Ελάτε για ένα απεριτίφ στου «Γιαννάκη» στα «Δαρδανέλλια»

Στο στενό αυτό ξετυλιγόταν καθημερινά μια από τις πιο ζωντανές σκηνές της κοσμικής Αθήνας.

Το 1934 η περιοχή αναβαθμίστηκε κοσμικά ακόμη περισσότερο, όταν ο ομογενής, από την Αμερική, Κάρολος Ζωναράς άνοιξε το ομώνυμο ζαχαροπλαστείο στο ισόγειο του μεγάρου Εμπειρίκου (στη γωνία Κριεζώτου και Πανεπιστημίου).

Ένα από τα μεγαλύτερα "σουξέ" του μαγαζιού ήταν και το περίφημο παγωτό "ΣΙΚΑΓΟ", για το οποίο παραληρούσε όλη η Αθήνα. Το 1940 το ζαχαροπλαστείο του "Zonars" πέρασε απέναντι, στο Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου, για να εξελιχθεί μετά τον πόλεμο σε πρώτης τάξεως πολιτικό και κοινωνικό στέκι της Αθήνας.



Βρισκόμαστε λοιπόν στο 1931 είναι Αύγουστος και ο ρεπόρτερ της εφημερίδας "Έθνος" "ΕΥ" θα είναι ο ξεναγός μας…

«Ένα "απεριτίφ" στου Γιαννάκη δίδει θέμα για ένα "σονόρ" και "παρλάν" "φιλμ" τουλάχιστον 500 μέτρων. Το προβάλλετε ύστερα μόνος σας ενώ θα είσθε ξαπλωμένος στο ντιβάνι σας το μεσημέρι και σας εξασφαλίζει έναν… ύπνο τουλάχιστο δίωρο. Ορίστε… Κάντε δοκιμή. Αναλαμβάνω εγώ χρέη "οπερατέρ"…

Δωδεκάμιση!

Τι "ποτ-πουρρί" τύπων και εμφανίσεων σήμερα το μεσημέρι! Όλες η γνωστές "αρμπίτρ ντε-ζ-ελεγκάνς" παρούσαι. Και τι "κοντράστ" υλικών μέσα στο "κοκτέιλ" των εντυπώσεων: Υπάρχουν "μονταίν" καθ’ ολοκληρίαν, αλλά και… "ντεμί-μονταίν". Υπάρχουν ακόμη ζευγαράκια καλλιτεχνικά και κύριοι του "Γκολφ" και "κυρίες" του "Φολί". Σανφασονισμός παρισινής μάρκας. Μεγάλη κατανάλωσις βλεμμάτων, αναστεναγμών, μειδιαμάτων, κουτσομπολιό "στυλ" αυλής, όχι βασιλικής αλλά… κυρά-Μαριγώς.



Και ιδού μερικά στιγμιότυπα:

Μια γνωστή κυρία επί κεφαλής μεγάλης παρέας διαβάζει το "καρνέ" των κατακτήσεών της, παραλείποντας μόνον τα ονόματα. Π.χ. "12 Ιουλίου, 7 βράδυ, βεράντα του "Σεσίλ" γνώρισα τον κ. Μ.Χ. – 20 Ιουλίου εθαύμασα ένα περίφημο "ταμπλώ" του Βαν Ντόγκεντ, που έχει στη γκαρσονιέρα του!". Και ούτω καθεξής.

Ένας κομψός εργοστασιάρχης, του οποίου το γέλιο δίνει την εντύπωσι ομαδικού σπασίματος 100 "μονόκλ", ενώ κάνει "ντεκλαρασιόν", λυώνει με το πόδι του την κοτόπηττα της εκλεκτής του.

-Πατήσατε… στη πήττα! Ψιθυρίζει εκείνη.

Παρά-κάτω: Ένας σύζυγος, του οποίου η σύζυγος ευρίσκεται εν τω μέσω πολυπληθών θαυμαστών, βεβαιεί ότι αυτός… απατά τους άλλους με τη γυναίκα του, δεδομένου ότι "οι άλλοι πληρώνουν"!

Τέλος, παίρνει τ’ αυτί μου από "εντίμ" συζήτησιν μεταξύ πνευματώδους μπαμπά και κομψής κόρης την εξής φράσιν περί γνωστής δεσποινίδος:

-Είδες μπαμπάκα; Ξύπνησε η Κλαίρη που λέγατε πως είνε "μωρά παρθένος".

-Μα τώρα αντεστράφησαν οι όροι. Έγινε… παρθένος με μωρά!



Μια παρέα από χαριτωμένα δεσποινίδια μεταχειρίζεται τη Ρωμέικη Αργκώ "μιξτ" με γαλλικά. Και ακούτε να λέγεται:

-Τιεν… Τιεν… Βουλεβού "τσάρκα" Λούση;

-Νον.

-Τρε… ζόρικια μου είσαι σήμερα!

Όλ’ αυτά ξέρετε είνε… εξαιρετικά μοντέρνα. Μοντέρνο είνε επίσης και το να κατακρίνη κανείς τα πάντα.

Ιδού δυο γνωστές κυρίες που μοιάζουν με ρεκλάμα οδοντόπαστας, ντυμένες αρκετά πολυτελώς και με ελαφρώς "σαρζέ" γούστο και που τα βρίσκουν όλα "τρε μωβαί" από του "Γκρολέιγ" μέχρι της "Κομεντί Φρανσαίζ". Δεν είνε Αθηναίες. Είνε "τύποι διεθνείς", εμψυχωμένες ηρωίδες κοσμοπολιτικών ρομάντζων.



-Τι σπλην!

Αυτή η συριστική φωνίτσα που αηδιάζει ολίγο, διότι ενθυμίζει αρτιγέννητον γατάκι, εκπέμπεται μέσα από τη σχισμή του τεχνητού βυσσίνου που σχηματίζουν τα χειλάκια ενός μόλις 18 χρονών δεσποινιδίου. Πλήττει το καϋμένο! Πώς να μην μπλαζαρισθή τόσο που… έζησε τη ζωή της!
Ιδού και μία κοσμικογράφος "διακρίνουσα" πίσω από τα "φασαμαίν" της, "νεραϊδένιες σιλουέττες" και αποφαινομένη δια φίλην της κυρίαν ότι "είνε σωστή Ζιγκολέτ". Αν έλεγε τουλάχιστον δια τον συνοδόν της ότι "είνε σωστός… Ζιγκολό" -κάτι πήγαινε κι ερχότανε!
Τρεις η ώρα. Εν τούτοις δεν αδειάζουν τα τραπέζια. Το μεσημεριανό κέφι ανάβει. Έρχονται απ’ τη Γλυφάδα δύο "Πακάρ". Οι λουόμενες παίρνουν ένα "τελευταίο ούζο". Τι θόρυβος! Γέλια που αντηχούν σα μανιασμένα καμπανίσματα, φωνές άναρθρες, τρελλές που μοιάζουν με παράσιτα ραδιοφώνου, τσουγκρίσματα ποτηριών και "κλάξον" -όλα μαζί ανακατεύονται και ζαλίζουν περισσότερο από τα ούζα. Ύστερα αυτή η σαλάτα των χρωμάτων –κόκκινα μπερέ, πράσινες ομπρέλλες, εμπριμέ, λευκά πανταλόνια- σε αναγκάζει να εγκαταλείψης μισό, το τελευταίο σου ποτήρι…».

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com