H απίστευτη ιστορία του Λάμπρου Κωνσταντάρα στο ΄Επος του '40

Ήταν Δευτέρα όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος. Το ημερολόγιο έγραφε 28 Οκτωβρίου του 1940.  Ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο επιφανής διανοούμενος της γενιάς του '30, στο ημερολόγιο του, κάνει λόγο για μία «ατμόσφαιρα πανηγυρική».

«Δευτέρα 28 Οκτωβρίου του 1940. Λίγο μετά τους Αμπελόκηπους, μπαίνοντας στην Αθήνα, αντικρίζω την πρώτη πολεμική εικόνα και αισθάνομαι την πρώτη συγκίνηση της ημέρας. Μία στρατιωτική μονάδα, φεύγει από τα παραπήγματα. Οι στρατιώτες είναι άοπλοι, είναι πολύ νέοι και καλά ντυμένοι. Γελούν, τραγουδούν κάνουν σαν παιδιά που ξεκινούν και πορεύονται σε μία ευχάριστη εκδρομή. Μες στο λεωφορείο, μία γυναικά ξαφνικά, αρχίζει να κλαίει με λυγμούς, μια άλλη κλαίει κρυφά, στρέφει το κεφάλι της προς το παράθυρο για να μην τη δουν», γράφει στο ημερολόγιο του ο Έλληνας λογοτέχνης.

Κατατάχθηκε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό, όμως δεν πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, παρά τις πολλές προσπάθειές του να σταλεί στην πρώτη γραμμή. Και δεν ήταν ο μοναδικός.

Νέοι, πριν καλά καλά, συμπληρώσουν τα 18 τους χρόνια, φοιτητές που είχαν αναβάλλει τη στρατιωτική τους θητεία, λόγω σπουδών, έσπευσαν να κάνουν το ίδιο. Ανάμεσά τους, συγγραφείς, ποιητές και διανοούμενοι, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιώργος Κατσίμπαλης. Λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου- έπειτα από μία σύντομη εκπαίδευση- βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αλβανικού πολέμου.

Στη φωτογραφία που παρατίθεται, διακρίνεται ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην κάτω σειρά

Στην παρέα τους και ο αξέχαστος κωμικός, Λάμπρος Κωνσταντάρας. «Ήταν ήρωας. Όταν ήμουν μικρός 7-8 χρονών και μου διηγούταν με μεγάλη περηφάνια τη συμμετοχή του στο αλβανικό μέτωπο. Θυμάμαι μου έλεγε: ''έλα εδώ να δεις τι έγινε. Βάλε το χέρι σου, πιάσε το πλευρό μου. Βλέπεις κάτι που πετάει από κάτω; Αυτό είναι όλμο!», είπε στην κάμερα του Mega, ο γιος του αξέχαστου κωμικού, Δημήτρης Κωνσταντάρας. Ο ηθοποιός πολέμησε με τον βαθμό του έφεδρου αξιωματικού, στην πρώτη γραμμή, στο πλευρό του αδελφικού του φίλου, Οδυσσέα Ελύτη.



Όπως μας πληροφορεί η «Μηχανή του Χρόνου», ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, είχε λάβει το μετάλλιο τραυματία πολέμου. Λέγεται ότι αφού τραυματίστηκε και έγινε καλά στα μετόπισθεν, ζήτησε να ξαναγυρίσει στην πρώτη γραμμή.

Η βοήθεια του Οδυσσέα Ελύτη
Όταν τραυματίστηκε στο αλβανικό μέτωπο, ο Οδυσσέας Ελύτης του προσέφερε τη βοήθεια του. «Τον έσωσε στην κυριολεξία! Τον μετέφερε στο νοσοκομείο...», είχε αποκαλύψει ο Μάκης Δελαπόρτας.

«Ζήτησαν την υπογραφή μου για να μου ανοίξουν το κεφάλι!»
Ο ίδιος είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή του: «Στον πόλεμο είχα τραυματιστεί στο κεφάλι και μου ζήτησαν την υπογραφή μου, για να μου κάνουν διάτρηση στο κρανίο. Δεν υπέγραψα και γλίτωσα!».

Ο γάμος με την Γιούλη Γεωργοπούλου
Τον χειμώνα του 1940-41, ο Λάμπρος γνώρισε και ερωτεύτηκε την Γιούλη Γεωργοπούλου, όταν έπαιξαν μαζί σε μία κωμωδία του Αλέκου Λιδωρίκη με τίτλο «Μία ζωή είναι αυτή». Η Γιούλη ήταν μία νέα ηθοποιός και πολύ όμορφη γυναίκα. Είχε αποφοιτήσει από τη σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και θεωρήθηκε εξαιρετικό ταλέντο.

Λίγα χρόνια όμως αργότερα, εγκατέλειψε το θέατρο για να αφοσιωθεί στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Η «Μηχανή του Χρόνου», περιγράφει πώς γεννήθηκε ο έρωτας τους: «Από τη μία η γερμανική κατοχή από την άλλη η φτώχεια έφεραν τους δύο νέους πιο κοντά. Μετά από τις παραστάσεις στο θέατρο ''Βρετάνια'' στο Σύνταγμα επέστρεφαν με τα ποδιά στου Ζωγράφου. Μέσα στο κρύο και στο φόβο μην τυχόν και τους δει κανένας Γερμανός, καθώς η κυκλοφορία απαγορευόταν εκείνες τις ώρες. Ο Λάμπρος ήθελε να προστατέψει τη Γιούλη από τους φόβους, τους κινδύνους και τις κακουχίες της Κατοχής. Οι δυσκολίες εκείνης της εποχής ''σφυρηλάτησαν'' έναν μεγάλο έρωτα και μία δυνατή σχέση, με πολλές όμως εκρήξεις και συγκρούσεις αλλά και βαθιά αγάπη. Οι καυγάδες του ζευγαριού ήταν ιστορικοί. Ο Λάμπρος ζήλευε πολύ τη Γιούλη. Σαν νέα είχε τις κατακτήσεις της και αυτό τον ενοχλούσε. Ήθελε την κοπέλα του να μην την μοιράζεται με κανέναν, να ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον. Την αδυναμία του αυτή την είχαν καταλάβει πολλοί συνάδελφοι του και συχνά τον πείραζαν». Στις 9 Δεκεμβρίου του 1945, ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας.



Η φιλία με την Άννα Καλουτά που εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο έρωτα
Πολλά έχουν γραφτεί για τον έρωτα του αξέχαστου κωμικού με την Άννα Καλουτά. Γνωρίστηκαν στα χρόνια του πολέμου, τότε που εκείνη τον είχε πρωτοσυναντήσει τραυματισμένο σε ένα νοσοκομείο. Από τότε ξεκίνησε μία φιλία που εξελίχθηκε σε έναν φλογερό έρωτα.

Όπως, είχε εκμυστηρευτεί, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας στη «Μηχανή του Χρόνου»: «Μία μέρα με φώναξε η Καλουτά σπίτι της. Μου είπε λοιπόν πως δεν ήταν αυτή η πέτρα του σκανδάλου για τον χωρισμό του Λάμπρου από τη γυναίκα του. Μου είπε: ''Με τον πατέρα σου ερωτευτήκαμε παράφορα, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε μακριά ο ένας από τον άλλον''. Ήταν έναν μεγάλος έρωτας και σε έναν μεγάλο έρωτα οι μικρότεροι έρωτες συνήθως υποχωρούν».  Η σχέση του Λάμπρου Κωνσταντάρα με την Άννα Καλουτά κράτησε από το 1949 μέχρι το 1954.