Αλέξανδρος Ωνάσης: Δυστύχημα ή δολοφονία ο θάνατός του;

Η οικογένεια – δυναστεία Ωνάση, αν και έχουν περάσει 42 χρόνια από τον θάνατο του «πατριάρχη» της, Αριστοτέλη Ωνάση, βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο προσκήνιο. Και όχι μόνο για το διαζύγιο της τελευταίας απογόνου του Έλληνα κροίσου Αθηνάς, με τον Βραζιλιάνο Αλβάρο Αλφόνσο ντε Μιράντα Νέτο, αλλά και γιατί συνεχώς έρχονται στο φως ιστορίες που άμεσα ή έμμεσα, αφορούν την οικογένεια και την τραγική της μοίρα.
Το πρώτο και σημαντικότερο, κατά την άποψή μας, τραγικό γεγονός, που συγκλόνισε την οικογένεια, ήταν ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση, γιου του Αριστοτέλη και της Τίνας Λιβανού, σε ηλικία μόλις 25 ετών, το 1973 στην Αθήνα. Ο θάνατός του, όπως ήταν λογικό, βύθισε στο πένθος την οικογένεια. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, δεν μπόρεσε ποτέ να τον ξεπεράσει και δύο χρόνια αργότερα πέθανε κι εκείνος. Ακολούθησαν ο θάνατος της Χριστίνας, σε ηλικία μόλις 38 ετών, το 1988 και ο, μάλλον αποτυχημένος, γάμος της Αθηνάς με τον Βραζιλιάνο Αλβάρο.

Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Ωνάσης; - Η Φιόνα φον Τίσεν

Ο Αλέξανδρος Ωνάσης, γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1948 στη Νέα Υόρκη. Ήταν γιος του Αριστοτέλη Ωνάση και της Τίνας Λιβανού. Οι γονείς του χώρισαν το 1960. Σε ηλικία δεκαέξι ετών άρχισε να δουλεύει στο γραφείο του πατέρα του στο Μονακό, έχοντας αποτύχει στις εξετάσεις του.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις…ερωτοδουλειές του γιου του (είναι γνωστές άλλωστε και οι αμέτρητες δικές του περιπέτειες με διάσημες και μη γυναίκες), αλλά έλεγε ότι δεν σκόπευε να χαραμίσει λεφτά για ένα τεμπέλικο παιδί. Ο Αλέξανδρος, πίστευε ότι ο πατέρας του δεν ήθελε ο ίδιος, να έχει καλύτερη μόρφωση από εκείνον.
Στα 19 του, ο Αλέξανδρος ήταν ένας πραγματικά…περιζήτητος γαμπρός. Εκτός από κληρονόμος τεράστιας περιουσίας, μιλούσε άπταιστα γαλλικά και αγγλικά, και λίγα ιταλικά, ενώ τα ελληνικά του (όπως και της Χριστίνας), δεν ήταν τέλεια. Παράλληλα, έπαιζε πολύ καλό τένις, ήταν άριστος σκιέρ, οδηγούσε γρήγορα αυτοκίνητα με επιδεξιότητα, καθώς ο σοφέρ του πατέρα του Χιασίντο Ρόσα τον είχε μάθει να οδηγεί από τα 12! Επίσης μάθαινε να πετάει με δικό του αεροπλάνο!



Ήδη από τα 14 είχε ξεκινήσει τις σχέσεις βραχύβιες και κατά κανόνα με μεγαλύτερές του γυναίκες). Στα 19 του, γνώρισε και ερωτεύτηκε την τριανταπεντάχρονη Φιόνα φον Τίσεν. Ποια ήταν αυτή; Μια πανέμορφη και χαρισματική γυναίκα. Είχε γεννηθεί το 1932. Ως Φιόνα Κάμπελ Βάλτερ, ήταν διάσημο μοντέλο. Σε ηλικία 23 ετών αποσύρθηκε από τις πασαρέλες, για να παντρευτεί το 1956 τον ζάπλουτο Γερμανό βιομήχανο και συλλέκτη έργων τέχνης βαρόνο Χάινριχ Τίσεν Μπορνεμίτζα. Ο Αλέξανδρος την είχε δει όταν εκείνος ήταν 12 ετών και την είχε ερωτευτεί! Έξι χρόνια αργότερα, η Φιόνα, χωρισμένη πλέον και μητέρα δύο παιδιών, σχετίστηκε με τον Αλέξανδρο…Η ίδια, απ’ ότι έλεγε, δεν περίμενε την εξέλιξη αυτής της σχέσης. Ίσως ο Αλέξανδρος έβλεπε σ’ αυτή ένα «υποκατάστατο» της μητέρας του.



