«Οι κάτοικοι στους Αρκιούς είναι περήφανοι Έλληνες αν και η Πολιτεία τους έχει ξεχάσει»

O Τάσος Ζιάσκας είναι εκπαιδευτικός. Τη σχολική χρονιά 20015-2016 βρέθηκε διορισμένος στο μονοθέσιο σχολείο των Αρκιών στα Δωδεκάνησα. Ένα μικρό νησάκι με 44 κατοίκους και μόλις… 2 μαθητές που είναι και αδέλφια. Οι Αρκιοί είναι το μεγαλύτερο νησί από μια συστάδα μικρών νησιών και βραχονησίδων στη βόρεια πλευρά των Δωδεκανήσων, που το τελευταίο διάστημα έχει μπει στο «στόχαστρο» της Άγκυρας, που μαζί με άλλα 24 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στις ελληνικές θάλασσες , επιχειρεί να τα βάψει… «γκρίζα».

Με επιστολή του στο protothema.gr ο νεαρός εκπαιδευτικός –που φέτος διδάσκει στη γειτονική Πάτμο- περιγράφει τις εμπειρίες του από τους Αρκιούς. Τις σχέσεις που ανέπτυξε με τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού, παρά τις οικονομικές δυσκολίες και το ελάχιστο ενδιαφέρον του κέντρου, ενώ μιλάει για το υψηλό τους φρόνιμα και το πείσμα τους να συνεχίσουν να ζουν σε αυτόν τον αιγαιοπελαγίτικο βράχο με την ελληνική σημαία να κυματίζει πάνω του.

«Η καταγωγή μου είναι από Έδεσσα. Αποφοίτησα από το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας και από το 2009 διδάσκω ως αναπληρωτής σε διάφορα σχολεία της Ελλάδας όπως της Κομοτηνής, της Καλύμνου, της Φλώρινας και της Δυτικής Αττικής. Φέτος εργάζομαι στο Δημοτικό Σχολείο Σκάλας Πάτμου, ενώ πέρυσι ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο των Αρκιών με τους μόλις δύο μαθητές. 

Οι Αρκιοί είναι ένα μικρό και απομονωμένο νησί δίπλα στην Πάτμο, στο οποίο ζουν 7 οικογένειες. Το χειμώνα  μένουν μόνο 15-20 άτομα. Τα μοναδικά παιδιά στο νησί είναι οι δύο μαθητές μου και τα δυο μεγάλα τους αδέλφια. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλοι νέοι στο νησί, με συνέπεια  το Σχολείο να κλείσει σε 5 πέντε χρόνια, όταν τελειώσει και ο μικρός μαθητής. Πέρυσι το Σχολείο έμεινε κλειστό για περίπου ένα μήνα. Τον Οκτώβριο έγιναν οι προσλήψεις αναπληρωτών και τοποθετήθηκα στους Αρκιούς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μέρα που πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο της Ρόδου, για να βγάλω εισιτήριο για το καράβι και η υπάλληλος δεν ήξερε ότι υπάρχει το νησί. Ήταν επιλογή μου να έρθω και να διδάξω στους Αρκιους και δεν θα μετανιώσω ποτέ για αυτή την επιλογή. 





Πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία τις μέρες μου εκεί, καθώς θεωρώ ότι πρόκειται για μια μεγάλη εμπειρία που θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. Το να είσαι δάσκαλος σε ένα τόσο μικρό νησί και σε ένα σχολείο με μόλις δύο μαθητές, είναι αν μη τι άλλο μια τεράστια πρόκληση. Η πρώτη μέρα στο νησί και οι στιγμές που πέρασα με τους μαθητές μου, θα μου μείνουν για πάντα στη μνήμη. Είναι αρκετά δύσκολο για ένα νέο να ζει στην ησυχία των Αρκιών. Τους χειμερινούς μήνες μένει ανοικτή μια ταβέρνα, η οποία κλείνει νωρίς το απόγευμα. Τα απαγορευτικά είναι πολύ συχνό φαινόμενο.  

Για τους κατοίκους του νησιού ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν έχω γνωρίσει πιο φιλόξενους ανθρώπους. Από την πρώτη στιγμή σε αγκαλιάζουν σαν να είσαι μέλος της οικογένειάς τους. Δεν σε αφήνουν να νιώσεις μοναξιά και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χορτάσεις φρέσκο ψάρι. Αγαπούν και είναι πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν φεύγουν από το νησί παρά μόνο για να επισκεφτούν κάποιον γιατρό σε γειτονικό νησί. Νιώθουν περήφανοι που είναι Έλληνες, παρόλο που η Πολιτεία τους έχει ξεχάσει και απογοητεύσει. Θα τους χαρακτήριζα ως ήρωες της καθημερινότητας δυσχερής κατάσταση της χώρας έχει επηρεάσει τη ζωή τους όπως και σε πολλούς Έλληνες, ωστόσο σου δείχνουν έναν άλλο τρόπο ζωής, όπου η ευτυχία δεν εξαρτάται από την πληθώρα αγαθών. Μαθαίνεις να εκτιμάς απλά μικρά πράγματα που πριν τα θεωρούσες δεδομένα».