Αντριου Γκάρφιλντ: Οχι άλλο Spider-Man

Ο Αντριου Γκάρφιλντ δεν είναι πια «Amazing Spider-Man». Οχι ότι χρειάστηκε ποτέ να αποδείξει πως είναι σοβαρός (η υποψηφιότητά του στις Χρυσές Σφαίρες και τα BAFTA για το «Social Network» το είχε ήδη πιστοποιήσει), αλλά όσο πιο πολύ θέλει να απομακρυνθεί από τις πτήσεις του ανθρώπου-αράχνη τόσο πιο πολύ προσγειώνεται σε (ή απογειώνεται με) στιβαρούς ρόλους. 

Την επόμενη εβδομάδα εμφανίζεται στο πολυβραβευμένο/πολυταξιδεμένο «99 σπίτια» του Ραμίν Μπαχρανί, στο πλάι του υπέροχου Μάικλ Σάνον. Και πολύ σύντομα θα τον δούμε σε δύο από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της νέας σεζόν: τη νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Silence», με τον Ανταμ Ντράιβερ και τον Λίαμ Νίσον να ενσαρκώνουν ιησουίτες ιερείς που ταξιδεύουν στην Ιαπωνία, και στη νέα ταινία του Μελ Γκίμπσον «Hacksaw Ridge» (10 χρόνια μετά το «Apocalypto»), για τον πρώτο αντιρρησία συνείδησης στην Ιστορία της Αμερικής που τιμήθηκε με το Μετάλλιο Τιμής του Κογκρέσου, με τον Χιούγκο Γουίβινγκ και τον Σαμ Γουόρθινγκτον. Στα «99 σπίτια» υποδύεται τον Ντένις Νας, έναν νεαρό πατέρα που αναγκάζεται να δουλέψει για τον άνθρωπο που του έκανε έξωση - είναι ο μόνος τρόπος να πάρει πίσω το σπίτι του. «Σπίτι δεν είναι τα δωμάτια», λέει ο Γκάρφιλντ, «σπίτι δεν είναι τα πράγματα. Σπίτι είναι μια κοινότητα, μια οικογένεια, άνθρωποι που βρίσκονται μαζί. Και όταν κάποιος σου παίρνει αυτό που σε ορίζει... τι σου απομένει;». 

Είναι άγνωστο αν ο Γκάρφιλντ έχει αντικατασταθεί στον ρόλο του συντρόφου της Εμα Στόουν (οι φήμες δίνουν και παίρνουν εδώ και μήνες), το σίγουρο είναι όμως ότι ο ρόλος του Spider-Man έχει επίσημα πλέον περάσει σε κάποιον άλλον (τον 19χρονο Τομ Χόλαντ), κάτι που δεν στενοχωρεί ιδιαίτερα τον Αντριου. Παρόλο που ήθελε από παιδί αυτόν τον ρόλο, η ξαφνική έκρηξη της δημοσιότητας του δημιούργησε τεράστια αμηχανία. Οι προσδοκίες μάλιστα γύρω από το franchise του θύμιζαν φυλακή, όπως δήλωσε στο Indiewire.

«Η πίεση του να το κάνεις σωστά, να ικανοποιήσεις τους πάντες... δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό. Καταλήγεις να μην ικανοποιείς κανέναν ή όλους από λίγο. Θέλουμε να αρέσει και σε λευκούς πενηντάρηδες, και σε έφηβους γκέι, και σε προκατειλημμένους ομοφοβικούς, και σε 11χρονα κοριτσάκια. Σαν να κονσερβοποιείς Coca-Cola».

Γι’ αυτό και νιώθει πολύ πιο άνετα με πρότζεκτ όπως το «99 σπίτια», ακόμα κι αν η διαδικασία της προώθησης του δημιουργεί πάντα δυσκολία. Νιώθει, αν μη τι άλλο, ότι κάνει κάτι ουσιαστικό. Το σενάριο του άρεσε από την αρχή. «Η πρώτη πράξη είναι πάρα πολύ έντονη», σημειώνει. «Η έξωση της οικογένειας Νας είναι ο κινητήριος μοχλός για την υπόλοιπη ιστορία. Η κλιμάκωση χτίζεται πάνω σε αυτό το γεγονός. Πρόκειται για μια οικογένεια σε πλήρη σύγχυση που μόλις έχει χάσει τα πάντα. Μου φάνηκε αληθινό, έντιμο και αντιπροσωπευτικό μιας παγκόσμιας αλήθειας. Ενιωσα την ανάγκη να συμμετέχω κι εγώ σε αυτή την ταινία».

Αυτή η ανάγκη τον οδήγησε και σε ενεργή συμμετοχή: ο Γκάρφιλντ προετοιμάστηκε κάνοντας έρευνα, συναντώντας διάφορες οικογένειες που είχαν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις με αυτές της ταινίας. «Είχα την ευκαιρία να συζητήσω με πολλές οικογένειες», θυμάται. «Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο ανάγκη είχαν να πουν την ιστορία τους. Ηταν συγκλονιστικό να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθούν να διατηρήσουν τη δύναμή τους, τη στωικότητά τους και να εκδηλώνουν ανάμεικτα συναισθήματα οργής, παραίτησης και ελπίδας». Απ’ αυτές τις συναντήσεις κατάλαβε μάλιστα ότι η ιστορία του ρόλου του δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας μόνο, αλλά συνήθης πρακτική. «Γνώρισα κάποιον ο οποίος, αφότου έχασε το σπίτι του, άρχισε να διεκπεραιώνει εξώσεις. Αναγκάστηκε να κάνει έξωση στον καλύτερό του φίλο προκειμένου να μπορέσει ο ίδιος να συντηρήσει το καινούριο διαμέρισμα που είχε βρει για την οικογένειά του. Δεν τον κατακρίνω. Στην τελική, ο καθένας φροντίζει να επιβιώσει. Και η ταινία, νομίζω, δεν κρίνει ούτε κατακρίνει πράξεις και ανθρώπους. Θα έλεγα ότι θέτει το ερώτημα πώς μπορούμε να βελτιώσουμε λίγο τα πράγματα», καταλήγει.