Η ίδια η Τίνα Λιβανού, σχεδόν συνομήλικη με τη Φιόνα (είχε γεννηθεί το 1929 και πέθανε το 1974), έγινε έξαλλη μόλις πληροφορήθηκε τη σχέση των δύο. Καθώς γνωριζόταν από παλιά με τη Φιόνα, άρχισε να «κυκλοφορεί» διάφορες ιστορίες για το παρελθόν της. Έτσι, ισχυρίστηκε ότι η σύντροφος του γιου της ξεκίνησε ως κολ γκερλ. Σύντομα έγινε περιζήτητη. Λέγεται μάλιστα, ότι ο βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου (1920-1965), πλήρωσε κάποτε 100.000 δολάρια για να περάσει ένα βράδυ μαζί της σε ξενοδοχείο στο Σεν Μόριτς!
Ο Αριστοτέλης, αρχικά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη σχέση του Αλέξανδρου με τη Φιόνα. Πίστευε ότι ήταν μια εφήμερη κατάσταση. «Οι γυναίκες σαν τη βαρόνη είναι απαραίτητη εκπαίδευση», έλεγε σε φίλους του…Σύντομα όμως διαψεύστηκε. Το εντυπωσιακότερο όλων, είναι ότι η Φιόνα προσπαθούσε να ξεφύγει αλλά ο Αλέξανδρος δεν την άφηνε!
Τελικά, κατάλαβαν ότι ήταν απαραίτητοι ο ένας για τον άλλο και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη σχέση τους. «Αν κρατούσε βδομάδα ή μήνα ή χρόνο, θα το απολαμβάναμε και θα ήμασταν ευγνώμονες», έλεγε η φον Τίσεν.

Οι σχέσεις του Αλέξανδρου με τον πατέρα του, πέρασαν από πολλά στάδια. Και σε αυτό το θέμα, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γυναίκες, που αποτελούσαν μεγάλη αδυναμία και των δύο…



Αριστοτέλης και Αλέξανδρος Ωνάσης – Μια θυελλώδης σχέση
Όταν έχουμε να κάνουμε με δύο ισχυρές προσωπικότητες, έστω κι αν αυτές έχουν δεσμούς αίματος μεταξύ τους, συνήθως προκύπτουν διαφωνίες και εντάσεις.
Ο Αριστοτέλης, φαίνεται ότι ήθελε για τον εαυτό του τη Φιόνα φον Τίσεν και δεν συγχώρησε ποτέ στον γιο του το ότι σχετίστηκε αυτός με κείνη. «Ο σεξουαλικός εγωισμός του» πληγώθηκε αφάνταστα», έλεγαν κάποιοι φίλοι του. Για πρώτη φορά στη ζωή του Αριστοτέλη Ωνάση, ο γιος του είχε κάτι που ήθελε κι ο ίδιος αλλά ήξερε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ν’ αποκτήσει…
Κι από την άλλη πλευρά η σχέση του Αριστοτέλη με τη Τζάκι Κένεντι και ο γάμος τους που έγινε στις 20 Οκτωβρίου 1968, μια βροχερή μέρα στον Σκορπιό, είχε εξοργίσει τόσο τον Αλέξανδρο όσο και τη Χριστίνα.

Βέβαια και ο διεθνής Τύπος με πηχυαίους τίτλους όπως: «Ο Τζον Κένεντι πεθαίνει σήμερα για δεύτερη φορά» («Il Messagero») και «Η αντίδραση εδώ Είναι Οργή, Σοκ και Απογοήτευση» («New York Times»), στηλίτευε τον γάμο αυτό.



