Η ελληνική ιστορία του Μπόρις Τζόνσον

Λόγω Brexit και λόγω παρουσιαστικού, ο Μπόρις Τζόνσον δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος σχεδόν οπουδήποτε στον πλανήτη, πόσο μάλλον στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι Χόρτο Πηλίου. Οπότε, υπό μία έννοια τουλάχιστον, μοιάζει φυσιολογικό το ότι το πανελλήνιο πληροφορείται, π.χ., ότι ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών έκανε εκδρομές σε παραλίες όπως η δημοφιλής Πάλτση, καθώς και μια μίνι κρουαζιέρα με ιστιοπλοϊκό. 

Γνωστές όμως είναι επίσης και πολύ πιο συγκεκριμένες λεπτομέρειες για τις διατροφικές του προτιμήσεις, όπως ότι στον «Καλόγηρο» της Αργαλαστής ο Μπόρις ήπιε φραπέ μέτριο χωρίς γάλα, ενώ στην ταβέρνα «Περιγιάλι», πάνω στην παραλία του Χόρτου, τίμησε οικογενειακώς τη χωριάτικη σαλάτα, το τζατζίκι, το φρέσκο λαβράκι και τον μπακλαβά. Στο δε τελευταίο του δείπνο στην Ελλάδα γι’ αυτό το καλοκαίρι, το βράδυ της Πέμπτης στο εστιατόριο «Martha’s», επίσης στο Χόρτο Πηλίου, παραδόθηκε στη γαστριμαργική ηδονή του κλέφτικου στη λαδόκολλα, των τοματοκεφτέδων κ.λπ. Εξυπακούεται ότι ενέδωσε επίσης, ως όφειλε, στη σπεσιαλιτέ παπουτσάκια (το «small shoes» θα πρέπει να έχει ήδη γίνει ανέκδοτο στη Βρετανία) και βεβαίως στο ελληνικό χύμα κρασί. 

Ως πολύτεκνος οικογενειάρχης, ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας φρόντισε να μυήσει τα τέσσερα παιδιά του στην ντόπια κουζίνα, ακριβώς όπως έγινε και με τον ίδιο όταν ο δικός του πατέρας, Στάνλεϊ Τζόνσον, επισκεπτόταν τακτικά την Ελλάδα, έχοντας πρωτοεπισκεφτεί τη χώρα μας το 1959. Και ακριβώς λόγω του πατρός του, ο πολυσυζητημένος και πολιτικά αμφιλεγόμενος Μπόρις έχει αναπτύξει εδώ και πολλά χρόνια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα. Εξ ου και οι κάτοικοι του νοτιοδυτικού Πηλίου, δηλαδή της εσωτερικής αγκαλιάς της Μαγνησίας στον Παγασητικό, δεν παραξενεύονται καθόλου βλέποντας τον Μπόρις Τζόνσον στα μέρη τους. Διότι όσο κι αν φαίνεται κάπως παράδοξο, αυτή η ιδιόρρυθμη προσωπικότητα της βρετανικής πολιτικής επιστρέφει στο Πήλιο στην πατρική οικία - την εξοχική έστω: η «Villa Irene», που φέρει το όνομα της γιαγιάς του, χτίστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να χάνεται από το οπτικό πεδίο μέσα σε ένα μεγάλο οικόπεδο με ελαιόδεντρα και όταν δεν διαμένει εκεί ο Στάνλεϊ Τζόνσον ή δεν παραχωρείται σε ενοικιαστές, μετατρέπεται σε θερινό καταφύγιο για τον Μπόρις και την οικογένειά του. Φέτος, πάντως, οι διακοπές πατρός και υιού στην Ελλάδα δεν προέβλεπαν συγκατοίκηση στη «Villa Irene».  

Ο Mr Brexit κατέλυσε στην ευρύχωρη πέτρινη βίλα με την υπέροχη θέα στον Παγασητικό από τον λοφίσκο της Μεγάλης Πάου για περίπου μία εβδομάδα. Ακόμη και όσοι από τους μόνιμους ή περιστασιακούς κατοίκους του Χόρτου δεν γνωρίζουν τις πολυσύνθετες διεργασίες της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., στη φιγούρα του Μπόρις Τζόνσον αναγνώριζαν έναν αυθεντικό σταρ της διεθνούς πολιτικής. Οπότε οι σέλφι μαζί του ήταν η αυτονόητη χειρονομία, την οποία υπέμεινε με ανυπόκριτη ευγένεια και καρτερία ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και κύριος αγκιτάτορας των συμπατριωτών του κατά της παραμονής στην Ενωμένη Ευρώπη. 

