Φωτεινή Πιπιλή:Η Φωτεινή πλευρά της πολιτικής

Ως προσωπικά ενδιαφέροντά της στη σελίδα της στο Facebook έχει επισημάνει το περπάτημα, το διάβασμα, τις πεζοπορίες, το rafting, την κηπουρική και το σφουγγάρισμα. Αν και διατηρεί μια μάλλον περιστασιακή σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάθε της ανάρτηση σχολιάζεται με πάθος: είτε ποζάροντας ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά ανήμερα της 25ης Μαρτίου, είτε ποστάροντας τις γόβες της προκειμένου να προλάβει τις μομφές εκείνων που θα προτιμήσουν να σχολιάσουν τα υποδήματα και όχι τον πολιτικό λόγο της, είτε ανεβάζοντας μια φωτογραφία της γάτας Ιμαλαΐων του αδελφού της, η Φωτεινή Πιπιλή έχει έναν χαρισματικό τρόπο να παρεμβαίνει καίρια στη δημόσια συζήτηση. Χωρίς να χρησιμοποιεί περισπούδαστα επιχειρήματα και καλλιεπή σχήματα λόγου, αλλά μιλώντας πηγαία, ειλικρινά, με σπάνια για πολιτικό πρόσωπο ενσυναίσθηση. Οχι στο θυμικό, αλλά στο μυαλό των πολιτών.

Η Φωτεινή Πιπιλή έχει ένα χαρισματικό τρόπο να παρεμβαίνει στη δημόσια συζήτηση μέσω των social media


Καθώς τη φωτογραφίζουμε στο μικρό πάρκο πλησίον της Αγίας Φωτεινής Ιλισού, ύστερα από δική της υπόδειξη, μου δείχνει την κοίτη του ποταμού -ένα από τα ελάχιστα τμήματά του που παραμένουν ακόμη ανοιχτά- και μου εξηγεί την πρόταση που είχε κάνει ως βουλευτής για την ανάδειξη του τοπόσημου της πόλης, η οποία εγκρίθηκε μεν από το υπουργείο Πολιτισμού, δεν ευοδώθηκε όμως λόγω των πολιτικών εξελίξεων που έφεραν την αναδιανομή της πολιτικής πίτας. «Ναι, πιστεύω ότι ένας βουλευτής μπορεί να παράγει έργο.

Το έχω κάνει και το ξέρω. Μην ακούτε τα κλισέ που λέγονται», λέει αποφασιστικά. Λίγο αργότερα στο ευήλιο σπίτι της, στο κέντρο των Αθηνών, καθισμένη άνετα στον καναπέ της -και με σιωπηλούς μάρτυρες τις δύο γάτες της- μοιάζει να έχει διάθεση να μιλήσει για όλα, μολονότι καταχρώμαι της καθημερινής ιεροτελεστίας της, ήτοι τη μεσημβρινή σιέστα της. «Τα μεσημέρια κατεβάζω ρολά. Κλείνω τηλέφωνα, υπολογιστές, τα πάντα. Κάθομαι εδώ και διαβάζω. Αυτή την εποχή εντρυφώ ακόμη περισσότερο στον Ελευθέριο Βενιζέλο διαβάζοντας τη μετάφρασή του στις “Ιστορίες” του Θουκυδίδη». Τον Βενιζέλο τον ξεχωρίζει ως μία από τις -τέσσερις κατά τη γνώμη της- σπουδαιότερες πολιτικές μορφές του τόπου, μαζί με τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

H φωτογραφία που ανέβασε στο facebook ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου


Αρχίζει κατόπιν να εξιστορεί τις ρίζες της οικογένειάς της: από τον γεννήτορα της φαμίλιας, ο οποίος συμμετείχε στα Ορλωφικά στα τέλη του 18ου αιώνα, μέχρι τον παππού της Μενέλαο Πιπιλή, ο οποίος υπήρξε βουλευτής και προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, και τον θείο της, τον αδελφό του πατέρα της, που ήταν βουλευτής στη Νέα Δημοκρατία επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. «Ακριβώς επειδή η οικογένειά μου παρακολούθησε με έναν τρόπο όλες τις πολιτικές εξελίξεις στη Νεότερη Ιστορία της Ελλάδας, εγώ είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με την πολιτική. Εκανα το ακριβώς αντίθετο. Εγινα δημοσιογράφος, πήγα δηλαδή απέναντι από την πολιτική», λέει.

