Γιαννάκης Παπαδούρης: Από κατασκευαστής στο Ντουμπάι, κοινοτάρχης με success story στην Κύπρο

Ο Γιαννάκης Παπαδούρης, 16 χρόνια στο τιμόνι της κοινότητας του Καλοπαναγιώτη Λευκωσίας, κατάφερε να μεταμορφώσει με δικούς του  πόρους το χωριό που μεγάλωσε σε ένα ελκυστικό και πολυτελή προορισμό. Μιλώντας στο protothema.gr αποκαλύπτει τα μυστικά του αναπτυξιακού… θαύματος που έδωσε νέα δυναμική στον τόπο του. 



Οι παιδικές αναμνήσεις του κ. Παπαδούρη συνδέονται με τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο πατέρας του ήταν μέλος της οργάνωσης και οι αντάρτες κατέβαιναν συχνά στο σπίτι τους. Εκείνη την εποχή ο Καλοπαναγιώτης ήταν πολύ δημοφιλής προορισμός, η λουτρόπολη της Κύπρου λόγω των θειούχων πηγών του. Υπήρχαν ωραία κέντρα και μικρά ξενοδοχεία τα οποία το καλοκαίρι γέμιζαν κυρίως με Αιγύπτιους, όπως ο βασιλιάς Φαρούκ που έκανε τις διακοπές του στο θρυλικό «Βερεγγάρια», γνωστό ως ξενοδοχείο των Βασιλιάδων. Ωστόσο, η αποψίλωση του χωριού είχε αρχίσει από τότε.

«Τελείωσα το δημοτικό στο χωριό. Στην πρώτη τάξη ήμασταν κάπου 150-160 μαθητές και όταν το τελείωσα 106. Σε περίοδο έξι χρόνων χάσαμε το ένα τρίτο του πληθυσμού. Η ερήμωση είχε ξεκινήσει με την τουρκική εισβολή γιατί στα 10 χιλιόμετρα είναι η πράσινη γραμμή και είχε κοπεί η κεντρική αρτηρία που ένωνε το χωριό με την Λευκωσία», αναφέρει ο κ. Παπαδούρης στο protothema.gr.



Ο Κύπριος κοινοτάρχης ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Η αδελφή του ήταν καθηγήτρια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και τον πήρε μαζί της στη Λευκωσία για να φοιτήσει εκεί. Για κάποια χρόνια ήταν το πρότυπό του λαμβάνοντας την απόφαση να γίνει δάσκαλος. «Ευτυχώς ο άνδρας της που ήταν επίσης καθηγητής και γυμνασιάρχης με απέτρεψε. Πήγα στην Αγγλία όπου ζούσε ο μεγαλύτερος αδελφός μου και άρχισα σπουδές στον κλάδο των πολιτικών μηχανικών».



Παντρεύτηκε και έμεινε στην Αγγλία. Δούλεψε σε ένα γραφείο πολιτικών μηχανικών και σχεδιαστών που είχε αναλάβει το ναυπηγείο του Σκαραμαγκά. Μια από τις σημαντικότερες επαγγελματικές του στιγμές ήταν όταν κλήθηκε να συνεργαστεί με τον Σταύρο Νιάρχο, να επιβλέψει ουσιαστικά έργα του στην Ελλάδα. «Κάποια στιγμή πήγα στην Ελλάδα, αφού ήμουν ο μόνος στο γραφείο που μιλούσα ελληνικά, για να επιβλέψω ένα μεγάλο έργο στον Σκαραμαγκά και ύστερα την κατασκευή μιας προβλήτας στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου.



Ήταν τεράστια εμπειρία για μένα», λέει στο protothema.gr. Στη συνέχεια, ο Γιαννάκης Παπαδούρης πήρε «μεταγραφή» για Ντουμπάι σε μια κυπριακή εταιρεία όπου δούλεψε ως πολιτικός μηχανικός και ενώ ένα χρόνο αργότερα πήγε στην Wade Adams. Εκεί μαζί με κάποιους επενδυτές αγόρασαν  την εταιρεία γιατί ο ιδιοκτήτης δεν ήθελε να τη συνεχίσει. 



