Η αλήθεια για την υποτιθέμενη «γαλάζια πατρίδα» των Τούρκων

Οι γείτονες και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ Τούρκοι, οξύνουν τον τελευταίο καιρό τη   ρητορική τους σε βάρος της χώρας μας. Μετά τα «σύνορα της καρδιάς μας», του Ταγίπ Ερντογάν, ήρθε το νέο δόγμα, της «γαλάζιας πατρίδας», για το οποίο επιστρατεύτηκε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, που μίλησε μάλιστα για μια θαλάσσια έκταση 462.000 τ.χλμ.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μισή κυπριακή ΑΟΖ, δυτικά της Κύπρου και την ελληνική ΑΟΖ νότια της Ρόδου, καθώς η Άγκυρα δεν δέχεται ότι το Καστελόριζο έχει δική του ΑΟΖ.

Τι είναι όμως η ΑΟΖ; Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), είναι μια θαλάσσια ζώνη που ξεκινά από εκεί που τελειώνει η αιγιαλίτιδα ζώνη (στην περίπτωση της χώρας μας στα 6 μίλια) και εκτείνεται ως 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές.

Μέσω της ΑΟΖ, δίνονται σε κάθε κράτος κυριαρχικά δικαιώματα για την έρευνα και εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στο βυθό, στο υπέδαφος και στα υπερκείμενα ύδατα (τα οποία δεν περιλαμβάνονται στην υφαλοκρηπίδα) και ταυτόχρονα η δικαιοδοσία για τη λήψη μέτρων προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Η ΑΟΖ καθιερώθηκε με τη Συνθήκη του Montego-Bay της Τζαμάικα (1982) (Διάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας). Καταψηφίστηκε από 4 κράτη τις Η.Π.Α., το Ισραήλ, την Τουρκία και τη Βενεζουέλα.

Η Τουρκία φέρνει συνεχώς αντίρρηση για το άρθρο της Συνθήκης, σύμφωνα με το οποίο τα εθνικά ύδατα μιας χώρας μπορούν να επεκταθούν στα 12 ναυτικά μίλια.

Ωστόσο, η ίδια έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στη Μαύρη Θάλασσα στα 12 ν.μ.!
Χαρακτηρίζει δε το Αιγαίο «ημίκλειστη θαλάσσια περιοχή», που πρέπει να τεθεί υπό ειδικό καθεστώς, σε αντίθεση με την Αδριατική (ημίκλειστη θάλασσα) και την (πλήρως κλειστή), Μαύρη Θάλασσα.

Αυτά σε γενικές γραμμές για τη Α.Ο.Ζ., ένα τεράστιο θέμα, το οποίο χρήζει πολύ μεγάλης προσοχής και αποτελεί αντικείμενο μελέτης από κορυφαίους επιστήμονες.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα, ήρθε η χθεσινή δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος από τη Σμύρνη απείλησε ότι «θα ρίξει τους Έλληνες στη θάλασσα»! Μια μόνιμη επωδός πολλών Τούρκων αξιωματούχων, που ξεχνούν πού βρίσκονταν οι πρόγονοί τους δέκα χρόνια πριν την μικρασιατική καταστροφή (Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913)…

Η κοιτίδα και το όνομα των Τούρκων

Σε άρθρο μας στο protothema.gr με τίτλο «Η καταγωγή των Τούρκων: Ογούζοι, Τούρκοι, Σελτζούκοι και Οθωμανοί» (12/5/2018), είχαμε αναφέρει αρκετά στοιχεία για την καταγωγή των Τούρκων.
Θα προσθέσουμε και νέα στοιχεία, που υπάρχουν στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Άμαντου «Σχέσεις Ελλήνων & Τούρκων, Από τον ενδέκατο αιώνα μέχρι το 1821».

Ο Κωνσταντίνος Άμαντος (1874-1960), Χιώτης στην καταγωγή, ήταν διαπρεπής ιστορικός (με ειδίκευση στη βυζαντινολογία), πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός.
 

 
Η περιοχή ανάμεσα στην Κασπία Θάλασσα, τη λίμνη Βαϊκάλη και τα Αλτάια Όρη, το Τουράν, που καλύπτεται από στέπες, ήταν πάντα κατάλληλη για νομαδική ζωή.
Είχε καταληφθεί από τα χρόνια προ Χριστού, από φυλές συγγενικές με τους Τούρκους. Οι νομάδες του Τουράν έκαναν πολλούς και μεγάλους πολέμους, νικώντας απολίτιστους αλλά και πολιτισμένους λαούς.

