Αναστασία Τσιλιμπίου: Οι Τούρκοι είναι πρίγκιπες

Ένα κοριτσάκι στέκει απέναντί μου. Ένα κοριτσάκι με μάτια θάλασσας, μαλλιά νεράιδας και χαμόγελο αγγέλου. Ντροπαλή, συνεσταλμένη, προικισμένη μ' εκείνο το σπάνιο απομεινάρι παιδικής αθωότητας σ' ενήλικη ματιά μοιάζει με ηρωίδα παραμυθιού, με την πριγκίπισσα που από παιδί ήθελε να γίνει: “Ήμουν μόλις πέντε ετών όταν είπα για πρώτη φορά στην μητέρα μου ότι θέλω να βρεθώ μπροστά στα φώτα και πίσω από το πρόσωπο κάποιας άλλης. Να αλλάξω, να μεταμορφωθώ, να ζήσω μυθικές ζωές και να γίνω η πρωταγωνίστρια ενός παραμυθιού που οι άλλοι θα μπορούν να βλέπουν και να ακούν”, λέει η Αναστασία και συνεχίζει: “Ήθελα να είμαι πριγκίπισσα. Ναι, πριγκίπισσα! Να μου φέρνουν ρούχα, να μου φτιάχνουν τα μαλλιά, να με μακιγιάρουν, να με χαζεύουν, να με χειροκροτούν. Ενώ στην καθημερινότητά μου υπήρξα ένα ιδιαίτερα συνεσταλμένο και ντροπαλό παιδάκι με λίγους και καλούς φίλους και ελάχιστες απαιτήσεις, η έκθεσή μου σε κάμερες και κοινό μου έδινε την δύναμη και την ώθηση να μεταμορφώνομαι σε κάποια άλλη. Στον ελεύθερο χρόνο μου έκανα ενόργανη, καράτε και χορό ενώ τα βράδια συνομιλούσα με τις κούκλες μου. Αυτές που μόλις πρόσφατα κατέβασα από τα ράφια του παιδικού μου δωματίου...”

Από την Πάρο στην Πόλη

Χαμογελά. Κι ύστερα παύση κι ύστερα πάλι χαμόγελο, μεγάλο, πλατύ, αληθινό. Η Αναστασία θυμάται: τα μικροσκοπικά της χεράκια να “σηκώνουν” επάξια το βάρος μεγάλων τίτλων όπως αυτό της Vogue και του Elle, τα πολύωρα γυρίσματα για το σήριαλ του Alpha “Για την καρδιά ενός αγγέλου”, το θεατρικό σανίδι και το δυνατό χειροκρότημα στην παράσταση “Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν”, το ζοφερό “Νησί” που φώτισε κατά τρόπο πρωτόγνωρο και καθοριστικό τα πλάνα της επαγγελματικής της διαδρομής: “Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια δουλειά. Όλες τους ήταν μοναδικές κι απ' όλες πήρα κάτι. Αν πάλι επιμένετε, θα σας πω ότι η δουλειά που με σημάδεψε ήταν “Το Νησί” γιατί εκεί ξεκίνησα να βλέπω πιο σοβαρά το κεφάλαιο “υποκριτική”. Εκεί αντιλήφθηκα πλήρως την σοβαρότητα της δουλειάς και την μαγεία του φακού. Εκεί, ήταν η στιγμή που εν πλήρει συνειδήσει, είπα “Θέλω να γίνω ηθοποιός”.” Η μεγάλη της αυτή επιθυμία την οδηγεί, όταν ακόμη φοιτά στην πρώτη λυκείου, να γραφτεί στο εφηβικό θεατρικό εργαστήρι του Εθνικού Θεάτρου. Φωτογραφίσεις, τηλεοπτικές προτάσεις και μια απαιτητική τρίτη λυκείου ανακόπτουν προσωρινά την φοίτησή της στην εν λόγω θεατρική σχολή αφήνοντας ωστόσο ανέγγιχτο το πηγαίο ταλέντο της υποκριτικής της δεινότητας: “Για την ώρα δεν θα εντάξω στο πρόγραμμά μου κάποια σχολή υποκριτικής. Μπορεί να σπουδάσω κάτι άλλο αλλά όχι υποκριτική. Νιώθω πως κάτι τέτοιο θα ανέκοπτε την φυσικότητα του τρόπου που παίζω, ότι θα με έβαζε σε τεχνικές και καλούπια που ενδεχομένως θα χαλούσαν την μαγεία αυτής της φυσικότητας. Ίσως στο μέλλον, την στιγμή που δεν θα μου αρέσω ή δεν θα με πείθω υποκριτικά ν' αλλάξω γνώμη. Ακόμη όμως, είναι νωρίς”. Νωρίς, χτύπησε την πόρτα της και η αναπάντεχη επιτυχία μέσω της πρότασης της TIMS ή αλλιώς της κορυφαίας τουρκικής εταιρίας τηλεοπτικών παραγωγών: “Ο υπεύθυνος για την πρόταση αυτή ο παραγωγός του Νησιού, Δημήτρης Ξενάκης, ο οποίος γνώριζε την βοηθό παραγωγού της TIMS Productions που εκείνη την περίοδο αναζητούσε απ' ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο μία ηθοποιό για να ενσαρκώσει την Kosem Sultan κατά την περίοδο της νιότης της”, λέει η Αναστασία και συνεχίζει: “Ο κύριος Ξενάκης της πρότεινε εμένα κι έτσι, τον  περασμένο Απρίλιο μου έστειλαν ένα κείμενο τριών σελίδων πρώτα στα αγγλικά και στα τουρκικά προκειμένου να το βιντεοσκοπήσω στο σπίτι και να τους το ξαναστείλω. Δεν είχα ιδέα από τουρκικά και για να μπορέσω να το αποδώσω έβαζα τις προτάσεις στο google, τις άκουγα και στην συνέχεια προσπαθούσα να τις πω. Πριν από λίγες ημέρες, όταν έβαλα και είδα ξανά εκείνο το video δεν καταλάβαινα ούτε κι εγώ τι έλεγα! Όπως και να' χει, τους το έστειλα, το είδαν και μετά το όλο θέμα πάγωσε. Στεναχωρήθηκα λίγο αλλά σκεπτόμενη ότι δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου έφτιαξα τις βαλίτσες μου και πήγα με την κολλητή μου διακοπές στην Πάρο. Και τότε, λίγες ημέρες μετά, συνέβη το αναπάντεχο: χτυπά το τηλέφωνό μου και με ενημερώνουν ότι την επομένη κιόλας ημέρα θα έπρεπε να βρίσκομαι για οντισιόν στην Τουρκία. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο πέραν του ότι ούρλιαζα σαν τρελή από την χαρά μου. Αυτό. Το μόνο που θυμάμαι και που ακόμη ηχεί σαν αντίλαλος στ' αυτιά μου είναι εκείνα τα ουρλιαχτά χαράς...”