Επρόκειτο για ένα γάμο συμφέροντος, ο οποίος ουσιαστικά έγινε «λευκός» από κάποιο σημείο και μετά, καθώς ο Ωνάσης επέστρεψε σε παλιές, γνωστές και άγνωστες, ερωμένες του και αργότερα έψαχνε τρόπους (και το ποσό που έπρεπε να δώσει…) για να πάρει διαζύγιο από την Τζάκι.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Αλέξανδρος ανέλαβε ενεργό ρόλο στις επιχειρήσεις του πατέρα του, κυρίως στο «κομμάτι» της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Πολύ σύντομα, κατάφερε να μετατρέψει τη μικροσκοπική «Ολυμπιακή Αεροπλοΐα», σε μία άκρως επικερδή επιχείρηση. Ο Αριστοτέλης όμως, του φερόταν με σκαιό τρόπο. Ο νεαρός Αλέξανδρος, έβλεπε ότι δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τον πατέρα του. Η Φιόνα φον Τίσεν αγόρασε ένα σπίτι στην Ελβετία και οραματιζόταν μια καινούρια αρχή. Όμως η μοίρα έπαιξε το δικό της παιχνίδι…

Η μοιραία πτήση


Στις 12 Ιανουαρίου 1973, Αριστοτέλης και Αλέξανδρος δείπνησαν στο Παρίσι, σε εξαιρετικό κλίμα. Ο Αλέξανδρος τηλεφώνησε στη Φιόνα μετά το δείπνο και της είπε ότι ο πατέρας του είχε εκπληκτική διάθεση. Αλλά και ο Αριστοτέλης, τηλεφώνησε εκείνο το βράδυ στον στενό του φίλο και συνεργάτη Ιωάννη Γεωργάκη και του είπε ότι τα «είχε βρει» με τον γιο του και πως ήταν ώρα να ξεχάσουν τα παλιά…



Όπως αναφέραμε, ο Αλέξανδρος, από πολύ νεαρή ηλικία πιλοτάριζε αεροσκάφη. Από το 1967 που ξεκίνησε τις πτήσεις ως τον θάνατό του, είχε 1.500 ώρες πτήσης. Συνήθως πετούσε με το αεροσκάφος SX-BDG Piaggio 136L-2 της Ολυμπιακής. Στο γεύμα συμφιλίωσης στο Παρίσι, ο Αριστοτέλης, υποσχέθηκε στον Αλέξανδρο ότι θα του αγοράσει ένα ελικόπτερο Puma  για τις μετακινήσεις του, καθώς ο Αλέξανδρος παραπονιόταν ότι το Piaggio ήταν πλέον «παγίδα θανάτου»…Μαζί με τον Αλέξανδρο, το Piaggio «πετούσε» κι ο Αμερικανός Donald Mc Gregor. 

Όμως το πιστοποιητικό υγείας του είχε λήξει από τις 9/11/1972 ενώ παρουσίαζε και καρδιακές αρρυθμίες. Στις 20/1/1973, ο Παύλος Ιωαννίδης, γενικός διευθυντής της Ολυμπιακής τότε, δημοσίευσε σε αμερικανικό περιοδικό αγγελία με την οποία ζητούσε έμπειρο πιλότο για το Piaggio. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Τελικά επιλέχθηκε, άγνωστο πώς και γιατί, ο Donald Mc Cusker, ο οποίος έφτασε το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου 1973 στην Αθήνα. Είχε χιλιάδες ώρες πτήσης αλλά ούτε μία σε Piaggio! Στις 22 Ιανουαρίου 1973, έγινε η μοιραία πτήση…



Ο Αλέξανδρος, που είχε φτάσει στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ από το Μόντε Κάρλο, ήταν ο χειριστής του αεροσκάφους. Δίπλα του βρισκόταν ο Mc Cusker προερχόμενος από το Οχάιο και πίσω ο Mc Gregor. Το πρόγραμμα προέβλεπε κάποιες προσθαλασσώσεις στην Αίγινα και τον Πόρο (το Piaggio ήταν αμφίβιο). Τις επόμενες μέρες, αφού ο Αλέξανδρος είχε «τσεκάρει» τον Mc Cusker, εκείνος συνοδευόμενος από τον McGregor θα πετούσε συνεχώς με το Piaggio ώσπου να συμπληρώσει τις απαιτούμενες ώρες πτήσης, για να μπορέσει στη συνέχεια να το πιλοτάρει ως το Μαϊάμι για να πουληθεί. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Το Piaggio, στις 15.21 πήρε άδεια για απογείωση από τον διάδρομο 33 του (παλιού πλέον) αεροδρομίου του Ελληνικού. Όμως 15 δευτερόλεπτα μετά την απογείωση, όπως κατέθεσε ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας Παύλος Ζουλάκης, που βρισκόταν στον πύργο ελέγχου εκείνη την ώρα, το αεροπλάνο «έσκασε» στον διάδρομο και μετά άρχισε λόγω της αρχικής του φοράς να περιστρέφεται χτυπώντας συνεχώς στο τσιμέντο. Η άτρακτός του, μετατράπηκε σε μια άμορφη μάζα σιδερικών. «Δεν γνωρίζω, διατί το αεροσκάφος μετά την απογείωσιν έκλινε προς τα δεξιά», κατέθεσε χαρακτηριστικά ο Ζουλάκης.


