Χρυσηίδα Δημουλίδου: «'Εχω λυγίσει, έχω κλάψει κι έχω καταρρεύσει!»

Δεν ακολούθησε ποτέ τη νόρμα και την πεπατημένη. Ούτε στη δουλειά ούτε στην προσωπική της ζωή. Η απόφαση να γίνει αεροσυνοδός, για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της οικογένειάς της, πώς μπήκε στη ζωή της η συγγραφή, ο μοναδικός άντρας που αγάπησε, γιατί το κλασικό μοτίβο του γάμου τής προκαλεί αλλεργία.

Ήσουν ένα παιδί από μεσοαστική οικογένεια που μεγάλωσε στις Σέρρες. Και από εκεί κατάφερες να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και σήμερα να είσαι ηtop συγγραφέας των best seller.
Στη ζωή μου έκανα δύο επαγγέλματα –αεροσυνοδός και συγγραφέας– που δεν ονειρεύτηκα, ούτε καν πέρασαν από το μυαλό μου, έστω σαν σκέψη, ειδικά το δεύτερο. Για μένα αεροσυνοδός σήμαινε μια καλλονή που μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες και συγγραφέας ένα ώριμο άτομο με γυαλιά, πολύ σοβαρό και ιδιαίτερα μορφωμένο. Άλλα ήταν τα όνειρα μου, όμως εκείνα τα χρόνια ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν, για πολλούς και διάφορους λόγους.



Η συγγραφή πώς προέκυψε;

Η συγγραφή με επέλεξε, δεν την επέλεξα και η δουλειά μου ως αεροσυνοδός ήταν μάλλον για να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες. Όταν πλέον συνταξιοδοτήθηκα από την Ολυμπιακή, ασχολήθηκα μόνο με τη συγγραφή και της αφιερώθηκα ολοκληρωτικά. Επίσης, εκείνο που δεν γνωρίζει ο κόσμος ήταν πως ένα φεγγάρι υπήρξα και δημοσιογράφος, μάλιστα αυτοδίδακτη, με δικό μου μονόστηλο και δισέλιδο σε μηνιαίο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Ήταν τη δεκαετία του 1980, όταν έκανα ρεπορτάζ για τον τρόπο διασκέδασης σε όλο τον κόσμο. Θυμάμαι ότι πήγαινα Νέα Υόρκη, Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία, Αφρική, ολομόναχη, χωρίς συστάσεις, επικοινωνούσα με τις δημόσιες σχέσεις του κάθε μαγαζιού, τους έδειχνα το περιοδικό και ζητούσα συνεντεύξεις από τους DJ και ιδιοκτήτες των πιο διάσημων κλαμπ της εποχής, όπως τα Limelight, Area, Stringfellows, Hippodrome, Dorian Gray κ.λπ. Κανείς δεν μου αρνήθηκε ποτέ το παραμικρό!

Πιστεύεις ότι τα βιβλία σου βοηθάνε το αναγνωστικό κοινό;
Όχι μόνο το έχουν βοηθήσει, αλλά έχουν αλλάξει και τον τρόπο σκέψης τους σε πολλά πράγματα. Φυσικά μου έχουν αναγνωρίσει πως βοηθήθηκαν και με έχουν ευχαριστήσει με πολλούς τρόπους. Δεν μου αρέσουν όμως οι κόλακες, την υποκρισία δεν την αντέχω, προτιμώ να μου πουν κατάμουτρα «φίλη, δεν σε γουστάρω, είσαι ανόητη, γράφεις βλακείες». Και μου το έχουν πει, μόνο που δεν το στήριξαν με επιχειρήματα και ήταν επίσης υποκρισία.

Σου έχει τύχει να μην πιστεύεις πολύ ένα σου βιβλίο και να γίνει τεράστια επιτυχία;
Τα πρώτα χρόνια, και μόνο που εκδιδόταν ένα βιβλίο μου ήταν για μένα αρκετό. Δεν ενδιαφερόμουν για τις πωλήσεις, την επιτυχία, την πρωτιά. Για τα πρώτα χρήματα που πήρα ντράπηκα, επειδή πίστευα πως δεν μου άξιζαν γιατί ήταν εύκολα, προέρχονταν από ένα, ας πούμε, χόμπι μου. Όταν όμως σταμάτησα από την Ολυμπιακή και είδα πιο ώριμα το θέμα, τότε συνειδητοποίησα πως έφερνα πολλά κέρδη σε άλλους, χωρίς να παίρνω το μερίδιο που μου αξίζει. Ο μεγάλος Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι είπε «να απαιτείς να σε πληρώνουν όπως πρέπει για τη δουλειά σου». Εκεί αποφάσισα να κάνω αλλαγές. Η συγγραφή είναι ένα επάγγελμα που κουβαλά επάνω του μεγάλες ευθύνες, διότι χαράζει συνειδήσεις και πορείες ζωής. Είναι κάτι σαν τον ψυχολόγο, που για συζήτηση 50 λεπτών ζητά αμοιβή κόστους δέκα βιβλίων μαζί. Εκείνον τον χρυσοπληρώνουν και τον σέβονται, το συγγραφέα όχι. Αυτό προσπαθώ να το αλλάξω.