Ξεκινώντας από το Τουράν, οι Ούννοι έφτασαν, σε διάφορες εποχές, ως τη Γαλλία στα δυτικά και ως την Κίνα στα ανατολικά.
Ο τρόπος ζωής των νομάδων του Τουράν ήταν αυτός που τους έκανε να αποκτήσουν σωματική δύναμη και αντοχή. Έτσι ήταν πολύ εύκολο να νικήσουν τους αντιπάλους τους.

Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό τους, ήταν ότι πάντα κατέστρεφαν και ποτέ δεν δημιουργούσαν.
Στους Έλληνες συγγραφείς το όνομα Τούρκοι απαντά τον 6ο μ.Χ. αιώνα, στους Λατίνους όμως, το όνομα Turcal απαντά νωρίτερα. Οι Κινέζοι έλεγαν τους Τούρκους Tou-kioue. Ο Μένανδρος (Βυζαντινός ιστορικός και ποιητής του 6ου μ.Χ. αιώνα και όχι ο αρχαίος κωμωδιογράφος), γράφει «των Τούρκων, που παλαιότερα ονομάζονταν Σάκες».

Και στη συνέχεια: «Σκύθες από την φυλή των λεγόμενων Τούρκων». Ο Θεοφάνης Βυζάντιος γράφει: «τις περιοχές όπου φυσά ο σιρόκος στον ποταμό Τανάιδα (Τάναις: ο ποταμός Ντον της Ρωσίας στην αρχαιότητα) τις κατέχουν Τούρκοι, οι οποίοι παλαιότερα ονομάζονταν Μασσαγέτες».

Ο Θεοφύλακτος Σιμοκκάττης, γράφει: «…των Ούννων στα βορειοανατολικά, τους οποίους συνηθίζουν οι Πέρσες να ονομάζουν Τούρκους». Και στη συνέχεια: «…στο ανατολικό έθνος των Σκυθών, που συνηθίζουμε να τους λέμε Τούρκους».

Οι συγγραφείς του 6ου και 7ου μ.Χ. αιώνα, έδωσαν λοιπόν τα ονόματα Σκύθες, Μασσαγέτες, Σάκες και Ούννοι στις τουρκικές φυλές, ενώ μέσω των Περσών που ήρθαν πρώτοι σε επαφή με αυτές τις φυλές, έγινε γνωστό το όνομα Τούρκους.

Όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Άμαντος, «από τα λεγόμενα των παραπάνω συγγραφέων» δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι αρχαίοι Μασσαγέτες, Σκύθες και Σάκες ήταν πράγματι Τούρκοι, αλλά μάλλον ήταν απόγονοι των Ούννων, δηλαδή των Hioung Nou των Κινέζων. Προέρχονταν μάλιστα και από αναμείξεις με άλλα έθνη. Απόγονοι των Ούννων είναι και οι Τούρκοι, αλλά αναμείχθηκαν και αυτοί με διάφορους λαούς κατά τη μεγάλη διαδρομή τους στην ιστορία».

Οι νομάδες Hioung-Nou, επέδραμαν αρχικά προς την Κίνα και την Ανατολική Ασία. Οι κινέζοι (Σίνες), αφού υπέστησαν πολλές ήττες, με την κατασκευή του Σινικού Τείχους (από τη Δυναστεία Τσιν, μεταξύ 215 π.Χ. και 205 π.Χ.), εμπόδισαν τις επιδρομές των Hioung-Nou, οι οποίοι στράφηκαν σε άλλες κατευθύνσεις και τον 4ο μ.Χ. αιώνα προς την Ευρώπη.

Μέσα από συγκρούσεις και επιδρομές, αναδείχθηκε η φυλή των Τούρκων, για την οποία γίνεται μνεία από Έλληνες συγγραφείς τον 6ο μ.Χ. αιώνα, όπως είδαμε παραπάνω.

Με τη νίκη τους επί των Εφθαλιτών ή Λευκών Ούννων, οι Τούρκοι έγιναν κυρίαρχοι της Κασπίας Θάλασσας και του εμπορίου της.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστίνου Β’ (568), οι Τούρκοι έστειλαν πρεσβευτές στην Κωνσταντινούπολη μέσω της χώρας των Αλανών του Καυκάσου και ζήτησαν να συμμαχήσουν με τους Βυζαντινούς.

