Λευτέρης Πετρούνιας: Ο νέος άρχοντας των «δαχτυλιδιών»

Πουδράρει τα χέρια του και ο νους του για κάποια δευτερόλεπτα ταξιδεύει. Σκέφτεται τις κοπάνες που έκανε από το σχολείο για να κερδίσει ώρες γυμναστικής και να γίνει ο καλύτερος. Από το μυαλό του δεν φεύγει ποτέ η εικόνα του πατέρα του, τον οποίο έχασε ξαφνικά πριν από έναν χρόνο. Είναι μια πληγή που δεν λέει να κλείσει. Ο πατέρας του Παναγιώτης Πετρούνιας ήταν άνθρωπος που ενέπνεε και ενθάρρυνε τα παιδιά του: «Ο,τι κι αν θελήσεις να κάνεις, να το κάνεις με την καρδιά σου και να είσαι ο καλύτερος», συνήθιζε να λέει στον Λευτέρη. Ανοίγει τα μάτια και το κατάμεστο στάδιο του Ρίο χειροκροτά τον σούπερ σταρ της ενόργανης γυμναστικής. Πιάνει στα χέρια του τους κρίκους και οι κριτές μένουν άφωνοι από την υποδειγματική εκτέλεση του προγράμματός του. Το όνειρο του Ελληνα πρωταθλητή για ένα ακόμη μετάλλιο, το σημαντικότερο της καριέρας του καθότι ολυμπιακό, γίνεται πραγματικότητα. Με 16.000 βαθμούς ο Πετρούνιας αγγίζει σχεδόν το τέλειο. 

Για τον χρυσό Ολυμπιονίκη του Ρίο, παγκόσμιο πρωταθλητή και πρωταθλητή Ευρώπης στους κρίκους, όμως, ο δρόμος προς την κορυφή δεν ήταν στρωμένος μόνο με ροδοπέταλα. «Εχω ένα πάσο στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη το οποίο έχω γεμίσει με κύπελλα και μετάλλια. Πρέπει πια να ξεπερνούν τα τριάντα. Συνηθίζω να λέω ότι αυτός είναι ο χώρος του εγωισμού και της ματαιοδοξίας μου», είχε δηλώσει παλιότερα χαμογελώντας, διατηρώντας όμως πάντα απλότητα στον λόγο και λιτότητα στη συμπεριφορά του - στοιχεία σύμφυτα με τον χαρακτήρα ενός μεγάλου αθλητή που έχει ακόμη πολλά να προσφέρει στο άθλημα και τον τόπο μας. Μετά την κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου, μία ακόμη κορυφαία στιγμή τον περιμένει σε λίγες ημέρες, αφού θα είναι ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην Τελετή Λήξης των Αγώνων. 

Το αγόρι που σκαρφάλωνε στα δέντρα

Γεννημένος και μεγαλωμένος σε μια πενταμελή οικογένεια -είναι ο μικρότερος από τρία αδέλφια, έκανε τις πρώτες βόλτες του στη Νέα Σμύρνη την εποχή που όλοι τραγουδούσαν τον περίφημο «Αδωνη» της Αλκηστης Πρωτοψάλτη. Οι ομάδες της περιοχής, ο Μίλωνας και ο Πανιώνιος, γίνονται πόλος έλξης για όλους τους μικρούς κατοίκους της γειτονιάς. Κάπως έτσι ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο αεικίνητος Λευτεράκης για τους φίλους του, βρίσκεται σε ηλικία μόλις έξι ετών να κολυμπά στην πισίνα του Πανιωνίου. Ο υδάτινος στίβος, όμως, δεν τον συγκινεί. Προσπαθεί να πείσει τους γονείς του να τον γράψουν σε ένα ακριβό για την εποχή άθλημα, το πατινάζ. Οταν θα βρεθεί για πρώτη φορά σε γυμναστήριο θα τα ξεχάσει όλα. Αλλωστε από μικρός είχε την τάση να σκαρφαλώνει παντού, από τις καρέκλες μέσα στο σπίτι και από τα θρανία στο σχολείο μέχρι τα δέντρα αλλά και τις μάντρες στη γειτονιά του. Ολοι ανησυχούσαν μήπως πέσει και χτυπήσει. Ολοι, εκτός από τον ίδιο που ένιωθε τη φλόγα να καίει δυνατά μέσα του. Ο κόσμος της ενόργανης γυμναστικής γίνεται τελικά ο φυσικός χώρος του. «Ολα μέσα στο γυμναστήριο, το τραμπολίνο, το δίζυγο, τα στρώματα, τα είδα σαν ένα μεγάλο παιδότοπο, σαν μια τεράστια παιδική χαρά. Και ενθουσιάστηκα. Ο χώρος με είχε συνεπάρει», έχει πει.

