Μυρτώ Αλικάκη: «Ερωτεύεσαι πιο δύσκολα, όσο μεγαλώνεις»

Η εικόνα που μπορεί να έχεις για τη Μυρτώ Αλικάκη είναι μιας γυναίκας ίσως λίγο απόμακρης αν δεν την ξέρεις – κάτι όμως που σίγουρα δεν ισχύει αν τη γνωρίσεις από κοντά. Καθισμένη στο καμαρίνι του Μικρού Παλλάς, όπου παίζει με τον Θοδωρή Αθερίδη, τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Κώστα Κάππα στην παράσταση Το Ψέμα, μου εξηγεί ότι όλο αυτό δεν είναι παρά άμυνα.

Η Μυρτώ είναι ένα πολύ γλυκό κορίτσι, γιατί μπορεί ο μεγάλος της γιος, ο Δημήτρης, να είναι 14 ετών, όμως για την ίδια ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Σαν τότε που τη θυμόμαστε ακόμα να παίζει στην Αναστασία. Κι ας ήταν τότε μόλις 21. Παρατηρώ ότι από τότε η τηλεόραση στη ζωή της δεν ήταν σταθερή αναφορά. Σαν να ήθελε και να μην ήθελε να συμμετέχει σε αυτήν. «Στη δεκαετία του’90 και μέχρι τις αρχές του 2000 είχα μια σταθερή παρουσία στην τηλεόραση, μετά δυσκόλεψαν και τα πράγματα» μου εξηγεί. «Δεν είναι όμως ότι δεν την αγαπούσα. Έχω περάσει από διάφορα στάδια η αλήθεια είναι. Για να μιλήσω για το σήμερα, το Ταμάμ είναι μια σειρά που μου αρέσει πολύ και έχω την οικονομική ενίσχυση που είναι σημαντική για εμένα. Τα πρώτα χρόνια είχα ένα ζόρι με την τηλεόραση, που ήταν “το προσωπικό μου ζόρι” και είχε να κάνει με την Αναστασία. Ήμουν μικρή κι έγινα απότομα γνωστή. Αλλά από τότε που αυτό τακτοποιήθηκε μέσα μου δεν ένιωθα άσχημα. Στην αρχή είχα ζοριστεί, σκεφτόμουν πώς θα το διαχειριστώ, τι θα το κάνω όλο αυτό και όταν είσαι μικρός και δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς μια κατάσταση με ωριμότητα και ψυχραιμία, νιώθεις περίεργα μέσα σου και αντιδράς. Νιώθεις ότι δεν θέλεις να χάσεις το δρόμο σου, αλλά δεν ξέρεις πώς ακριβώς να το κάνεις. Δεν περίμενα ότι η σειρά θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Μόλις είχα βγει από τη σχολή, έκανα μια οντισόν, με πήραν και είχα χαρεί. Δεν είχα αναλογιστεί όλο αυτό που θα συνέβαινε. Αυτό που με κράτησε τότε ήταν η οικογένειά μου, που μου είχε δώσει καλές βάσεις και μια στάση ζωής, η οποία εν ολίγοις λέει ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι στα εφήμερα πράγματα. Η δημοσιότητα δεν σημαίνει ότι συμβαδίζει με την αξία. Για να έχεις μια διάρκεια στο χρόνο, πρέπει να παλέψεις και να κοπιάσεις πολύ. Δεν θεώρησα δηλαδή ποτέ ότι τα πράγματα στη ζωή έρχονται εύκολα ή ότι όλα είναι θέμα τύχης. Πιστεύω στην προσπάθεια και την προσωπική δουλειά και όταν γίνεσαι πάρα πολύ μικρός γνωστός μετά πρέπει να ακολουθήσεις την αντίστροφή πορεία, που είναι: έχεις το όνομα, πρέπει να χτίσεις την ουσία και το σεβασμό. Για να μην είσαι ένα αστέρι που θα πέσει από τον ουρανό».

Αναρωτιέμαι αν αυτό προσδίδει περισσότερο άγχος. «Με άγχωσε το να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου για να μπορέσω να το κάνω. Αλλά πίστευα ότι μπορώ να το κάνω. Γιατί ξέρω τον εαυτό μου. Είμαι εργατική, δεν παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, είμαι προσγειωμένη». Και οι αντιδράσεις από το χώρο; «Ήταν όλων των ειδών. Από τις πιο υπέροχες, που με έκαναν να γεμίζω αυτοπεποίθηση, μέχρι άλλες, του τύπου “να άλλη μια που θα ξεχαστεί”. Από το Θέατρο Τέχνης είχα την πιο θεϊκή αντίδραση. Το χρόνο που παιζόταν η Αναστασία είχα ζητήσει από τον Μίμη Κουγιουμτζή να με κρατήσει στη Γέρμα του Λόρκα όπου έπαιζα ως σπουδάστρια και είχα λίγες ατάκες και το δέχτηκε. Αυτό για μένα τότε ήταν μεγάλο στήριγμα, το να συνεχίσω δηλαδή να είμαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον».



Τα καινούργια ξεκινήματα
Η Μυρτώ Αλικάκη έγινε γρήγορα γνωστή. Ήταν μόλις 21 όταν έγινε αναγνωρίσιμη μέσα σε λίγες μέρες, χάρη στο ρόλο της στην Αναστασία. Έκανε νωρίς –σχετικά– ένα γάμο. Στα 30 της είχε το πρώτο της παιδί. Αναρωτιέμαι αν, κάνοντας ένα μικρό φλας μπακ, θα άλλαζε κάτι. «Όλα θα τα έκανα όπως τα έκανα» μου λέει. «Μια μικρή αλλαγή μόνο, ίσως να είχα φύγει στο εξωτερικό για σπουδές. Αλλά βγήκα γρήγορα στη δουλειά και παντρεύτηκα σχετικά μικρή για τα δεδομένα της εποχής και του επαγγέλματός μου. Όμως η οικογένεια δεν με πήγε πίσω. Σίγουρα έχασα δουλειές, αλλά δεν το αναλογίστηκα ποτέ. Το να έχεις την εμπειρία της μητρότητας είναι ανεκτίμητο πράγμα και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Από μικρή ήθελα να κάνω οικογένεια».

