Sergei Polunin: Η κατάρρευση και η λύτρωση του

Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τον Sergei Polunin από το βίντεο «Take me to church», σκηνοθετημένο από το σταρ φωτογράφο David LaChapelle, που έγινε αμέσως viral, με 1,8 εκατομμύρια προβολές μέσα σε μία εβδομάδα από την ημέρα κυκλοφορίας του στο Διαδίκτυο.Εκείνοι, όμως, που αγαπούν το μπαλέτο γνώριζαν τον Sergei Polunin από τα πρώτα του βήματα, καθώς ήταν ο νεαρότερος πρώτος χορευτής στην ιστορία του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου. Τότε, πολλοί τον θεώρησαν διάδοχο του Nureyev, το πιο μεγάλο ταλέντο της εποχής μας. Προικισμένος με έναν απίστευτο συνδυασμό δύναμης και χάρης, ο Sergei στο απόγειο της δόξας του, στην ηλικία των 25 ετών, οδηγημένος στο όριο της αυτοκαταστροφής από την επιτυχία του, ένιωσε το ταλέντο του περισσότερο ως βάρος παρά ως δώρο και ανακοίνωσε πως αποχωρεί, εξαντλημένος από ανούσιες πρόβες και δυσαρεστημένος από τις χαμηλές αμοιβές του, επαναστατώντας απέναντι στο κατεστημένο του κλασικού χορού.

Το ξέσπασμα
24 Ιανουαρίου του 2012. Ο Sergei ξύπνησε καλά και πήγε στη δουλειά. Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στη Royal Opera House του Λονδίνου, καθώς οι πρόβες για το ντουέτο The Dream κλιμακώνονταν. Ο μυθικός χορευτής και για δεκαπέντε χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του Royal Ballet, Anthony Dowell, ήταν στην προπόνηση. Όπως και η Ρουμάνα μπαλαρίνα Alina Cojocaru, που θα υποδυόταν το alter ego του στη σκηνή. Ο Sergei είχε μόλις χωρίσει με τη σολίστ του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου, HelenCrawford, την πρώτη σοβαρή του σχέση. Η προπόνηση της ημέρας ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Η Alina έπρεπε να περιστρέφεται σαν ανοιχτός σουγιάς γύρω από τον Sergei και διαμαρτυρόταν πως εκείνος δεν την κρατούσε αρκετά σφιχτά. Στο πρώτο διάλειμμα o Sergei ανακοίνωσε πως φεύγει. Ο Anthony Dowell θεώρησε πως ήταν καλή ιδέα. Ήταν προφανές πως οι δύο χαρισματικοί χορευτές δεν μπορούσαν να συντονιστούν εκείνη την ημέρα. Μόνο που δεν κατάλαβε καλά. Ο Sergei ανακοίνωνε πως έφευγε για πάντα.

Η ξαφνική αποστασία του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Το Royal Ballet είχε επενδύσει σε αυτό το αγόρι από τα παιδικά του χρόνια, χαρίζοντάς του ρόλους που οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του θα μπορούσαν μόνο να ονειρεύονται. Όπως λένε οι ειδικοί του χώρου, ένας χορευτής, όπως ο Polunin, εμφανίζεται μία φορά κάθε δύο ή τρεις δεκαετίες. Στα 13 του η δυναμική του ήταν τόσο προφανής που αποτέλεσε case study. Θύμιζε Nureyev, θύμιζε Baryshnikov, εισάγοντας παράλληλα μια νεανική αρρενωπότητα. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αντίγραφο. Είχε ταυτότητα, προσωπικότητα και ύφος παντελώς δικό του. Τι απέγινε, λοιπόν, εκείνο το αγόρι που αισθανόταν ευγνωμοσύνη αν το άφηνες να φάει πίτσα; Τι απέγινε ο σταρ που ήθελε να κατακτήσει τα πάντα; Ήταν η επαναστατικότητα που ξεσπά συνήθως σε αυτή την ηλικία, το βάρος της διαρκώς επιταχυνόμενης πορείας της καριέρας του ή απλά βαρέθηκε;