 Οι μεγάλες δυνατότητές του γρήγορα αρχίζουν να ξεδιπλώνονται. Προπονητές και παράγοντες κάνουν λόγο για ένα αστέρι της γυμναστικής που μόλις γεννήθηκε. Τα πρωταθλήματα που κατακτούσε αλλά και η αλματώδης εξέλιξή του είναι η πιο ανάγλυφη επιβεβαίωσή τους. Ωστόσο, ο Λευτέρης έχει άλλα -ευτυχώς βραχυπρόθεσμα- σχέδια. Στην εφηβεία επαναστατεί. Ενώ ήταν ένας από τους πρώτους μαθητές στο σχολείο και διέπρεπε στην ενόργανη, σταματά να διαβάζει και ανακοινώνει στους γονείς του ότι δεν θέλει να ασχοληθεί ξανά με τη γυμναστική. Είναι η εποχή που νιώθει σαν να χάνει χρόνο από τη ζωή του αλλά και όπου οι πόνοι στα χέρια, λόγω της σωματικής ανάπτυξης, μοιάζουν αφόρητοι. Σε παλαιότερες συνεντεύξεις έχει παραδεχτεί ότι ο δρόμος προς την επιτυχία περνάει από διάφορες φάσεις, καλές αλλά και κακές. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις τους συμμαθητές σου ανέμελους να πηγαίνουν εκδρομές ή να διασκεδάζουν κι εσύ δεν γνωρίζεις καν τι σημαίνει η λέξη «διακοπές». 

«Η γυμναστική είναι δύσκολο και επίπονο άθλημα», έχει επισημάνει κατά καιρούς. «Φτάνεις στο βάθρο έχοντας χάσει κάθε έννοια ανεμελιάς και παιδικότητας. Υπάρχει επιμονή, ακρίβεια και στρατιωτική πειθαρχία. Κανένας δεν ανεβαίνει στο βάθρο επειδή τον ευνόησε η συγκυρία. Πίσω από κάθε μετάλλιο υπάρχουν σκληρός αγώνας, αγωνία, πόνος και δάκρυ, αλλά και χαρές, μεγάλες χαρές. Ο πρωταθλητισμός μού έδωσε το ωραίο ταξίδι, που λέει κι ο ποιητής».

Ολική επαναφορά

Στο Λύκειο αντιλαμβάνεται τη δύναμη της προσωπικότητάς του. Το γεροδεμένο αγόρι με τα δυνατά μπράτσα και την ατσαλένια προσωπικότητα αρέσει στα κορίτσια και υπερέχει των αγοριών. Γίνεται πρόεδρος του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου και αναδεικνύεται σε μορφή του σχολείου. Το 2007, μετά από απουσία δύο ετών, επιστρέφει στους αγωνιστικούς χώρους, αποφασισμένος αυτή τη φορά να φτάσει στην κορυφή. «Τα μετάλλια δεν είναι απλά η καταξίωση, είναι τρόπος ζωής. Μαθαίνεις να συγκεντρώνεις τις δυνάμεις σου και να είσαι πρώτος. Το θέμα είναι να υπερβαίνεις την οποιαδήποτε ψυχολογία σου και να κατακτάς το όνειρό σου», έχει εξομολογηθεί. Την εποχή εκείνη κανένας προπονητής δεν θέλει να τον αναλάβει καθώς θεωρούν ότι η απουσία του τον έχει πλέον απομακρύνει από τις μεγάλες επιδόσεις και τις υψηλές βαθμολογίες που φέρνουν. Τους διαψεύδει πανηγυρικά.

