Αλεξάνδρα Πασχαλίδου: «Η φτώχεια ήταν ο μεγαλύτερος πλούτος μου»

Η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου θα μπορούσε να είχε βγει από εργαστήριο γενετικής. Αλλιώς τι πιθανότητες θα είχε ένα κορίτσι, που μέχρι τα 6 του μεγάλωσε δίπλα σε αγελάδες σε χωριό της Μακεδονίας, να πετύχει ως δημοσιογράφος στη μακρινή Σουηδία; Κι όμως, οι δύσκολες καταστάσεις έγιναν η ειδικότητά της. Οι αντιθέσεις δεν τη φοβίζουν. Θέλει να τα δοκιμάσει όλα. Τη μια μέρα μπορεί να πάρει συνέντευξη από τον Diego Maradona, την άλλη από τον πρωθυπουργό της Σουηδίας. Το πρωί να συντονίζει συνέδριο της New York Times και το βράδυ να παρουσιάζει συναυλία με διεθνείς μουσικούς.

Ποια χώρα θεωρείς περισσότερο πατρίδα σου;
Την Ελλάδα. Μετά από τριάντα επτά χρόνια στη Σουηδία, νιώθω πιο Ελληνίδα από ποτέ, γιατί βάζω το συναίσθημα πάνω από όλα. Λειτουργώ με το ελληνικό ταπεραμέντο. Με βλέπουν ως Ελληνίδα. Και ερμηνεύω το καθετί με έναν τρόπο πολύ ελληνικό. Όχι πάντα προς όφελός μου.

Μεγάλωσες, όμως, πολύ φτωχικά στην Ελλάδα
Μέχρι τα 6 μου έμενα με τη γιαγιά μου, τη Σοφία, στο χωριό Κοκκινιά, στο Κιλκίς. Ο παππούς μου είχε χάσει το ένα πόδι του στον Εμφύλιο. Βοηθούσα στο άρμεγμα των αγελάδων, πρόσεχα τις κότες και πήγαινα στα χωράφια. Η γιαγιά μου δεν ήξερε να γράφει. Υπέγραφα εγώ αντί για εκείνη. Έτσι, κατάλαβα από νωρίς την αξία της μόρφωσης. Η μητέρα μου ερχόταν κάθε δεύτερη βδομάδα. Σταματούσε στο προηγούμενο χωριό και ρωτούσε το χασάπη αν είχε κόκαλα για το σκύλο. Με αυτά μας έκανε σούπα. Τότε δούλευε σε υφαντουργείο. Ζούσε τραγικές καταστάσεις. Το αφεντικό τής έλεγε να σηκώσει λίγο τη φούστα της για να φανούν τα μπούτια της.

Η φτώχεια σε σημάδεψε;
Ζούσαμε χωρίς τηλεόραση και δεν ξέραμε πώς ζούσαν οι άλλοι. Έτσι, δεν σκεφτόμουν αυτά που δεν είχα. Και ειλικρινά ένιωθα ευτυχισμένη με όλες εκείνες τις γεύσεις από τα πορτοκάλια, τα σύκα, τα ροδάκινα. Την οικονομική μας κατάσταση την κατάλαβα στη Σουηδία. Εκεί ξεκίνησα από το -100. Οι συνομήλικοί μου στο σχολείο είχαν δει όλα τα θεατρικά του Strindberg, όλες τις ταινίες του Bergman και έκαναν κάθε Σαββατοκύριακο σλάλομ στις πίστες του σκι. Ο μπαμπάς μου μέχρι και σήμερα καθαρίζει τζάμια και η μαμά μου, τώρα σε σύνταξη, δούλευε σε παιδικό σταθμό και καθάριζε τα βράδια. Η φτώχεια, όμως, ήταν ο μεγαλύτερος πλούτος μου. Γιατί μου έδωσε αίσθημα αλληλεγγύης και αυτοπεποίθηση. Θεώρησα ότι ήταν μαγκιά μου που κατάφερα να τα δημιουργήσω όλα μόνη μου, με το σπαθί μου.

Η κόρη σου, η Μελίνα, τι έφερε στη ζωή σου;
Την τάξη και το πρόγραμμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μαγειρέψω και να μη σερβίρω στις 6.00 το απόγευμα το φαγητό στο τραπέζι του σπιτιού μας. Και κάθε βράδυ, στις 8.00, της διαβάζω ελληνική μυθολογία μέχρι να κοιμηθεί. Ξέρει τα πάντα για τον Θησέα και τον Ηρακλή. Προσπαθώ να πλάσω έναν πολύ ελεύθερο άνθρωπο, που παράλληλα να δείχνει αλληλεγγύη και στους άλλους, που μεγαλώνουν χωρίς προνόμια.

