«Ο John που αγαπήσαμε»

Εκνευριστικά όμορφος, ναι. Αλλά επίσης ευγενής, προσγειωμένος, αστείος.. Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο του JFK Jr., στενοί φίλοι του κοιτάζουν πίσω, στο κοινό τους παρελθόν με το γιο του δολοφονημένου Προέδρου των ΗΠΑ και διηγούνται ιστορίες. Tι ονειρευόταν για το μέλλον του; Περνούσε κρίση ο γάμος τους με την Carolyn όταν συνέβη το μοιραίο;

Όταν το μικρό αεροπλάνο που πιλοτάριζε ο John F. Kennedy Jr. βυθιζόταν στον Ατλαντικό, στις 16 Ιουλίου του 1999, οδηγώντας τον στον θάνατο στα 38 του χρόνια, μαζί με τη σύζυγό του, Carolyn Bessette, 33, και την αδελφή της Lauren, 34, ο κόσμος θρήνησε μια ακόμη τραγωδία της οικογένειας, που ο κόσμος συνήθιζε να λέει πως την ακολουθούσε κάποια κατάρα.

Οι φίλοι του John θρήνησαν κάτι παραπάνω από ένα διάσημο άντρα, γιο ενός θρυλικού προέδρου των ΗΠΑ: Το χαμό ενός άντρα που ήταν πιο ζεστός και ανθρώπινος, με περισσότερο χιούμορ και πολύ πιο πολύπλοκος από όσο ο κόσμος γνώριζε ή φανταζόταν. «Η εικόνα του ήταν αυτή του “John John”» λέει ο πρώην στιχουργός των Grateful Dead, JohnPerry Barlow. «Δεν ήταν καθόλου εκείνος, όμως» συμπληρώνει.

Θέλοντας να καταφέρουν να διηγηυούν τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση, μερικοί από τους πιο στενούς και έμπιστους φίλους του John Kennedy Jr παίρνουν μέρος στο ντοκιμαντέρ I Am JFK Jr. και ανοίγονται στο People.

«Όταν παρακολουθείς το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθείς “Τι θα γινόταν αν…;”» λέει ο σκηνοθέτης Derik Murray. Οι φίλοι του John αναρωτιούνται το ίδιο, αλλά κυρίως αξιολογούν τους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους που εκείνος εμπλούτισε τις ζωές τους. «Είναι ωραίο να θυμάσαι πόσο σπουδαίος ήταν και να το μοιράζεσαι» λέει ο χρηματοδότης του φιλμ, Chris Oberbeck, που υπήρξε συγκάτοικός του.

«Γιος του πατέρα του»
«Ο John μού είχε πει το εξής: “ένα πράγμα που θυμάμαι –και δεν είναι κάτι που μου αποτυπώθηκε από τις διηγήσεις της μητέρας μου ή τις φωτογραφίες– είναι πως ο πατέρας μου έκρυβε καραμέλες στο γραφείο του στο Οβάλ Γραφείο και εγώ πήγαινα μπουσουλώντας εκεί ψάχνοντάς τες”» λέει ο πρώην βοηθός του Clinton και συνεργάτης του CNN, Paul Begala.

«Ο John έφερε τη δερμάτινη πολυθρόνα του πατέρα του από το Οβάλ Γραφείο στο σπίτι της αδελφότητας μας στο πανεπιστήμιο. Μερικές φορές στριφογύριζε στην πολυθρόνα, κάνοντας πλάκα για το ποιους θα επέλεγε στη μελλοντική κυβέρνησή του. Έλεγε «Oberbeck, θα μπορούσες να είσαι βοηθός» και μετά γελούσε. Έκανε συνέχεια αυτό το αστείο σχετικά με το ποιους θα τοποθετούσε στην κυβέρνησή του» λέει ο Chris Oberbeck.

«Η δολοφονία του πατέρα του χρωμάτιζε τα πάντα . Μια ημέρα περπατούσαμε με τον John και το γιο μου, που τότε ήταν 3, και του είπα “είναι ακριβώς στην ίδια ηλικία που ήσουν όταν ο πατέρας σου δολοφονήθηκε”. Και ο John απάντησε “ποτέ δεν το ξεπερνάς” λέει η συμμαθήτριά του, Sasha Chermayeff.