Ο Τζόνσον, μολονότι ινκόγκνιτο και «εκτός υπηρεσίας», δέχτηκε να παραχωρήσει ακόμη και μια σύντομη συνέντευξη στον Δημήτρη Καρεκλίδη, τον αεικίνητο εκδότη της εφημερίδας «Μαγνησία». Σε αυτήν ο Μπόρις, εκτός από την αναφορά του στους γίγαντες πλακί που έχουν γίνει το αγαπημένο πιάτο του μικρού του γιου, υπογράμμισε ότι υπάρχουν ισχυροί δεσμοί που συνέδεαν ανέκαθεν τον ελληνικό με τον βρετανικό λαό. Δεσμοί που θα πρέπει να παραμείνουν άρρηκτοι κατά τη γνώμη του - ασχέτως εάν ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκόψει την πατρίδα του από την Ε.Ε., κάτι που, μοιραία, δεν προβλέπεται να διευκολύνει καθόλου τις συναλλαγές Βρετανίας - Ελλάδας σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης διαμονής του στο Πήλιο ο Τζόνσον δεν είχε επίσημες επαφές με την ελληνική πολιτική ηγεσία. Ωστόσο, ο ομόλογός του, ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς, φρόντισε να του προσφέρει ένα αναμνηστικό καλάθι με ελληνικά προϊόντα, σε ένδειξη φιλίας και συμπάθειας. Ετσι, με λίγο θυμαρίσιο μέλι, κρασί και κάποια δείγματα παραδοσιακών γλυκών στις αποσκευές του αλλά και τις ευχές του κ. Κοτζιά, ο Μπόρις Τζόνσον αναχώρησε από την Ελλάδα την Παρασκευή 5 Αυγούστου - πάντα όσο πιο οικονομικά γίνεται, πετώντας με easyJet, καθότι αποφεύγει συστηματικά τις αναίτιες σπατάλες.

Η ενοικιαζόμενη οικία Τζόνσον 

Το «πατρικό» του Μπόρις Τζόνσον στο Πήλιο είναι μια διώροφη έπαυλη με τέσσερα υπνοδωμάτια και πισίνα, σύγχρονη αλλά χτισμένη βάσει των χαρακτηριστικών ενός παραδοσιακού πέτρινου οικήματος με κεραμοσκεπή. Απηχώντας, προφανώς, τις διαθέσεις του ιδιοκτήτη της, η «Villa Irene» είναι ταυτόχρονα μέσα και έξω από τον, ούτως ή άλλως μικροσκοπικό, οικισμό του Χόρτου. Απέχει μόλις μερικά λεπτά πεζοπορίας από μια ήσυχη, σχεδόν ιδιωτική παραλία, ενώ είναι σχετικά απομονωμένη από τις υπόλοιπες κατοικίες, καθώς είναι περιστοιχισμένη από ελαιόδεντρα σε μεγάλη περίμετρο γύρω από αυτή. Γι’ αυτό και τις περισσότερες μέρες των διακοπών της η οικογένεια του Μπόρις Τζόνσον προτιμούσε να μένει στο σπίτι απολαμβάνοντας τη δροσιά της πισίνας παρά να κατηφορίζει προς τη θάλασσα.

