Success story: Το φτωχό κορίτσι από την Κόστα Ρίκα που έφτασε στον… πλανήτη Άρη

Μερικές από τις πιο σημαντικές γυναίκες στον κόσμο της τεχνολογίας βρίσκονται σήμερα στη Στοκχόλμη για να συμμετάσχουν στο συνέδριο Women in Tech, ανήμερα την ημέρα της Γυναίκας. Γυναίκες από κάθε χωνιά του πλανήτη συναντιούνται στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, με συνδετικό κρίκο το πάθος τους για την τεχνολογία και την αφοσίωσή τους στα όνειρά τους. Προγραμματίστριες από τη Σαουδική Αραβία, start uppers από το Καζακστάν, νέες αλλά και μεγαλύτερες γυναίκες ταξίδεψαν μέχρι τη Σουηδία, τη χώρα που διαδραματίζει ηγετικό ρόλο σε event για την καινοτομία και την ισότητα των φύλων, προκειμένου να μοιραστούν τις ιστορίες τους και να ακούσουν γυναίκες που κατάκτησαν το όνειρο και θεωρούνται πρωτοπόροι στην τεχνολογία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μία εξ αυτών η Sandra Alba Cauffman, διευθύντρια του τμήματος Earth Science Division, στη NASA, η οποία άνοιξε το συνέδριο Women in Tech.

Η ιστορία της Cauffman είναι συναρπαστική και μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα για κάθε κορίτσι, οπουδήποτε και αν έχει γεννηθεί, γιατί είναι η ιστορία ενός παιδιού από μία πάμφτωχη οικογένεια, που τόλμησε να ονειρευτεί και δεν άφησε κανένα εμπόδιο να μπει στον δρόμο του.

«Σήμερα θα σας πω πώς ένα κορίτσι από την Κόστα Ρίκα, κατάφερε να φτάσει στον πλανήτη Άρη!». Αρκεί αυτή η εισαγωγή για να κρεμαστείς από τα χείλη της…

«Γεννήθηκα στην Κόστα Ρίκα και μας ανέθρεψε μόνη της η μητέρα μου. Μεγάλωσα χωρίς πατέρα και η μάνα μου έκανε τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα».

Τα μάτια της λάμπουν κάθε φορά που λέει τη λέξη μητέρα. Και τότε δεν βλέπεις μπροστά σου τη διευθύντρια της NASA, αλλά αναγνωρίζεις το μικρό κορίτσι που περιγράφει και που έμελλε να ζήσει μία στιγμή που θα άλλαζε τη ζωή της για πάντα.

Όταν ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι ήταν ένα κομβικό και ιστορικό σημείο για όλη την ανθρωπότητα. Η μικρή Sandra ενδεχομένως δεν μπορούσε να συλλάβει τη σημασία αυτού που έβλεπε, κατάλαβε όμως μόλις εκείνη τη στιγμή τι ήθελε να κάνει στη ζωή της.

«Δεν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι. Μόλις όμως μάθαμε ότι ο άνθρωπος θα πάταγε στο φεγγάρι, ξέραμε ότι έπρεπε να το δούμε! Η μητέρα μου πήρε εμένα και τα αδέρφια μου και πήγαμε σε έναν γείτονα που είχε τηλεόραση. Και εκεί είδα τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη. Άρχισα να σκέφτομαι τόσα πράγματα. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι έπρεπε να μορφωθούμε για να κάνουμε κάτι τέτοιο. Θυμάμαι η μαμά μου πάντα μας έλεγε ένα πράγμα: Μπορείς να αλλάξεις! Γι’ αυτό μας πήγε στον γείτονα να δούμε στην τηλεόραση αυτό το ιστορικό γεγονός. Για να μας δείξει ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι πολύ μεγάλο. Καθώς γυρνούσαμε σπίτι και με κράταγε από το χέρι της είπα: Μαμά, θέλω να πάω στο φεγγάρι! Και εκείνη δεν μου απάντησε ότι είμαι ένα φτωχό κορίτσι από την Κόστα Ρίκα και δεν θα τα καταφέρω ποτέ! Μου είπε να σκέφτομαι, να δουλεύω και θα τα καταφέρω!».

