Αμερικανικές εκλογές: Η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση οδήγησαν τον Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο
08.11.202014:13
Η πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση οδήγησαν τον Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο εκτιμούν οι New York Times - Πώς συγκέντρωσε ρεκόρ ψήφων για να γίνει ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ - Ποιοι ετοιμάζονται για υπουργοί
Η προεκλογική εκστρατεία του Τζο Μπάιντεν ήταν η λιγότερο εμπνευσμένη και η λιγότερο τολμηρή που υπήρξε τα τα τελευταία χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η υποψηφιότητά του δεν προκάλεσε ένα κίνημα ενθουσιασμού στους νέους ψηφοφόρους, αντίστοιχο με αυτό του Μπαράκ Ομπάμα ή την προσωπολατρεία προς τον Ντόναλντ Τραμπ. Οι υποστηρικτές του Τζο Μπάιντεν δεν έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν μεγάλο ηγέτη, ενώ αρκετά στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος εξέφραζαν ανοιχτά τις αντιρρήσεις τους για κάποιες πολιτικές επιλογές του. Ωστόσο ο Τζο Μπάιντεν κατάφερε να θριαμβευσει στις προεδρικές εκλογές, λαμβάνοντας ρεκόρ ψήφων, νικώντας για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες έναν εν ενεργεία πρόεδρο.
Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ κατάφερε να κερδίσει ακολουθώντας αποκλειστικά και μόνο τη δική του πορεία. Νηφαλιότητα, μήνυμα ενότητας προς τους Αμερικανούς πολίτες, πίστη στον εαυτό του, πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση. Με αυτόν τον τρόπο ο Τζο Μπάιντεν εξελέγη ο 46ος προεδρος της χώρας του.
Δείτε την πρώτη του ομιλία μετά την εκλογή του:
Η συγκεκριμένη ανάλυση της αμερικανικής εφημερίδας New York Times, εξετάζει τα βήματα του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ, από τη στιγμή που κέρδισε τις προκριματικές εκλογές στους Δημοκρατικούς μέχρι το διάγγελμά του προς τον αμερικανικό λαό, όταν και ανακοινώθηκε ότι κατάφερε να συγκεντρώσει τους απαραίτους εκλέκτορες για να βρεθεί την 20η Ιανουαρίου 2021 στον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με την εφημερίδα, “ένα βράδυ του Ιανουαρίου του 2019, ο Τζόζεφ Μπάιντεν κάλεσε στο τηλέφωνο τον δήμαρχο του Λος Άντζελες, Έρικ Γκαρσέτι, έναν προσωπικό του φίλο και πολιτικό σύμμαχο που μόλις είχε ανακοινώσει ότι δεν θα διεκδικήσει το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους, ο κ. Μπάιντεν είπε ότι εάν διεκδικούσε ο ίδιος το χρίσμα για την προεδρία θα έπρεπε να περιμένει ευθείες επιθέσεις από τον Ντόναλντ Τραμπ στα μέλη της οικογένειάς του. Ωστόσο ο κ. Μπάιντεν είπε ότι αισθάνθηκε μια αίσθηση ηθικής υποχρέωσης. «Ανησυχώ πραγματικά για την ψυχή αυτής της χώρας », είπε χαρακτηριστικά".
Είκοσι έναν μήνες και μια εβδομάδα αργότερα, ο κ. Μπάιντεν είναι ο θριαμβευτής μιας εκστρατείας την οποία σχεδίασε ο ίδιος. Ήταν μια πατριωτική σταυροφορία για να ανακτήσει την κυβέρνηση από έναν πρόεδρο που θεωρούσε ως μια δηλητηριώδη μορφή.
Καθ 'όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του, ο κ. Μπάιντεν αντιμετώπισε επίμονες αμφιβολίες σχετικά με την πολιτική του οξύτητα και το επικοινωνιακό του ένστικτο. Αλλά ακόμα και αν ο κ. Μπάιντεν έκανε πολλά λάθη στην πορεία, στο τέλος ο αμερικανικός λαός έκανε αυτό ακριβώς που του ζήτησε.