Σύμφωνα με ορισμένες διαδικτυακές εταιρείες ενοικίασης θερινών κατοικιών, η «Villa Irene» διατίθεται σε οικογένειες ή συντροφιές 6-8 ατόμων, ακόμη όμως και σε ζευγάρια, τα οποία θα αφήσουν κλειστές τις υπόλοιπες κρεβατοκάμαρες πλην της κύριας. Το μίσθωμα είναι περίπου 1.900 ευρώ την εβδομάδα κατά την περίοδο της μειωμένης τουριστικής ζήτησης και 2.200 για το δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου. Στην ιστοσελίδα της βίλας μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να βρει πληροφορίες για το οίκημα και τις ανέσεις που παρέχει, όχι όμως και το όνομα του ιδιοκτήτη της - μολονότι αυτό συνιστά προστιθέμενη αξία: διότι θα αποτελούσε δέλεαρ για πολλούς να νοικιάσουν την εξοχική κατοικία ενός ανθρώπου με μυθιστορηματικό βίο όπως ο Στάνλεϊ Τζόνσον, που αδικείται κατάφωρα όταν προσδιορίζεται απλώς ως «ο πατέρας του Μπόρις». Εχοντας διατελέσει κατάσκοπος, ποιητής και συγγραφέας, τηλεπαρουσιαστής και αρθρογράφος, βουλευτής και ευρωβουλευτής, επιτελικό στέλεχος κολοσσιαίων χρηματοοικονομικών οργανισμών, πρωτοπόρος στην προστασία του περιβάλλοντος, φανατικός ζωόφιλος και μανιώδης εξερευνητής των πιο απρόσιτων περιοχών της Γης -μεταξύ πολλών άλλων αλλόκοτων ιδιοτήτων και δραστηριοτήτων-, ο Στάνλεϊ Τζόνσον επέλεξε το Χόρτο Πηλίου για να χτίσει το σπίτι των ονείρων του. Επομένως, κανείς από τους περιστασιακούς ενοίκους της «Villa Irene» δεν δικαιούται να αγνοεί την εντελώς ιδιαίτερη ιστορία όχι μόνο του κτίσματος, αλλά και του Στάνλεϊ Τζόνσον. Ο ίδιος έχει διηγηθεί το πώς βρέθηκε στο Χόρτο και τι ήταν αυτό που είδε στο συγκεκριμένο σημείο που δεν είχε βρει πουθενά αλλού στον κόσμο τόσο στα δύο αυτοβιογραφικά του βιβλία όσο και σε κατά καιρούς άρθρα και συνεντεύξεις του. 

Από την Τοσκάνη στο Πήλιο 

Η ιστορία της «Villa Irene» ξεκινά από την Ιταλία, αφού αρχικά εκεί είχε αποφασίσει ο Στάνλεϊ Τζόνσον να δημιουργήσει μια βάση στον ευρωπαϊκό Νότο, με βασικό κριτήριο την αναζήτηση «ενός ηλιόλουστου μέρους». Ηδη από τη δεκαετία του ’60 η οικογένειά του είχε αρχίσει να αυξάνεται και να πληθύνεται. Ο Μπόρις, ο πρωτότοκος γιος από τα τέσσερα τέκνα του πρώτου γάμου του με τη ζωγράφο Σάρλοτ Φόσετ, γεννήθηκε το 1964 στη Νέα Υόρκη. Καθώς οι επαγγελματικές υποχρεώσεις ανάγκαζαν τον νεαρό pater familias να ταξιδεύει διαρκώς, για τις θερινές διακοπές συνήθιζε να νοικιάζει επιπλωμένες κατοικίες στην Ιταλία ή στην Ελλάδα. «Κάθε φορά φεύγοντας από κάποιο μέρος όπου είχαμε περάσει καλά, δίναμε την υπόσχεση στον εαυτό μας να αγοράσουμε κάποτε ένα σπίτι εκεί», θυμάται ο Στάνλεϊ. Ετσι, ύστερα από περίπου 40 χρόνια περιπλανήσεων ανά την υδρόγειο, προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 αποφάσισε να αγοράσει μια αγροικία στη λιγότερο τουριστική πλευρά της Τοσκάνης. Ο αγρότης όμως που του πούλησε το σπίτι αποδείχθηκε ολίγον αφερέγγυος και έτσι ο Στάνλεϊ κατάφερε να απεμπλακεί από αυτή την επιζήμια αγορά μεταπωλώντας το σε κάποιον άλλον. «Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν», γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Στάνλεϊ Τζόνσον, «είμαι ευτυχής που απέτυχε το εγχείρημα με την αγορά της φάρμας στην Ιταλία. Εάν είχε πετύχει εκείνο, σήμερα δεν θα ήμασταν στην Ελλάδα. Εξάλλου, στην Τοσκάνη δεν υπήρχε θάλασσα σε κοντινή απόσταση, ενώ στο Πήλιο είμαστε σχεδόν πάνω στην παραλία». Σύμφωνα με την εξιστόρηση του πατρός Τζόνσον, ο ίδιος μαζί με την Τζένιφερ, τη δεύτερη σύζυγο και μητέρα των δύο μικρότερων παιδιών του, γύρω στο 1999 νοίκιασαν μια εξοχική κατοικία στην περιοχή της Μηλίνας Πηλίου, όχι πολύ μακριά από τη σημερινή τους κατοικία. Οι Τζόνσον ήταν προσκεκλημένοι Βρετανών φίλων τους, του ζεύγους Πάτρικ και Μαρία Φεργουέδερ, οι οποίοι είχαν ήδη σπίτι στην περιοχή. «Ηταν ένας τόπος που θύμιζε σκηνικό από την ταινία ‘‘Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι’’» γράφει χαρακτηριστικά ο Στάνλεϊ και συνεχίζει σε διθυραμβικό τόνο: «Θα πρέπει να φανταστεί κανείς ηλικιωμένους άντρες που κάθονται αιωνίως στο καφενείο του χωριού κάτω από τη σκιά των δέντρων πίνοντας ούζο και σκούρο ‘‘τούρκικο’’ καφέ σε μικρό φλυτζάνι. Το λατρέψαμε αμέσως αυτό το μέρος. Το ερωτευτήκαμε». Οταν πλέον οι Τζόνσον είχαν επιστρέψει στη Βρετανία, οι Φεργουέδερ τους ειδοποίησαν ότι στο Χόρτο διατίθεται προς πώληση ένα άκρως ενδιαφέρον οικόπεδο. Και παρόλο ότι αυτό ήταν μόνο δύο στρέμματα, υπήρχε τρόπος να χτίσουν εκεί μια βίλα. Ολα θα τα αναλάμβανε η Ντόνα, Ελληνοϊταλίδα αρχιτέκτων, η οποία είναι κάτοικος Χόρτου και μάλιστα είχε στην ιδιοκτησία της έκταση που συνόρευε με το οικόπεδο του Τζόνσον, οπότε θα μπορούσε να εκδοθεί άδεια οικοδομής. Οπερ και εγένετο. Αυτό που ζήτησε ο Στάνλεϊ Τζόνσον από την Ντόνα ήταν να φροντίσει εκείνη ώστε «να μην εμποδίζεται η θέα στον Παγασητικό από τα ελαιόδεντρα. Το μόνο που δεν θέλω είναι να χτίσω το σπίτι και να διαπιστώσω εκ των υστέρων ότι δεν θα μπορώ να βλέπω τη θάλασσα». Η ίδια τον καθησύχασε λέγοντάς του: «Στάνλεϊ, σου δίνω τον λόγο μου ότι θα απολαμβάνεις την καλύτερη θέα που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς». Οπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, η Ντόνα εννοούσε κάθε λέξη από τη διαβεβαίωση που του έδωσε πριν προχωρήσει στην κατασκευή της «Villa Irene». Οπως προαναφέρθηκε, η βίλα πήρε το όνομά της προς τιμήν της μητέρας του Στάνλεϊ και γιαγιάς του Μπόρις, την οποία όμως κανείς δεν προσφωνούσε «Αϊριν», προτιμώντας το πολύ πιο τρυφερό «Granny Butter» (Βουτυρογιαγιά).

