Ηλίας Κύρτζαλης:Nίκησε τον καρκίνο και έγινε bodybuilder

Δεν έχει υπερδυνάμεις όπως ο Superman και ο Batman, όμως έχει μεγάλη καρδιά και είναι περισσότερο ήρωας από εκείνους. Ήταν μόλις 15 ετών όταν διαγνώστηκε με λέμφωμα Hodgkin στον θώρακα και κατάφερε να βγάλει νοκ άουτ τον καρκίνο με μοναδικό του όπλο τη δύναμη της ψυχής του και από εκεί που δεν είχε δυνάμεις να κάνει 10 βήματα, να μπει στα ΤΕΦΑΑ και να μεταμορφώσει το σώμα του με το bodybuilding. Πριν από την περιπέτεια της υγείας του, όπως λέει στο People, μαθητής λυκείου ακόμα, ασχολούνταν ενεργά με το breakdance. «Έκανα όνειρα πως με την ομάδα μου θα πηγαίναμε σε διαγωνισμούς και θα προβάλλαμε τη δουλειά μας. Θυμάμαι, περίμενα πώς και πώς να φύγω στο εξωτερικό με τα παιδιά για να λάβουμε μέρος σε ένα διαγωνισμό. Μόνο που ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Μπορώ, όμως, να σας κάνω πολλές φιγούρες ακόμα, αν θέλετε!» λέει γελώντας.



Όλα ξεκίνησαν από κάποια περίεργα συμπτώματα που δεν υποχωρούσαν. «Για μεγάλο διάστημα είχα έντονο βήχα και ένιωθα αδυναμία. Σε όσους γιατρούς κι αν είχα πάει, μου έλεγαν πως πρόκειται για ίωση και θα περάσει. Έχασα πολλά κιλά απότομα και είχα κακή διάθεση. Τα συμπτώματα ωστόσο επέμεναν, ώσπου μια μέρα πήγαμε στο νοσοκομείο με τον πατέρα μου» διηγείται. Τότε έκανε και μια ακτινογραφία που χτύπησε το καμπανάκι στη γιατρό που τον είχε εξετάσει. «Όταν πήρε την ακτινογραφία στα χέρια της, η γιατρός βγήκε έξω και φώναξε το όνομα του πατέρα μου. Προβληματίστηκα έντονα γιατί ενώ πιο πριν ήταν ήρεμη και χαλαρή, μετά την είδα αναστατωμένη. Κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Όταν η πόρτα άνοιξε και βγήκε ο πατέρας μου, με κοίταξε, με πλησίασε, με αγκάλιασε σφιχτά και όσο έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια του προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι συμβαίνει». Εκείνος θυμάται πως σάστισε. «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πήρα στα χέρια μου το κινητό και πήρα αμέσως τη μαμά μου, η οποία όταν με άκουσε, άρχισε να κλαίει. Δεν άντεξα, άρχισα να κλαίω κι εγώ ασταμάτητα! Ένα μικρό παιδί ήμουν! Γιατί σε μένα;». Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε τον αγώνα του, που κράτησε περίπου 3 χρόνια. «Μια εικόνα που θα είναι πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου είναι να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και να αναρωτιέμαι πότε θα φτάσει η ώρα που θα μου πουν οι γιατροί να μαζέψω τα πράγματά μου για να επιστρέψω στο σπίτι μου επειδή έγινα καλά». Δεν το έβαλε, όμως, κάτω. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «Ποτέ μου δεν πίστεψα πως δεν θα τα καταφέρω. Ένιωθα τόσο δυνατός, που συνεχώς μιλούσα για όνειρα και στόχους που ήθελα να πετύχω όταν γίνω καλά.