Μέσω της συμφωνίας που επιδίωκαν, θα είχαν το μονοπώλιο στο εμπόριο του μεταξιού και τη δυνατότητα να το χειρίζονται απευθείας, καθώς οι Πέρσες εμπόδιζαν τη μεταφορά του μέσα από τη χώρα τους. Οι Τούρκοι ήταν άσπονδοι εχθροί των Περσών και ων Αβάρων, γι’ αυτό επιδίωκαν τη συμμαχία με το Βυζάντιο.

Οι Βυζαντινοί όμως ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί στη σύναψη μιας τέτοιας συμμαχίας, καθώς προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς ζητούν οι Τούρκοι.
Έστειλαν μάλιστα 7 φορές πρεσβευτές στους Τούρκους για συνεννοήσεις (από το 568 ως το 576), ωστόσο σύμφωνα με τον Μένανδρο οι διπλωμάτες προκάλεσαν πολλές παρεξηγήσεις. Η συμμαχία Βυζαντινών – Τούρκων δεν έγινε ποτέ.

Ο Κ. Άμαντος, θεωρεί ότι αν τότε στον θρόνο του Βυζαντίου βρισκόταν κάποιος στιβαρός αυτοκράτορας, θα είχε συμμαχήσει με τους Τούρκους και ίσως είχε καταφέρει να τους εκχριστιανίσει, κάτι που ασφαλώς θα είχε μεγάλη επίδραση στην ιστορία του ελληνισμού.

Οι Τούρκοι κατά τον 7ο αιώνα, γίνονταν εύκολα Χριστιανοί. Ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης αναφέρει ότι όταν μεγάλος λοιμός έπληξε τη χώρα των Τούρκων, με πρωτοβουλία ορισμένων Χριστιανών «κεντήθηκε» στο μέτωπο των νέων το σημείο του σταυρού. Αυτοί, αφού διασώθηκαν από τον λοιμό, έγιναν Χριστιανοί.

Τον 7ο αιώνα, οι Τούρκοι προχώρησαν δυτικότερα και νίκησαν τους λαούς ανάμεσα στον Τανάιδα ποταμό και τον Καύκασο (Χαζάρους, Αλανούς κ.ά.). Από τότε, οι Βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν Τούρκους τους Χαζάρους που αποσπάστηκαν από τους υπόλοιπους Τούρκους και ανεξαρτητοποιήθηκαν, με βάση τη σημερινή Κριμαία.

Στα χρόνια του Ηράκλειου (610-641) και των πολέμων του με τους Πέρσες, έγινε συμμαχία ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Τούρκους Χαζάρους.
Έγινε, νότια του Καυκάσου, συνάντηση ανάμεσα στον Ηράκλειο και τον ηγεμόνα των Τούρκων. Ο αυτοκράτορας υποσχέθηκε να δώσει στον Τούρκο ηγεμόνα την κόρη του Ευδοκία για σύζυγο. Οι Τούρκοι Χάζαροι έδωσαν στον Ηράκλειο τότε 40.000 άνδρες, οι οποίοι βοήθησαν πολύ στις νίκες του επί των Περσών.

Τον 9ο αιώνα, ονομάστηκαν από τους Έλληνες συγγραφείς Τούρκοι και οι Ούγγροι, οι οποίοι μαζί με τους Σαμογέτες, τους Φιλανδούς και τους Λάπωνες έχουν την ίδια ρίζα την ουραλοαλταϊκή και κοινούς προγόνους, τους Hioung-Nou και τους Ούννους αλλά αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν νωρίς από τους αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν νωρίς από τους Τούρκους και εγκαταστάθηκαν τελικά στην αρχαία Παννονία, τη σημερινή Ουγγαρία.

Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές, η ιστορία των Τούρκων ως τον 9ο αιώνα. Η «γαλάζια πατρίδα» του κυρίου Ακάρ, βρίσκεται κάπου μεταξύ Κασπίας, Βαϊκάλης και Καυκάσου… Και βέβαια δεν είναι και τόσο γαλάζια.
Ας δούμε όμως ποιοι κατοικούσαν στη σημερινή Τουρκία στο πέρασμα των αιώνων και ποια είναι η γενετική σύσταση των σημερινών Τούρκων.

Τα δείχνει το DNA των σημερινών Τούρκων

Με το θέμα αυτό, έχουμε ασχοληθεί ακροθιγώς σε παλαιότερο άρθρο μας, σήμερα θα το εξετάσουμε διεξοδικότερα, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν στο βιβλίο του κορυφαίου γενετιστή Κων/νου Τριανταφυλλίδη.