Από τα συντρίμμια του αεροσκάφους, ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος ο Αλέξανδρος και πιο ελαφρά, οι δυο Αμερικανοί πιλότοι.
Ο Αλέξανδρος μεταφέρθηκε αρχικά στην αμερικανική βάση του Ελληνικού (που υπήρχε τότε εκεί) και στη συνέχεια στο ΚΑΤ. Ο πατέρας του από τη Νέα Υόρκη, η Φιόνα από το Λονδίνο και η Χριστίνα από τη μακρινή Βραζιλία έφτασαν τις επόμενες ώρες στην Αθήνα. Η Φιόνα φον Τίσεν, που ήρθε στην πρωτεύουσα γύρω στις 6.00 π.μ. της 23/1/1973, τον βρήκε σε μηχανική υποστήριξη. Του είχε γίνει μια εγχείρηση αφαίρεσης θρόμβων αίματος προκειμένου να ανακουφιστεί η πίεση στον εγκέφαλό του, αλλά εκτός από κάποιες αμυχές στα χέρια, δεν είχε, εξωτερικά τουλάχιστον, κάποια άλλα τραύματα.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ναύλωσε αεροσκάφος για να έρθει στην Αθήνα ο διαπρεπής Άγγλος νευροχειρουργός Άλαν Ρίτσαρντσον, ο οποίος όμως συμφώνησε με τους Έλληνες συναδέλφους του ότι ο Αλέξανδρος είχε υποστεί μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη. Στην Αθήνα ήρθε και κορυφαίος Αμερικανός νευροχειρουργός από τη Βοστόνη.



Γύρω στις 1 το μεσημέρι της 23/1/1973, ο Αμερικανός ανακοίνωσε ότι ο Αλέξανδρος είχε υποστεί γενικές κακώσεις και φλεγμονή της φαιάς ουσίας. Ο δεξιός κροταφικός λοβός είχε πολτοποιηθεί και η δεξιά μετωπική κοιλότητα, είχε υποστεί κάταγμα. 

Μόνο τα μηχανήματα τον κρατούσαν στη ζωή. Ο Αριστοτέλης είπε στους γιατρούς να περιμένουν μέχρι να φτάσει η Χριστίνα για να αποχαιρετήσει τον αδελφό της «και μετά ας μην τον βασανίζουμε άλλο». Η Χριστίνα έφτασε αργότερα εκείνο το απόγευμα και έμεινε με τον αδερφό της για 15’. Στις 18.55 της 23/1/1973 οι γιατροί αποσύνδεσαν τα μηχανήματα και ο Αλέξανδρος Ωνάσης πέρασε στην αιωνιότητα. Πολύ νέος, ούτε 25 χρονών…

