Με μεγαλύτερη ταχύτητα η πτώση του ατρόμητου Φέλιξ

Η υπερηχητική ελεύθερη πτώση του Felix Baumgartner από τις παρυφές του διαστήματος στις 14 Οκτωβρίου 2012 πραγματοποιήθηκε με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι είχε εκτιμηθεί αρχικά: 1,25 Mach.

Τα ποικίλα επιστημονικά ευρήματα, στα οποία περιλαμβάνονται και τα πρώτα δεδομένα μετρήσεων των οργανικών λειτουργιών ανθρώπου σε πτώση ταχύτερη από τον ήχο, οδήγησαν και σε αναθεωρήσεις ορισμένων από τα αρχικά αριθμητικά στοιχεία του άλματος, τα οποία όχι μόνο πρόσφεραν σημαντικές γνώσεις στους επιστήμονες για τα μελλοντικά αεροδιαστημικά ταξίδια, αλλά και έσπασαν αρκετά υφιστάμενα ρεκόρ.

Ενα από αυτά, η μέγιστη κάθετη ταχύτητα του Baumgartner, αναθεωρήθηκε, φτάνοντας τα 1.357,6 χλμ./ώρα, δηλαδή 1,25 Mach, από την αρχική εκτίμηση των 1.342,8 χλμ./ώρα, δηλαδή 1,24 Mach. Με τη βοήθεια της ανάλυσης των επιπλέον καταγεγραμμένων στοιχείων, το υψόμετρο από το οποίο έγινε το άλμα διαφοροποιήθηκε ελαφρώς, στα 38.969,4 μέτρα, συγκριτικά με την προηγούμενη εκτίμηση των 39.045 μέτρων.

Η αξιοποίηση των δεδομένων της μοναδικής πτώσης δημιούργησε, επίσης, νέα ιατρικά θεραπευτικά πρωτόκολλα. Πάνω από τα 19.200 μέτρα, το νερό εξατμίζεται. Ετσι, το αίμα κυριολεκτικά βράζει, φαινόμενο που ονομάζεται φυσαλίδωση και μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες, ιδίως για τους πνεύμονες. Ως μέτρο ασφαλείας σε περίπτωση απρόβλεπτης έκθεσης στο περιβάλλον της στρατόσφαιρας, η ιατρική ομάδα της Red Bull Stratos δημιούργησε ένα θεραπευτικό πρωτόκολλο που για πρώτη φορά χρησιμοποιεί επιτόπου ένα ειδικό σύστημα εξαερισμού. «Δημιουργήσαμε ένα πρότυπο κλινικής πρακτικής που θα αποτελέσει μια από τις σημαντικότερες προσφορές αυτού του προγράμματος» είπε ο δρ Jonathan Clark, διευθυντής του ιατρικού τμήματος της Red Bull Stratos ο οποίος έχει συμμετάσχει έξι φορές ως ιατρός στις πτήσεις του Διαστημικού Λεωφορείου. «Η Red Bull Stratos έχει ήδη αρχίσει να δίνει χειροπιαστά αποτελέσματα που θα επιτρέψουν στους διαστημικούς ταξιδιώτες του μέλλοντος να έχουν πιθανότητες επιβίωσης αν εκτεθούν στο κενό σε αυτή τη ζώνη κινδύνου».

Τα στοιχεία οριστικοποιήθηκαν όταν οι επιστήμονες της αποστολής διεξήγαν μια ιδιωτική αναθεώρηση ομοτίμων, τη Red Bull Stratos Scientific Summit, στο California Science Center στις 23 Ιανουαρίου 2013. Στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονταν αστροναύτες της ΝΑΣΑ, αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και εκπρόσωποι εμπορικών αεροδιαστημικών εταιριών όπως η Virgin Galactic, Northrop Grumman, SpaceX, XCOR, Sierra Nevada Corporation και άλλες. Ανακοινώθηκαν, επίσης, τα τελικά αριθμητικά στοιχεία που υποβλήθηκαν για την έγκριση των ρεκόρ, όπως η ελαφριά αναθεώρηση προς τα πάνω της υπερηχητικής ταχύτητας του Baumgartner.
Η παρακολούθηση των οργανικών λειτουργιών του Baumgartner παρείχε στους επιστήμονες πάνω από 100 εκατομμύρια σημεία δεδομένων, όπως τα πρώτα δεδομένα για ανθρώπινο οργανισμό που κινείται με υπερηχητική ταχύτητα. Τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα δεν περιλαμβάνουν απλά τον καρδιακό και αναπνευστικό του ρυθμό, αλλά επιπλέον αποκαλύπτουν τις δυνάμεις που ασκήθηκαν σε αυτόν σε συγκεκριμένες σημαντικές φάσεις της αποστολής.