Τούρκος ο Μπόρις; 

Η Αϊριν Τζόνσον ζει μια δεύτερη ζωή μετά θάνατον, καθώς η φερώνυμη βίλα στο Χόρτο όχι μόνο διατηρεί ζωντανή τη μνήμη της, αλλά και την κοινωνεί στα πέρατα του κόσμου. Η «Villa Irene» μέσω του Ιντερνετ γίνεται γνωστή παγκοσμίως σε οποιονδήποτε υποψήφιο πελάτη-ενοικιαστή πληρώσει πάνω από 2.000 ευρώ την εβδομάδα για να μείνει στο σπίτι του ενός και μοναδικού Στάνλεϊ Τζόνσον. 

Αξιοσημείωτο είναι ότι η «Βουτυρογιαγιά» ισχυριζόταν σε όλη της τη ζωή ότι κατάγεται από γαλαζοαίματο γένος της Γαλλίας, κάτι που δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους συγγενείς της, καθώς οι Τζόνσον έχουν ρίζες από διάφορες χώρες της Ευρώπης, καθώς και από την Τουρκία. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε σειρά δημοσιευμάτων που επισήμαιναν ότι ο Μπόρις θα μπορούσε κάλλιστα να είχε τουρκικό και όχι δυτικογενές ονοματεπώνυμο. Και πράγματι, το γενεαλογικό δέντρο του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών είναι τρομερά -και εξίσου συναρπαστικά- περιπεπλεγμένο. Κατά μία σατανική σύμπτωση, ο προπάππος του Μπόρις ήταν και αυτός δημοσιογράφος και πολιτικός, ο οποίος έδρασε σε μια περίοδο κοσμοϊστορικών αλλαγών για τη χώρα του. Και αυτή η χώρα ήταν η Τουρκία των αρχών του 20ού αιώνα. Το όνομά του ήταν Αλί Κεμάλ Μπέης: ήταν βαθιά καλλιεργημένος και κοσμοπολίτης, έζησε και σπούδασε στην Ευρώπη, ενώ διετέλεσε και υπουργός Εσωτερικών σε μία από τις τελευταίες κυβερνήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατόριας. Εν συνεχεία κατηγορήθηκε ως προδότης της νεοτουρκικής επανάστασης υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ και βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Το εθνικιστικά φανατισμένο πλήθος τον δολοφόνησε διά λιθοβολισμού το 1922 και κρέμασε το πτώμα του γυμνό και βάναυσα ατιμασμένο, με το κεφάλι του πολτοποιημένο στο Ιζμίτ (Νικομήδεια).

