Η παράξενη και απίστευτα τραγική ιστορία του «Τιτανικού των Ναζί»

Πίσω από κάθε εξέχουσα ανθρώπινη αφήγηση υπάρχει σχεδόν πάντα μία αντίστοιχη ή και ακόμα πιο σημαντική, που είτε η μοίρα είτε οι συνθήκες δεν της χάρισαν την φήμη και την αξία που της έπρεπε. Και μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του πλοίου Cap Arcona, του επονομαζόμενου και «Τιτανικού των Ναζί», το οποίο για δεκάδες λόγους έμεινε στην σκιά του φημισμένου αγγλικού αντίστοιχου σκάφους και του μοιραίου τέλους του.



H ιστορία του Cap Αrcona, όπως αποκαλύπτει δημοσίευμα του περιοδικού TIME, είναι πάντως εξίσου, ίσως και περισσότερο ενδιαφέρουσα, καθώς έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τον κανονικό Τιτανικό διάσημο, σε συνδυασμό με ένα τέλος πολύ πιο δραματικό, που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν.

Το Cap Arcona λοιπόν κατασκευάστηκε στην Γερμανία το 1927, και παρά το γεγονός ότι έμοιαζε αρκετά με τον Τιτανικό, ήταν πολύ πιο πολυτελές και άνετο για τους υψηλούς ταξιδιώτες του. Του είχε αποδοθεί το ψευδώνυμο «Η Βασίλισσα του Ατλαντικού» και στις πανέμορφες αίθουσές του είχαν ταξιδέψει μεγάλα αστέρια του Χόλιγουντ, βασιλιάδες της Ευρώπης, και η αφρόκρεμα της κοινωνίας της Γηραιάς Ηπείρου και της Αμερικής. Αποτελούσε ένα πραγματικό επίτευγμα της ναυπηγικής, όντας εφοδιασμένο με ότι πιο σύγχρονο είχε η εποχή στα συστήματα ναυσιπλοΐας και μηχανικής, ενώ η πολυτέλεια του εσωτερικού του δεν είχε προηγούμενο.



Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το πλοίο επιτάχθηκε από τις γερμανικές αρχές, και αφού το «έγδυσαν» από ότι πολυτελές είχε στο εσωτερικό του, το χρησιμοποίησαν ως σκάφος εκπαίδευσης για το πολεμικό ναυτικό της χώρας. Όμως μετά την αποτυχία της εισβολής στην Βρετανία, ο Χίτλερ αποφάσισε ότι ο πόλεμος θα μπορούσε να συνεχιστεί και στο επίπεδο της προπαγάνδας, αναθέτοντας στον Γκέμπελς αυτό τον ρόλο.



Φανατικοί θαυμαστές και οι δύο των αμερικάνικων φιλμ, αναγνώριζαν την δύναμη του σινεμά στο να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Και θέλοντας να δείξουν την δύναμη του Τρίτου Ράιχ απέναντι στο αμερικάνικο σινεμά, το οποίο κατά την άποψή τους ελεγχόταν από Εβραίους, αποφάσισαν να γυρίσουν την δική τους εκδοχή του Τιτανικού. Ξεκίνησαν λοιπόν την δημιουργία του «Χόλιγουντ στον Ρήνο» με πρώτη ταινία ένα επικό δράμα στο οποίο το Cap Arcona θα συμμετείχε ως πιστό αντίγραφο του Τιτανικού.



Όμως παρά το γεγονός ότι η ταινία ανατέθηκε στον πιο διάσημο Γερμανό σκηνοθέτη και με το καλύτερο cast που διέθετε η χώρα τότε, το γύρισμα για διάφορους λόγους βγήκε εκτός προγραμματισμού. Κάτι που οδήγησε τον σκηνοθέτη να «αυτοκτονήσει», και τον νέο που ανέλαβε στην θέση του να προσπαθήσει να κλείσει όπως όπως το πρότζεκτ.

Μα όταν ο Γκέμπελς πήρε την αρχική κόπια της ταινίας και την είδε σε ιδιωτική προβολή, πριν την δείξει στον Φύρερ, αντιλήφθηκε την παγίδα στην οποία είχε πέσει. Μία ταινία στην οποία θα υπήρχε ένας σκληρός και εμμονικός καπετάνιος, εκατοντάδες αβοήθητοι επιβάτες και μία ολική καταστροφή του πλοίου, θα μπορούσε να ειδωθεί ως μεταφορά για την Ναζιστική Γερμανία σε μία δύσκολη καμπή του πολέμου. Και έτσι ο Γκέμπελς, σοφά ποιώντας, αποφάσισε να ματαιώσει την προβολή της πιο ακριβής κινηματογραφικής παραγωγής που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο κόσμος.



