Ιταλία: Zευγάρι έψαχνε να αγοράσει σπίτι και στο τέλος πήρε μεσαιωνικό κάστρο - Δείτε φωτογραφίες
09.05.202316:27
Κρατούν το κάστρο αυστηρά για τον εαυτό τους, ενώ αναδιαμόρφωσαν τα παρακείμενα σπίτια σε πέντε εκπληκτικές βίλες με πισίνες, τα οποία νοικιάζουν σε παραθεριστές
Όταν ένα ζευγάρι από τη Νότια Αφρική, ο Max και η Joy Ulfane, άρχισαν να ψάχνουν για το ιταλικό σπίτι των ονείρων τους πριν από περίπου 28 χρόνια, δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα κατέληγαν να αγοράσουν ένα ερειπωμένο κάστρο στην Τοσκάνη.
Όμως οι επιχειρηματίες, που έχουν την έδρα τους στο Ηνωμένο Βασίλειο, ερωτεύτηκαν αμέσως το Castello di Fighine, ένα παραμελημένο μεσαιωνικό φρούριο όταν το βρήκαν το 1995.
Από τότε έχουν μεταμορφώσει το κάστρο, που δεσπόζει 650 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στο δήμο San Casciano dei Bagni, κοντά στα σύνορα με την Ούμπρια, σε μια πολυτελή δεύτερη κατοικία.
«Έχουμε βάλει πολύ κόπο και αγάπη εδώ, αντιμετωπίζοντας και ξεπερνώντας τις προκλήσεις. Και πολλά, πολλά χρήματα για να ξαναδώσουμε ζωή σε αυτό το μέρος» είπε η Joy Ulfane στο CNN. «Και να σκεφτεί κανείς ότι ποτέ δεν θέλαμε κάστρο».
Το ζευγάρι είχε δει δεκάδες ακίνητα σε όλη την Ιταλία πριν τους δείξουν το κάστρο στην κορυφή ενός λόφου, που περιβάλλεται από ελαιώνες και δάσος.
Παρόλο που ήταν ερειπωμένο και γεμάτο μπάζα, το ζευγάρι είδε τεράστιες δυνατότητες στο Castello di Fighine και ένιωσε ότι ήταν το κατάλληλο μέρος γι' αυτούς.
Το αγόρασαν και σύντομα άρχισαν μια τετραετή διαδικασία ανακαίνισης. Μάλιστα, λίγο αργότερα αποφάσισαν να αγοράσουν μερικά από τα υποβαθμισμένα σπίτια που βρίσκονταν στην περιοχή και άρχισαν να τα ανακαινίζουν μόλις ολοκλήρωσαν το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών στο Castello di Fighine. Η διαδικασία αυτή διήρκεσε άλλα οκτώ με δέκα χρόνια.
«Το κάστρο έχει χαρακτηριστεί ως ιστορική ιδιοκτησία, οπότε χωρίς τις απαραίτητες άδειες δεν μπορούσαμε να πειράξουμε ούτε μία πέτρα» υπογράμμισε η Joy Ulfane. Σύμφωνα με την ιταλική νομοθεσία, κάθε δομική αλλαγή που θα μπορούσε να αλλοιώσει την αρχική αρχιτεκτονική και τον σκοπό ενός ιστορικού ακινήτου πρέπει να εποπτεύεται και να παίρνει το «πράσινο» φως από το αρμόδιο γραφείο, θέτοντας πολλούς περιορισμούς στο είδος των εργασιών που μπορούν να γίνουν κατά τη διάρκεια αυτού του είδους της ανακαίνισης.
Ωστόσο, το ζευγάρι επικεντρώθηκε στην αναδιαμόρφωση των δωματίων και στο να καταστήσει το ακίνητο και πάλι κατοικήσιμο.
Αν και η διαδικασία ανακαίνισης δεν ήταν καθόλου απλή, η επιμονή τους απέδωσε καρπούς και είναι πολύ ευχαριστημένοι με το όμορφα ανακαινισμένο φρούριό τους.
Ο παλιός αχυρώνας έχει μετατραπεί σε αίθουσα υποδοχής, ενώ οι κήποι του κάστρου διαθέτουν όμορφους φράχτες από κυπαρίσσια, λεμονιές, αμπέλια και τριανταφυλλιές.
Το ζευγάρι επισκέπτεται το ιδιωτικό του καταφύγιο όσο πιο συχνά μπορεί: «Ερχόμαστε εδώ μια φορά το μήνα από το Λονδίνο για να χαλαρώσουμε, αγαπάμε την ηρεμία και την απόλυτη ιδιωτικότητα του κάστρου μας» τόνισε η Joy Ulfane.
Κρατούν το κάστρο αυστηρά για τον εαυτό τους, ενώ αναδιαμόρφωσαν τα παρακείμενα σπίτια σε πέντε εκπληκτικές βίλες με πισίνες, τα οποία νοικιάζουν σε παραθεριστές.
Η ιστορία του χωριού
Σύμφωνα με τον Paolo Morelli, πρώην δήμαρχο του San Casciano dei Bagni, το Fighine άρχισε να παρακμάζει περί το 1700, όταν ο στρατηγικός αμυντικός του ρόλος μειώθηκε. Καθώς οι συνθήκες διαβίωσης στην πόλη γίνονταν όλο και πιο δύσκολες, οι τοπικές οικογένειες εγκατέλειψαν το χωριουδάκι αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον αλλού.
Ιστορικά έγγραφα που έφερε στο φως ο Morelli από το 1746 δείχνουν ότι το χωριουδάκι κατοικούνταν από μόλις 17 οικογένειες σε εκείνο το στάδιο, που αντιστοιχούσε σε πληθυσμό μόλις 60 ανθρώπων. Το κάστρο επέζησε, αλλά παραμελήθηκε για πολλά χρόνια.
«Το 1606 πέρασε στα χέρια ενός ευγενούς από τη Ρώμη, ο οποίος ονομάστηκε μαρκήσιος του Fighine και οι απόγονοί του έζησαν στο κάστρο για σχεδόν τέσσερις αιώνες, μέχρι που το πούλησαν στους Ulfanes», λέει ο Morelli.
Μέχρι την εποχή της οικονομικής άνθησης της Ιταλίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πληθυσμός του Fighine είχε προφανώς συρρικνωθεί σε περίπου δώδεκα άτομα.
«Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό ούτε τουαλέτες, παρά μόνο μια κοντινή πηγή παγωμένου γλυκού νερού που τροφοδοτούσε το ιστορικό πέτρινο πλυσταριό του Fighine, όπου συγκεντρώνονταν οι γυναίκες του χωριού και μπορεί κανείς να το επισκεφθεί», λέει η Gloria Lucchesi, καλλιτέχνης και ερασιτέχνης της ιστορίας από το San Casciano, η οποία έχει πάρει συνεντεύξεις από διάφορους ντόπιους για τη ζωή στις περασμένες μέρες.
Μια ηλικιωμένη κυρία ονόματι Angelica που απεβίωσε πρόσφατα, ζούσε στο Fighine από τη δεκαετία του 1950 και είπε ότι δεν σκέφτηκε ποτέ να φύγει.