Με τον πατέρα της πώς είναι η σχέση σου;
Είμαστε κολλητοί, σαν μια μοντέρνα σουηδική οικογένεια. Μένουμε δίπλα. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα τα περνάμε μαζί. Πάω στο εξοχικό του. Βέβαια, έχει νέα σύντροφο και πρόσφατα απέκτησαν παιδί. Του λέω τα συναισθηματικά μου και γενικά έχουμε πολύ καλή σχέση. Αφού η Μελίνα μού λέει «μαμά, γιατί δεν τα ξαναφτιάχνεις με τον μπαμπά;». Έχω ζήσει πολύ δυσάρεστες εμπειρίες από το χωρισμό των γονιών μου και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη δημιουργήσω τραύματα από το χωρισμό στο παιδί μου.

Σκέφτεσαι το γάμο με το νέο σύντροφό σου και το να ξανακάνεις παιδί;
Δεν έχω παντρευτεί ποτέ και δεν ξέρω τι με περιμένει μεθαύριο. Και στα 45 μου πώς να ξανακάνω παιδί; Άλλωστε και η ίδια η Μελίνα μού λέει πως δεν θέλει άλλο αδερφάκι. Η δουλειά μου δύσκολα συνδυάζεται με περισσότερα παιδιά.

Ο νέος σου σύντροφος, που είναι κι αυτός Σουηδός, είναι δέκα χρόνια μικρότερος.
Η αλήθεια είμαι πως τρόμαξα όταν κατάλαβα ότι τον περνάω δέκα χρόνια. Αλλά για μένα η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Άλλωστε, όταν γνωριστήκαμε με αφορμή κάποια κοινωνικά και πολιτικά θέματα, μου έκαναν εντύπωση η εξυπνάδα και η ωριμότητά του. Είμαστε ήδη δυο χρόνια μαζί.

Μετά από τόσα χρόνια πετυχημένης καριέρας έχεις οικονομική άνεση;
Αυτό που κατάφερα είναι να αγοράσω ένα σπίτι σε μια καλή περιοχή της Στοκχόλμης και ένα μικρότερο στη Βουλιαγμένη. Κατά τα άλλα, όμως, η ζωή μου είναι πολύ συγκρατημένη. Δεν τρελαίνομαι να ψωνίζω και να γεμίζω ντουλάπες. Θεωρώ πως, αν η ευτυχία μας καθορίζεται από τα υλικά αγαθά, είμαστε χαμένοι. Προτιμώ να αγοράζω αναμνήσεις, να ταξιδεύω.

Ασχολείσαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Και με την ψυχαγωγία και με την ενημέρωση. Πηγαίνεις και στο Μέγαρο και στα μπουζούκια. Οι φίλοι σου είναι από πολλούς χώρους.
Έχω μεγάλη περιέργεια για όλα. Ζω τη ζωή μου όπως εγώ τη θέλω και δεν αφήνω κανέναν να με βάλει σε καλούπια. Είμαι ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος της ζωής μου. Δεν μπορώ να κάνω ένα πράγμα. Πάντα ήθελα να αποδείξω ότι είμαι ικανή σε πολλά. Θέλω να ξεζουμίσω τη ζωή. Αλλά, από την άλλη, είναι και θέμα επιβίωσης. Αν μάχεσαι σε δέκα διαφορετικά επίπεδα, έχεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις. Και δύσκολα μπορούν να σε αντιμετωπίσουν και να σε πολεμήσουν. Έτσι έγραψα και τα πέντε μου βιβλία και ξαφνικά άνοιξα μια πόρτα και στη λογοτεχνία, που μου δίνει ελευθερία και δεν αγχώνομαι για την κάθε σεζόν στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Νιώθεις και του λιμανιού και του σαλονιού;
Στα σαλόνια είμαι κάτι σαν κατάσκοπος. Παρατηρώ, ακούω και μαθαίνω. Αλλά ξέρω πού ανήκω και από πού προέρχομαι. Μου αρέσει να έχω φίλους από όλες τις τάξεις. Και από τη βασιλική οικογένεια –πρόσφατα μάλιστα διοργάνωσα στην Αθήνα το bachelor party του πρίγκιπα Carl–Philip της Σουηδίας– και από τις λαϊκές γειτονιές. Κάθε σπίτι έχει την αλήθεια του. Αρκεί να έχουμε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μας και να την ανακαλύψουμε.


Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορούν μαζί με το ΘΕΜΑ.