόνια δεν έχουμε δει ποτέ τους δικούς της σε πρεμιέρες στα μαγαζιά όπου εμφανίζεται, σε μουσικά βραβεία. Μόνο την αδελφή της, τη Μαργαρίτα, έχουμε δει να παρουσιάζεται για να επικοινωνήσει τη σειρά ρούχων που σχεδιάζει. «Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου είναι πολύ χαμηλών τόνων. Ο μπαμπάς μου κοιμάται από τις 9.00 το βράδυ. Δεν έχει έρθει ποτέ να με δει σε μαγαζί, δεν είναι και πιτσιρικάς. Αλλά με καμαρώνει. Έχει και πάρα πολύ ωραία φωνή ο ίδιος, αν και δεν την αξιοποίησε ποτέ. Από την οικογένεια του μπαμπά μου έχω πάρει το μικρόβιο. Ο ένας του αδελφός είναι μουσικός» λέει χαμογελώντας.

Πριν από λίγους μήνες, μίλησε πρώτη φορά ανοιχτά για την αλβανική καταγωγή της, ένα θέμα που πάντα συζητιόταν και ποτέ δεν είχε η ίδια «αγγίξει». «Πολλοί με ρώτησαν γιατί το έκανα τη συγκεκριμένη στιγμή, στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Έτσι ένιωσα, έτσι έκανα. Αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να πω μετά από αυτό. Νιώθω ωραία, είμαι πολύ περήφανη για αυτό που είμαι, είμαι πολύ ευτυχισμένη και βάζω τελεία. Ίσως τη δεδομένη στιγμή ένιωσα δυνατή. Έχω δώσει την ψυχή μου σε αυτό που κάνω, έχω προσπαθήσει πάρα πολύ, δεν υπάρχει τίποτα πια που να με εμποδίσει. Όταν νιώθουμε την ανάγκη να βγάλουμε κάτι από μέσα μας, πρέπει να το κάνουμε, γιατί αυτό μας βοηθά να νιώθουμε ελεύθεροι» εξηγεί.

Η Ελένη δεν νιώθει δέσμια της ποπ σταρ Φουρέιρα. Όσο λατρεύει αυτό που κάνει, άλλο τόσο το έχει απομυθοποιήσει. «Όταν είσαι σε αυτή τη δουλειά, πρέπει να καταλάβεις πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια άλλη δουλειά. Κι εσύ που την κάνεις δεν είσαι τίποτα παραπάνω από αυτούς που κάνουν μια άλλη δουλειά. Απλά εγώ είμαι περισσότερο αναγνωρίσιμη, κάτι που δεν είναι πάντα καλό, αλλά δεν είναι και κακό». Μέσα σε αυτή τη δουλειά, κινδύνευσε ποτέ να χάσει τον εαυτό της, να «την ψωνίσει»; «Έχω βρει έναν τρομερό κώδικα με τον εαυτό μου, γι’ αυτό και δεν έφτασα σε αυτό το σημείο. Αν με δεις στο δρόμο, δεν θα με κοιτάξεις καν. Μπαίνω σε ένα μαγαζί με σκυμμένο κεφάλι. “Έλα, μωρέ, γίνε λίγο πιο ντίβα” μου λένε οι φίλοι μου. Όμως, δεν μπορώ. Η σκηνή είναι άλλο πράγμα. Είναι η δουλειά μου. Αλλά, όταν κλείνει η πόρτα της σκηνής, είμαι η Ελένη που θα τσακωθώ και με τους φίλους μου, θα κυκλοφορώ άβαφη, γιατί βαριέμαι πολύ να βάφομαι, θα πάω βόλτα κάθε πρωί το σκυλάκι μου, θα περάσω από το φούρνο, θα μου κουνάνε χέρια,“ω, Ελενάκι, ο καφές σου είναι έτοιμος”. Δεν λένε “α, η Φουρέιρα”. Στις προσωπικές μου στιγμές δεν είμαι κάτι και δεν με νοιάζει να είμαι κάτι. Θέλω να είμαι εγώ, για να μη χάσω τον εαυτό μου. Κάτω από τη σκηνή δεν είσαι σταρ». Εδώ θα διαφωνήσω. Αυτό που είσαι στη σκηνή, καλώς ή κακώς, με έναν τρόπο σε ακολουθεί παντού. Είναι λογικό να θέλει ο κόσμος να ξέρει με ποιον βγαίνει η Φουρέιρα, τι γυμναστική κάνει, αν τσακώθηκε με κάποιον. «Χαίρομαι που πουλάω, δεν λέω πως δεν μου αρέσει. Άλλοι προσπαθούν να κάνουν πράγματα για να πουλήσουν. Εγώ όμως δεν κάνω τίποτα επίτηδες. Γι’ αυτό και δεν θα κρίνω κάποιον που θα γράψει κάτι παρατραβηγμένο για μένα, καταλαβαίνω πως είναι η δουλειά του. Παλιά είχα στενοχωρηθεί για πράγματα, αλλά πλέον αντιλαμβάνομαι πως είναι μέρος της δουλειάς. Αν κάποιος είναι πραγματικά φίλος μου σε αυτή τη δουλειά, άλλωστε, δεν θα πει κάτι αναληθές για μένα. Αλλά, όταν κάποιος είναι σε μια εκπομπή και έχει ένα ρόλο συγκεκριμένο, θα χάσει τη δουλίτσα του για να πει καλά λόγια για μένα; Όχι βέβαια. Ούτε εγώ θα του το ζητούσα. Από την άλλη, σε πολλές εκπομπές, όπου έχουν πει κάτι, με έχουν υποστηρίξει και πολύ» ομολογεί η Ελένη.

