Ξενοφώντας & Γιώργος Κουτσιούμπας: Παλαιστές από χρυσάφι

Ακόμη και να βρίσκονταν στη Μυτιλήνη κάποιες μέρες πριν από το πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ελληνορωμαϊκής πάλης, που έγινε στο κλειστό γυμναστήριο Ανω Λιοσίων, ο Ξενοφών Κουτσιούμπας και ο μικρότερος αδελφός του Γιώργος δεν θα μπορούσαν να προπονηθούν στην παλαίστρα που βρίσκεται στον χώρο του κολυμβητηρίου της πόλης της Λέσβου αφού, πολύ συχνά, τους τελευταίους μήνες φιλοξενούνται εκεί πρόσφυγες από τη Συρία. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ο Ατλας Μυτιλήνης κατάφερε τελικά να διακριθεί χάρη στους δύο πρωταθλητές οι οποίοι ανήκουν στο δυναμικό του από το 2012 (με προηγούμενη πολύ επιτυχημένη παρουσία τους στον Ολυμπιακό), κερδίζοντας δύο χρυσά μετάλλια, στα 98 και 130 κιλά, αφήνοντας πίσω αθλητές από άλλους συλλόγους, όπως ο Ηρακλής Περιστερίου, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Εθνικός.

 «Ηταν ένα μικρό θαύμα αυτό που καταφέραμε, αν σκεφτείτε τις δυσκολίες που υπήρχαν», ξεκινά να μου λέει ο 34χρονος Γιώργος Κουτσιούμπας. «Με τη συμβολή του προπονητή μας, Σωτήρη Πετράκη, και με εντατικές προπονήσεις στην Αθήνα, στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, στο γυμναστήριο του στίβου -αφού η παλαίστρα πολύ συχνά πλημμύριζε τον χειμώνα-, αλλά και στο κλειστό γυμναστήριο του τόπου καταγωγής μας, των Τρικάλων, καταφέραμε τελικά να κερδίσουμε αυτά τα δύο χρυσά μετάλλια που πιστεύουμε ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία για όλους μας.

Σ’ αυτή την επιτυχία μας πιστεύω ότι έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο οι βάσεις που είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, αν σκεφτείς πως είμαστε στην εθνική ομάδα από το 1997, καθώς και η πολύ μεγάλη μας πείρα σε αγώνες και παγκόσμιες διοργανώσεις, όπου παλεύουμε με αθλητές πολύ υψηλού επιπέδου, ο καθένας μας στα κιλά του. Κι ήταν ιδιαίτερα σημαντικές αυτές οι τελευταίες μας νίκες αφού ανέδειξαν ταυτόχρονα και έναν τόπο, τη Μυτιλήνη, που αυτή την εποχή αναγκάζεται να φιλοξενεί πρόσφυγες στις αθλητικές του εγκαταστάσεις. Παράλληλα, από αυτό το πρωτάθλημα επιλέγονται τελικά και οι πρωταθλητές που εκπροσωπούν την Ελλάδα στα προολυμπιακά τουρνουά που γίνονται την άνοιξη στη Μογγολία, στη Σερβία και την Τουρκία, με στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Ρίο, που θα διεξαχθούν το καλοκαίρι. Θα είναι πολύ τιμητικό για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τη χώρα μας, αν τελικά καταφέρουμε να αναδείξουμε τον Ατλαντα Μυτιλήνης σε μία καλή θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εφόσον καταφέρουμε τελικά να προκριθούμε. Σήμερα Κυριακή (8 Μαΐου), εφόσον προκριθούμε στο προολυμπιακό τουρνουά Κωνσταντινούπολης, θα ξέρουμε αν θα ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας για το Ρίο».

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δύο πρωταθλητές θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, με κορυφαία τους στιγμή εκείνη στους Αγώνες της Αθήνας, το 2004, στους οποίους κατέκτησαν την έβδομη θέση, εξασφαλίζοντας έτσι τα προνόμια που προσέφερε η Πολιτεία σε όσους αθλητές αναδεικνύονταν Ολυμπιονίκες. «Από τότε εργαζόμαστε ως αξιωματικοί στην Υπηρεσία Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, η οποία ανήκει στις δημόσιες σχέσεις του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, συμβάλλοντας στην ανάδειξη του καλού προσώπου της Ελληνικής Αστυνομίας. Παράλληλα, συμμετέχουμε σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που γίνονται από το υπουργείο ενώ γυμνάζουμε και τους δόκιμους στη Σχολή των Αξιωματικών», λέει ο Ξενοφώντας.

