The Crown - «Λίλιμπετ» και «Μάγκι»: Ένα αταίριαστο ντούετο

Η προβολή της τέταρτης σεζόν της σειράς «The Crown» από το Netflix δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες στο κοινό. Είναι η πρώτη φορά που η σειρά μπαίνει στη σύγχρονη πολιτική, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 40 χρόνια, και για πρώτη φορά επίσης που η κεντρική φιγούρα της, η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’, μοιάζει περισσότερο στον μονάρχη που γνωρίζουν οι θεατές σήμερα. Στα ατού του «Στέμματος» αυτής της περιόδου η εισαγωγή στην αφήγηση δυο σημαντικών προσωπικοτήτων μέσα και γύρω από τη, όπως και να την κάνουμε, δυσλειτουργική αγγλική βασιλική οικογένεια των Γουίντσορ. Η λαίδη Νταϊάνα και η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ προσφέρουν νέο ενδιαφέρον σε αυτήν παράσταση που διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας στο θρόνο.

Η ιστορία, βέβαια, της μακαρίτισσας Νταϊάνας, άλλοτε νύφης της βασίλισσας, είναι πολυπαιγμένη, αγιογραφημένη και μαρτυρική, αλλά στην ουσία η προσωπικότητά της ολοκληρώθηκε αφότου απομακρύνθηκε από το παλάτι, άφησε το τίτλο της πριγκίπισσας της Ουαλίας και εγκατέλειψε το διάδοχο -σύζυγό της Κάρολο. Η πραγματικά συναρπαστική ιστορία στο σήριαλ είναι αυτή της Θάτσερ και οι σχέσεις της με τη βασίλισσα και το περιβάλλον της. Την ερμηνεύει καταπληκτικά Γκίλιαν Άντερσον που στα 52 της -δύο χρόνια νεότερη από όσο ήταν η Θάτσερ όταν ήταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός- έχει ενσωματώσει το ρόλο. Η Αμερικανίδα ηθοποιός εξοικειωμένη με τη βρετανική προφορά, καθώς πέρασε την παιδική της ηλικία στο Λονδίνο, δίνει ρέστα υποκριτικής τέχνης. Δεν είναι, άλλωστε, ένας εύκολος ρόλος.

Δεν αρκούσαν μόνο οι περούκες και η μίμηση τη φωνής Σιδηρά Κυρίας της αγγλικής πολιτικής σκηνής για να την υποδυθεί πειστικά. Έπρεπε να αποδώσει και το σκληρό, ανασφαλή, πολυεπίπεδο χαρακτήρα μιας επαρχιωτοπούλας που ξεκίνησε από το ταπεινό μπακάλικο τού και πάστορα πατέρα της, σπούδασε Χημικός στην Οξφόρδη και μεγαλώνοντας δυο παιδιά έγινε η πρώτη, και μοναδική έως τώρα, γυναίκα πρωθυπουργός στη χώρα της. Χρειαζόταν να μπει στο πετσί ενός εγωπαθή και πεισματάρικου γυναικείου χαρακτήρα με βαθιά εσωτερικοποιημένο μισογυνισμό -αντάξιο ενός ελιτιστικού κόσμου αντρών. Η Γκίλιαν τα κατάφερε υποδειγματικά, ιδιαίτερα στις συναντήσεις της που διαδραματίζονται με τη βασίλισσα που υποδύεται η Ολίβια Κόλμαν καθώς οι δύο γυναίκες μετακινούνται με δραματική ένταση από τον αμοιβαίο σεβασμό στο ψυχρή απέχθεια και τούμπαλιν, μερικές φορές μέσα στην ίδια σκηνή. Ώρες ώρες αυτό το γοητευτικά παράξενο, με πολύ διαφορετικό υπόβαθρο, ζευγάρι στο δωμάτιο - ηλικιακής απόστασης μόνο έξι μηνών- δίνει την εντύπωση ότι μόνο μια από τις δυο τους είναι γυναίκα. Και αυτή δεν είναι η φωνακλού και ενίοτε στρίγκλα με δυο ποτηράκια κρασιού πόρτο παραπάνω Θάτσερ.

Στην πραγματική ζωή οι σχέσεις της βασίλισσας και της τρεις φορές εκλεγμένης πρωθυπουργού με ρεκόρ διάρκειας θητείας στο πόστο επί 11 χρόνια, κυμαίνονταν μεταξύ βρετανικού φλέγματος και πολικών θερμοκρασιών. Από την άνοδό της στο θρόνο το 1952, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ θεωρούνταν διαρκώς αφοσιωμένη στην αρχή της εθνικής ενότητας. Ωστόσο, από την άφιξη της συντηρητικής Θάτσερ στη πρωθυπουργία η Βρετανία διχάστηκε περισσότερο από ποτέ. Η καταστροφική ύφεση και το δάνειο από το ΔΝΤ έστειλε τουλάχιστον 3 εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία. Ξέσπασαν καθημερνές συγκρούσεις περιθωριοποιημένων Αφρικανικών και Ασιατικών μειονοτήτων με την αστυνομία που έβαζαν φωτιά στις γειτονιές του Μπρίξτον, του Χαντσγουερθ, του Τοξέθ και αλλού.