Ένας απρόθυμος γόης
«Οποιαδήποτε αναφορά σε εκείνον ως sex symbol τον έκανε να αισθάνεται εξαιρετικά άβολα. Θυμάμαι πως έκανα συνεντεύξεις, αναζητώντας να προσλάβω κάποια βοηθό. Είπα στον John“πρέπει να συναντήσεις κι εσύ τα κορίτσια” και μου απάντησε “κάθε φορά που έρχονται εδώ, μοιάζουν σαν να θέλουν να ξεράσουν. Είναι τόσο ντροπιαστικό. Αποφάσισε εσύ”» λέει η PR και υπεύθυνη στρατηγικής, Rose Marie Terenzio, βοηθός επί μακρόν του John.

«Είχε έρθει στο γραφείο μας στο Austin, το 1996, και ήθελε να στείλει ένα φαξ. Ζήτησε βοήθεια, οπότε μια γυναίκα σήκωσε το κεφάλι της και είδε στο γραφείο της τον John F.Kennedy Jr. Χωρίς να σας κάνω πλάκα, της κόπηκε η ανάσα, σαν να έπαθε κρίση πανικού. Χρειάστηκε να της παράσχουν τις πρώτες βοήθειες» θυμάται ο Paul Begala.

Ο άνθρωπος του λαού
«Ο John έπαιρνε το μετρό συνέχεια. Αν κάποιος τον πλησίαζε, συνήθως θα τον χαιρετούσε, δεν εκνευριζόταν» θυμάται ο Brian Steel, πρώην βοηθός του στην εισαγγελία και πλέονexecutive vice president του CNBN.

Το φλερτ με τη Mandy
«Είχε ένα φλερτ με τη Madonna, είχαν ειδωθεί μερικές φορές. Εκείνη πάντα τον προκαλούσε και δεν του έδειχνε σεβασμό. Του άρεσε, όμως, αυτό. Στη συνέχεια όλο αυτό εξαφανίστηκε, αλλά παρέμειναν φίλοι» λέει ένας φίλος του.

Το συμπέρασμά του για το σκάνδαλο Λεβίνσκι
«Δούλευα στο Λευκό Οίκο όταν συνέβη το σκάνδαλο με τη Monica Lewinsky. Είχα ένα φαξ, τον αριθμό του οποίου γνώριζαν πολύ λίγοι άνθρωποι. Ξαφνικά άρχισε να δουλεύει και ήταν απλά μια σελίδα όπου ο John έγραφε: “Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε. Κάθισα κάτω από αυτό το γραφείο όταν ήμουν 3 – υπάρχει μετά βίας χώρος για έναν 3χρονο, πολύ λιγότερος για μια 21χρονη ασκούμενη. Χαιρετισμούς, J.K.”. Αυτός ήταν ο John. Έδειξα το φαξ στον Πρόεδρο και εκείνος ξεκαρδίστηκε» εξιστορεί ο Paul Begala.

Ένας γλυκός και τσαπατσούλης συγκάτοικος
«Νομίζω πως o John ήταν ελαφρώς παρεξηγημένος επειδή ήταν τόσο γλυκός. Οι άνθρωποι σκέφτονται πως οποιοσδήποτε έχει περάσει τόσα πολλά και είναι ακόμη τόσο αισιόδοξος πρέπει να είναι κάπως χαζός. Το μόνο πράγμα που θα ήθελα να δουν οι άνθρωποι είναι πως οJohn ήταν πραγματικά σοβαρός, ένας στοχαστής που θα έκανε σπουδαία πράγματα» λέει η Sasha Chermayeff.

«Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν πόσο περίφημος άντρας ήταν. Ήμουν η συγκάτοικός του στο κολέγιο και, ναι, ήταν ακατάστατος, λίγο τσαπατσούλης, αλλά ήταν ευχαρίστηση να ζεις μαζί του. Θα ερχόταν κόσμος, θα δειπνούσαμε, θα συζητούσαμε για την πολιτική, τα πάντα, από τον πυρηνικό αφοπλισμό μέχρι τα ανθρώπινα δικαιώματα» λέει αναπολώντας η Cristiane Amanpour.

«Ο John ήταν γρήγορος και δυνατός. Γυμναζόταν πολύ, ήταν εργάτης. Ήταν πολύ καλός στο φρίσμπι. Στο ράγκμπι, όμως, δεν ήταν και ο Lynn Swann! (σ.σ. διάσημος παίκτης)» σημειώνει ο Brian Steel.

Ο έρωτας John και Carolyn
«Ήταν μαγεμένος με το σώμα και την ψυχή της από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησε, το 1994. Πάλεψε με την αδυναμία της να αντιμετωπίσει τη δημόσια φύση της ζωής τους. Αλλά ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε στην αφοσίωσή του να τη βοηθάει» λέει ο Brian Steel.