Στη σημερινή Τουρκία, από τη Νεολιθική Εποχή και την Εποχή του Χαλκού, ζούσαν διάφοροι αρχαίοι λαοί. Οι Χάττι, οι Χουρίτες, οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι κ.ά.
Γύρω στο 1.200 π.Χ. Έλληνες Ίωνες και Αιολείς, εγκαταστάθηκαν στις ακτές της Μικράς Ασίας.
Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.), η Μικρά Ασία διαιρέθηκε σε ελληνιστικά κρατίδια.

Τον 1ο π.Χ. αιώνα, αυτά έγιναν τμήματα της Ρωμαϊκής  και αργότερα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τον 11ο αιώνα, οι Σελτζούκοι Τούρκοι από την Κεντρική Ασία (Νότια Σιβηρία και Μογγολία), άρχισαν να μεταναστεύουν στην περιοχή. Τον 13ο αιώνα οι μογγολικής καταγωγής Οθωμανοί, άρχισαν να δημιουργούν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι, ο τουρκικός πληθυσμός σχηματίστηκε από τη συγχώνευση γηγενών πληθυσμών της Ανατολίας με Ασιάτες μογγολικής καταγωγής. Η σύγχρονη Τουρκία, δημιουργήθηκε το 1923. Ποια είναι η γενετική σύσταση των σημερινών κατοίκων της και ποια η σχέση τους με τους Έλληνες;

Όπως γράφει ο Κ. Τριανταφυλλίδης, αναλύθηκαν αρκετοί DNA δείκτες σε πληθυσμιακά δείγματα από τις περιοχές της Σμύρνης, της Αττάλειας, της Άγκυρας και της λίμνης Βαν, στην ανατολική Τουρκία. Έπειτα, η γενετική σύσταση των Τούρκων, συγκρίθηκε με ευρωπαϊκούς μεσογειακούς πληθυσμούς καθώς και με τουρκόφωνους πληθυσμούς της Ασίας. Τα αποτελέσματα των μελετών, έδειξαν ότι:

α) Η γενετική συνεισφορά τουρκόφωνων πληθυσμών της Κεντρικής Ασίας στη γενετική σύσταση των σημερινών Τούρκων, κυμαίνεται από 10% - 30% περίπου.

β) Η πατροπλευρική (από τη «μεριά» του πατέρα) γονιδιακή ροή από πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας στους σημερινούς Τούρκους είναι περίπου 10%, ενώ η μητροπλευρική (από τη «μεριά» της μητέρας), είναι περίπου 17,2%.

Σύμφωνα με τους διάφορους συγγραφείς, ο πληθυσμός της Ανατολής κατά την πτώση του Βυζαντίου ήταν γύρω στα δώδεκα εκατομμύρια. Η αλλαγή της πληθυσμιακής δεξαμενής της Ανατολίας σε ποσοστό 25%-30% δεν μπορεί να έγινε αμέσως.

Υποστηρίζεται ότι υπήρχε συνεχής ροή 1% περίπου σε κάθε γενιά που "εμπλούτισε" το γονιδιακό απόθεμα των ντόπιων κατοίκων της Ανατολίας με DNA γενεαλογικές γραμμές που χαρακτηρίζουν πληθυσμούς της Κ. Ασίας. Η σύγκριση της γενετικής σύστασης των Ελλήνων με εκείνη των Τούρκων δείχνει ότι:

α) Οι Έλληνες μοιάζουν γενετικά περισσότερο με τους Ιταλούς, έπειτα με τους Γάλλους και τους Ισπανούς και τελευταία με τους Τούρκους.

β) Η ανάλυση γενετικών δεικτών του χρωμοσώματος Υ Ευρασιατικών πληθυσμών έδειξε ότι τα πληθυσμιακά δείγματα από την Ελλάδα βρίσκονται γενικά πιο κοντά με άλλα ευρωπαϊκά και είναι εντελώς απομακρυσμένα από πληθυσμιακά δείγματα της Τουρκίας.

γ) Τα πληθυσμιακά δείγματα από την ηπειρωτική Ελλάδα και τις περιοχές της Σμύρνης και της Φώκαιας διαχωρίζονται από τα πληθυσμιακά δείγματα προερχόμενα από περιοχές της Τουρκίας.