Παλεύοντας με απόλυτη πειθαρχία

Το καθημερινό πρόγραμμα των δύο πρωταθλητών χωρίζεται στις περιόδους προετοιμασίας για τις μεγάλες διοργανώσεις, όπου όλα εντατικοποιούνται, και σε εκείνες στις οποίες απαιτείται η κλασική προπόνηση αθλητών του δικού τους επιπέδου, αφού τα χρόνια που προηγήθηκαν τα δύο αδέλφια κατάφεραν να κερδίσουν την πρώτη θέση σε περισσότερα από 10 πανελλήνια πρωταθλήματα, σε παγκόσμια, πανευρωπαϊκά, βαλκανικά πρωταθλήματα, σε Μεσογειακούς Αγώνες και σε αγώνες Ενόπλων Δυνάμεων. «Υπάρχει ένα ετήσιο πλάνο προπονήσεων, το οποίο ετοιμάζουμε μαζί με τον προπονητή μας», μου εξηγεί ο μεγαλύτερος και πρωταθλητής στα 130 κιλά Ξενοφώντας. «Αυτό απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, συγκεκριμένη διατροφή, καθορισμένο χρονικό διάστημα στην παλαίστρα με μικρά διαλείμματα ξεκούρασης, προπονήσεις με ισάξιους αθλητές, ακόμη και από το εξωτερικό, καθόλου ξενύχτια και αφοσίωση στον στόχο. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να έχεις αγώνες και τις προηγούμενες μέρες να βρίσκεσαι στα μπουζούκια διασκεδάζοντας! Στην επιτυχία συμβάλλει βέβαια και η ισορροπημένη προσωπική ζωή που μπορεί να έχει ο κάθε αθλητής, αφού η οικογένεια και οι φίλοι παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα, αναλόγως της υποστηρικτικότητας που σου παρέχουν».

Διαφωνούν με τον όρο «στέρηση» στη δική τους περίπτωση, αφού πάντοτε πίστευαν ότι η ελληνορωμαϊκή πάλη ήταν επιλογή τους και έτσι όφειλαν να σεβαστούν τους κανόνες της ώστε να καταφέρουν τελικά να διακριθούν. «Ποτέ δεν είχαμε στο μυαλό μας ότι κάτι μας έλειπε», λέει ο Γιώργος. «Δεν με ένοιαζε αν άλλοι συνομήλικοί μου έβγαιναν κάθε μέρα, διασκέδαζαν ή πήγαιναν για καφέ όσο εγώ ήμουν μέσα σε μια παλαίστρα προσπαθώντας να ξεπεράσω τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου. Καθένας βάζει τους στόχους του στη ζωή και αυτούς πρέπει να ακολουθεί. Ο δικός μας ήταν ανέκαθεν η διάκριση σε αυτό που αγαπούσαμε από παιδιά, τον αθλητισμό».

Μια ζωή στην παλαίστρα

Το εκπληκτικό με τη δική τους περίπτωση είναι πως αν και δεν προέρχονται από αθλητική οικογένεια, αφού ο πατέρας τους εργάζεται ως οδηγός φορτηγού και η μητέρα τους ασχολείται με τα οικιακά, και τα 4 αδέλφια ασχολήθηκαν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, με την πάλη. «Ολο αυτό ξεκίνησε τυχαία όταν μπήκα πρώτη φορά, παιδάκι ακόμη, σε ηλικία 9 ετών, στο γυμναστήριο των Τρικάλων, τόπου καταγωγής μας», μου λέει ο 35χρονος Ξενοφώντας. «Αυτό που είχα αντικρίσει τότε ήταν ένας ωραίος παιδότοπος, στον οποίο περνούσα ωραία.