Ο καρδιακός ρυθμός του Baumgartner έφτασε στην ανώτατη τιμή των 185 παλμών το λεπτό (πτλ) όταν βγήκε από το θαλαμίσκο, ενώ κυμάνθηκε από 155 ως 175 πτλ κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης. Ο Baumgartner, ο καρδιακός ρυθμός του οποίου κατά την περίοδο των «προκαταρτικών αναπνοών» (pre-breathing) με οξυγόνο πριν την εκτόξευση ήταν 40 ως 100 πτλ, είχε 60 ως 100 πτλ κατά την άνοδο και 169 πτλ όταν έφτασε το 1,25 Mach επιστρέφοντας στη Γη• 155 ως 180 κατά την κάθοδο με το αλεξίπτωτο• 163 όταν προσεδαφίστηκε• και 100 ενώ μεταφερόταν με ελικόπτερο στο Κέντρο Ελέγχου της αποστολής. Ο αναπνευστικός του ρυθμός έφτασε τις 30 ως 43 αναπνοές το λεπτό κατά την ελεύθερη πτώση.

Ο 43χρονος Baumgartner βίωσε την απόλυτη απώλεια βάρους επί 25,2 δευτερόλεπτα κατά το αρχικό στάδιο της ελεύθερης πτώσης. Κατόπιν, πέρασε μία φάση κατά την οποία στριφογύριζε διαρκώς, φτάνοντας τις 60 περιστροφές το λεπτό, ενώ παρέμεινε σε επίπεδη περιδίνηση (flat spin) επί περίπου 13 δευτερόλεπτα. Για να σταθεροποιήσει την τροχιά του, επιστράτευσε την εμπειρία του από τις ελεύθερες πτώσεις που είχε πραγματοποιήσει στο παρελθόν. Ολα τα στοιχεία των οργανικών λειτουργιών του ήταν εντός των προβλεπόμενων ορίων και δεν ξεπέρασαν σε καμία περίπτωση τα όρια ασφαλείας. (Για παράδειγμα, ο μετρητής επιτάχυνσης της βαρύτητας που φορούσε ο Baumgartner στον καρπό του δεν κατέγραψε σε καμία περίπτωση τα 6 συναπτά δευτερόλεπτα σε 3,5 G που θα ενεργοποιούσαν το άνοιγμα του αλεξιπτώτου σταθεροποίησης, ενώ η περιοχή για την οποία υπήρχε η μεγαλύτερη ανησυχία –το κρανίο του Baumgartner– παρέμεινε κάτω από τα 2 G σε όλη τη διάρκεια της περιδίνησης).

Ο Baumgartner περιγράφει την αίσθηση της ελεύθερης πτώσης καθώς επιτάχυνε και περνούσε το φράγμα του ήχου: «Είναι σα να αιωρείσαι στο διάστημα και μετά επιταχύνεις πολύ γρήγορα, αλλά δε νιώθεις τον αέρα, επειδή η ατμοσφαιρική πυκνότητα είναι πολύ μικρή. Για σχεδόν 35 δευτερόλεπτα δεν ένιωθα τον αέρα γύρω μου, αφού ουσιαστικά δεν υπήρχε αέρας. Αισθανόμουν αβοήθητος, πράγμα πολύ ενοχλητικό για έναν επαγγελματία των ελεύθερων πτώσεων. Και μετά, όταν επιτέλους μπαίνεις σε πυκνότερη ατμόσφαιρα, πρέπει να διατηρείσαι απόλυτα συμμετρικός, αλλιώς αρχίζεις να στριφογυρίζεις, όπως έπαθα εγώ».