Φανή Χαλκιά: Η γυμνή της αλήθεια «Επρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας»

Μια περιπέτεια 8 ετών έλαβε αίσιο τέλος για τη Φανή Χαλκιά. Το Εφετείο έκρινε ότι η πρώην πρωταθλήτρια είχε πέσει θύμα κυκλώματος νοθευμένων σκευασμάτων, ενώ στο πλευρό της ήταν οι δικηγόροι της Μιχάλης Δημητρακόπουλος και Γιάννης Μαρακάκης. Ετσι, κατάφερε να αλλάξει τον μύθο που λέει ότι οι κορυφαίοι αθλητές ντοπάρονται. «Οταν είσαι καθαρός, η δικαιοσύνη θα λάμψει, έστω και αργά.

Ολα κερδίζονται με υπομονή, όπως και το χρυσό μετάλλιο», ήταν η φράση που έλεγε στους δικούς της ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Μετά το χρυσό και όλες τις υπόλοιπες διακρίσεις, ακόμα και μετά τις κατηγορίες για ντόπινγκ, η Φανή εξελίχθηκε. Σπούδασε στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών στο Πάντειο, έκανε μεταπτυχιακό στη Στρατηγική Κρατών σε γαλλικό κολέγιο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, καθώς έγινε marketing director του Μαραθώνιου Θεσσαλονίκης, τον οποίο πέρυσι κατάφερε να απογειώσει. Με το χαμόγελο που πάντα τη διακρίνει μιλά για όλα όσα πέρασαν και όσα θα ήθελε να ’ρθουν.



- Τι είχε γίνει το 2008, όταν σε κατηγόρησαν για ντόπινγκ στο Πεκίνο;
Είχα πάει για μια τιμητική συμμετοχή. Με είχε στείλει ο Γιάννης Ιωαννίδης γιατί ήμουν τραυματισμένη και δεν μπορούσα να συμμετέχω αγωνιστικά. Μου έκαναν έναν έλεγχο και βγήκα θετική. Επεσα από τα σύννεφα! Δεν είχα ποτέ πρόβλημα, ούτε είχα δώσει αφορμή, μου έκαναν μάλιστα έλεγχο πολλές φορές – ακόμα και δύο φορές την ίδια μέρα.

- Και τι έγινε μετά; Ποιοι σε στήριξαν και ποιοι σε άδειασαν; Θεωρούσα ότι είχα πέντε φίλους, αλλά τελικά είχα δέκα. Δεν βίωσα ότι έγινε ένα σκάνδαλο και έμεινα μόνη μου. Είμαι τυχερή που έχω καλούς φίλους. Ακόμα και οι εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόμουν και ήταν χορηγοί μου πίστεψαν στην αθωότητά μου και δεν πήραν πίσω τις χορηγίες. Με υποστήριξαν και δεν αμφισβήτησαν την αλήθεια μου. 



- Ισχύει ότι από το 2004 και μετά κυνηγούσαν τους Ελληνες αθλητές περισσότερο απ’ ό,τι πιο παλιά με συνεχείς ελέγχους; Ο αθλητισμός για κάθε χώρα αντιπροσωπεύει την κοινωνία της. Δηλαδή δεν είναι τυχαίο που χώρες με υψηλό ΑΕΠ έχουν υψηλό αθλητισμό και δίνουν βαρύτητα σε αυτόν. Αυτό φυσικά θα έπρεπε να συμβαίνει και στην Ελλάδα, διότι είναι η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δυστυχώς, όμως, τα δεδομένα αλλάζουν με τα χρόνια. Είναι δύσκολο με τις παρούσες συνθήκες το κράτος να στηρίξει τους νέους αθλητές. Οσο για τα ντόπινγκ κοντρόλ, δεν μου αρέσουν οι συνωμοσίες και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα τα βλέπω αντικειμενικά. Σίγουρα, όμως, όταν μια μικρή χώρα παλεύει με μεγαθήρια δεν είναι ό,τι συνηθισμένο να χάνουν τα μεγαθήρια. Ακόμα και ο αθλητισμός είναι βιομηχανία...