Ο σπόρος είχε ήδη μπει μέσα στο κορίτσι, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό για να φυτρώσει… Η συνέχεια μόνο εύκολη δεν ήταν!

«Όταν έγινα 13 ετών, όλα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Η μαμά μου αρρώστησε και δεν μπορούσε να δουλέψει. Έτσι, εγώ αναγκάστηκα να πηγαίνω σχολείο, να κρατάω το σπίτι αλλά και να βρω δουλειά για να έχουμε χρήματα. Πήγα και δούλεψα σε ένα μαγαζί με ρούχα, μάζευα αυτά που άφηναν στα δοκιμαστήρια. Ακόμα μέχρι σήμερα, όταν πηγαίνω σε ένα κατάστημα να δοκιμάσω ρούχα, δεν μπορώ να τα παρατήσω απλώς εκεί. Τα επιστρέφω όλα στη θέση τους! Και ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Βλέπω σήμερα νέα κορίτσια με ελεύθερο χρόνο και παίζουν συνεχώς videogames ή χαζεύουν στο Διαδίκτυο. Τους λέω: Δεν έχετε τίποτε άλλο να κάνετε; Εγώ στα 13 είχα σχολείο, σπίτι και δουλειά και πάλι ήμουν η καλύτερη σε όλα!».

Τα δύσκολα σχολικά χρόνια τελείωσαν, η Sandra διέπρεψε στο σχολείο και έφτασε η ώρα του πανεπιστημίου. «Πήγα στο πανεπιστήμιο της Κόστα Ρίκα και ζήτησα να σπουδάσω electrical engineering. Η απάντηση ήταν αρνητική επειδή ήμουν γυναίκα. Και τι μπορώ να κάνω; ρώτησα. Μπορείς να σπουδάσεις industrial engineering, μου απάντησαν. Δεν είχα άλλη επιλογή, αναγκάστηκα λοιπόν για 3,5 χρόνια της ζωής μου να ασχοληθώ με industrial engineering. Δεν θα το κρύψω και συγγνώμη προς όσους ασχολούνται με αυτό, εγώ το μίσησα».

Είναι τότε όμως που η τύχη της χαμογελάει, καθώς η μητέρα της θα γνωρίσει έναν άντρα, θα τον παντρευτεί και εκείνος θα σταθεί ως αληθινός πατέρας στο πλευρό της. Είναι μάλιστα εκείνος που θα αναγνωρίσει στα μάτια της Sandra την απογοήτευση που βιώνει από τη σχολή στην οποία σπουδάζει. Εκείνος είναι Αμερικανός υπήκοος και θα της προτείνει να αλλάξει τομέα, να αλλάξει ζωή: Να πάει στις ΗΠΑ.

«Μου είπε: θα σε βοηθήσω με τη βίζα, αλλά δεν μπορώ να σε στηρίξω οικονομικά. Αν θες να σπουδάσεις, θα πρέπει να δουλέψεις. Του απάντησα ότι αυτό δεν με φοβίζει καθόλου, δούλευα από 13 ετών για να τα καταφέρω! Τελικά έφυγα και τα παράτησα όλα πίσω μου. Πήγα στη Βιρτζίνια χωρίς να ξέρω καν αγγλικά. Και όμως κατάφερα να πιάσω δουλειά σε ένα κατάστημα ως ταμίας. Επιτέλους σπούδαζα electrical engineering, αυτό που ήθελα. Ήταν δύσκολα χρόνια γιατί τη μισή μέρα δούλευα και την άλλη μισή σπούδαζα. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, στα 3,5 χρόνια είδα ότι μπορούσα να κάνω και Φυσική και σκέφτηκα ότι ήθελα να το κάνω και αυτό. Έτσι αποφοίτησα με πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και Φυσικού».