Είμαι σίγουρος πως οι γονείς μου θα έλεγαν από μέσα τους “κάτσε, βρε αγόρι μου, να τελειώσουμε πρώτα και να δούμε τι θα γίνει”. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν στιγμές που στενοχωριόμουν, όπως όταν με επισκέπτονταν συγγενείς για να με δουν και με αντιμετώπιζαν θαρρείς και την επόμενη μέρα ήταν να πεθάνω. Εκεί ναι, με έπαιρνε στιγμιαία αποκάτω. Μάλλον, δεν είχαν καταλάβει πως ήμουν αποφασισμένος να αφήσω τον καρκίνο στη ζωή μου μόνο ως ζώδιο κι όχι σαν αρρώστια» λέει με χιούμορ. «Όταν σκεφτόμουν πως τόσους μήνες εγώ έκανα χημειοθεραπείες και οι φίλοι μου έπαιζαν και έκαναν βόλτες, στενοχωριόμουν και μαράζωνα. Ήταν και καλοκαίρι και με πονούσαν διπλά αυτές οι σκέψεις, καθώς ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι ή στην κλινική. Φρόντισα ωστόσο, όταν έγινα καλά, να καλύψω όλα αυτά τα κενά» ομολογεί. Ο Ηλίας πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στο νοσοκομείο κάνοντας χημειοθεραπείες.



«Εκεί μέσα είχα τη χαρά να γνωρίσω σπουδαία άτομα, όπως ο Χάρης Παπαπέτρου από τη “Λάμψη” που ήταν δίπλα μου όλο το διάστημα, ο ψυχολόγος του νοσοκομείου που τον πείραζα και αντίστοιχα εκείνος με έκανε να γελάω, αλλά και οι γιατροί μου, με τους οποίους αναπτύξαμε μια πολύ όμορφη σχέση. Στο νοσοκομείο γνώρισα και τον Αντώνη, που είχαμε την ίδια πάθηση και δίναμε ο ένας στον άλλον κουράγιο, και μέχρι σήμερα έχουμε μια δυνατή φιλία να μας ενώνει. Γνώρισα όμως τον Νίκο και τον Γιώργο, παιδιά που δεν είναι πια δίπλα μας και “προτίμησαν” να μας προσέχουν ως αγγελάκια στον ουρανό. Kαι όταν κοιτάω ψηλά, είμαι σίγουρος πως το κάνουν» λέει. Όταν νόσησε, πήγαινε στην πρώτη λυκείου, στο 4ο Λύκειο Σταυρούπολης. Παρόλο που χρειάστηκε πολλές φορές να απουσιάσει για μεγάλο διάστημα, δεν έχασε τη χρονιά. «Συνέχισα κανονικά το σχολείο με τις όποιες δυσκολίες, γιατί η διευθύντρια του σχολείου μου, κυρία Σιβρή, με όλους τους καθηγητές έδειξαν μεγάλη κατανόηση και εκείνη τη χρονιά αλλά και τα επόμενα τρία χρόνια. Θα τους είμαι ευγνώμων για μια ζωή» λέει συγκινημένος.



Το bodybuilding μπήκε στη ζωή του μετά την περιπέτειά του. «Όταν ήμουν πιτσιρίκος, μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια ανακάλυψα το breakdance και ασχολήθηκα αρκετά με αυτό, ώσπου ξεκίνησαν να εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα πολύ αδύνατος, τόσο που οι φίλοι μου με φώναζαν “κοκαλιαρέγκο”, ενώ κατά καιρούς έφταναν στα αυτιά μου κακεντρέχειες του τύπου “ο Ηλίας έχει νευρική ανορεξία” και στενοχωριόμουν. Όταν τέλειωσαν οι θεραπείες και ξεπρήστηκα από τις κορτιζόνες, αποφάσισα να βοηθήσω το σώμα μου να αλλάξει και να μη θυμίζει ούτε το αδύνατο παιδί που ήμουν ούτε το καχεκτικό σώμα που μου άφησε ο καρκίνος. Έτσι, το bodybuilding και το fitness έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν το έκανα για να αρέσω στα κορίτσια − όσο κολακευτικά σχόλια κι αν ακούω κάποιες φορές» εξηγεί. Πριν ξεκινήσει το bodybuilding ένιωθε άσχημα με την εικόνα του. «Κοιτούσα στον καθρέφτη και έβλεπα κάποιον άλλον και όχι τον Ηλία που γνώριζα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω και να βγω από το σπίτι. Τώρα το σκέφτομαι και λέω “Τι χαζός που ήμουν;”, αλλά έτσι το αντιμετώπισα. Δεν προτείνω, όμως, σε κανένα παιδί να κρατήσει ανάλογη στάση, εφόσον επιτρέπεται από τους γιατρούς η επαφή».