«Δεν είχα σπίτι δικό μου, ούτε καν βίζα»
Όλα τα παραπάνω και κάτι ακόμα. Ο Sergei Polunin ήταν ένας δυσαρεστημένος εργαζόμενος. Τρεις ώρες περίμενε μέχρι να συναντηθεί με τη διευθύντρια του Βασιλικού Μπαλέτου, Monica Mason. «Η παραίτησή μου με απασχολούσε για μήνες. Δεν συνέβη σε μια μέρα, όπως λατρεύουν να γράφουν τα περιοδικά για να δικαιολογήσουν τη φήμη του “κακού παιδιού”, “του James Dean του χορού”, “του επαναστάτη χωρίς αιτία”».

«Το Βασιλικό Θέατρο δεν μου είχε εξασφαλίσει καν βίζα, ούτε ένα σπίτι δικό μου, ζούσα ακόμα με συγκάτοικο. Υποσχέθηκαν πολλά πράγματα που δεν τήρησαν. Όπως το γεγονός πως ήθελα να κάνω ταινίες, το μεγάλο μου όνειρο, και με διαβεβαίωσαν πως θα βρουν τρόπο να συμβεί» θα πει ο Sergei στο περιοδικό Dancer, για να κηρύξει επί της ουσίας τον πόλεμο στο Βασιλικό Θέατρο. H Monica Mason δεν έμεινε σιωπηλή. «Σκέφτηκα πως θα ήταν πιο εύκολο να κάνω δεκτή την παραίτησή του χωρίς να προσπαθήσω πολύ να τον κρατήσω, μέχρι που μου αποκάλυψε πως ήθελε να εγκαταλείψει το χορό συνολικά. Μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε εξωθηθεί στο χορό από την ηλικία των 3 ετών και δεν είχε πραγματικό πάθος για αυτό». Η Mason ήταν εκείνη που τον είχε φέρει στο Βασιλικό Θέατρο. Για εκείνη ο Sergei ήταν περιουσία, ένας χορευτής που έκοβε εισιτήρια, που πρόσθετε στο καλλιτεχνικό πρεστίζ του θεάτρου. Τα είκοσι λεπτά που βρέθηκαν στο γραφείο της, ωστόσο, ήταν ο μεγαλύτερος χρόνος που είχαν περάσει μαζί. «Μακάρι να είχα κάνει περισσότερα. Μακάρι να τον είχα δέσει σε μια καρέκλα. Το ταλέντο του είναι τόσο σπάνιο, όμως ήταν φανερό πως κανείς δεν θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη εκείνη την ημέρα, ούτε την επόμενη» δήλωσε σε συνέντευξή της η Mason.

Πόλεμος για ένα χορευτή
Δύο ώρες μετά την επίσημη ανακοίνωση παραίτησής του, το κινητό, το e–mail και οι λογαριασμοί του στα social media γέμισαν με προτάσεις. Όλοι ήθελαν τον Sergei Polunin.

Ένα από τα ελάχιστα τηλεφωνήματα που δέχτηκε να απαντήσει ήταν από το συμπατριώτη του με, επίσης, θητεία στο Βασιλικό Θέατρο, Ivan Putrov. Δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ο Putrov ήταν κάτι σαν μέντοράς του. Είχαν μεγαλώσει στην ίδια πόλη, μοναχογιοί χωρισμένων γονιών, είχαν εκπαιδευτεί στην ίδια σχολή του Κιέβου. Ωστόσο, είχαν μια ειδοποιό διαφορά. Ο Ivan μιλούσε με τη μητέρα του καθημερινά. Μάλιστα, έπαιρνε μαζί του στις πρόβες του το laptop ώστε η μητέρα του να μπορεί να τις βλέπει μέσω skype. Η μητέρα του Sergei είχε να δει το γιο της να χορεύει στη σκηνή από τα παιδικά του χρόνια. «Ήταν πολύ επικριτική μαζί μου όταν ήμουν παιδί, για αυτό όταν βρέθηκα στο Λονδίνο αποφάσισα “ποτέ ξανά”» θα πει στο Dancer για τη σχέση με τη μητέρα του. Δέχτηκε την πρόταση του Ivan για την παράσταση Men in Motionστο Sadler’s Wells Theater, που θα έκανε πρεμιέρα σε… τρεις μέρες.