Προηγουμένως, όταν ζούσε στην Ελβετία, ο Αλί Κεμάλ είχε γνωρίσει, ερωτευτεί και τελικά νυμφευτεί την Αγγλοελβετίδα Γουίνιφρεντ Μπριν, της οποίας η μητέρα ονομαζόταν Μάργκαρετ Τζόνσον - εδώ εντοπίζεται η γενεαλογική ρίζα των Τζόνσον. Ο γάμος του Κεμάλ και της Γουίνιφρεντ τελέστηκε στο Πάντινγκτον του Λονδίνου, εκείνη όμως πέθανε κατά τον τοκετό του γιου της Οσμάν - ή αλλιώς του πατέρα του Στάνλεϊ και παππού του Μπόρις Τζόνσον. Ο Οσμάν μεγαλώνοντας άρχισε να κόβει τους δεσμούς του με την οθωμανική του καταγωγή και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει πλήρες το ονοματεπώνυμο της μητέρας του, οπότε αυτοβαφτίστηκε εκ νέου «Γουίλφρεντ Τζόνσον». Αργότερα παντρεύτηκε τη «Βουτυρογιαγιά» Αϊριν, η οποία έφερε γονίδια από τον γερμανικό οίκο των βαρόνων της Βιτεμβέργης. 



Η σύζυγος και η κόρη του Μπόρις Τζόνσον δροσίζονται στην πισίνα της «Villa Irene»

Η «Villa Irene» με την εκπληκτική θέα στον οικισμό Μεγάλη Πάου ανήκει στον πατέρα του Μπόρις Τζόνσον, Στάνλεϊ, από το 2000

Πατέρας και γιος σε διακοπές στην Κέρκυρα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 





Το πρωί της Πέμπτης στην παραλιακή και το βράδυ σε εστιατόριο στο Χόρτο Πηλίου, ο Mr Brexit και η οικογένειά του απόλαυσαν εκλεκτά ελληνικά πιάτα, όπως χωριάτικη σαλάτα, τζατζίκι, φρέσκο λαβράκι και μπακλαβά

Οι ξανθοί Τούρκοι 

Εν ολίγοις, ο Μπόρις δικαιούται να επικαλείται ότι ανήκει στη βασιλική αριστοκρατία της Ευρώπης, καθώς, ως απόγονος όλων των προηγούμενων, κάπου στον γενετικό του κώδικα υπάρχει σύνδεση ακόμη και με τον βασιλέα της Αγγλίας, Γεώργιο Β’. Και βέβαια, κατάγεται και από το Καλφάτ της κεντρικής Ανατολίας, ένα χωριό περίπου 150 χιλιόμετρα ΒΑ της Αγκυρας. Μοιάζει ανεξήτητο -όπως σχεδόν οτιδήποτε σχετίζεται με την οικογένεια Τζόνσον-, αλλά οι κάτοικοι του Καλφάτ ανήκουν σε ένα ιδιαίτερο ανθρωπολογικό «είδος», χαρακτηριστικό του οποίου είναι το κατάξανθο της τριχοφυίας τους. Οσο για την κόμμωση-σήμα κατατεθέν, για την οποία προφανώς είναι υπερήφανοι τόσο ο Στάνλεϊ όσο και ο Μπόρις Τζόνσον, μάλλον είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι και όχι οι πρόγονοί τους από το μακρινό Καλφάτ.

