Ο Σάκης είναι cool!

Σε λίγες μέρες ξεκινάς στο Estate, το θρυλικό χώρο του Villa Mercedes. Όλοι λένε πως το συγκεκριμένο project θα φέρει μια νέα εποχή στη νυχτερινή διασκέδαση της πόλης. Τι ετοιμάζεις;
Είμαι περήφανος για το Estate. Όλοι έχουμε υπέροχες αναμνήσεις από αυτόν το χώρο και χαίρομαι που θα είμαι εκεί, έχει εκπληκτική ενέργεια. Είναι ένας χώρος πλέον για ζωντανή μουσική, έτοιμος να φιλοξενήσει αυτό που θα χαρακτήριζα ως live clubbing. Η φιλοσοφία μας είναι «a night to remember», με μουσική, χορό, αισιοδοξία, που θα μας κάνουν να ξεφύγουμε από τις αγωνίες της καθημερινότητας, αυτός είναι και ο τίτλος που έχουμε δώσει στο concept των εμφανίσεων. Ανυπομονώ να υποδεχτούμε τον κόσμο.

Φέτος κλείνεις 25 χρόνια στο τραγούδι. Πόσο θυμίζει ο Σάκης σήμερα το 19χρονο αγόρι που επέβαλε να εμφανιστεί με Τ-shirt και τζιν στη σκηνή –κάτι πρωτόγνωρο τότε–, μαγεύοντας τα πλήθη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1991;
Είναι πολλά τα χρόνια, αλλά νιώθω πως πέρασαν γρήγορα, γιατί πέρασαν πολύ όμορφα. Με πάρα πολλές εμπειρίες και πολύ έντονα συναισθήματα, κάτι που κάνει το χρόνο να «τρέχει». Αλλά δεν παύουν να είναι 25 χρόνια, που με έχουν κάνει πιο ελεύθερο και πιο συνειδητοποιημένο για τα «θέλω» μου. Είμαι 25 χρόνια παρών. Εκτίθεμαι, κρίνομαι, δοκιμάζομαι, αναλύομαι, αγαπιέμαι, είμαι ευγνώμων για την αγάπη που παίρνω και την επιστρέφω. Η ανταλλαγή αυτή, της αγάπης και της ενέργειας, είναι η κινητήρια δύναμή μου.

Πότε κατάλαβες πως ήρθες για να μείνεις, πως «το έχεις»;
Εγώ έτσι πίστευα από την πρώτη στιγμή! (γέλια) Άφησα πίσω μου την ήσυχη ζωή του αθλητή και αφοσιώθηκα στη μουσική, γιατί αυτό μου άρεσε, το αγαπούσα, ένιωθα πως είναι ο δρόμος για μένα.

Ο χρόνος που περνά, σε επίπεδο ματαιοδοξίας και εικόνας, αν θες, σε αγχώνει;
Αυτό που έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής είναι πως είναι στο χέρι μας το πώς μεγαλώνουμε. Η ζωή προσφέρει τόσες απολαύσεις και ανακαλύψεις, που δεν έχει νόημα να εστιάζεις σε ό,τι φεύγει, αλλά σε αυτό που θέλεις να έρθει.

Τις τελευταίες μέρες βγήκε στη δημοσιότητα και ένα θέμα που αντιμετώπισες με κάποιον που απειλούσε εσένα και την οικογένειά σου στα social media. Φοβήθηκες με όλη αυτή την κατάσταση; Σκέφτηκες πως μπορεί όντως να σου συμβεί κάτι;
Δυστυχώς, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι στο μυαλό κάποιου. Όχι, δεν άφησα να με φοβίσει σε βαθμό που να μου αλλάξει την καθημερινότητά μας. Από την άλλη, όταν μέσα σε όλο αυτό βάζουν και την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, δεν είναι κάτι που μπορούσα να το αφήσω έτσι, να το προσπεράσω. Απευθύνθηκα στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, η συμβολή τους ήταν ουσιαστική και τους ευχαριστώ.

Σε ενοχλεί που, όταν τοποθετηθεί κάποιος διάσημος στα social media, δέχεται αυτόματα επιθέσεις και πολλές φορές μια «επίθεση για την επίθεση»;
Δεν είναι ωραίο να λογοκρίνεσαι και να υφίστασαι bullying, όταν θέλεις να εκφράσεις τη γνώμη σου. Αυτό είναι το ζητούμενο στη σημερινή εποχή: να μπορούμε όλοι, ελεύθερα, να εκφράσουμε τη γνώμη μας, γιατί αυτό θα είναι και το χρήσιμο για τους υπόλοιπους. Αν όλοι μας μπαίνουμε σε ένα δημόσιο διάλογο, εκφράζοντας την άποψή μας με επιχειρήματα, ο κόσμος φιλτράρει αυτά που ακούει και διαβάζει και φτάνουμε πιο δημοκρατικά σε ένα αποτέλεσμα. Για μένα αυτό είναι το υγιές.