Η στιγμή που ο Τζο Μπάιντεν ανεβαίνει στη σκηνή ως νικητής
Όπως αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα, κατά τη διάρκεια των προκριματικών εκλογών των Δημοκρατικών, ο κ. Μπάιντεν απέρριψε την πίεση από ορισμένα στελέχη και συμβουλους του, που του ζητούσαν να υιοθετήσει μια ρητορική περισσότερο αριστερή, καθώς ο ίδιος θεωρούσε ότι ο ρεαλισμός του και όχι η πόλωση και ο πολιτικός ακτιβισμός, είναι αυτός που θα ενώσει και τα μέλη του κόμματός του αλλά και τους αμερικανούς πολίτες. Και τελικά είχε δίκιο. Παρόλο που αρκετοί σύμβουλοί του του ζητούσαν να επεκτείνει την ατζέντα του και να μην εστιάζει στην καταστροφική διαχείριση της πανδημίας, ο κ. Μπάιντεν δεν τους άκουσε. Ίσως το πιο σημαντικό, ο κ. Μπάιντεν πίστευε ότι κανένα ζήτημα δεν θα είχε μεγαλύτερη σημασία στους ψηφοφόρους, από τον ίδιον τον πολιτικό του αντίπαλο, τον Ντόναλντ Τραμπ, και εάν μπορούσε να μετατρέψει τις εκλογές σε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Τραμπ, τότε θα κέρδιζε τις εκλογές.
Η Ανίτα Ντουν, μία από τις στενότερες συνεργάτιδες του είπε ότι ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία ήταν αποκλειστικά και μόνο δημιούργημα του Τζο Μπάιντεν. «Ήταν η εκστρατεία του», είπε χαρακτηριστικά. «Δεν σχεδιάστηκε σχεδόν καθόλου από συμβούλους». Ωστόσο, στην αρχή, οι θέσεις του κ. Μπάιντεν δεν έπειθαν ακόμη και μερικούς από τους πιστούς συμμάχους του, οι οποίοι τον θεωρούσαν αρκετά υποχωρητικό σε μια εποχή έντονης ιδεολογικής πόλωσης. Σύμφωνα με αυτούς το μήνυμα κανονικότητας και νηφαλιότητας του Μπάιντεν, ίσως να μην ήταν αρκετό για να κερδίσει.
Τότε, η πανδημία του κορωνοϊού άρχισε να εξαπλώνεται στις ΗΠΑ και ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε το μοιραίο του σφάλμα. Αποφάσισε να υποβαθμίσει τον κίνδυνο και στράφηκε εναντίον των κυβερνητών των πολιτειών που επέβαλαν περιοριστικά μέτρα. Και ο Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να εμφανιστεί ως ο εναλλακτικός ηγέτης. Άρχισε να σχεδιάζει τη δική του προσέγγιση για την αντιμετώπιση της πανδημίας για να δείξει στους ψηφοφόρους πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στη θέση του κ. Τραμπ.
Από το σπίτι του στο Γουίλμινγκτον του Ντελαγουέαρ, επικοινωνεί συχνά με κυβερνητες για να μαθαίνει εάν χρειάζονται οτιδήποτε για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτό που έκανε ο κ. Μπάιντεν, προς απογοήτευση ορισμένων στο κόμμα του, ήταν ότι απέφευγε να ταξιδεύει στη χώρα και να διοργανώνει προεκλογικές συγκεντρώσεις. Στα 77 του χρόνια, ήταν σε μια ηλικιακή ομάδα ιδιαίτερα ευάλωτη στον ιό, και ο ίδιος θεωρούσε ότι εάν διοργάνωνε συγκεντρώσεις θα υπονόμευε το σχέδιό τους για τη δημόσια υγεία.
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι του κ. Μπάιντεν έξω από το Ντελαγουέρ δεν ήταν για ένα παραδοσιακό ταξίδι προεκλογικής εκστρατείας, αλλά για να αντιμετωπίσει μια άλλη κρίση: το εθνικό σοκ για την αστυνομική βαρβαρότητα μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Πετώντας στο Χιούστον για να επισκεφθεί την οικογένεια Φλόυντ, ο κ. Μπάιντεν κάθισε για δύο ώρες καθώς άκουγε την οικογένεια που θρηνούσε και τους είπε ότι ενώ δεν είχε βιώσει ποτέ απώλεια σαν τη δική τους, ήξερε τι σημαίνει να χάσουν ένα παιδί.