Σε ένα ακόμη επεισόδιο από την ασυνήθιστη ιστορική πορεία της οικογένειας Τζόνσον, ο πρώην Οσμάν, Γουίλφρεντ Τζόνσον, είχε τη θέση κυβερνήτη σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος της RAF. Καθώς η οικογενειακή κατοικία ήταν πολύ κοντά στη βάση όπου υπηρετούσε o Γουίλφρεντ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μητέρα του Στάνλεϊ κάποια ημέρα τον φώναξε να δει τις φλόγες και τους καπνούς από ένα αεροπλάνο που είχε πέσει στην περιοχή. Ο ενθουσιασμός των δυο τους για το μοναδικό αυτό θέαμα πάγωσε μόλις πληροφορήθηκαν ότι πιλότος του ήταν ο Γουίλφρεντ, ο οποίος όμως είχε σωθεί. Από τότε και για πολλά χρόνια ο παππούς του Μπόρις υποβλήθηκε σε πολλαπλές και επώδυνες πλαστικές εγχειρήσεις προκειμένου να ανακτήσει την όψη και την κινητικότητά του. Και πάλι, όμως, το ένα του πόδι παρέμεινε κοντύτερο από το άλλο, κατά περίπου 7 εκατοστά. Ακόμη και αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να οδηγεί τη μοτοσικλέτα του, μια Norton, στους κακοτράχαλους επαρχιακούς δρόμους αναζητώντας την ιδανική φάρμα για να στεγάσει την οικογένεια και τα ζωντανά του, καθώς ο Γουίλφρεντ σιχαινόταν τη ζωή στην πόλη. Το ότι ο Στάνλεϊ εξελίχθηκε σε έναν παγκοσμίου φήμης βραβευμένο από την Greenpeace και άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις συγγραφέα και ακτιβιστή υπέρ της προστασίας, κυρίως, της πανίδας δεν είναι καθόλου άσχετο με την ανατροφή του: ο πατέρας του Γουίλφρεντ, παρόλη την αριστοκρατική του καταγωγή, προτιμούσε να στοιβάζει τροφή για τις αγελάδες του μέσα στο σπίτι παρά να κατασκευάσει τουαλέτα για την οικογένεια. 

Βιογραφία ή μυθιστόρημα; 

«Χαλάρωνα στη βεράντα του σπιτιού μας στο Πήλιο», γράφει ο Στάνλεϊ Τζόνσον στον β’ τόμο της αυτοβιογραφίας του, και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που αφιερώνει στον Μπόρις. «Ατένιζα τα γαλήνια νερά του Παγασητικού και στο βάθος του ορίζοντα διέκρινα το βουνό όπου κατοικούσαν οι θεοί της αρχαιελληνικής μυθολογίας. Εντελώς ξαφνικά δύο πολεμικά αεροσκάφη με τα πτερύγιά τους σε κλίση εφόρμησης έσκισαν τον ουρανό από πάνω μου. Περίπου 60 χιλιόμετρα έξω από τον Βόλο υπάρχει μια αεροπορική βάση. Στους Ελληνες αρέσει να δείχνουν πού και πού στους Τούρκους ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου. Μερικές φορές (κατά τύχη ή επίτηδες;) τα ελληνικά αεροπλάνα παραβιάζουν τον τουρκικό εναέριο χώρο -και αντιστρόφως- και όλοι εδώ εξάπτονται με κάτι τέτοια». 

Με φόντο το καθημερινό παιχνίδι των αερομαχιών μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, ο Στάνλεϊ Τζόνσον πριν από περίπου δέκα χρόνια περίμενε ψύχραιμος τα νέα σχετικά με την υποψηφιότητα του Μπόρις για τη δημαρχία του Λονδίνου. Και τα νέα αυτά ήρθαν ακριβώς εκεί, στο Χόρτο Πηλίου - αλλά μαζί με μια «παραγγελία» από μια βρετανική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας: μέσα σε λίγες ώρες ο Στάνλεϊ έπρεπε να γράψει ένα άρθρο αφιερωμένο στον γιο του. «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν άλλο Τζόζεφ Κένεντι, ο οποίος εργαζόταν για την προώθηση της σταδιοδρομίας των γιών του», είναι η προκαταρκτική εξήγηση του Στάνλεϊ Τζόνσον. Αντιθέτως, ο ίδιος συχνά είχε προσωπικό πρόβλημα εξαιτίας του Μπόρις και του μικρότερου αδελφού του, του Τζο, οι οποίοι αμφότεροι επέλεξαν να γίνουν πολιτικοί καριέρας. Καθώς ο Στάνλεϊ είχε τις δικές του πολιτικές φιλοδοξίες, οι δύο νεότεροι Τζόνσον, ιδίως ο Μπόρις, άθελά τους επισκίαζαν τον πατέρα τους, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου.