Υπήρξε στιγμή που το μετάνιωσες όταν πήρες δημοσίως μια θέση με κοινωνικοπολιτική χροιά; Δεν είχες ξανακάνει κάτι αντίστοιχο. Πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό σου πως «ίσως δεν έπρεπε»;
Καθόλου, ίσα ίσα, το αντίθετο. Η ουσία είναι η ελευθερία του λόγου και να ασκούμε το δικαίωμα να εκφράζουμε την άποψή μας. Αυτό που θα συμβεί τελικά είναι αυτό που θέλουν οι περισσότεροι. Αλλά αν δεν εκφραζόμαστε και αφήνουμε μόνο τους λίγους να μιλούν, η άποψη που μοιάζει να επικρατεί είναι αυτών των λίγων που εκφράστηκαν.

Μετά από αυτή σου την τοποθέτηση, σε προσέγγισαν για να αναμειχθείς πιο ενεργά με την πολιτική σκηνή;
Πολλές φορές μού έχουν προτείνει κάτι τέτοιο, αλλά στην παρούσα φάση σε αυτό που κάνω, στο δικό μου χώρο, διοχετεύω όλη μου την ενέργεια. Επίσης, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που ασχολούνται πιο πολύ από εμένα με την ουσία της πολιτικής σκηνής, είναι πιο ειδικοί. Όλοι μπορούμε και πρέπει να προσφέρουμε, αλλά ο καθένας με τον τρόπο του.

Ήσουν ένα παιδί που έφυγε από την Κέρκυρα σε πολύ νεαρή ηλικία και βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στο χώρο του θεάματος. Πώς το θυμάσαι όλο αυτό;
Κοίτα, η αλήθεια είναι πως προερχόμουν από ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Ο κόσμος του πρωταθλητισμού στο στίβο είχε άλλους κανόνες, άλλη καθημερινότητα. Ύπνος νωρίς, προπονήσεις, αγώνες. Ξαφνικά, βρέθηκα στην ακριβώς αντίθετη κατάσταση, με βραδινές ώρες δουλειάς, εμφανίσεις έξι φορές την εβδομάδα, πολλές φορές και επτά εκείνη την εποχή, πολύ ξενύχτι. Άλλαξε ριζικά η ζωή μου και ήταν σοκαριστικό στην αρχή, έχασα τις ισορροπίες μου, αλλά σιγά σιγά βρήκα τα πατήματά του. Γιατί και το τραγούδι σαν πρωταθλητισμό το είδα.

Ένιωσες ποτέ πως κινδυνεύεις να την «ψωνίσεις»; Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς τη φήμη, όταν ξαφνικά εκτοξεύεται.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι. Το απολάμβανα πολύ και το ευχαριστιόμουν όλο αυτό που έγινε, όμως με χαρά, όχι με «ύφος». Το εκτιμούσα και το χαιρόμουν, τώρα ακόμα πιο πολύ. Έτσι ακριβώς αισθανόμουν και πριν το τραγούδι, όταν έκανα αθλητισμό. Το χαιρόμουν. Και σε όλα μου τα βήματα ένιωθα ευγνωμοσύνη.

Είχες δύσκολα παιδικά χρόνια, από οικονομικής άποψης. Μια πενταμελής οικογένεια σε ένα σπίτι 45 τετραγωνικών, χωρίς ανέσεις. Όταν ήρθαν χρήματα στη ζωή σου, το διαχειρίστηκες εύκολα;
Η οικονομική άνεση στη ζωή μου ήρθε πολύ αργότερα. Τα πρώτα μου χρόνια στη μουσική μη νομίσεις πως ήταν εύκολα. Επίσης, δεν είναι αυτονόητο πως κάποιος μπορεί εύκολα να διαχειριστεί τα χρήματα που βγάζει. Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή τη δουλειά που βγάζουν πολλά και ξοδεύουν ακόμα περισσότερα από όσα κερδίζουν, καταλήγοντας σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από τότε που έβγαζαν λίγα. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με τα χρήματα, γιατί πριν δεν είχα καθόλου. Δεν μου ήταν απλό από την αρχή να το διαχειριστώ και μου πήρε χρόνο να μάθω, γιατί και τα έσοδα αυξάνουν και τα έξοδα στο δικό μας χώρο.