- Γιατί σταμάτησες μετά το 2008 τον αθλητισμό; Δεν μπορούσες να συνεχίσεις;
Υπάρχουν δύο κομμάτια, το πειθαρχικό και το ποινικό. Στο πειθαρχικό τιμωρείσαι έτσι κι αλλιώς. Αν έρθει, όμως, κάποιος και δηλώσει ότι «εγώ το έβαλα στο φαγητό της», για παράδειγμα, και αυτό αποδεικνύεται, θα τιμωρηθείς και πάλι, αλλά για αμέλεια. Το ποινικό είναι άλλο κομμάτι. Στη δική μου περίπτωση έγινε αυτεπάγγελτα η ποινική δίωξη, αλλά η απόφαση καθυστέρησε πολύ διότι πήρε πολλές αναβολές, καθώς οι μάρτυρες κατηγορίας δεν εμφανίζονταν στα δικαστήρια. Ετσι πέρασαν οκτώ χρόνια. Μου κόστισε διότι τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα παρουσίαζαν. Επρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Μέσα μου, όμως, ήμουν αισιόδοξη γιατί ήξερα την αλήθεια. Οπως και ο προπονητής μου Γιώργος Παναγιωτόπουλος αλλά και οι άνθρωποι γύρω μου που συνεργαζόμασταν χρόνια και με εμπιστεύονταν. Σταμάτησα γιατί δεν μπορούσα να τρέξω για δύο χρόνια, συμμετείχα σε ένα meeting το 2011 και μετά δεν είχα κίνητρο. Νομίζω ότι ο αθλητισμός ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου και έψαχνα να βρω τα υπόλοιπα. Δεν ήμουν ποτέ εμμονική. Δηλαδή να κάνω πρωταθλητισμό και αυτός να είναι όλος ο κόσμος μου. Ηθελα να σπουδάσω και να κάνω κι άλλα πράγματα. Ευγνωμονώ τον Θεό για όλα όσα μου χάρισε και που με έφερε στον δρόμο που είμαι σήμερα. Είναι μεγάλη ευλογία να είσαι Ολυμπιονίκης, πόσο μάλιστα μιας χώρας που έχει γεννήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

- Τι δουλειές έκανες το διάστημα που είχες σταματήσει τον αθλητισμό;
Με τον αθλητισμό ασχολούμουν από μικρό παιδί. Κάποια στιγμή σταμάτησα στα 19 μου και δούλεψα με τον Σωκράτη Γκιόλια ως δημοσιογράφος, κάτι που έχω σπουδάσει, αλλά μόνο τις πρωινές ώρες. Παράλληλα, το βράδυ για να συμπληρώνω χρήματα, δούλευα ως σερβιτόρα. Ξέρω ότι δεν συνάδει ο αθλητισμός με τη νύχτα, αλλά είχα σταματήσει τον αθλητισμό για δυο χρόνια. Επέστρεψα στα 22 μου και όταν το ανακοίνωσα όλοι γελούσαν. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα, αν μου έλεγε κάποιος ότι ξεκινάω αθλητισμό για να τρέξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά δεν ήξεραν ότι έκανα αθλητισμό από μικρή. Το απωθημένο είναι μεγάλο πράγμα και δεν ήθελα να ζω με ένα «αν». Το έκανα και τελικά έγινα χρυσή Ολυμπιονίκης! 

- Πώς βίωσες την απόλυτη δόξα το 2004; Ποτέ δεν έχασα την ισορροπία μου και δεν την ψώνισα. Ηταν όμως δύσκολο να το διαχειριστώ. Είναι πιο δύσκολο να ξεπεράσεις μια τόσο μεγάλη επιτυχία παρά ένα σκάνδαλο ή μια αποτυχία. Ηταν σαν να βγήκα από το «Big Brother». Οταν μπήκα στο Ολυμπιακό Χωριό με γνώριζαν μόνο οι άνθρωποι του χώρου. Και μετά με ήξεραν σε παγκόσμιο επίπεδο. Περπατούσα στον δρόμο στη Γαλλία, στη Γερμανία ή στη Σουηδία και μου ζητούσαν αυτόγραφο. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν κάτι που επεδίωκα ποτέ, γιατί όταν ξεκίνησα μικρή να κάνω στίβο στη Λάρισα δεν σκεφτόμουν ότι θα γίνω γνωστή. Οταν μου συνέβη, έπαθα σοκ! Οταν κυκλοφορούσα μετά το χρυσό μετάλλιο, κάποιοι στον δρόμο τσίριζαν, με φιλούσαν, έπεφταν πάνω μου... Οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν συγκλονιστικές.