Η πανδημία από μόνη της μπορεί να μην έχει μετατοπίσει το πολιτικό τοπίο υπέρ του κ. Μπάιντεν αν δεν είχε καταφέρει ένα επίτευγμα που η προηγούμενη Δημοκρατική υποψήφια, Χίλαρι Κλίντον, δεν είχε: να πείσει τους Δημοκρατικούς να τον στηρίξουν απόλυτα μετά τις προκριματικές εκλογές. Καθώς οι προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών τελείωναν, ο κ. Μπάιντεν προσέγγισε τον εσωκομματικό του αντίπαλο τον Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, όσο και την Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Όπως αναφέρει η εφημερίδα New York Times, ο κ. Μπάιντεν γνώρισε ότι δεν κερδίζεις τις εκλογές εάν υπάρχει εμφύλιος πόλεμος στους Δημοκρατικούς.
Αλλά ο κ. Μπάιντεν δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά του να εμφανιστεί ως ένας κεντρώος πολιτικός που θα προσέλκυε τους νέους φιλελεύθερους ψηφοφόρους, αντι για εναν ριζοσπάστη αριστερό πολιτικό.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο κ. Μπάιντεν επέλεξε μια υποψήφιο αντιπρόεδρο, με την οποία ήλπιζε να συμφιλιώσει τις ανταγωνιστικές πιέσεις για την υποψηφιότητά του: να ενθουσιάσει το κόμμα του χωρίς να δημιουργήσει νέες αδυναμίες που οι Ρεπουμπλικάνοι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν. Έτσι όρισε τη γερουσιαστή Καμάλα Χάρις, μια επιλογή που ήταν ταυτόχρονα πρωτοποριακή και προσεκτική - μια νεότερη γυναίκα, έγχρωμη , που μοιράστηκε σε μεγάλο βαθμό τα δικά του ρεαλιστικά πολιτικά ένστικτα.
Όταν ο κ. Τραμπ ανίχνευσε τα πιθανά τρωτά σημεία στη δημοκρατική πλατφόρμα, δεν κατάφερε να εξαπολύσει μια κριτική καλύτερη από αυτήν του Fox News: Οι επιθέσεις του στα κλιματικά σχέδια του κ. Μπάιντεν, για παράδειγμα, περιελάμβαναν ισχυρισμούς ότι οι Δημοκρατικοί θα ανάγκαζαν τα κτίρια να έχουν πολύ μικρά παράθυρα. Σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο ο κ. Μπάιντεν επέλεξε την οδό της σύνεσης και της νηφαλιότητας.
Το πιο εμφανές παράδειγμα ήταν η επιλογή του κ. Τραμπ να διορίσει την Έιμι Κόνεϊ Μπάρετ στο Ανώτατο Δικαστήριο. Καθώς άλλοι δημοκράτες ζητούσαν την ματαίωση του διορισμού της, ο κ. Μπάιντεν απέφυγε να πάρει θέση, καθώς δεν ήθελε να εμπλακεί στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Η πιο επικίνδυνη στιγμή του αγώνα για τον κ. Μπάιντεν ήρθε στα τέλη Αυγούστου, όταν ξεκίνησαν ταραχές και διαδηλώσεις λόγω του φυλετικού διχασμού. Ο προεδρος Τραμπ και οι σύμμαχοί του χτύπησαν τον κ. Μπάιντεν με ψευδείς δηλώσεις, συνδέοντάς τον τόσο με τους κοινούς εγκληματίες όσο και με τους αριστερούς ακτιβιστές. Αυτή η επίθεση αποτέλεσε μια ξεχωριστή πρόκληση για τον κ. Μπάιντεν.
Όπως και άλλοι φιλελεύθεροι της γενιάς του, ο κ. Μπάιντεν είδε τον κίνδυνο στις ταραχές. Υπενθυμίζοντας τις ταραχές στις αμερικανικές πόλεις μετά τις δολοφονίες της δεκαετίας του 1960, τηλεφώνησε σε έναν σύμβουλό του, λέγοντας ότι ήθελε να καταγγείλει τη βία και να θέσει μια ερώτηση: Τι είχε πει ο Ρόμπερτ Κένεντι για να περιοριστούν οι ταραχές μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Ο κ. Μπάιντεν βρέθηκε στο Πίτσμπουργκ για να ακυρώσει τις επιθέσεις του κ. Τραμπ: Σε μια ομιλία 24 λεπτών, επιβεβαίωσε την υποστήριξή του στην αστυνομική μεταρρύθμιση, καταγγέλλοντας αυστηρά τις αναταραχές. «Η λεηλασία», είπε, «δεν είναι διαμαρτυρία. Χρειαζόμαστε δικαιοσύνη στην Αμερική. Χρειαζόμαστε ασφάλεια στην Αμερική», είπε ο κ. Μπάιντεν.