Το τελευταίο σου βιβλίο, Το Μάτι του Βοριά, εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’80 στη Μύκονο, ένα νησί που κι εσύ έχεις αγαπήσει πάρα πολύ. Τι θυμάσαι από τότε;
Αναπολώ τη Μύκονο έτσι όπως την πρωτογνώρισα, φυσική καλλονή, και όχι αυτό που είναι σήμερα. Αναπολώ τις άδειες από ξαπλώστρες και μπαράκια παραλίες, όπου ένιωθες και άκουγες μόνο τους παλμούς και τις δονήσεις της φύσης. Αναπολώ εκείνα τα απλά ταβερνάκια με τη σπιτική κουζίνα και όχι τα γκουρμέ και χλιδάτα ρεστοράν. Μισώ τις δυνατές μουσικές στις παραλίες, τις ρεζερβέ ξαπλώστρες με κοστολόγιο ανάλογα με την απόσταση από το νερό, όλο αυτό το ξεσαλωμένο πλήθος που δεν ξέρει καν το λόγο που διασκεδάζει, το ότι όλα γίνονται για λόγους εντυπώσεων, για μια φωτογραφία στα περιοδικά. Αυτό το αναίτιο παραλήρημα επίδειξης πλούτου με φρικάρει. Όταν πάω στο νησί, πολύ σπάνια πατώ το πόδι μου σε τέτοια μέρη. Αναζητώ ήσυχες παραλίες, αγναντεύω μόνη μου το ηλιοβασίλεμα σε κάποιο ερημικό σημείο και κάνω πολλές βόλτες στα αγαπημένα μου στενά, που ευτυχώς κάτι μου θυμίζουν ακόμη από το ένδοξο παρελθόν του νησιού, τότε που όλοι ήμασταν μια μεγάλη, ανέμελη παρέα.



Ήσουν μια γυναίκα που επέλεξες να απέχεις από το κλασικό μοτίβο «γάμος – παιδί». Γιατί, αλήθεια;
Συνειδητά το επέλεξα. Καλό θα ήταν να είχα ένα παιδί, αλλά για γάμο δεν μου καίγεται καρφί. Δεν είναι το όνειρο κάθε γυναίκας να φορέσει νυφικό. Τα μισώ τα νυφικά, κυρίως επειδή είναι λευκά –δεν υπάρχει πιο ψυχρό και υποκριτικό χρώμα– και πλασάρουν ένα όνειρο που μπορεί να γίνει εφιάλτης.

Έχει τύχει στη ζωή σου ένας άντρας που να σε κάνει ό,τι θέλει;
Ναι, έτυχε κι αυτό, το έζησα, ωραία ήταν. Τον θυμάμαι με πολλή τρυφερότητα, γιατί έμαθα και από αυτόν. Όμως δεν ήταν εκείνος που αγάπησα. Έχω ερωτευτεί πολλούς άντρες, αλλά αγάπησα μόνο έναν.

Αν έκανες έναν απολογισμό ζωής, μοιάζει να τα είχες όλα: Έρωτες, δόξα, εμπειρίες. Είναι έτσι; Υπάρχει κάτι που σου λείπει;
Μου λείπουν πολλά και τίποτε, ανάλογα με τις εποχές μου. Όμως δεν δίνω και πολλή σημασία. Ένας χορτάτος άνθρωπος σπάνια λιγουρεύεται ένα φαγητό, έστω και καλομαγειρεμένο. Σημαντικότερο είναι να έχεις υγεία και να είσαι ο εαυτός σου. Σημασία έχει επίσης να μη γερνάς, αλλά να μεγαλώνεις όμορφα. Γέρος δεν είναι εκείνος που κουβαλά χρόνια στην πλάτη του, αλλά εκείνος που έχει λυγίσει από το βάρος τους, έχει ακινητοποιηθεί αρνούμενος να προχωρήσει, περιμένοντας το θάνατο να τον μαζέψει. Δεν έχει σημασία τι χρονολογία γράφει η ταυτότητά σου, αλλά τι σου λέει ο καθρέφτης σου, ο τρόπος που σκέφτεσαι, η κοινωνική σου δράση και συμμετοχή. Οι ηλικίες των ταυτοτήτων είναι πλέον μόνο ένας αριθμός που σε καμία περίπτωση δεν μας χαρακτηρίζει ως οντότητες της δράσης ή του περιθωρίου. Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, που πρέπει να την αρπάξω από τα μαλλιά.

Είσαι τόσο δυνατή όσο δείχνεις; Δεν έχεις λυγίσει ποτέ;
Κι έχω λυγίσει, κι έχω κλάψει, κι έχω καταρρεύσει, όπως πρόσφατα με το άγριο bullying που δέχτηκα. Ε, και; Θα γίνω ακόμη πιο δυνατή. Το θέμα δεν είναι να γονατίσεις, αλλά να μπορείς να σηκωθείς πάλι όρθιος και με το κεφάλι ψηλά.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.