Η Monica Mason δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Άλλο να σταματήσει το χορό κι άλλο να σταματήσει το Βασιλικό Θέατρο. Του έκοψε την άδεια παραμονής στη χώρα. Ο Polunin έμεινε στο Λονδίνο με την τιμητική αλλά περιορισμένου χρόνου «Exceptional Talent» (εξαιρετικού ταλέντου) visa. Καθώς όλα αυτά τα ανέλαβε τo Sadler’s Wells Theater, αφού ο ίδιος δεν είχε ασχοληθεί ποτέ στη ζωή του ούτε για να πληρώσει το κινητό του, χαμένος και μπερδεμένος, βρέθηκε και πάλι εγκλωβισμένος.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Ο Sergei γεννήθηκε στο Kherson της Ουκρανίας, το 1989. «Ήταν ένα πολύ ενεργητικό μωρό, που κοιμόταν ελάχιστα, μίλησε όταν ήταν δέκα μηνών και περπάτησε γρήγορα» θυμάται η μητέρα του, Galina, τα μάτια της οποίας γεμίζουν δάκρυα κάθε φορά που αναφέρεται στο γιο της. Κυρίως επειδή εκείνος ακόμα δεν μπορεί να τη συγχωρέσει για την αυστηρότητά της. Όμως, η ζωή για την Galina δεν ήταν εύκολη. Βρέθηκε μόνη με ένα υπερδραστήριο μωρό, ενώ ο άντρας της, Vladimir, ήταν στην Μόσχα, το μόνο μέρος που βρήκε δουλειά, και αργότερα στην Πορτογαλία. Βρήκε διέξοδο για την ακατάπαυστη ενεργητικότητα του Sergei στο χορό, όταν ήταν μόλις 3. Τα μαθήματα διήρκεσαν μόλις λίγες εβδομάδες, καθώς περιμένοντας το λεωφορείο μέσα στο δριμύ κρύο της Ουκρανίας ο Sergei αρρώστησε. Ένα χρόνο μετά ασχολήθηκε με την ενόργανη. Η Galina τον πίεζε για τις επιδόσεις του γιατί τα παιδιά-ταλέντα είχαν προνόμια. «Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή στην Ουκρανία. Οι συνθήκες ήταν απαίσιες. Δεν μπορούσα να βρω ούτε γάλα να τον ταΐσω. Συχνά δεν είχαμε ηλεκτρικό ή ζεστό νερό. Δεν γινόταν τίποτα αν δεν ήσουν δικτυωμένος με το καθεστώς» θυμάται η Galina. Στην πραγματικότητα ο Sergei και το ταλέντο του ήταν το εισιτήριο της οικογένειας για μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, οι παιδικές αυτές αναμνήσεις ακόμα τον καταδιώκουν.