Το βράδυ των εκλογών και καθώς τα αποτελέσματα άρχισαν να δημοσιεύονται, ιδιαίτερα για πολιτείες - κλειδιά, όπως η Φλόριντα και η Βόρεια Καρολίνα, το επιτελείο του κ. Μπάιντεν έβλεπε ότι ο κ. Τραμπ είχε πάει πολύ καλύτερα από ό, τι είχαν προβλέψει οι δημοσκοπήσεις.
Οι συνεργάτες του κ. Μπάιντεν γινόταν ολοένα και πιο ανυπόμονοι, καθώς ήταν εμφανές ότι ο κ. Τραμπ τα πήγε καλύτερα από το αναμενόμενο. Μέσα σε λίγες ώρες, η τύχη του κ. Μπάιντεν είχε βελτιωθεί καθώς οι μεγάλες πόλεις του Βορρά ανέφεραν τις ψήφους τους. Θα χρειαζόταν μέχρι το Σάββατο, όταν έγινε σαφές ότι νίκησε και στην Πενσυλβανία, συγκεντρώνοντας έτσι τους απαραίτητους εκλέκτορες.
Παρόμοια ανάλυση για τα αίτια της νίκης του Τζο Μπάιντεν, κάνει και ο Πίτερ Σπίγκελ, της εφημερίδας Financial Times. Σύμφωνα με τον ίδιον, δεν ήταν η ρητορική του Μπαράκ Ομπάμα ή η προκλητικότητα του Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο ακόμα και αν ο κ. Μπάιντεν δεν διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα, διαθέτει πολιτικές φιλοδοξίες. Οι στόχοι που έθεσε στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση μετά την εξασφάλιση της νίκης στις εκλογές της Τρίτης περιελάμβαναν τον περιορισμό μιας πανδημίας, την εξάλειψη του συστημικού ρατσισμού και την αποκατάσταση ενός έθνους που βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό του.
«Για όλους εκείνους που ψήφισαν τον Πρόεδρο Τραμπ, καταλαβαίνω την απογοήτευση απόψε», είπε στη μόνη αναφορά του για τον πρόεδρο. «Τώρα, ας δώσουμε ο ένας στον άλλον την ευκαιρία».
Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος ταιριάζει με τη στιγμή, αναφέρει ο Πίτερ Σπίγκελ. Η Αμερική φαίνεται έτοιμη για έναν ήσυχο άνθρωπο. Μερικές φορές είναι οι ήσυχοι, θεσμικοί πρόεδροι που πραγματικά κάνουν τα περισσότερα. Θυμάται κανείς την πρώτη εναρκτήρια ομιλία του Λίντον Τζόνσον; Αλλά όπως ο κ. Μπάιντεν, ο Τζόνσον ήρθε στον Λευκό Οίκο μετά από μια δύσκολη συγκυρία και κατάφερε να κάνει παρουσιάσει ένα από τα σημαντικότερα νομοθετικά έργα από οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο.
Το ταλέντο που έχει, λίγοι πριν από αυτόν ήταν σε θέση να το αποδείξουν. Έχει την ικανότητα να κερδίζει τους αντιπάλους του και από τις δύο πλευρές, αναπτύσσοντας ένα ντεμοντέ λόγο και κάνοντάς τον να ακούγεται γνήσιος και αξιοπρεπής. Ίσως είναι η ηλικία και το γεγονός ότι είναι παππούς, ή ίσως είναι η γνώση ότι έχει χάσει κάτι περισσότερο από πολιτικές μάχες- μια κόρη και μια σύζυγο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και έναν γιο από καρκίνο..
Μπορεί να μην είναι σε θέση να θεραπεύσει μια πανδημία ή να τερματίσει τον ρατσισμό και τον κομματικό διχασμό. Αλλά αν ο Τζο Μπάιντεν μπορεί να σημειώσει πρόοδο σε οποιοδήποτε από τα τρία και να επαναφέρει λίγη πίστη ότι η Αμερική μπορεί να είναι και πάλι αξιοπρεπής, ίσως αυτό είναι αρκετό.