Σε προηγούμενη συνέντευξη, σχεδόν πέντε χρόνια πριν, η Ελένη Φουρέιρα είχε πει πως στη συγκεκριμένη φάση της ζωής της προτεραιότητα είναι αποκλειστικά το τραγούδι. Σήμερα, στα 28 της, μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της με οικογένεια; «Η δουλειά μου είναι η ζωή μου, είναι ό,τι έχω ονειρευτεί και εννοείται πως είναι η προτεραιότητά μου. Όμως, το σπίτι μου είναι η ηρεμία μου. Ναι, με φαντάζομαι με οικογένεια, έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια πολύ δεμένη και αγαπημένη, θα ήθελα να κάνω και τη δική μου – όταν θα το νιώσω όμως. Δεν θα αφήσω, όμως, ποτέ την καριέρα μου. Θεωρώ πως θα μπορώ να τα συνδυάσω, όπως κάνουν άλλωστε οι περισσότερες γυναίκες. Απλά, για να κάνεις οικογένεια, πρέπει να νιώθεις έτοιμος και ώριμος. Από την άλλη, η μαμά μου και η αδελφή μου, η Μαργαρίτα, που έχει γίνει και μανούλα, μου λένε πως ποτέ δεν νιώθεις πραγματικά έτοιμη».

Νιώθει έτοιμη να κάνει ένα επόμενο καλλιτεχνικό βήμα σε έναν κοντινό χώρο με το τραγούδι; «Ο χώρος της showbiz δεν έχει ταμπέλα. Αν αύριο, μεθαύριο μου πουν να κάνω κάτι στην τηλεόραση και νιώθω πως μπορώ να το κάνω, θα το κάνω. Το όνειρό μου είναι να κάνω μιούζικαλ και είναι κάτι που ήδη συζητάμε με την Panik».