Τα πορίσματα για τη συντριβή του Piaggio

Η Επιτροπή Διερευνήσεων Ατυχημάτων της Πολιτικής Αεροπορίας, με πρόεδρο τον τότε διοικητή της ΥΠΑ Σ. Βαρβαρούτσο, η Επιτροπή της Πολεμικής Αεροπορίας, με πρόεδρο τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Ασφάλειας Πτήσεων, Σμήναρχο Μ. Τσιγκρή και η μελέτη του Άγγλου εμπειρογνώμονα Άνταμ Β. Χάντερ, που όρισε η πλευρά Ωνάση, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Το αεροπλάνο είχε συντριβεί καθώς τα καλώδια του πηδαλίου κλίσης είχαν αντιστραφεί κατά την εγκατάσταση μιας καινούργιας στήλης ελέγχου. Έτσι, όταν ο Αλέξανδρος προσπάθησε να στρίψει αριστερά κατά την απογείωση, το αεροπλάνο έγειρε προς τα δεξιά. Όσο πιο πολύ έστριβε το τιμόνι προς τα αριστερά, τόσο δεξιότερα έγερνε το Piaggio!
Το μοιραίο αεροσκάφος, πετούσαν εκτός από τον Αλέξανδρο ο φίλος και συνεργάτης του Στέφανος Μαγκλάρας και, όπως αναφέραμε παραπάνω, ο D. McGregor. Τους τελευταίους 4 μήνες όμως, πριν τη μοιραία πτήση, παρέμενε ακινητοποιημένο στη μέση της πίστας του αεροδρομίου του Ελληνικού. Στις 15/11/1972, ένας μηχανικός της Ολυμπιακής έβγαλε τη στήλη ελέγχου του Piaggio. Στις 25 Νοεμβρίου 1972, ένας άλλος μηχανικός εγκατέστησε μια καινούργια στήλη ελέγχου στο αεροσκάφος. Στις 18/1/1973, οι επιθεωρητές της ΥΠΑ και της Ολυμπιακής, ενέκριναν την ικανότητα πτήσης του αεροσκάφους, σύμφωνα με τις τυπικές διαδικασίες μιας πτήσης, την οποία είχε σχεδιάσει ο Αλέξανδρος. Είτε οι μηχανικοί της Ολυμπιακής είχαν κάνει κάποιο απαράδεκτο και εγκληματικό λάθος, είτε κάποιος ή κάποιοι μπήκαν στην πίστα του αεροδρομίου από τις 18/1/1973, μετά τον έλεγχο των επιθεωρητών και πριν τη μοιραία πτήση και προκάλεσαν δολιοφθορά στο Piaggio.
Οι «κοριοί» που βρήκε ο συνεργάτης του Ωνάση Τζόνι Μάγιερ στο διαμέρισμα του Αλέξανδρου στο Παρίσι, αποδεικνύουν ότι κάποιοι παρακολουθούσαν τις τηλεφωνικές συνομιλίες του νεαρού.



Οι μηχανικοί της Ολυμπιακής, αμφισβήτησαν ότι τα καλώδια είχαν αντιστραφεί, όμως και τα τρία πορίσματα δεν τους δικαίωναν. Ο Ωνάσης, βέβαιος ότι ο γιος του δολοφονήθηκε, πρόσφερε 1.000.000 δολάρια σε όποιον παρείχε πληροφορίες που θα οδηγούσαν στον (ή στους) δολοφόνο/-ους.

Φυσικό ήταν να εμφανιστούν πολλοί και διάφοροι, μεταξύ των οποίων και ποινικοί κρατούμενοι από τον Κορυδαλλό, που ισχυρίστηκαν ότι ήξεραν ποιοι προκάλεσαν την τραγωδία. Ποτέ όμως δεν παρουσιάστηκε κάποιο αξιόπιστο στοιχείο. 
Ο Αλέξανδρος τάφηκε στον Σκορπιό. Ο πατέρας του δεν άντεξε να παρευρεθεί στην κηδεία του. Αργότερα, καθόταν μόνος του για ώρες δίπλα στον τάφο του τη νύχτα. Η αρχή του τέλους, είχε ξεκινήσει και γι’ αυτόν…