Παρ’ όλα αυτά, τον Ιούλιο του 2007 άρχισε να γράφει για τον μέλλοντα δήμαρχο, υπουργό Εξωτερικών κ.λπ. γιο του ως εξής: «O Μπόρις γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 19 Ιουνίου του 1964. Εχασα τον τοκετό του καθώς είχα πεταχτεί για λίγο εκτός μαιευτηρίου, για να αγοράσω μια πίτσα. Οταν τον είδα για πρώτη φορά ήταν φασκιωμένος ολόκληρος και μόνο οι πατούσες του εξείχαν. Και ήταν κατάμαυρες. Προβληματίστηκα. Αναρωτήθηκα μήπως η μητέρα του, με κάποιον τρόπο, κατάφερε να γεννήσει λάθος μωρό. Αργότερα ανακάλυψα ότι στη Νέα Υόρκη, για λόγους ασφαλείας, παίρνουν από τα νεογέννητα το αποτύπωμα της πατούσας τους επειδή η επιδερμίδα στα χεράκια τους είναι υπερβολικά μαλακή και δεν προσφέρεται για τη σήμανση με μαύρο μελάνι. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μου πέρασε από το μυαλό τότε ότι μπροστά μου είχα έναν μέλλοντα δήμαρχο του Λονδίνου». Στη συνέχεια του κειμένου που έγραψε πίνοντας κρασί και αναπνέοντας τον καθαρό αέρα του Πηλίου, ο Στάνλεϊ εξέφραζε την αγάπη και την υπερηφάνειά του για τον Μπόρις. Τότε, βέβαια, δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα που ο γιος του θα γινόταν ένας από τους πιο παθιασμένους σταυροφόρους υπέρ του Brexit, κάτι που θα προσέκρουε μετωπικά στις πεποιθήσεις του πατέρα του - αλλά και των τριών αδελφών του. Συντηρητικός μεν και ο ίδιος, αλλά ο Στάνλεϊ προπαγάνδιζε υπέρ του Bremain, καθώς θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να εγγυηθεί πολύ πιο αποτελεματικά την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος παρά μια απομονωμένη Βρετανία. Και αυτό δείχνει ότι, παρόλο τον σεβασμό και την αμοιβαία αγάπη, οι Τζόνσον δεν είναι ακριβώς το υπόδειγμα της ομοφωνίας, ούτε της σφιγμένης γροθιάς. Σε εκείνο το άρθρο του όμως για τον Μπόρις αποκάλυπτε στο αναγνωστικό κοινό ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του: «Ως γονέας θυμάμαι μια παράσταση Σαίξπηρ που ανέβαζε το σχολείο του Μπόρις, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ηταν ηλίου φαεινότερον ότι ήταν αδιάβαστος, δεν είχε μάθει απέξω τα λόγια του. Αυτοσχεδίαζε όμως εξαίσια - και μάλιστα στο σαιξπηρικό πεντάμετρο. Οπότε όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει ένα πράγμα: να μην εκπλήσσομαι ποτέ από τον Μπόρις». 

Η ελληνική περιπέτεια του μπαμπά Τζόνσον 

Στην πραγματικότα, ούτε από τον Στάνλεϊ Τζόνσον εκπλήσσεται κανείς. Το βιογραφικό του μοιάζει πλαστό, καθώς δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να κάνει τόσα πολλά και τόσο ετερόκλητα πράγματα στη ζωή του - ο οποίος γίνεται 76 χρόνων στις 18 Αυγούστου. Αυτοπροσδιορίζεται ως «άνθρωπος της υπαίθρου», αλλά έχει σπουδάσει Κλασική Φιλολογία -με υποτροφία- στο Κολέγιο Εξετερ της Οξφόρδης. 

Ως έφηβος κέρδισε μεγάλο βραβείο ποίησης και ως φοιτητής, στα 21 του το 1961, ξεκίνησε από το Λονδίνο με στόχο να φτάσει στο Πεκίνο, οδηγώντας μια μοτοσικλέτα με καλάθι και ακολουθώντας κατά προσέγγιση τη διαδρομή του Μάρκο Πόλο. Τελικά περιηγήθηκε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και σε άλλες χώρες, πριν αποφασίσει να επιστρέψει στη γενέτειρά του - αλλά μόνο για να συνεχίσει μια αέναη περιπλάνηση ανά την υφήλιο. Αφού εκπαιδεύτηκε ως μυστικός πράκτορας για την κρατική υπηρεσία πληροφοριών της Βρετανίας MI6, εργάστηκε στη Νέα Υόρκη και τις Βρυξέλλες, στην Παγκόσμια Τράπεζα και την PricewaterhouseCoopers, εξελέγη βουλευτής στη Βρετανία, ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της επιτροπής της ΕΟΚ για το περιβάλλον, υπήρξε συνομιλητής ηγετών όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ αλλά και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, ταξίδεψε από το όρος Κιλιμάντζαρο έως την Ανταρκτική, έγραψε πάνω από δέκα βιβλία για το περιβάλλον και εννέα μυθιστορήματα, ένα εκ των οποίων («The Commissioner») το 1998 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Τζον Χερτ.
 