Την ενοχλεί αυτό που βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα: Όταν ένας καλλιτέχνης τολμά κάτι λίγο έξω από το πεδίο του, όλοι να πέφτουν να «τον φάνε». Όπως την ενοχλεί αυτός ο διαχωρισμός «ποιοτικού και εμπορικού», με ό,τι μπορεί να σημαίνουν αυτοί οι όροι στο μυαλό κάποιου. «Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως όποιος έχει αληθινό ταλέντο σε αυτό που κάνει δεν είναι κομπλεξικός. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Έκανα μαθήματα υποκριτικής με τη Ρούλα Πατεράκη και όταν τραγουδούσα με τον Βέρτη ήρθε να με ακούσει στο μαγαζί. Μια σπουδαία ηθοποιός, ένας σημαντικός άνθρωπος του θεάτρου ήρθε να με δει στο κέντρο όπου εμφανιζόμουν» αποκαλύπτοντας πως με δική της πρωτοβουλία ξεκίνησε μαθήματα πριν από δύο μήνες με την ηθοποιό και θα συνεχίσουν από Σεπτέμβριο.

Κόντρες στις συνεργασίες της, πάντως, όπως μου λέει, δεν είχε ποτέ. «Οι πραγματικά σπουδαίοι καλλιτέχνες με έχουν στηρίξει και πάρα πολύ. Ο Ρουβάς, για παράδειγμα, που έχει και αυτός ποπ ρεπερτόριο, ήταν εντυπωσιακά ακομπλεξάριστος. Μου έδινε χώρο και χρόνο, έλεγε “βάλτε κι άλλο”. Θα μπορούσα να δουλεύω μια ζωή μαζί του. Ο Ρέμος το ίδιο». Μια που μιλάμε για ανταγωνισμό, τι γίνεται με την κόντρα που λένε τα μίντια, μεταξύ της ίδιας και της Κατερίνας Στικούδη; «Εντάξει, αυτό δεν υπάρχει. Εσύ που το λες το εννοείς; Γιατί να έχω κόντρα με την Κατερίνα ή την οποιαδήποτε Κατερίνα; Πες μου ένα λόγο. Δεν υπάρχει κόντρα, δεν υπάρχει τίποτα. Αν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν μια εκπομπή θέλουν να ανεβάσουν τα νούμερα και μιλούν για μια ανύπαρκτη κόντρα, καλά κάνουν, τι να πω;».

Η ίδια, πάντως, υπερασπίστηκε τον Παντελή Παντελίδη, με τον οποίο φέτος μοιράστηκαν την πίστα του Φαντασία στην επίθεση του Νότη Σφακιανάκη πως είναι «παρακμιακός». «Για μένα σημασία έχει το τι εκφράζει τον κόσμο. Ο Παντελής είναι ένα πολύ καλό παιδί, προσγειωμένο, γλυκό, είναι όλη μέρα κλεισμένος στο σπίτι του και γράφει τραγούδια. Σε ό,τι εκφράζει τον κόσμο εγώ λέω “μπράβο”. Όλα τα τραγούδια γίνονται πια από έναν υπολογιστή. Η μουσική είναι εύκολη και γρήγορη. Είναι πιο ελαφροί και οι στίχοι και πιο αυθόρμητο όλο αυτό. Δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στην εποχή. Όσο μπορούμε να βάζουμε και έναν ωραίο στίχο, καλό είναι, αλλά και ο πιο ελαφρύς εκφράζει τον κόσμο. Και για το “Ραντεβού στην παραλία” κάποιοι είπαν “μα τι στίχος είναι αυτός;”. Αλλά αγαπήθηκε, γιατί είναι χαρούμενος και αισιόδοξος. “Γίνεται” λέει το κομμάτι και είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας, φτάνει η μιζέρια. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν σπουδαίους στίχους, όπως είναι η Νίκη Παπαθεοχάρη, από τις σπουδαιότερες στιχουργούς για μένα σήμερα, αλλά δεν είναι κακό να τραγουδήσεις και πιο απλές λέξεις. Όσοι αναγνωρίζονται από τον κόσμο και ο κόσμος τούς γουστάρει έχουν λόγο να υπάρχουν».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.