Αποφασίζει να δουλέψει σκληρά μαζί με τον άνθρωπο που επιμένει να πιστεύει στις δυνατότητές του, τον προπονητή του έως σήμερα Δημήτρη Ράφτη. Τίποτα δεν μπορεί να αποσπάσει το βλέμμα του από την κορυφή. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία έρχεται τρία χρόνια αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γάνδης, όπου ο Λευτέρης Πετρούνιας κατακτά την τρίτη θέση κάνοντας την ελληνική αλλά και διεθνή αθλητική κοινότητα να στρέψουν τα βλέμματά τους πάνω του. Είναι ώριμος, κατασταλαγμένος και ξέρει πολύ καλά πια τι θέλει από τη ζωή του. «Συχνά μου τίθεται το ερώτημα τι νιώθει ένας αθλητής την ώρα που ανεβαίνει στο βάθρο κι εγώ τους απαντώ ότι πρόκειται για συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται. Ξαφνικά η πίκρα για όλες τις στερήσεις που έχεις υποστεί φεύγουν ως διά μαγείας». Το 2012 το όνομά του γράφεται με χρυσά γράμματα στην Ιστορία της παγκόσμιας γυμναστικής καθώς στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σόφιας εκτελεί μια αποδεδειγμένα δύσκολη άσκηση στους κρίκους η οποία έκτοτε παίρνει το όνομά του. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία του αθλήματος υποκλίνεται στο ταλέντο και τη δύναμη της ψυχής του. Το 2015, πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκόβης, χάνει ξαφνικά τον πατέρα του. Είναι η πρώτη φορά που αγωνίζεται χωρίς να τον έχει κοντά του. Δεν επιτρέπει όμως στο πένθος να τον καταβάλει. Οταν ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ως παγκόσμιος πρωταθλητής δάκρυα συγκίνησης πλημμυρίζουν τα μάτια του. Αφιερώνει τη σημαντικότερη -μέχρι την επόμενη- επιτυχία του στον πατέρα του. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει. 



Ο έρωτας για τους κρίκους ευοδώθηκε για ακόµη µια φορά στους Ολυµπιακούς Αγώνες του Ρίο 




Η ασκητική ζωή και ο έρωτας

Η καθημερινότητά του Πετρούνια είναι δύσκολη και γεμάτη στερήσεις. Οι Ελληνες αθλητές δίνουν τον αγώνα τους στο εξωτερικό έχοντας να αντιμετωπίσουν την κακή εικόνα της χώρας μας. «Νομίζουν ότι η Ελλάδα κατάντησε Αφρική και ότι ο κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει», έχει πει. «Εμφανιζόμαστε εμείς και τα ανατρέπουμε όλα. Οι ξένοι αθλητές καταφτάνουν στους αγώνες με πολυτελέστατα πούλμαν και ολόκληρο επιτελείο συνεργατών κι εμείς έχουμε μόνο έναν προπονητή και είμαστε σαν τους φτωχούς συγγενείς, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Στον αγώνα αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα είναι ακόμη ζωντανή». 