Ρίζες στην πολιτική

Αναρωτιέμαι πώς διαχειρίζεται τη σημερινή πολιτική κατάσταση, έχοντας μάλιστα ως αναφορές τέσσερις εμβληματικές πολιτικές προσωπικότητες, αλλά και ρίζες από μια δραστήρια στα δημόσια πράγματα οικογένεια. «Δεν έχετε κατάθλιψη;» τη ρωτώ σχεδόν αυτόματα. «Μπορώ να σας πω ότι όχι, δεν έχω κατάθλιψη. Την κατάθλιψη την έπαθα γύρω στο 2011. Ηταν η περίοδος που φοβόμουν να κυκλοφορήσω, δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι. Σε έβλεπαν στον δρόμο και, αν ήσουν πολιτικός, σου ορμούσαν. Δεν θυμάστε τι είχε γίνει με τον Κωστή Χατζηδάκη; Από τη μία ήταν οι Αγανακτισμένοι, από την άλλη οι ναζί της Χρυσής Αυγής.

Δεν ήξερες από πού θα σου έρθει. Για να καταλάβετε, τώρα τελευταία έχω αρχίσει και μπαίνω ξανά στο μετρό. Μιλάμε για τέτοιο τρόμο», εξιστορεί με ειλικρίνεια. Κι αυτά τα λέει μια καθ’ όλα δυναμική γυναίκα, τα έργα και οι ημέρες της οποίας λένε ότι δεν καταλαβαίνει εύκολα από φόβο.
Αλλωστε, όπως έχει αφηγηθεί σε παλαιότερες συνεντεύξεις της, στο απώτατο παρελθόν έφτασε στο σημείο να δείρει έναν οδηγό ταξί όταν εκείνος την προέτρεψε να... πάει να πλύνει κάνα πιάτο. Στις εκλογικές αναμετρήσεις του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου του 2015 η Φωτεινή Πιπιλή, μολονότι έλαβε 22.000 σταυρούς στην Α’ Αθηνών όπου ήταν υποψήφια, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί. Παρ’ όλα αυτά, έπειτα από τρεις κοινοβουλευτικές θητείες (2007-2009, 2009-2012, 2012-2015) σίγουρα η άποψή της για τη σημερινή σύνθεση της εθνικής αντιπροσωπίας έχει ενδιαφέρον. 

Ως σήμερα έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 80 χώρες του κόσμου (φωτογραφίες στη Βαρσοβία)


«Τι να σας πω; Δεν τα βλέπετε; Εχει γεμίσει η Βουλή από ανθρώπους με ρυπαρή, ατημέλητη, δήθεν αριστερή εμφάνιση. Αυτοί είναι οι καλύτεροι που επέλεξε ο ελληνικός λαός για να τους εκπροσωπεί. Φυσικά και έχει και ο λαός ευθύνη. Και κάποια στιγμή πρέπει να την καταλάβει και να την αναλάβει. Οχι μόνο να κατηγορεί. Αυτό το Κοινοβούλιο μου φαίνεται πολύ φολκλόρ και πολύ τριχωτό, πολύ ταγάρι, βρε παιδί μου! Γεμίσαμε αγράμματους και άεργους. Τους βλέπεις τους ανθρώπους. Δεν έχουν μορφωτικό επίπεδο, αισθητική, πολλοί από αυτούς μυρίζουν κιόλας. Και το λέω κυριολεκτικά. Δεν πλένονται οι άνθρωποι», απαντά πηγαία. Δηλαδή, η ίδια δεν έπεσε θύμα της γοητείας του Αλέξη Τσίπρα, από την οποία οι περισσότεροι -σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είτε τον ψήφισαν είτε όχι- θαμπώθηκαν προτού αναλάβει τα πρωθυπουργικά καθήκοντά του; «Ποιος να με γοητεύσει; Ο Τσίπρας; Καταρχάς είναι κοντός. Κι εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου οι κοντοί άνδρες. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Τι να με γοητεύσει; Η εξωτερική εμφάνιση; Η μόρφωση; Η αισθητική; Ο πολιτικός λόγος του; Κανονικά θα πρέπει ο Μπαμπινιώτης να πάρει τη φωτογραφία του και να την τοποθετήσει στο λεξικό του βάζοντας δίπλα το στερητικό άλφα. Αυτός ο άνθρωπος είναι όλες οι λέξεις από στερητικό άλφα που υπάρχουν στην ελληνική γλώσσα», ανταπαντά -όπως συνηθίζει- καταιγιστικά.