Η δίκη για την τραγωδία – Το αεροπορικό δυστύχημα των αδελφών Κουρή



Η δίκη για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση, έγινε στις 7 Νοεμβρίου 1977. Κατηγορούμενοι ήταν 7 μηχανικοί της Ολυμπιακής και ο Donald McCusker, ο οποίος όμως δεν εμφανίστηκε. 
Μετά την τραγωδία, ο Αμερικανός πιλότος ο οποίος κατά πολλούς ήταν ο μόνος που γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί, επέστρεψε στις Η.Π.Α. Αρκέστηκε σε ένα απολογητικό υπόμνημα στον ανακριτή στις 9/6/1973, όπου αρνιόταν κάθε κατηγορία για πλημμελή έλεγχο των χειριστηρίων του αεροσκάφους. Έκτοτε, χάθηκαν τα ίχνη του…Σε αναζήτησή μας στο διαδίκτυο, δεν βρήκαμε ούτε καν μια φωτογραφία του…Προκαλεί πολλά ερωτηματικά, η απόφαση να «ελεγχθεί» και να προσληφθεί ο Mc Cusker, από την ώρα που δεν είχε καμία εμπειρία στο πιλοτάρισμα των Piaggio. Η εξαφάνισή του, σίγουρα δεν ήταν τυχαία. Το δικαστήριο, με πρόεδρο τον μετέπειτα πρόεδρο του Αρείου Πάγου κύριο στέφανο Ματθία, αθώωσε λόγω αμφιβολιών όλους τους κατηγορουμένους. Κάπως έτσι έκλεισε το νομικό σκέλος της υπόθεσης του θανάτου του Αλέξανδρου Ωνάση.
Εκείνο που ο Αριστοτέλης Ωνάσης, δεν είχε αξιολογήσει σωστά, ήταν το δυστύχημα με το λίαρ τζετ του στις 18/2/1972 κοντά στη Νίκαια της Γαλλίας. Σ’ αυτό σκοτώθηκαν οι Δημήτρης και Γιώργος Κουρής, έμπιστοι πιλότοι των Ωνάσηδων και στενοί φίλοι του Αλέξανδρου. Στο αεροπλάνο, θα έπρεπε να επιβαίνει και ο Αλέξανδρος, αλλά η καθυστερημένη αναχώρηση του αεροσκάφους από την Αθήνα, μάλλον του έσωσε τη ζωή. Πόρισμα για τις αιτίες του δυστυχήματος αυτού δεν εκδόθηκε ποτέ από τους Γάλλους. Ο Ζακ Ιβ Κουστό, ζήτησε από τον Ωνάση 100.000 δολάρια για να ανελκύσει το λίαρ τζετ. Παρά τις πιέσεις που δεχόταν από τον Αλέξανδρο, ο Αριστοτέλης, προφανώς όχι για οικονομικούς λόγους, αρνήθηκε να συναινέσει στην ανέλκυση του λίαρ τζετ. Μετά τον χαμό του Αλέξανδρου, μάλλον μετάνιωσε. Ήταν όμως πολύ αργά…Στο αεροπλάνο πιθανότατα είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός (ωρολογιακή βόμβα). Την ίδια περίπου εποχή, είχε εκραγεί μυστηριωδώς και βούλιαξε στο λιμάνι των Καννών, το γιοτ του David Carr, ενός αμφιλεγόμενου συνεργάτη του Ωνάση.

Επίλογος

Ποιος ή ποιοι σκότωσαν τον Αλέξανδρο Ωνάση; «Οι εχθροί μου προτιμούν να με δουν να υποφέρω παρά να με σκοτώσουν», είπε μετά το τραγικό συμβάν στον Ι. Γεωργάκη ο Αριστοτέλης. Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά. Η CIA; Οι γνωστοί και άγνωστοι επιχειρηματικοί εχθροί του Ωνάση; Μήπως είχε δεχτεί χτύπημα με σφυρί στο νοσοκομείο της αμερικάνικης βάσης, όπως κυκλοφόρησε ευρέως τότε; Το δικτατορικό καθεστώς της χώρας μας; Η Τζάκι, όπως ανέφερε στις 27/5/2015 σε συνέντευξή της η οικονόμος του Ωνάση Γεωργία Βέττα, καθώς ήταν αυτή που επέμενε να προσληφθεί Αμερικανός πιλότος και να τον εκπαιδεύσει ο ίδιος ο Αλέξανδρος; Ίσως δεν μάθουμε ποτέ…Κρίμα πάντως, γιατί ένα 25χρονο παιδί, που έδειχνε ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην «Ολυμπιακή Αεροπορία», όπως είχε δείξει αλλά και στη χώρα μας την οποία αγαπούσε, έφυγε με τόσο άδικο και τραγικό τρόπο…

Πηγές:


PETER EVANS, «ΝΕΜΕΣΗ», εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ
Παιδεία, Β’ έκδοση 2014
WIKIPEDIA και άρθρο του Βασίλη Γ. Λαμπρόπουλου στο «Βήμα» στις 10/01/1999 (διαθέσιμο και στο διαδίκτυο)