Η καθημερινότητα των πρωταθλητών σε μια Ελλάδα που μέρα με τη μέρα καταρρέει οικονομικά δεν είναι εύκολη από πολλές απόψεις. «Εχουν να βάλουν πετρέλαιο στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά εδώ και τρία χρόνια. Ζεσταινόμαστε με air conditions και σόμπες, με αποτέλεσμα να ξεραίνεται η ατμόσφαιρα και να έχουμε αναπνευστικά προβλήματα», είχε αποκαλύψει παλαιότερα ο στενός φίλος και συναθλητής του Πετρούνια, Λευτέρης Κοσμίδης. «Και δεν είναι μόνο αυτό», είχε συμπληρώσει ο χρυσός Ολυμπιονίκης και πρωταθλητής στους κρίκους. «Για επτά μήνες μάς είχε απλήρωτους η ομοσπονδία. Τελικά αναγκάστηκα να ζητήσω οικονομική βοήθεια από τους γονείς μου. Παγκόσμιος πρωταθλητής που τα βγάζει πέρα με χαρτζιλίκι!». Προπονείται καθημερινά τουλάχιστον επτά ώρες την ημέρα και όταν θέλει να χαλαρώσει πηγαίνει βόλτα έχοντας για παρέα τον σκύλο του, Τσαμπ. «Είναι η καλύτερη συντροφιά και το καλύτερο αγχολυτικό. Τα ζώα σε νιώθουν, αφουγκράζονται την ψυχή σου», λέει.

Παρά τις φήμες που θέλουν τους αθλητές, και δη της γυμναστικής, να προσέχουν τη διατροφή τους, εκείνος κάνει λόγο για διατροφική... εκτόνωση ως επιβράβευση μετά από μια καλή εμφάνιση. «Ενα σουβλάκι, μια πίτσα ή έστω ένα “βρόμικο”, θα το φάω», παραδέχεται γελώντας. Το θέμα άλλωστε είναι να απολαμβάνεις το ταξίδι χωρίς απωθημένα. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, κάτοικος των ξενώνων του Αγίου Κοσμά, το έχει καταφέρει. Οπως έχει καταφέρει να βρει και την ψυχική γαλήνη που χαρίζει ο έρωτας στο πρόσωπο της συναθλήτριάς του Βασιλικής Μιλλούση. Της σέξι γυμνάστριας που από καλή του φίλη έγινε πριν από περίπου δύο χρόνια ο άνθρωπός του. Η Βασιλική είναι ο συνοδοιπόρος, η εμψυχώτρια, η φίλη. Ενα βλέμμα της αρκεί για να τον βοηθήσει να ανέβει στο βάθρο. Στους Ολυμπιακούς του Ρίο ήταν στην κερκίδα και χειροκροτούσε τον άνθρωπο της ζωής της. Παρόλο που ο Ελληνας Ολυμπιονίκης αποφεύγει να μιλάει για τα προσωπικά του, όλοι γνωρίζουν ότι η ευτυχία που υπάρχει στην προσωπική του ζωή έχει όνομα: Bασιλική Μιλλούση. Η αθλητική κοινότητα μιλά για μια ουσιαστική σχέση ζωής που δεν αποκλείεται σύντομα να βάλει τα θεμέλια για τη δημιουργία οικογένειας. Πριν από τον αγώνα του η δήλωση της Βασιλικής ήταν λακωνική: «Το μόνο που έχω να του ευχηθώ είναι να ζήσει το όνειρο και να ακούσουμε τον εθνικό ύμνο που τόσο πολύ θέλουμε όλοι. Και αυτός το θέλει ακόμα περισσότερο. Εχει κάνει μεγάλη προσπάθεια και αυτός και ο προπονητής του και του αξίζει. Είναι ο καλύτερος». Οι δυο τους ζουν μια ήρεμη ζωή με πρόγραμμα, προπονήσεις, αγώνες και χαλαρή καθημερινότητα. Οταν δεν έχουν αθλητικές υποχρεώσεις περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους ακούγοντας μουσική, βλέποντας κάποια ταινία ή απολαμβάνοντας κάποια από τις σπεσιαλιτέ της Βασιλικής που έχει αποδειχτεί πρωταθλήτρια και στην κουζίνα. Η Μιλλούση είναι τρυφερή και περιποιητική με τον σύντροφό της. Κι εκείνος υπερπροστατευτικός.