Μέμφθηκε τις βουλευτίνες

Η ελευθεροστομία της αυτή -σήμα κατατεθέν της εκτός αλλά και εντός του Κοινοβουλίου- την έχει αναγάγει από καιρού εις καιρόν σε θέμα συζήτησης. Μία από τις πολλές τέτοιες φορές ήταν όταν μέμφθηκε τις βουλευτίνες με τις μαϊμού-τσάντες, ξεσηκώνοντας θύελλα σχολίων. Της ζητώ εξηγήσεις. Και -φυσικά- τις δίνει γενναιόδωρα. «Το πρόβλημά μου δεν ήταν οι “μαϊμού” τσάντες αυτές καθαυτές. Ηταν οι Συριζαίες, οι Ανελίτισσες και οι Πασόκες, όλες αυτές οι πονόψυχες βουλευτίνες που έβγαιναν στο βήμα της Βουλής και μιλούσαν για τους επιχειρηματίες που αυτοκτονούν. Βέβαια, ήταν πολύ της μόδας εκείνη την περίοδο να μιλάς για αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων. Πώς δεν θα αυτοκτονήσει ο άλλος όταν, χρυσή μου γυναίκα, πας και παίρνεις τις “μαϊμού” τσάντες από την Κωνσταντινούπολη, από τη Βουλγαρία, από το παζάρι, δεν ξέρω εγώ από πού, και μετά θες να υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα; Είναι δυνατόν βουλευτής που νομοθετεί να στηρίζει τη φοροδιαφυγή που συμβολίζουν οι “μαϊμού” τσάντες αγοράζοντάς τες από την ξιπασιά και τη βλαχιά του;

Αυτό ήταν το νόημα όσων είπα. Δεν είναι δυνατόν να νομοθετείς και να έχεις τη “μαϊμού” τσάντα πάνω στο έδρανο με όσα εκείνη συμβολίζει». Για όσους έχουν ανοιχτά αυτιά, η φωνή της Πιπιλή ταυτίζεται με την κοινή λογική. Η ίδια πιστεύει μάλιστα ότι οι λογικοί, οι μετριοπαθείς πολίτες, οι οποίοι -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της- δεν πήγαν καν να ψηφίσουν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, πλέον είναι πιο έτοιμοι από ποτέ να εκφραστούν. Λέει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μολονότι δεν έχει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά αυτού που έχει εντυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως «μπαλκονάτος» ηγέτης, μπορεί να συσπειρώσει αυτόν τον κόσμο, αφού έχει αποδείξει ότι μπορεί και να δουλέψει και να είναι παραπάνω από χρήσιμος για τον τόπο. Ειδικά τώρα που οι πολίτες είναι, όπως λέει και όπως καθένας μπορεί να αισθανθεί, πιο απογοητευμένοι από ποτέ. «Τι βλέπω γύρω μου; Απογοήτευση. Κι είναι χειρότερη η απογοήτευση αυτή της διάψευσης της ελπίδας και των ονείρων από την οικονομική. Περπατάω πάρα πολύ στην Αθήνα. Πηγαίνω συνέχεια στο εμπορικό τρίγωνο -Σοφοκλέους, Αθηνάς, Ευριπίδου- και μιλάω με τους ανθρώπους. Ξέρεις ποιοι είναι οι πιο απογοητευμένοι; Οι εμποροϋπάλληλοι. Αυτοί στους οποίους ο Τσίπρας υποσχέθηκε κατώτατο μισθό 751 ευρώ καθαρά. Πού ’ν’ τα;».


