Μοιάζει τετριμμένο, αλλά οφείλουμε να το επαναλάβουμε: Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο,τι μοιάζει αυτονόητο για τον έναν, μπορεί να είναι ζητούμενο για κάποιον άλλο. Απ’ αυτό τον κανόνα, δυστυχώς, δεν εξαιρείται ούτε η
Υγεία. Οι παροχές, τα φάρμακα, η ιατρική περίθαλψη γενικότερα μοιάζουν σχεδόν αυτονόητα στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, η οποία δείχνει συχνά να «ξεχνά» ότι
Ελλάδα δεν είναι μόνο οι πόλεις, αλλά και τα εκατοντάδες νησιά, τα αμέτρητα μικρά χωριά, μέρη που εξακολουθούν να «αιμορραγούν» από την έλλειψη υποδομών, αλλά και έμψυχου δυναμικού, που μπορούν να διασφαλίσουν ότι όλοι οι κάτοικοι της χώρας έχουν πρόσβαση στο πολυτιμότερο αγαθό, την Υγεία.
Τέσσερις άνθρωποι από απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας μοιράζονται τις εμπειρίες τους, καταμετρούν τις ελλείψεις και τα προβλήματα και διευκρινίζουν τι πρέπει να γίνει ώστε οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πού ζουν, να αποκτήσουν αποτελεσματικότερη πρόσβαση στην Υγεία και να αισθάνονται ασφάλεια.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ήταν επιλογή μου να έρθω να ζήσω στην Αμοργό. Εχω πέντε παιδιά. Η ζωή στο νησί δεν είναι πάντα εύκολη. Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει ήταν στην τρίτη εγκυμοσύνη, όταν έπαθα αποκόλληση. Η βοήθεια των τότε αγροτικών γιατρών ήταν καθοριστική και δεν χρειάστηκα αεροδιακομιδή. Στάθηκα τυχερή, δεν ισχύει όμως το ίδιο για όλους. Υπάρχει παιδί που λόγω επιπλοκής στην εγκυμοσύνη γεννήθηκε πρόωρα και είναι σε αμαξίδιο. Αποκόλληση έπαθα και στις επόμενες δύο εγκυμοσύνες. Στην τελευταία, εάν δεν ήμουν στην Αθήνα, θα είχαμε χαθεί και το παιδί κι εγώ.