Η μοναξιά του χωρισμού

Τζούλια, γεια σου, και συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Με λένε Δήμητρα και είμαι 43 χρόνων. Πριν από μερικούς μήνες ο σύζυγός μου μου ζήτησε να χωρίσουμε. Ημασταν πολλά χρόνια μαζί, αλλά τα δυο τελευταία δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά. Καθημερινά τσακωνόμασταν και αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στην εφτάχρονη κόρη μας. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ στην αρχή συμφώνησα στον χωρισμό -εκείνος μου τον πρότεινε- στην πορεία είδα ότι δεν μπορώ να αντέξω τη μοναξιά. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου γιατί οι γονείς μου βρίσκονται μακριά. Ευτυχώς έχω το παιδί μαζί μου.

Γεια σου, Δήμητρα. Καταρχήν σύνελθε γιατί δεν σε βλέπω καλά. Τι περίμενες με το χωρισμό μετά από τόσα χρόνια γάμου; Να πετάς από τη χαρά σου; Μόνο στην περίπτωση που είχες βρει κάποια σχέση θα ήσουν καλύτερα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καλή ή κακή η σχέση σου, είχες συνηθίσει έναν τρόπο ζωής που ξαφνικά αλλάζει. Και καλείσαι να προσαρμοστείς γρήγορα στα νέα δεδομένα. Η προσαρμογή δεν είναι εύκολο πράγμα και μπορεί να πάρει καιρό. Από την άλλη, δεν μου αρέσει που μπερδεύεις την έννοια σύντροφος με την έννοια φίλος. Όχι ότι ένας σύντροφος δεν μπορεί να είναι και φίλος -ή το αντίθετο- αλλά εσύ αυτή τη στιγμή χρειάζεσαι πρώτα από όλα κάποιον που να μπορεί να σε ακούσει και να σε βοηθήσει. Ο σύντροφος θα έρθει στην ώρα του. Ζήσε τις καθημερινές στιγμές με το παιδί σου, γιατί είναι μοναδικές, και ζήσε και τη μοναξιά σου. Η μοναξιά μάς μαθαίνει πράγματα. Αναζήτησε παράλληλα φίλους. Δεν μπορεί να μην έχεις κάποιον στη δουλειά ή στη γειτονιά, βρε παιδί μου, που να μπορείς να πιεις καφέ μαζί του και να πεις μια κουβέντα. Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Κλάψ’ τον όπως του πρέπει και σύνελθε.