Το 2001 έχοντας την οικονομική ευχέρεια, ταξίδεψε αρκετά και γνωρίζοντας και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του χωριού του σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να το αναβιώσει. Το μοναστήρι του Ιωάννη του Λαμπαδιστή, τα θειούχα νερά, το φυσικό περιβάλλον. «Ο έπαρχος Λευκωσίας σε μια συζήτηση που είχαμε μου είπε πως αν πράγματι θέλεις να κάνεις όσα έχεις στο μυαλό σου, γίνε κοινοτάρχης, διαφορετικά δεν ανοίγει πόρτα υπουργείου. Έτσι, το 2001 κατέθεσα υποψηφιότητα, βγήκα και ξεκίνησα».



Όταν πληροφορήθηκε ότι υπήρχαν κονδύλια για αναπαλαίωση παλαιών γειτονιών, ο κ. Παπαδούρης πλησίασε έναν αρχιτέκτονα, έκανε μια μελέτη και την παρουσίασε στον τότε υπουργό Εσωτερικών. «Δεν θα ξεχάσω τα λόγια του υπουργού που μας δέχθηκε. ¨Αν είχα έξι κοινοτάρχες σαν εσένα, θα έφτιαχνα όλη την περιοχή¨. Πρόσθεσε μάλιστα ότι ο Καλοπαναγιώτης θα μπορούσε να γίνει πιλοτικό χωριό για αναβίωση ορεινής κοινότητας, με στόχο να εφαρμοστεί και αλλού το πρόγραμμα», τονίζει. 



Πέρασαν 3-4 χρόνια και δεν είχε γίνει κάποιο ουσιαστικό έργο. Οι συγχωριανοί που τον ψήφισαν πίστευαν ότι έκαναν λάθος που τον εμπιστεύτηκαν. Το πρώτο έργο, ξεκίνησε το 2006 και έτσι άρχισε να δημιουργείται μια κινητικότητα. Από τη δεύτερη θητεία εκλεγόταν Κοινοτάρχης με ποσοστά που άγγιζαν το 85%. «Στις τελευταίες εκλογές σκεφτόμουν να μην είμαι υποψήφιος. Μέχρι και η αντιπολίτευση, που συνήθως ήταν η Αριστερά, το ΑΚΕΛ, μου έστειλε μήνυμα πως «δεν θα έχουμε δικό μας υποψήφιο γιατι θα χάσουμε». 



Η ΕΕ χρηματοδοτούσε τότε έργα υποδομής για να βοηθήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι, αγόρασε τέσσερα ερειπωμένα  σπίτια για να δείξει ιδιωτική πρωτοβουλία και πήρε το κονδύλι για την αναπαλαίωση, για να γίνουν αγροτουριστικά. Άνοιξε και γραφείο στο χωριό με δωρεάν υπηρεσίες σε συγχωριανούς του που ήθελαν να αναπαλαιώσουν τα σπίτια τους. Το ενδιαφέρον αυξανόταν σταδιακά.



Ο κόσμος πήρε το μήνυμα. «Ή θα άφηναν το σπίτι τους να πέσει, ή θα το έφτιαχναν με 50% επιδότηση της ΕΕ. Τότε άρχισα ν’ αλλάζω τα πλάνα μου για τις τέσσερις πρώτες κατοικίες, διότι θα χρειάζονταν υποδομές, εστιατόρια κλπ. Το ένα σπίτι το έκανα εστιατόριο, το δεύτερο καφενείο, στο τρίτο αναπτύχθηκε το «Casale Panayiotis Traditional Village Hotel & Spa».



Με την τροποποίηση έχασα το μεγαλύτερο μέγεθος της επιδότησης, αλλά ήταν ανάγκη να γίνουν οι υποδομές για την επιβίωση του αγροτουρισμού που αναπτυσσόταν στο χωριό. Σταδιακά άρχισε να δημιουργείται ένας πυρήνας ανάπτυξης στο κέντρο του Καλοπαναγιώτη. Οι υποδομές μέσω του κράτους - ΕΕ έφτασαν τα 10 εκατομμύρια. Σήμερα καταφέραμε να έχουμε 250 κλίνες στον Καλοπαναγιώτη, υψηλού επιπέδου ακόμα και για personal attention. Δώσαμε πολύ προσοχή στο interior design. Οι συγχωριανοί μου έχουν υπέροχους ξενώνες που γεμίζουν διαρκώς», αναφέρει ο κ. Παπαδούρης στο protothema.gr




20 μέρες στο Ντουμπάι και 10 στην Κύπρο

Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Κοινοτάρχη είναι στο Ντουμπάι και μοιράζει τον χρόνο του σύμφωνα και με τις υποχρεώσεις του. Κάθε μήνα μένει είκοσι μέρες στο Ντουμπάι και δέκα μέρες στον Καλοπαναγιώτη.