δ) Με βάση αλληλούχιση περιοχών του μιτοχονδριακού DNA προέκυψε ότι υπάρχει μικρή γενετική συγγένεια ως προς το μητρικά κληρονομούμενο DNA ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους.

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό: παρά την μακραίωνη υποδούλωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, σε όλες τις γενετικές έρευνες των Ελλήνων αποκαλύφθηκε ελάχιστη μογγολική διείσδυση στο DNA τους.

Οι Έλληνες για θρησκευτικούς, πολιτικούς, γλωσσικούς, ηθολογικούς και άλλους λόγους δεν ήρθαν σε μεγάλο βαθμό σε επιμιξίες με Τούρκους μογγολικής καταγωγής.

Συνοψίζοντας τα γενετικά αποτελέσματα, ο Κ. Τριανταφυλλίδης γράφει:

α) ο πληθυσμός της Τουρκίας δημιουργήθηκε από την επιμειξία των απογόνων του ντόπιου πληθυσμού που ζούσε στην Ανατολή από τους προϊστορικούς χρόνους με άντρες και γυναίκες μογγολικής καταγωγής από την Κ. Ασία, που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή από τον 11ο αιώνα. Η Τουρκία και η Ουγγαρία αποτελούν παραδείγματα πληθυσμών όπου μία πληθυσμιακή μειοψηφία επιβάλλει τη γλώσσα της αλλά όχι το DNA της στην πλειοψηφία των γηγενών κατοίκων.

β) τουλάχιστον 25-30% των σημερινών Τούρκων έχουν μογγολική καταγωγή.

γ) στη γενετική κληρονομιά των Ελλήνων διαπιστώθηκε μικρό ποσοστό απλοομάδων που χαρακτηρίζουν ασιατικούς πληθυσμούς. Ο σημερινός πληθυσμός της Τουρκίας είναι πιο κοντά με βαλκανικούς πληθυσμούς κάτι που υποδεικνύει γονιδιακή ροή από τους Έλληνες και τους άλλους  βαλκάνιους προς τους Τούρκους.

Επειδή ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι ο Κ. Τριανταφυλλίδης είναι Έλληνας και στηρίζεται σε δικές του εργασίες να ενημερώσουμε ότι το βιβλίο του παραθέτει περίπου 500 πηγές, οι περισσότερες από τις οποίες είναι εργασίες διακεκριμένων ξένων επιστημόνων.

Έλληνες και Σλάβοι: τι δείχνει το DNA

Το κεφάλαιο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους Τούρκους. Το προσθέτουμε μετά την τεράστια απήχηση του χθεσινού μας άρθρου για τους Εζερίτες και τους Μηλιγγούς, ευχαριστώντας θερμά για τα δεκάδες σχόλια. Ποια είναι τα συμπεράσματα της γενετικής για τη σχέση Ελλήνων και Σλάβων;

Παρά τη γειτνίαση ή και τη συγκατοίκηση με πολλούς λαούς, ο ελληνικός πληθυσμός δεν φαίνεται να έχει σημαντική επιμειξία με αυτούς. Ειδικότερα, ο ελληνικός πληθυσμός διακρίνεται από τους Σλάβους καθώς δεν διαπιστώθηκαν γενετικά ταιριάσματα μεταξύ της DNA σύστασης των Ελλήνων και ατόμων από τις σλαβόφωνες χώρες.

Καθώς όλες οι μετακινήσεις του ανατομικά σύγχρονου ανθρώπου από τη μέση παλαιολιθική εποχή μέχρι σήμερα, έγιναν κυρίως με κατεύθυνση από τον ελλαδικό χώρο και τα κεντρικά Βαλκάνια. Ίσως οι Βούλγαροι και οι Σλάβοι της FYROM, με βάση τα γενετικά στοιχεία, θα πρέπει να διαχωριστούν από τους βόρειους σλαβικούς λαούς επειδή μέρος του πληθυσμού τους έχει γενετικές ρίζες οφειλόμενες στη διείσδυση ελληνικών πληθυσμιακών ομάδων σε αυτές τις γεωγραφικές περιοχές.

Πηγές: Κωνσταντίνος Άμαντος, "Σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων από τον ενδέκατο αιώνα μέχρι το 1821", τόμος Α', εκδόσεις Αρχιπέλαγος, 2008 (Α' έκδοση, 1955).  Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, "Η Γενετική Καταγωγή των Ελλήνων", εκδόσεις Κυριακίδη, 2016.