Παράλληλα, βέβαια, έγινε τετράκις πατέρας από τον πρώτο του γάμο και δις από τον δεύτερο. Και πάντα, με πολλούς και διάφορους τρόπους, ο Στάνλεϊ Τζόνσον παρέμενε δεμένος με την Ελλάδα. Στα βιβλία των αναμνήσεών του υπάρχει πλήθος περιστατικών που εκτυλίχθηκαν στη χώρα μας, ίσως κανένα όμως δεν μοιάζει τόσο κοντά στον μύθο όσο αυτό που αναφέρει στο κεφάλαιο «Εκμαυλίζοντας τους Ελληνες» της αυτοβιογραφίας του: 

«Λίγο μετά από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, συγκλήθηκε στην Αθήνα συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος. Οι νέοι Ελληνες ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας παρέθεσαν δεξίωση για εμάς στον Ναυτικό Ομιλο του Πειραιά, όπου σύχναζαν οι Ελληνες εφοπλιστές και οι καρδιοκατακτητές γιοι τους. Σε λίγη ώρα το πάρτυ είχε ανάψει για τα καλά. Οι Ελληνες και οι Βρετανοί ευρωβουλευτές αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον και έπιναν εις υγείαν της μελλοντικής τους συνεργασίας. Δύο από τα παιδιά μου, ο Τζο και η Ρέιτσελ, με βοηθούσαν να περνάω στους διπλανούς μου τις πιατέλες με τους ντολμάδες. Κάποια στιγμή, ένας από τους γηραιότερους Ελληνες ευρωβουλευτές έκανε μια πρόποση, λέγοντας, στεντορεία τη φωνή: ‘‘Εμείς οι Ελληνες θαυμάζουμε απεριόριστα εσάς τους Βρετανούς. Εάν δεν υπήρχε ο Τσόρτσιλ και η βρετανική βοήθεια στη χώρα μας, οι κομμουνιστές θα μας είχαν καταλάβει την εξουσία. Οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας πεθαίνουμε να γίνουμε κομμάτι της παράταξής σας’’. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή, καθώς πρόφερε τη λέξη ‘‘πεθαίνουμε’’, έφερε το χέρι με δύναμη στο στήθος του και σωριάστηκε στο πάτωμα. Επικράτησε πανικός για λίγο, καθώς ένας θηριώδης Βρετανός συνάδελφός μου, ο οποίος ήταν γιατρός, μπουκωμένος ακόμη με γαρίδες που κυκλοφορούσαν εν αφθονία γύρω μας, προσπάθησε να δώσει το φιλί της ζωής στον άτυχο άνθρωπο. Εις μάτην, όμως. Τελικά, κάποιος άλλος Ελληνας ευρωβουλευτής πρότεινε να τοποθετήσουμε τη σορό κάτω από το τραπέζι του μπουφέ με το μακρύ λευκό τραπεζομάντηλο, λέγοντας: ‘‘Αυτό θα ήθελε και ο μακαρίτης’’. Μέχρι σήμερα πιστεύω ότι ο ηλικιωμένος απεβίωσε οριστικά βλέποντας τον τερατώδη συμπατριώτη μου, με τις γαρίδες μισομασημένες στο στόμα του, να προσπαθεί να τον αναστήσει. Ηταν το φιλί του θανάτου, όχι της ζωής». 

Ο Στάνλεϊ Τζόνσον, ως φανατικός και βραβευμένος ακτιβιστής υπέρ της προστασίας των ζώων και του περιβάλλοντος, έχει κάνει αμέτρητα ταξίδια στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη 

Η δεύτερη σύζυγος του Στάνλεϊ Τζόνσον, Τζένη, το 1982

Η ομοιότητα του πατέρα με τον γιο είναι περισσότερο από εμφανής  

Τα δύο μικρότερα παιδιά του Στάνλεϊ, Τζούλια και Μαξ, μαζί με τη μητέρα τους Τζένη στη «Villa Irene»

Σύσσωμη η «δυναστεία» στα 70ά γενέθλια, του Στάνλεϊ Τζόνσον