Εγώ πάλι είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα πιο μοναχικό, ανεξάρτητο πλάσμα… «Είμαι ανεξάρτητη και ξέρω ότι και μόνη μου να είμαι θα τα βγάλω πέρα. Μου αρέσει πολύ η μοναχικότητα, μου αρέσει να είμαι μόνη μου, αλλά δεν μου αρέσει η μοναξιά. Δεν εννοώ να έχω ένα σύντροφο, αλλά να έχω ανθρώπους που να αγαπάω. Δεν μπορώ τη μοναξιά, θέλω να ανήκω σε μια οικογένεια. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς παιδιά». Από πολύ νωρίς όμως μπήκε σε μια πορεία δύσκολη, μακριά από μια ανέμελη ζωή. «Δεν ένιωθα ποτέ έλξη για την ανέμελη ζωή. Μου αρέσουν οι προκλήσεις κα οι δυσκολίες. Θεωρώ ότι μια γεμάτη ζωή δεν μπορεί να είναι ανέμελη, γιατί δεν μαθαίνεις ποτέ ποιος είσαι αν δεν αναλάβεις τις ευθύνες σου, αν δεν ρισκάρεις, αν δεν δοκιμαστείς, αν δεν βάλεις τα δυο σου πόδια σε ένα παπούτσι. Είμαστε εδώ για να κάνουμε αυτό το ταξίδι κι εγώ θέλω να το κάνω. Έχω ζοριστεί πολλές φορές, αλλά αυτό το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης. Αυτό που με έχει ζορίσει πιο πολύ –επειδή το να μεγαλώσεις δυο παιδιά σημαίνει ότι πρέπει να βγάζεις και πολλά χρήματα και επειδή τα πράγματα δυσκόλεψαν τα τελευταία χρόνια– είναι η οικονομική δυσκολία. Έχω κουραστεί τα τελευταία χρόνια, δουλεύω πάρα πολύ και μέσα σε αυτό μπορεί και να ζορίστηκα από μια ανάγκη να ξεσκάσω και να χαλαρώσω, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω».

«Με τον Πέτρο είμαστε οικογένεια»
Η Μυρτώ με τον Πέτρο μέτρησαν 11 χρόνια κοινής ζωής. Τα τελευταία όμως έξι χρόνια δεν είναι μαζί – αν και δεν έχουν πάρει επίσημα διαζύγιο. «Πράγματι, δεν έχουμε πάρει διαζύγιο, γιατί όλα αυτά έχουν για μένα ένα συμβολικό χαρακτήρα και δεν έχω πολύ σχέση με τους τύπους. Εμείς το αμελήσαμε. Τι να το κάνω άλλωστε, αφού όλα είναι τακτοποιημένα; Αν κάποιος από τους δυο θέλει να ξαναπαντρευτεί, το διαζύγιο μπορεί να βγει σε γρήγορο χρονικό διάστημα». Τι χαλάει όμως στα αλήθεια ένα γάμο; «Η καθημερινότητα είναι ένα ζήτημα. Αλλά απλά και πρακτικά αν το δεις, είναι πολύ δύσκολο δυο άνθρωποι να είναι μαζί κάθε μέρα για όλη τους τη ζωή με ισορροπημένο τρόπο. Έχεις ανάγκες που δεν μπορεί να σου τις καλύψει ο άλλος και δεν μιλάω για το ερωτικό κομμάτι, αλλά για άλλα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, ότι ο ένας μπορεί να εξελίσσεται και ο άλλος να μένει πίσω. Πρέπει να τα έχεις πολύ καλά με τον εαυτό σου για να είσαι με κάποιον καλά επί χρόνια, είναι μια πολύ δύσκολη εξίσωση. Υπάρχουν πολλοί που το καταφέρνουν να χωρίσουν και να είναι καλύτερα από ό,τι ήταν πριν. Εμείς χωρίσαμε γιατί κανείς μας δεν ήταν καλά. Από την ώρα που γλιτώσαμε από αυτό σταδιακά βρήκαμε έναν άλλο τρόπο να είμαστε μαζί γονείς και σύντροφοι με έναν τρόπο. Δηλαδή, θα συμβεί κάτι του Πέτρου και εγώ δεν θα τρέξω; Ή το αντίστροφο; Είμαστε μια οικογένεια. Το ότι δεν ζούμε στο ίδιο σπίτι δεν σημαίνει κάτι. Ξέρω πολύ λίγα ζευγάρια που ζουν στο ίδιο σπίτι και είναι ευτυχισμένα και τους βγάζω το καπέλο». Ο Πέτρος όμως πώς είναι σαν μπαμπάς; «Είναι πολύ τρυφερός και με βοηθάει πολύ, παρόλο που δεν είμαστε μαζί. Έχουμε μια ανθρώπινη, ωραία σχέση μεταξύ μας και αυτό ανακουφίζει τα παιδιά. Και οι δύο τα ακούμε, δεν τα κρίνουμε, δεν τους κατευθύνουμε εκεί που θέλουμε εμείς. Δεν νιώθουν δηλαδή ότι έχουν απέναντί τους έναν εχθρό».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.