Το ολυμπιακό μετάλλιο και η πολιτική σκέψη 

Στον τελικό των κρίκων, ο 26χρονος Ελληνας πρωταθλητής ήταν σαφώς ανώτερος από τους αντιπάλους του, καθώς κατάφερε να συγκεντρώσει 16.000 βαθμούς με ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα. Εκλεισε την προσπάθειά του με εντυπωσιακή έξοδο και σταθερή προσγείωση. Με τη νίκη του στο Ρίο ο Πετρούνιας αναδεικνύεται σε έναν από τους ελάχιστους Ελληνες αθλητές που έχουν κατακτήσει στο άθλημά τους χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και σε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. «Ναι, ρε φίλε, ναι, ρε Ελλάδα... Γιατί έχουμε την ψυχή», δήλωσε μετά τη νίκη του ο νεαρός Ολυμπιονίκης, προσθέτοντας ότι αφιερώνει την επιτυχία του στον πατέρα του, τον προπονητή του και σε ολόκληρη την Ελλάδα. 
Ο Λευτέρης Πετρούνιας διαθέτει όραμα, είναι καλλιεργημένος και αγαπά την Ελλάδα.

 Τόσο ώστε σε μια άκρη του μυαλού του να υπάρχει και η μελλοντική επιθυμία για ενασχόληση με τα κοινά. «Ενας αθλητής δικαιούται να ασχοληθεί με τα κοινά γιατί έχει αποδείξει έμπρακτα ότι αγαπάει τον τόπο. Οι αθλητές άλλωστε είμαστε τα θετικά πρότυπα που αναζητά η ελληνική κοινωνία. Ιδρώνουμε τη φανέλα πεινασμένοι και πονεμένοι, προσπαθώντας να σώσουμε το χαμένο γόητρο της πατρίδας μας», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «thema people». «Σε μια εποχή που η χώρα μας υποφέρει από το Προσφυγικό, την οικονομική ανέχεια και τα σκάνδαλα και που ανοίγεις την τηλεόραση και σε πιάνει κατάθλιψη για το πού κατάντησαν την πατρίδα τους άνθρωποι που δεν την αγαπούν, υπάρχουν νέοι που διαθέτουν όραμα και θέλουν να προσφέρουν. Και οφείλουν να προσφέρουν, γιατί στην Ελλάδα των offshore με τους τραπεζιτικούς λογαριασμούς να ξεχειλίζουν κλεμμένα δισ. και τους ξένους να μας αποκαλούν διεφθαρμένους, εμείς αναγκάζουμε τους θεατές στα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου να σηκωθούν όρθιοι για να δείξουν τον σεβασμό τους στην ελληνική σημαία και να ακούσουν τον εθνικό μας ύμνο». 









∆ικαίωση και συγκίνηση από τον ∆ηµήτρη Ράφτη, τον προπονητή του που τον πίστεψε από το 2007, όταν κανείς δεν εµπιστευόταν το ταλέντο του. Το δίδυµο τους διέψευσε όλους και στόχευσε κατευθείαν στην κορυφή του κόσµου 

Χαλαρές στιγµές στην παραλία, βόλτες µε την αγαπηµένη του και καφεδάκι µε τον Τσαµπ, τον σκύλο του: «Είναι η καλύτερη συντροφιά και το καλύτερο αγχολυτικό. Τα ζώα σε νιώθουν, αφουγκράζονται την ψυχή σου», λέει 

Ποζάροντας στα κύµατα µε τη Βασιλική Μιλλούση. Η σέξι γυµνάστρια, καλή του φίλη για καιρό, είναι ο έρωτάς του εδώ και δύο χρόνια

«Το µόνο που έχω να του ευχηθώ είναι να ζήσει το όνειρο και να ακούσουµε τον εθνικό ύµνο που τόσο πολύ θέλουµε όλοι. Και αυτός το θέλει ακόµα περισσότερο. Εχει κάνει µεγάλη προσπάθεια και αυτός και ο προπονητής του και του αξίζει. Είναι ο καλύτερος», ήταν η ευχή της Βασιλικής πριν από το Ρίο