«Δουλεύω για το χωριό και από το Ντουμπάι. Πολλές φορές επικοινωνώ με διευθυντές τμημάτων, την επαρχιακή διοίκηση. Για τα καθημερινά προβλήματα του χωριού, ο αναπληρωτής κοινοτάρχης έχει έναν αναβαθμισμένο ρόλο». Εύλογα κάποιος θα τον ρωτούσε αν επενδύοντας ένα τόσο μεγάλο ποσό από την τσέπη του, είχε κάποιο οικονομικό όφελος. Ο ίδιος απαντά: «Όποιος νομίζει ότι κάνω λεφτά στον Καλοπαναγιώτη, σημαίνει ότι δεν γνωρίζει από επιχειρήσεις.



Το πεντάστερο hotel and Spa «Casale» στη μορφή που είναι σήμερα μου στοίχισε 8 εκατ. ευρώ, το ιδιαίτερο σπα 6 εκατ. και το οινοποιείο, που είναι το επόμενό μου πρότζεκτ, άλλα 6 εκατ. Να σημειώσω ότι ως ιδιώτης από την ΕΕ παίρνω πολύ χαμηλότερη επιδότηση σε αναλογία της επένδυσης. Για παράδειγμα, η ΕΕ δίνει χορηγία για βασικό σπα, ενώ εγώ κάνω ένα πολύ εξεζητημένο σπα. Από 40% που θα έπαιρνα κανονικά, παίρνω λιγότερα από 20%. Μέχρι στιγμής έχω χρηματοδοτήσει έργα στο χωριό ύψους περίπου 10 εκατ. ευρώ. 

Το «Casale» απευθύνεται σε ένα up market πελατών. Δεν συναγωνίζεται φυσικά με τα υπόλοιπα αγροτουριστικά των συγχωριανών και δεν βγάζει τα έξοδά του, διότι έχει υψηλό επίπεδο παροχών σε σχέση με τις τιμές του. «Η κόρη μου προσπαθεί να κάνει ένα στοχευμένο μάρκετινγκ διεθνώς. Ελπίζουμε πως σύντομα το 50% των επισκεπτών θα είναι από το εξωτερικό. Φανταστείτε ότι υπάρχει δωμάτιο που μέσα χιονίζει! Σήμερα, αν έρθει κάποιος να αγοράσει το «Casale» και ζητήσει τα βιβλία για έλεγχο, θα πει «ευχαριστώ, δεν το θέλω». Κάνω λοιπόν την αριθμητική μου, βρίσκω τις σωστές λύσεις, αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον επιδοτώ το μεράκι μου» μας λέει ο κ. Παπαδούρης.



Το οινοποιείο είναι το επόμενο έργο υπό κατασκευή. Η ιδέα αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι συνδεδεμένη με τις αναμνήσεις του κ. Παπαδούρη. Και οι δύο οι παππούδες του παρήγαγαν κρασί. «Από μικρός βοηθούσα στη μετάγγιση του κρασιού, γέμιζα τις παλάμες μου και έπινα. Οι πλαγιές του χωριού ήταν γεμάτες αμπέλια, σήμερα όμως δεν έμεινε τίποτε. Έχω αγοράσει κάποιες εκτάσεις και έχουμε κάνει τις πρώτες καλλιέργειες. Το οινοποιείο πρέπει να είναι ολοκληρωμένο τον Νοέμβρη του ‘18».

Τέλος, η συμβουλή που δίνει σε Δημάρχους και Κοινοτάρχες, είναι να κοιτάξουν με ποιες γειτονικές κοινότητες μπορούν να συνεργαστούν για να αναπτύξουν την περιοχή τους. «Ο μεγαλύτερος εχθρός της κάθε κοινότητας είναι η ίδια η κοινότητα», λέει χαρακτηριστικά.