Επειτα, ο ένας παρέσυρε τον άλλον: αμέσως μετά ήρθε ο Γιώργος, ο οποίος είναι έναν χρόνο μικρότερός μου, στη συνέχεια ο Αγγελος, με τον οποίο έχουμε 3 χρόνια διαφορά, και στο τέλος ο Κώστας, ο οποίος φέτος έγινε 30 ετών. Το πιο χαρακτηριστικό που μας έλεγαν οι γονείς μας όταν ξεκινούσαμε το άθλημα και έβλεπαν τους μικροτραυματισμούς στο σώμα μας ήταν “μην ξαναπάτε εκεί, εσείς σακατεύεστε!”» λέει γελώντας. «Δοκιμάσαμε και άλλα αθλήματα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας, αλλά πάντα κάτι μας έσπρωχνε να επιστρέψουμε σ’ αυτό που είχαμε αγαπήσει από την αρχή. Οταν πια είχαμε αποφασίσει ότι θα ασχοληθούμε σοβαρά με την ελληνορωμαϊκή, με καθημερινές προπονήσεις, οι περισσότεροι μας απέτρεπαν λέγοντάς μας πως το ύψος μας -1,98 μ. το δικό μου και 1,93 μ. του Γιώργου- θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας στο συγκεκριμένο άθλημα, στο οποίο όλοι θεωρούσαν -λανθασμένα- ότι συμμετέχουν μόνο οι κοντοί αθλητές. Αυτόν τον μύθο κατέρριψε ο Ρώσος προπονητής Γκενάντι Σαπούνοφ, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του '90 έψαχνε μεγάλα ταλέντα στην Ελλάδα, τις μέρες που εγώ αγωνιζόμουν σε ένα τοπικό πρωτάθλημα στη Λάρισα. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος ανέφερε ότι ο σωματότυπός μας ήταν ο ιδανικός για την ελληνορωμαϊκή πάλη έγινε το εισιτήριο ώστε να αφοσιωθούμε τελικά στο άθλημά μας», καταλήγει.

«Οταν τελειώσαμε το σχολείο ξεκινήσαμε εντατικές προπονήσεις στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εκεί μέναμε κιόλας, μέσα στο ΟΑΚΑ. Τότε υπήρχαν camping προετοιμασιών, επιβιώναμε με κάποια οδοιπορικά, η Πολιτεία μάς παρείχε φαγητό και στέγη, όλα εκείνη την εποχή ήταν διαφορετικά.

 Μετά το 2004, όμως, όλα αυτά άλλαξαν. Ημασταν οι τελευταίοι που προλάβαμε τα ολυμπιακά κριτήρια για να καταφέρουμε να αποκατασταθούμε επαγγελματικά», συμπληρώνει ο Γιώργος και στη συνέχεια αναφέρεται και στις απογοητεύσεις που πέρασαν κατά καιρούς: «Κάνοντας πρωταθλητισμό και ακολουθώντας ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πρόγραμμα, πολλές φορές σού περνάει απ' το μυαλό να τα παρατήσεις. Πιστεύω ότι αυτό που μας κράτησε ήταν το γεγονός πως όταν έπεφτε ο ένας τον σήκωνε ο άλλος, δίναμε ο ένας στον άλλον κουράγιο. Το γεγονός ότι ήμασταν αδέλφια και ταυτόχρονα πολύ καλοί φίλοι ήταν επίσης καθοριστικό στο να παραμείνουμε στην πάλη και να μην τα παρατήσουμε. Σκέψου ότι όλοι οι συναθλητές μας από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας έχουν εγκαταλείψει πια την ελληνορωμαϊκή και είμαστε οι μόνοι που συνεχίζουμε».

Το μυαλό τους αυτή την περίοδο είναι στραμμένο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ενώ στο απώτερο μέλλον θα ήθελαν να ασχοληθούν και με τις προπονήσεις, ιδιαίτερα μικρών παιδιών. Ο Ξενοφώντας, άλλωστε, σκέφτεται ότι αν το πρώτο παιδί που κυοφορεί η σύζυγός του αποφασίσει κάποια στιγμή να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ίσως να τον χαροποιήσει, αν και δεν θα ήθελε να περάσει κι αυτό όλες τις δυσκολίες που βίωσε εκείνος.

«Το πιο σημαντικό που καταφέραμε στην πάλη δεν είναι ούτε τα μετάλλια, ούτε οι διακρίσεις», λέει ο Γιώργος. «Είναι αυτή η αίσθηση του ότι κυριολεκτικά παλεύεις για κάτι! Αν έχεις το σθένος να παλεύεις με πείσμα και δύναμη μέσα στην παλαίστρα, συγκεντρωμένος στον στόχο σου, αυτό σημαίνει ότι θα το κάνεις και στην καθημερινότητά σου. Γιατί μετά όλα τα άλλα σου φαίνονται παιχνιδάκι!» καταλήγει, καθώς δένει τα κορδόνια των αθλητικών του παπουτσιών, έτοιμος για άλλη μία ώρα προπόνηση μέσα στην παλαίστρα του Αγίου Κοσμά.