Πρόσφατα είδαμε τη μητέρα σου στα βραβεία Μad της Κύπρου. Ήταν η πρώτη φορά που είχε μια επίσημη δημόσια εμφάνιση μαζί σου. Περίμενες πως θα ερχόταν η στιγμή που θα βρισκόσασταν μαζί στη σκηνή;
Έχω ξαναβρεθεί στη σκηνή μαζί με τη μητέρα μου, υπό άλλες συνθήκες. Σε θεατρική σκηνή, όταν έπαιζε εκείνη. Ξέρεις, τη νιώθω πολύ κοντά μου, γιατί έχουμε πολύ μικρή διαφορά ηλικίας. Ήταν μόλις 17,5 χρόνων όταν με έκανε. Ήταν παιδί. Βλέπω 18άχρονα κορίτσια σήμερα και δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα μπορούσαν να μεγαλώνουν παιδιά. Είχαμε πάντα ένα πολύ ξεχωριστό δέσιμο μεταξύ μας, πάντα ήταν κοντά μου, αλλά η σχέση μας έχει περάσει από πολλές διαφορετικές φάσεις. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια άλλαζα όχι μόνο εγώ, αλλά και τα πάντα γύρω μου, όπως και ο τρόπος που βλέπω τους ανθρώπους και τους αναλύω. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, όλα τα γεγονότα της ζωής μου τα επισκέπτομαι ξανά με διαφορετικό τρόπο, τα αντιλαμβάνομαι και διαφορετικά κοιτάζοντάς τα από απόσταση. Το ίδιο ισχύει και για τη στάση της μητέρας μου σε διάφορα περιστατικά, όπως και για τον τρόπο που την αντιμετώπιζα εγώ. Πάντως, η μητέρα μου είχε διακρίνει από νωρίς κάποιες δυνατότητες σε εμένα και με ενθάρρυνε στα βήματά μου, όπως και όλη μου η οικογένεια. Εκείνη βέβαια ακόμη περισσότερο, καθώς ήταν καλλιτέχνις – ερασιτέχνης μεν, αλλά καλλιτέχνις, γιατί αυτό ή το έχεις μέσα σου ή δεν το έχεις. Ήταν συγκινητικό για μένα να βρεθούμε μαζί στη σκηνή, όπως πιστεύω και για εκείνη. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία.


Με την Κάτια Ζυγούλη είστε δώδεκα χρόνια μαζί. Αυτό που σε εντυπωσίασε στην αρχή στην Κάτια πώς εξελίχθηκε όταν πια γίνατε ζευγάρι, οικογένεια, γονείς τριών παιδιών;
Αυτό που είδα στην Κάτια δεν μπορούσε ο νους να το αναλύσει και να το εκλογικεύσει. Ήταν κάτι μαγικό, που το αισθάνθηκα αμέσως –νομίζω το ίδιο και εκείνη– και το συναίσθημα κύλησε σαν χιονοστιβάδα. Είμαι πολύ ευγνώμων για την παρουσία της στη ζωή μου. Για τα παιδιά μας, αλλά και για την ίδια, για μας.

Πόσο άλλαξες από τότε που έγινες πατέρας;
Η ενέργεια που σου δίνουν τα παιδιά είναι συγκλονιστική, είναι μοναδικό να τα βλέπεις να μεγαλώνουν. Τα παιδιά εξελίσσονται και αλλάζουν με απίστευτους ρυθμούς. Είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους, διαφορετικές προσωπικότητες. Εμείς είμαστε απλά δίπλα τους, τα στηρίζουμε και τα ενθαρρύνουμε. Πολλές φορές με ρωτούν αν θέλω τα παιδιά να ασχοληθούν με κάτι καλλιτεχνικό. Όχι, δεν θέλω, δεν θέλω να τα ωθήσω σε τίποτα επειδή θα άρεσε ή όχι σε μένα. Το κάθε παιδί θα ήθελα να πάρει το δρόμο που θα επιλέξει και θα του ταιριάζει. Εγώ και η μητέρα τους το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δημιουργήσουμε τις επιλογές για να αποφασίσουν τι τους αρέσει. Τα παιδιά μέχρι τα 6 χρόνια τους πρέπει να τα ενθαρρύνεις να ανακαλύψουν τις κλίσεις τους, να τα αφήνεις ελεύθερα, να μην τα περιορίζεις, να μπορούν να εκφράζονται με τον τρόπο που εκείνα επιλέγουν.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.