Ο Sergei από τις 8.00 το πρωί μέχρι το μεσημέρι βρισκόταν στα γυμναστήρια και μετά παρακολουθούσε τα μαθήματά του στο απογευματινό σχολείο για τα ταλέντα, για να επιστρέψει στην προπόνηση μέχρι τις 6.00 το απόγευμα. Ήταν μόλις 6 ετών. «Δεν με θυμάμαι ποτέ να τρώω, δεν με θυμάμαι να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου» λέει ακόμα και σήμερα. Ο προπονητής του, Anatoly Nikolaevich Yarushev, είναι σίγουρος για το ταλέντο του. «Είναι ο αυριανός Ολυμπιονίκης. Τα οστά του είχαν απίστευτη πλαστικότητα, η αλτικότητά του ήταν μοναδική και δεν είχε καμία αίσθηση φόβου». Η Galina μπορούσε να ονειρεύεται. Το διαζύγιό της, άλλωστε με τον Vladimir, τρία χρόνια νωρίτερα, την έκαναν αποκλειστική κηδεμόνα. Βέβαια, οι γονείς του τελικά τα ξαναβρήκαν και ξαναπαντρεύτηκαν όταν ο Sergei ήταν 11 ετών. Στο μεταξύ ο μικρός «Serezha» έπαθε πνευμονία, όταν ήταν 8 ετών. Έμεινε έξι εβδομάδες στο νοσοκομείο και άλλες τόσες περιορισμένος στο σπίτι, αλλά ο ένας πνεύμονάς του σταμάτησε να λειτουργεί. Η Galina αποφάσισε να τα παρατήσουν. Ο Sergei χάρηκε. Για λίγο. Το νέο όνειρο της μητέρας του ήταν ο χορός. Η πειθαρχία που είχε ήδη αποκτήσει, το γραμμωμένο του κορμί και τα δυνατά του πόδια τού έδωσαν προβάδισμα. Τα ενθαρρυντικά λόγια των δασκάλων του πείσμωσαν την Galina. Έπρεπε να μετακομίσουν στο Κίεβο. Είχαν μαζί τους, μόλις, 50 δολάρια. Ο Sergei πέρασε από οντισιόν, για να εντυπωσιάσει στην άσκηση του αυτοσχεδιασμού σε μια άρια του Pavarotti.

Η μητέρα του παρακολουθούσε πάντα τα μαθήματά του και, ενώ ήξερε ελάχιστα από χορό, του έκανε παρατηρήσεις για την απόδοσή του. Μάλιστα, με την επιστροφή στο σπίτι, προκειμένου να την ακούει με προσοχή, τον έδενε με χειροπέδες στην καρέκλα και του έκανε «διάλεξη». «Νομίζω ότι είμαι δυσλεκτικός ή έχω διαταραχή ελλειμματικής προσοχής ή κάτι. Στο σχολείο δεν μπορούσα ποτέ να συγκεντρωθώ, να αποστηθίσω, για αυτό έκανα τον κλόουν της παρέας». Στη σχολή, όμως, ήταν σταρ.

Ο καθηγητής του Eduard Borisovich, που φημιζόταν για το σαδισμό και τις βάρβαρες μεθόδους του, δεν του έκανε καν παρατήρηση. Ήταν τέλειος. Ήταν ο πατέρας του Ivan Putrov, φωτογράφος μπαλέτου, όμως, που έδωσε την ιδέα στην Galina για μια καριέρα εκτός συνόρων. Έστειλε βίντεο και φωτογραφίες στο Royal Ballet School και το χειμώνα του 2003 δέχτηκε πρόσκληση για την τελική οντισιόν στο Λονδίνο. Η Galina έμεινε μαζί του τρεις μέρες, για να τον αφήσει στη συνέχεια παντελώς μόνο του, στα 14 του. Μπήκε σε μια τάξη με χορευτές δύο χρόνια μεγαλύτερούς του κι ενώ μιλούσε ελάχιστα αγγλικά εναρμονίστηκε άψογα. «Στο Κίεβο έμπλεκα συχνά σε καβγάδες, εκεί όμως ήταν σαφές πως με ένα μόνο λάθος θα με πέταγαν έξω με τις κλοτσιές. Έτσι, άρχισα να γυμνάζομαι παραπάνω. Έβαζα βίντεο του Baryshnikov, του Vasiliev, “πάγωνα” την οθόνη και μάθαινα τα βήματά τους».

Είδε την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή και την άρπαξε. Η άνοδός του ήταν θεαματική, ωστόσο στα 15 του το δεύτερο διαζύγιο των γονιών του τον έκλεισε στον εαυτό του. «Έκλαιγα ασταμάτητα και ήταν τότε που ορκίστηκα πως δεν θα αφήσω αυτούς τους δύο ανθρώπους να με πληγώσουν ξανά».

Διαβάστε περισσότερα PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.