Ένα live 3 νέων συνθετών -Γιώργος Κυριάκος, Νίκος Μερτζάνος και Σπύρος Παρασκευάκος - στη μουσική σκηνή Πειραιώς 131 ήταν η καλύτερη απόδειξη για την ισχυρή παρουσία μιας νέας γενιάς που διεκδικεί με αξιώσεις να βάλει τη σφραγίδα της στα μουσικά πράγματα.
Η 24χρονη Κατερίνα Παράσχου από την Λευκωσία της Κύπρου φοιτήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών είναι η νέα γυναικεία φωνή – παρουσία στο πλευρό του επίσης νέου δυναμικού (με βάση και τις επιδόσεις του στη εγχώρια δισκογραφία) Σπύρου Παρασκευάκου. Και οι δύο τους εκπρόσωποι του παρά την κρίση ισχυρού «νέου κύματος» του ελληνικού τραγουδιού. Και δεν είναι οι μόνοι…
Την περασμένη Πέμπτη – ξημερώματα Παρασκευής βγαίνοντας από το live των «3» ( Γιώργος Κυριάκος- Νίκος Μερτζάνος-Σπύρος Παρασκευάκος) στην έρημη Πειραιώς μπορούσα να απαντήσω με πολύ άνεση στηριγμένη σε μια αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα ότι το ελληνικό τραγούδι έχει μέλλον και ως άλλος Διονύσης Σαββόπουλος ήμουν έτοιμος να αναφωνήσω: Ζήτω το ελληνικό τραγούδι!.
Ναι, το ελληνικό τραγούδι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και να εκπλήσσει χάρη και στους 3 νέους συνθέτες, την μαγκιά της δημιουργία τους αλλά πάνω απ΄όλα, το θάρρος να επιχειρείς στο βομβαρδισμένο τοπίο της ελληνικής μουσικής αγοράς (με την δισκογραφία να έχει τζίρο κατά τι μικρότερο από μια επιτυχημένη καφετέρια στα Νότια Προάστια) και την πίστη στις δικές σου δυνάμεις.
Επιπλέον, η υιοθέτηση μιας καθαρά απενοχοποιημένης συμπεριφοράς απέναντι στα μουσικά πράγματα και τις κατά καιρούς κατασκευές τύπου «έντεχνο τραγούδι» τους δίνει την δυνατότητα της ελεύθερης επικοινωνίας αλλά και πρόσβασης σε ένα ευρύ κοινό που δεν βάζει σύνορα στο συναίσθημα…
Για παράδειγμα, ο Νίκος Μερτζάνος έχει δώσει τραγούδι ( σε στίχους Νίκου Μωραΐτη) και στην Δέσποινα Βανδή ( το «Μείνε», μια επιτυχία του 2016) με την ίδια άνεση που δίνει τραγούδια του σε νέες ή καθιερωμένες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής που βρίσκονται πέραν από τον κλασσικό τύπο της πίστας της διασκέδασης.
Η απενοχοποιημένη διάθεση και συμπεριφορά αλλά και η διάθεση συνεργασίας φαίνεται να είναι και το κλειδί για την ορθή ερμηνεία της αποδοχής που έχει και το τρίο των συνθετών αλλά και οι δουλειές τους. Επιπλέον, οι επιλογές τους σε πρόσωπα κατοχυρώνουν ένα ζωτικό χώρο που επιτρέπει την ορατότητα και την αναγνωρισιμότητα της παρουσία τους και την ανάδειξη της σε «γενιά». Και ο όρος «γενιά» - δίχως να είναι δυσβάστακτα περιοριστικός όπως άλλοτε- δίνει κατάλληλο σήμα και κατεύθυνση, ορίζοντας ταυτόχρονα, τα κοινά στοιχεία σε όλα τα επίπεδα της δική τους παρουσίας.
Αλλά, ας γυρίσω για λίγο στο live της περασμένης Πέμπτης. Ξεχώρισαν οι στιγμές:
Mε τον Ζαχαρία Καρούνη στο «Γλυκό Γενάρη» και «Απ’ το μηδέν» του Σπύρου Παρασκευάκου όπως επίσης και η ερμηνεία του μαζί με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο «Ο άνθρωπος μπορεί», επίσης του Παρασκευάκου (δικοί του οι στίχοι και η μουσική).
Η ιδιαίτερη ερμηνεία της Βιολέτας Ίκαρη στο «Μαμά, μπαμπά» των Γιάννη Βασιλόπουλου και Σπύρου Παρασκευάκου (το ερμήνευσε πρώτη η Δήμητρα Σελεμίδου).
Η Γιώτα Νέγκα στο τραγούδι «Κάτι Ελλάδες» του Νίκου Μερτζάνου σε στίχους Νίκου Μωραΐτη. Η Παυλίνα Βουλγαράκη στο «Εσένα Περιμένω» τραγούδι του Γιώργου Κυριάκου σε στίχους της Βουλγαράκη. Την περασμένη Πέμπτη στο live των «3» στη μουσική σκηνή Πειραιώς 131 (όπου είχε βάλει όσο έπρεπε και το χεράκι της η Μαργαρίτα Μυτιληναίου) ένωσαν τις δυνάμεις τους και τους φίλους τους και μας παρουσίασαν το μέλλον της μουσικής. Πόσο τυχερός να είσαι μέρος αυτής της γενιάς.