Σταρ της δημοσιογραφίας

Αν είσαι στο ηλικιακό κουτάκι μεταξύ 30 και 40 ετών, τότε σίγουρα θα θυμάσαι τα μεσημέρια των 90s, λίγο πριν ή λίγο μετά το σχολείο, με την τηλεόραση να παίζει την εκπομπή «Αυτά & Αλλα» με τη Φωτεινή Πιπιλή. Ηταν ίσως η πιο εμβληματική από τις εκπομπές της - τουλάχιστον στην περίοδο που η ίδια είχε εκκολαφθεί από ρεπόρτερ σε σταρ της δημοσιογραφίας. «Ερχονται νέοι άνθρωποι και μου λένε: “Κυρία Πιπιλή, όταν ήμασταν μικροί η μαμά μας μάς έλεγε να σας βλέπουμε στην τηλεόραση για να μάθουμε να μιλάμε ωραία ελληνικά όπως εσείς», λέει γελώντας. Από τη δεκαετία του ’70 που ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο περιοδικό «Πάνθεον» μέχρι και το 2007, όταν πρωτοεξελέγη βουλευτής, εργάστηκε σε όλα τα Μέσα - τηλεόραση, ραδιόφωνο και περιοδικά. Εζησε την περίοδο κατά την οποία, όπως χαρακτηριστικά λέει, «διώχναμε δουλειές».

Τι έμαθε από τη ζωή; «Να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις και στις δικές μου δυνατότητες. Ποτέ στην καριέρα μου ως δημοσιογράφος δεν ζήτησα χάρες, δεν ζήτησα τη βοήθεια κάποιου άνδρα, κάποιου εραστή. Δεν είχα ποτέ “χορηγό”. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτησή μου. Οτι είμαι αδέσποτη. Γι’ αυτό ίσως και δεν υπουργοποιήθηκα ποτέ. Είναι άλλο παιχνίδι το υπουργιλίκι. Πορεύτηκα με την αξία μου. Δεν ζήτησα ποτέ βόλεμα. Και δεν βόλεψα και κανέναν ποτέ! Αν έχω κάνει ρουσφέτι ως πολιτικός; Ποτέ. Ούτε πολιτικό γραφείο στο οποίο να δέχομαι ψηφοφόρους είχα. Θυμάμαι εδώ στον εκτυπωτή του σπιτιού τύπωνα τα προεκλογικά φυλλάδιά μου όπου έγραφα: “Μην περιμένετε ρουσφέτι, βόλεμα και χάρες από την Πιπιλή”. Τους εκπαιδεύεις τους ψηφοφόρους. Γι’ αυτό και με ψήφιζαν. Στις τελευταίες εκλογές πήρα 22.000 σταυρούς στην Α’ Αθήνας. Χωρίς λεφτά, χωρίς κομματική υποστήριξη, χωρίς χορηγούς. Ηταν άθλος», λέει.

Η Φωτεινή Πιπιλή περιγράφει αυτό που θα φανταζόταν κανείς ως αρχέτυπο χορτασμένου ανθρώπου: από δουλειά, από χρήματα, από εμπειρίες, από ζωή. Μπορεί πλέον να μην περιδιαβαίνει κάθε γωνιά της Ελλάδας φωτογραφίζοντας τον φυσικό πλούτο της χώρας όπως παλιότερα -έχει μάλιστα αποτυπώσει τα συναρπαστικά ταξίδια της στο βιβλίο «Τα καλύτερά μου Σαββατοκύριακα και βάλε» (εκδόσεις Λιβάνη)-, όμως όντας ελαφρύτερη από την απαιτητική βουλευτική ρουτίνα απολαμβάνει κάθε λεπτό της ημέρας. «Περπατάω, περπατάω πάρα πολύ. Ξεκινάω κάθε μέρα από την πλατεία Μαβίλη, κατεβαίνω ως τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και μετά από την Αποστόλου Παύλου περνάω το Θησείο και βγαίνω Μοναστηράκι. Από εκεί, αν έχω κέφια, θα συνεχίσω πεζή ως το σπίτι, αλλιώς θα πάρω το μετρό. Τώρα που δεν είμαι βουλευτής βγαίνω ξανά τα βράδια για φαγητό. Μου ’χε λείψει πολύ αυτό το απλό πράγμα. Να βλέπω τους φίλους μου. Τους περισσότερους τους έχω εδώ και 40 χρόνια». Τελικά, υπάρχει κάτι που να φοβίζει τη φύσει και θέσει μαχητική Φωτεινή Πιπιλή; «Τι φοβάμαι; Ο,τι έχει να κάνει με την υγεία των κοντινών και των αγαπημένων ανθρώπων μου - όχι τη φθορά που έρχεται φυσικά, τα ξαφνικά και τα αναπάντεχα φοβάμαι. Αλλο φόβο δεν έχω».