Εντούτοις, συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό του στην τρίτη λυκείου, αρχικά τα ΤΕΦΑΑ δεν ήταν η πρώτη του επιλογή. «Λόγω της πάθησής μου, είχα τη δυνατότητα να επιλέξω σχολές με την ποσόστωση του 5% για άτομα με σοβαρές ασθένειες. Αλλά τα ΤΕΦΑΑ το 2013 δεν υπήρχαν στη λίστα, οπότε επέλεξα και πέρασα Εφαρμοσμένη Πληροφορική στο ΠΑΜΑΚ. Ζήτημα, όμως, να πήγα δέκα φορές! Δεν μου άρεσε καθόλου. Γι’ αυτό και το 2015 πήρα την απόφαση να αλλάξω σχολή ξαναδίνοντας εξετάσεις, με πρώτη μου επιλογή τη Διατροφολογία. Θυμάμαι πως αφού συμπλήρωσα το μηχανογραφικό στο σχολείο και λίγο πριν το στείλω, μου βγήκε ένα παράπονο στον καθηγητή για το πώς και δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα ΤΕΦΑΑ για την πάθησή μου ζητώντας του να το τσεκάρει για τελευταία φορά. Τελικά, στάθηκα τυχερός! Την ανατριχίλα που ένιωσα τη στιγμή εκείνη δεν μπορώ να την ξεχάσω. Σκίσαμε το μηχανογραφικό και το ξαναφτιάξαμε από την αρχή» αφηγείται.

Σήμερα, παράλληλα με τις σπουδές του, δίνει online συμβουλές personal training. «Αυτό που κάνω είναι να βοηθάω κόσμο να αποκτήσει το σώμα που επιθυμεί χωρίς υπερβολές και χωρίς πολλά έξοδα, με γνώμονα την υγιεινή διατροφή και την άσκηση. Η αφορμή δόθηκε όταν ένας συνομήλικός μου από τη Φλώρινα επικοινώνησε μαζί μου μέσω της σελίδας μου στο facebook −Elias Kirtzalis− και ζήτησε τη συμβολή μου στην προσπάθεια που μόλις είχε ξεκινήσει με το σώμα του. Σήμερα έχω πάνω από δέκα άτομα υπό την επίβλεψή μου και μακάρι να καταφέρω να μεγαλώσω αυτόν τον κύκλο. Βέβαια, δεν είναι κάτι που κάνω μόνος, έχω την αμέριστη συμπαράσταση του προπονητή μου, Θεόδωρου Κοσμίδη, που αποτελεί για μένα σημαντικό κεφάλαιο με τις γνώσεις του και τις συμβουλές του».



Όπως χαρακτηριστικά λέει στο People, το μόνο σημάδι που του άφησε ο καρκίνος είναι μια ουλή. «Ένα 3D τατουάζ που ούτε ο Γιώργος Μαυρίδης θα μπορούσε να δημιουργήσει − ακόμα τουλάχιστον! Μου θυμίζει τη μάχη μου και τις στιγμές που πέρασα και δεν ξεχνώ. Κι όταν σκέφτομαι πως ίσως με χαλάει, θυμάμαι πως είναι το σήμα κατατεθέν μου και με ξεχωρίζει. Αυτό το σημάδι φωνάζει “Όπα, αυτός είναι ο Ηλίας!”» προσθέτει. Πριν χωριστούμε, μου θυμίζει το στίχο του 12ου Πίθηκου, του καλλιτέχνη που τον ακολουθεί με τη φωνή στο βίντεο που έχει ανεβάσει στο YouTube με τη διαδρομή του για να βοηθήσει κι άλλα παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα: «Ήμουν παιδί όχι για πολύ, έγινα άντρας γρήγορα» λέει ο στίχος και, όπως εξηγεί ο Ηλίας, «Έγινα πολύ σκληρός, θα έλεγα πολύ δυνατός, και έμαθα να χειρίζομαι πιο εύκολα δύσκολες καταστάσεις. Προσπαθώ, όμως, να ζω σαν παιδί ακόμα και θα συνεχίσω έτσι, γιατί το να μεγαλώνεις απότομα είναι παγίδα».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.