- Μετά το σκάνδαλο πώς αντιδρούσε ο κόσμος; Ο κόσμος με υποστήριξε. Δεν κράτησα το Πεκίνο άσχημα στο μυαλό μου γιατί τα συναισθήματα δημιουργούνται από αυτό που βλέπεις στα μάτια των άλλων. Και επειδή ήταν τόσο υποστηρικτικοί και φιλικοί μαζί μου δεν στάθηκα εκεί. 

- Πώς χαρακτηρίζεις τη στάση των μίντια;
Ηταν φυσιολογική. Η ισορροπία είναι μια λεπτή γραμμή. Οταν είσαι εξώφυλλο ή πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ και σε αποθεώνουν, θα γίνει το αντιστρόφως ανάλογο όταν θελήσουν να σε αποδομήσουν. Το σοκ μου ήταν περισσότερο στην αποθέωση. Ημουν ολοσέλιδη φωτογραφία στη «Washington Post», στους «Times» και σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, οι οποίες έγραφαν «η νέα Ελληνίδα θεά». Και εννοείται και σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες... 

- Πώς αισθάνθηκες που αθωώθηκες μετά από οκτώ χρόνια;
Μεγάλη χαρά και δικαίωση. Είναι αυτό που γνωρίζεις, το πιστεύεις αλλά περιμένεις να το ακούσεις. Αισθάνθηκα μόνο ανακούφιση. Δεν μπορείς να ξεχάσεις ή να πάρεις πίσω όλα αυτά που συνέβησαν. Η καθυστέρηση των οκτώ χρόνων για την απόφαση δεν ξεπληρώνεται μεν, αλλά νιώθω δικαιωμένη. Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη Μαρακάκη, που γνωριζόμαστε παιδιόθεν, και βέβαια τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο, τον οποίο σέβομαι απεριόριστα, διότι πίστεψε στην αθωότητά μου και με εντυπωσίασε ως δικηγόρος. Ηταν και οι δύο απίστευτοι. 

- Σήμερα με τι ασχολείσαι;
Είμαι στη Σχολή Ικάρων, αλλά επειδή αγαπώ τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και στο μυαλό μου θα είμαι πάντα ερασιτέχνης αθλήτρια είμαι marketing director σε διάφορους αγώνες, όπως στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και δίνει χαρά σε χιλιάδες κόσμο. Ανά περιόδους συμμετέχω επίσης σε πολλές εθελοντικές δράσεις, όπως η εκγύμναση στις Φυλακές Κορυδαλλού, ένα πρόγραμμα στο υπουργείο Παιδείας για τη δημιουργία κινήτρων σε παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, ενώ έχω επισκεφτεί και πολλά σχολεία. Τώρα προσπαθώ να φτιάξω προγράμματα για τα παιδιά των απόδημων Ελλήνων. Δηλαδή να συμμετάσχουν μέσα από τον αθλητισμό σε κατασκηνωτικά προγράμματα για να γνωρίσουν τη χώρα των γονιών τους ή των παππούδων τους. 

- Ισχύει ότι οι αθλητές «ζείτε» αργότερα;
Οταν έκανα πρωταθλητισμό, δεν με απασχολούσε το έξω. Θεωρούσα ότι έκανα φυσιολογική ζωή: προπόνηση, σπίτι, καλή διατροφή, τέλος. Θεωρούσα ότι οι άνθρωποι σπαταλούσαν άδικα τη ζωή τους χωρίς κανέναν λόγο όταν ξενυχτούσαν. Ισως το πίστευα για να προστατεύομαι και να νιώθω φυσιολογική. Πάντως, εξαρτάται και από το πώς τελειώνεις από αθλητής. Δεν είμαι αγνώμων και δεν έχω κανένα απωθημένο. Η ζωή μου πριν και μετά τον αθλητισμό είναι γεμάτη εμπειρίες και έχω να θυμάμαι ωραία πράγματα. Και τα δύσκολα είναι τα πιο ωραία. 

- Τι αναζητάς στην προσωπική σου ζωή;
Είμαι μοιρολάτρης και πιστεύω πως ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Δεν θέλω να παντρευτώ, αλλά παιδί θα ήθελα να κάνω με τον άνθρωπο που θα πω ότι «θέλω να έχω το παιδί αυτού του άντρα και να βλέπω στα μάτια του παιδιού μου τα μάτια του». Ο σύντροφος είναι για μένα το θέμα, όχι το παιδί. Ολα, όμως, γίνονται στον χρόνο τους...