«Είχαν ένα πραγματικά έντονο πάθος που εκδηλώθηκε στο να αγαπούν ο ένας τον άλλον, αλλά και απίστευτους καβγάδες. Δεν νομίζω πως ήταν μια εύκολη σχέση. Ο ηλεκτρισμός και η μαγνητική έλξη ήταν τεράστια. Σίγουρα η σχέση τους δεν ήταν βαρετή» τονίζει ο Chris Oberbeck.

«Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του υπήρχε ανάμεσά τους μια συναισθηματικά απόσταση που δεν υπήρχε πιο παλιά. Όταν πια δεν είσαι τυφλωμένος από την ομορφιά, την αγάπη και τον πόθο, όταν αρχίζεις να αισθάνεσαι πως πραγματικά αρχίζεις να γνωρίζεις το σύντροφό σου, υπάρχει ένταση. Πέρασε μια έντονη περίοδο αναρωτώμενος αν θα καταφέρουν να λειτουργήσει ο γάμος τους. Να κάνουν παιδιά, να μην κάνουν παιδιά, ίσως εκείνος να ήταν έτοιμος, ίσως εκείνη όχι. Ήταν μια πολύ πολύπλοκη γυναίκα, αλλά φαίνονταν βαθιά συνδεδεμένοι. Το τι θα γινόταν αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά δεν θα το μάθουμε ποτέ» λέει η Sasha Chermayeff.

Θα κατέβαινε για Πρόεδρος;
«Σε μια συνάντηση, ο γερουσιαστής Al D’Amato υποστήριζε πως ο John έπρεπε να κατέβει για δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Όταν φύγαμε, τον ρώτησα “θα έβαζες ποτέ υποψηφιότητα για δήμαρχος;” και μου είπε όχι. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε:. “Πόσους δημάρχους γνωρίζεις που έγιναν μετά πρόεδροι;» λέει στο People η Rose Marie Terenzio.

«Tον Ιούλιο του 1999 είχε καταλήξει πως θα κατέβει υποψήφιος κυβερνήτης της Νέας Υόρκης το 2003. Είχε τα αστέρια ευθυγραμμισμένα, είμαι πεπεισμένος πως αυτό θα επεδίωκε» λέει ο συμφοιτητής του στο Brown και τώρα senior executive στην Time Warner, Gary Ginsberg.

To αγωνιώδες τελευταίο καλοκαίρι
«Ο ξάδελφος του John, Anthony Radzi, είχε καρκίνο για δέκα χρόνια. Τον άνοιγαν συνέχεια για να βγάζουν όγκους από το σώμα του. Το καλοκαίρι του 1999 ήξεραν πως δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλες εγχειρήσεις. Μια μέρα ο John μού είπε “δεν ξέρω αν θα καταφέρω να επιβιώσω από το θάνατο του Anthony ” και άρχισε να κλαίει. Δεν τον είχα δει ποτέ να καταρρέει. Ήταν τόσο λυπηρό» λέει η Rose Marie Terenzio.

Ένα μήνα αργότερα, ο John φεύγει
«Του έκανα τα πρώτα μαθήματα αεροπλοΐας. Περίπου δύο εβδομάδες πριν πεθάνει, του είπα “τώρα έχεις αρκετές ώρες για να έχεις υπερ-αυτοπεποίθηση. Πρέπει να μάθεις να προετοιμάζεσαι για διαφορετικές οπτικές συνθήκες. Το σημαντικό είναι, αν δεν μπορείς να δεις τον ορίζοντα, να μην τον ψάχνεις”» θυμάται ο επί χρόνια φίλος του John Perry Barlow.

Στις 16 Ιουλίου, το αεροπλάνο του JFK Jr. έπεσε. Οι ερευνητές πιστεύουν πως η συντριβή οφείλεται σε «χωρικό αποπροσανατολισμό» και πως η ομίχλη είχε επισκιάσει τον ορίζοντα.

«O John κάποτε μου είπε “όλοι περιμένουν από εμένα να είμαι ένας σπουδαίος άντρας, αλλά πολλοί σπουδαίοι άντρες δεν ήταν και πολύ σπουδαίοι, ειδικά στο σπίτι. Ακόμη και ο πατέρας μου δεν αποτελούσε πρότυπο στο συγκεκριμένο. Πιστεύω πως θα ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση να είσαι καλός άνθρωπος”. Ήταν τόσο καλός. Εξαιρετικός, αστείος, ευγενής. Οι φίλοι του θέλουν ο John να μείνει στη μνήμη όλων ως ο καλύτερος άνθρωπος που έχουν γνωρίσει» λέει ο John Perry Barlow.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.