Σουλτάνα στην Πόλη!

Η Αναστασία δύο ημέρες μετά βρίσκεται στην Πόλη. Την συνοδεύει ο αδελφός της κι εκείνη η εφηβική αίσθηση του ότι όλα είναι δυνατά. Η πριγκιπική αίσθηση που κουβαλά μέσα της από παιδί φαίνεται, για πρώτη ίσως φορά, να παίρνει σάρκα και οστά στην πιο απόλυτη εκδοχή της: η φιλοξενία που της επιφυλάσσουν οι υπεύθυνοι παραγωγής είναι παραμυθένια, το ίδιο και η συμπεριφορά τους απέναντί της: “Δεν με πίεσαν, δεν με άγχωσαν και δεν με αντιμετώπισαν στιγμή σαν μια ξένη που δεν μιλά την γλώσσα τους. Ακόμη και ο σκηνοθέτης μου έλεγε: “Αναστασία, πιστεύουμε σε σένα. Ακόμη κι αν ξεχνάς τα λόγια σου στα τουρκικά, μην το βάζεις κάτω, μην βγαίνεις από τον ρόλο σου. Παίξε! Παίξε σε όποια γλώσσα μπορείς”. Η απαλλαγμένη από κάθε είδους πίεση συμπεριφορά των ιθυνόντων σε συνδυασμό με το πείσμα της Αναστασίας δημιουργούν το ακατόρθωτο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, εκείνη, καταλαβαίνει τα πάντα κι εκείνοι την χρήζουν πρωταγωνίστρια, επιλέγοντάς την ανάμεσα σε χιλιάδες υποψήφιες από ολόκληρη την υφήλιο. Η Αναστασία πετά. Από χαρά, από υπερηφάνεια κι από εκείνη την αίσθηση του εφικτού, ισάξια της παντοδυναμίας. Λατρεύει την πόλη, αγαπά την γλώσσα, γοητεύεται από τον Βόσπορο κι από την mentalite ενός λαού που μέρα με την μέρα νιώθει να την συγκινεί ολοένα και περισσότερο: “Σήμερα, έχω ξεκινήσει μαθήματα τουρκικών γιατί παρότι καταλαβαίνω τα πάντα, χρειάζομαι ακόμη δουλειά. Μετά τις γιορτές θα επιστρέψω στην αγαπημένη μου πόλη, για συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις και “ανίχνευση” επαγγελματικών προοπτικών. Ναι. Θα ήθελα πολύ να μείνω στην Πόλη και να εργαστώ εκεί. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη μαγική που δεν μπορείς να αποχωριστείς εύκολα. Οι Τούρκοι με εξέπληξαν με την ευγένεια και την αγάπη τους για την Ελλάδα. Μου έλεγαν ότι θέλουν να φτιάξουν όλα για την χώρα μας, ότι λατρεύουν τις θάλασσες και τα φαγητά μας και πως ζούμε σε ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου. Οι Τούρκοι είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί άνδρες και σε προσεγγίζουν μ' έναν τρόπο ιπποτικό, βγαλμένο από άλλες εποχής. Πως θα τους χαρακτήριζα με μία λέξη; Πρίγκιπες! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο”. Η Αναστασία χαμογελά. Κι ύστερα παύση κι ύστερα πάλι χαμόγελο, μεγάλο, πλατύ, αληθινό. Η Αναστασία φορά την κορώνα της. Αυτή, με τα σμαράγδια και τα ρουμπίνια, που οι Τούρκοι “πρίγκιπες” άφησαν στα χέρια της λίγο πριν τελειώσουν τα γυρίσματα της σειράς. Κι όσο παράλογο κι αν ακουστεί, η Αναστασία, στα 18 της μόλις χρόνια μοιάζει με μια σουλτάνα ικανή να κατακτήσει και να εξουσιάσει τα πάντα...