Η συνέχεια ήρθε πιο ομαλά για την Sandra. Βρήκε αμέσως δουλειά σε μία εταιρεία που συνεργαζόταν με τη NASA και λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε να εργάζεται απευθείας για την Εθνική Υπηρεσία Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ.

Η καριέρα της υπήρξε συναρπαστική και επί του παρόντος κατέχει νευραλγική θέση ως διευθύντρια του τμήματος Earth Science Division και επικεφαλής ορισμένων εκ των σημαντικότερων αποστολών της υπηρεσίας, όπως η αποστολή του δορυφόρου MAVEN στον Άρη.

«Δεν έγινα αστροναύτης, δεν πήγα στο φεγγάρι τελικά, αλλά έκανα όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα. 31 χρόνια εργάζομαι, δεν υπήρξε μία μέρα που να σηκωθώ και να σκεφτώ δεν θέλω να πάω στη δουλειά. Και είμαι εδώ όχι επειδή τα κατάφερα μόνη μου αλλά επειδή συνεργάζομαι με εκπληκτικούς ανθρώπους. Στάθηκα πάνω σε ώμους γιγάντων για να είμαι εδώ σήμερα. Και η συμβουλή μου είναι η εξής: Δεν υπάρχει πιο σημαντική δουλειά στο σχολείο από τις ομαδικές εργασίες. Εκεί επιτυγχάνονται τα θαύματα. Να ακούτε, να μαθαίνετε να λειτουργείτε σαν ομάδα, είναι μεγάλο μάθημα».

Μία τόσο γεμάτη καριέρα, αφήνει άραγε περιθώρια για… ζωή; «Και βέβαια έχω ζωή. Έχω δύο γιους 26 και 23 ετών. Ο σύζυγός μου είναι φυσικός αλλά τα παιδιά μου δεν θέλησαν να ακολουθήσουν τον δικό μας δρόμο. Ο ένας αγαπάει τις ξένες γλώσσες, ο άλλος σπουδάζει Ψυχολογία. Κάνω bikram γιόγκα, μαγειρεύω, έκανα όσα ήθελα, φροντίζω τη μαμά μου που θα γίνει 80 ετών. Εμείς οι γυναίκες είμαστε υπερήρωες!».

Η Cauffman θέλησε να απευθυνθεί σε όλες αυτές τις γυναίκες από κάθε γωνιά του πλανήτη που πλημμύρισαν το συνεδριακό κέντρο της Στοκχόλμης για να την ακούσουν:

«Θέλω να δώσω τρεις συμβουλές σε κάθε κορίτσι, σε κάθε γυναίκα: 1. Πάρε την ευθύνη της ζωής σου, αλλιώς θα την πάρει κάποιος άλλος για σένα. 2. Βρες το όνειρο σου, αναγνώρισέ το και βγες από το comfort zone. Ζήσε τους φόβους σου και προχώρα ξεπερνώντας τους. 3. Μείνε στις ράγες. Μείνε αφοσιωμένη σε αυτό που αγαπάς. Πέρνα τα εμπόδια, τα όχι θα είναι πολλά, αλλά δεν πρέπει ποτέ να σε σταματήσουν».

Στη σκηνή που στέκεται η Sandra Alba Cauffman, βλέπεις μία γυναίκα, απλή, με ίσιες μπότες, ελάχιστο μακιγιάζ, γκρίζα μαλλιά. Με επικοινωνιακή άνεση και αυτοπεποίθηση, ακούς τη φωνή της να σπάει μόνο στο φινάλε… Επιλέγει να κλείσει με το ποίημα Μητέρα της Leslie Kissire και λίγα λόγια: «Τίποτε δεν θα είχε συμβεί χωρίς τη μητέρα μου. Αν μπορούσε να είχε σπουδάσει, θα ήταν σπουδαία σε ό,τι έκανε. Είναι τα πάντα, είναι ο ήρωας μου».