Το Cap Arcona, μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα, επέστρεψε στα στρατιωτικά του καθήκοντα. Τον χειμώνα του 1945, με τους συμμάχους να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Γερμανία, οι Ναζί βρέθηκαν στην δύσκολη θέση να εκκενώσουν το Ανατολικό Μέτωπο από εκατομμύρια στρατιώτες. Και έτσι, το μεγάλο Cap Arcona χρησιμοποιήθηκε στην επιχείρηση Hannibal, την μεγαλύτερη ναυτική μεταφορά προσωπικού που έχει καταγραφεί στην Ιστορία. Τα περισσότερα από αυτά τα πλοία, που περνούσαν μέσω της Βαλτικής στην Γερμανία, βυθίστηκαν από ρωσικά υποβρύχια, όμως το Cap Arcona κατάφερε να ξεφύγει, σώζοντας χιλιάδες ανθρώπους από αυτό το επικίνδυνο πέρασμα.



Την ίδια εποχή, ο Χίτλερ είχε αποφασίσει να εκκενώσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς δεν ήθελε να πέσουν στα χέρια των εχθρών του. Οι υπεύθυνοι των στρατοπέδων αντέδρασαν με διάφορους τρόπους καθώς δεν είχαν σαφείς εντολές: άλλοι έσφαξαν όσους είχαν απομείνει ενώ άλλοι τους οδήγησαν περπατώντας προς τον Βορρά, στην Βαλτική θάλασσα, το μόνο σημείο που ήταν ελεύθερο από τις δυνάμεις των Συμμάχων. Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά μέσα σε τρένα και σε καμιόνια να ταξιδεύουν προς άγνωστη κατεύθυνση, την ίδια στιγμή, που τον Μάιο του 1945 το καθεστώς του Χίτλερ είχε αρχίσει να καταρρέει, όπως και τα μέτωπα σε ανατολή και δύση.



Και εδώ αρχίζει η τελική πράξη του δράματος του Cap  Arcona, καθώς δεκάδες από αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως Εβραίοι, οδηγήθηκαν μέσα στο πλοίο και παρέμειναν εκεί κάτω από άθλιες συνθήκες, κλειδωμένοι, χωρίς νερό και φαγητό. Τα έγγραφα που έχουν αποκαλυφθεί από τους Ναζί, αποκαλύπτουν ότι σχεδίαζαν λίγο πριν την άφιξη των συμμάχων να βουλιάξουν το πλοίο, παρασέρνοντας στον θάνατο όλους αυτούς τους ανθρώπους, καθώς δεν ήθελαν το αγαπημένο τους πλοίο να πέσει στα χέρια των εχθρών τους.



Όμως στις 3 Μαΐου τυ 1945, την ημέρα που είχε σχεδιαστεί η βύθισή του από τους  Γερμανούς, τα Αγγλικά στρατεύματα έφθασαν στο λιμάνι. Μετά από συνοπτικές διαδικασίες οι Γερμανοί δέχθηκαν να παραδώσουν τη ναυτική βάση στους Άγγλους και μαζί και το Cap Arcona με όσους ανθρώπους είχε μέσα του.

Όμως σε μία παράξενη στροφή της μοίρας, οι μονάδες που βρίσκονταν στο έδαφος δεν είχαν ειδοποιήσει για το τι είχε συμβεί. Και έτσι την ίδια στιγμή που υπογραφόταν η παράδοση του πλοίου, βρετανικά αεροσκάφη το βομβάρδισαν, βυθίζοντάς του και παρασέρνοντας στον θάνατο όλους όσους είχε μέσα του.

Πρόκειται για μία από τις πιο άτυχες στιγμές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς έγινε ακριβώς στην τελευταία μέρα του, με εκατοντάδες θύματα, αποτελώντας παράλληλα μία από τις μεγαλύτερες -αν όχι την μεγαλύτερη- αποτυχία από φίλια πυρά σε εποχή πολέμου.

Μέσα σε λίγα λεπτά το πλοίο βυθίστηκε παίρνοντας στον υγρό τάφο τριπλάσιους σχεδόν ανθρώπους απ' ότι ο Τιτανικός (υπολογίζεται ότι στα αμπάρια του βρίσκονταν κοντά 5.000 άτομα), δημιουργώντας μία τραγική ιστορία που σίγουρα ξεπερνά σε πλοκή αλλά και εξέλιξη την διάσημη ιστορία του «κανονικού» Τιτανικού. Υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι πίσω από μία μεγάλη ιστορία, κρύβεται πάντα κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον: η ίδια η ζωή.