Εν τω μεταξύ στο Μπέλφαστ οι Βορειοιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι ξεκίνησαν απεργία πείνας με οδυνηρό αποτέλεσμα το θάνατο εννέα εξ αυτών από ασιτία μεταξύ των οποίων και ο μαχητής του ΙΡΑ Μπόμπι Σάντς. Ακολούθησαν βίαιες ταραχές και βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο Την ίδια ώρα η πρωθυπουργός αρνιόταν οποιαδήποτε παραχώρηση στους φυλακισμένους που χαρακτήριζε κοινούς εγκληματίες, και άνοιγε προκλητικά νέα μέτωπα. Χαρακτήριζε τα εργατικά συνδικάτα ως «πέμπτη φάλαγγα», και μια «χούφτα Μαρξιστές», παριέκοπτε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες, συρρίκνωνε δραματικά το κράτος Πρόνοιας, μεταβίβαζε αθρόα δημόσιες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα και μετέτρεπε ολόκληρες εργατουπόλεις σε «βιομηχανικά ερείπια». Η απόφαση της να κλείσει δεκάδες εθνικοποιημένα ορυχεία - το καύσιμο της Αγγλικής βιομηχανικής επανάστασης, για πάνω από 300 χρόνια- και να απολύσει τους εργαζόμενους τους άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Οι απεργίες των ανθρακωρύχων επί ένα ολόκληρο χρόνο γονάτιζαν ολόκληρη τη χώρα ενώ το φάντασμα των αστέγων, πρώην λιμενεργατών, σιδηροδρομικών, μεταλλωρύχων, λιθοξόων, άρχισε να στοιχειώνει πόλεις όπου η ανεργία έφτανε μέχρι 60-70%.

Ή κατά τα άλλα αμερόληπτη βασίλισσα άρχιζε να μουρμουρίζει. Η Θάτσερ ήταν μια πολωτικά εμπρηστική φιγούρα - τόσο για τις ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της ατζέντα της όσο και για το γεγονός ότι το έπαιζε πιο «μάτσο» από τους άντρες που παραδοσιακά έκαναν τη δουλειά του πρωθυπουργού. Ό,τι κάποτε έμοιαζε με εθνική συναίνεση διαλυόταν γρήγορα. Με την Ελισάβετ Β’ να γκρινιάζει αμήχανη πότε για την προφορά της Μάργκαρετ και το υπερβολικό τρόπο που αυτή υποκλινόταν μπροστά της σαν να τη κορόιδευε. «Δεν μπορεί κανείς να πει σε αυτή τη γυναίκα να ηρεμήσει» φέρεται να έλεγε στου πιο στενούς συνεργάτες της στα παλάτια του Μπάκιγχαμ και του Μπάλμοραλ. Στα ανάκτορα που η Θάτσερ απέφευγε να συχνάζει καθώς, λέγεται, θεωρούσε τις επισκέψεις της εκεί ως κουραστικές και χάσιμο χρόνου στη διαχείριση της εξουσίας. Ενστικτωδώς αμφότερες ήταν καχύποπτες για τη στάση εκάστης και μάλλον ένοιωθαν άβολα η μία με την άλλη στη αναγκαστική συναναστροφή τους



Η ευγενική πλην σχολαστική βασίλισσα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε το διαφορετικό απέναντι της παρά να διατηρεί μαζί της σχέσεις που ακροβατούσαν στη πιο εύθραυστη ισορροπία. Ανατράφηκε ώστε να μην εμπλέκεται ποτέ στην κομματική πολιτική αποφεύγοντας οποιαδήποτε τριβή η προνομιακή εύνοια. Κι ας ενοχλούνταν, για το μέλλον της κοινοπολιτείας επειδή η Θάτσερ αρνούνταν να επιβάλει κυρώσεις κατά του απαρτχάιντ του ρατσιστικού καθεστώτος της Νότιας Αφρικής. Και ας δυσφορούσε για το κύρος της ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, όταν η πρωθυπουργός εξουσιοδοτούσε τις βρετανικές στρατιωτικές βάσεις να δίνουν άδεια απογείωσης σε πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ για να βομβαρδίσουν τη Λιβύη. Η εστεμμένη μονάρχης, την οποία η οικογένειά της αποκαλεί χαϊδευτικά «Γκάρι», ενώ στα παιδικά της χρόνια την φώναζαν «Λίλιμπετ», έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Από τη δική της πλευρά η ανυποχώρητη Θάτσερ παρότι αφουγκραζόταν και τη δυσαρέσκεια του Στέμματος, αντί να αλλάξει πορεία, όπως θα έκαναν πιθανόν οι ευέλικτοι και πιστοί μέχρι γονατίσματος στο βασιλικό θεσμό άνδρες προκάτοχοί της, ρίσκαρε, επέμεινε και κέρδισε, ξανά και ξανά.

Και φυσικά προσέφερε στη γηραιότερη, και μακροβιότερη σήμερα, μονάρχης στον κόσμο μία μεγάλη στρατιωτική νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου, στα Φώκλαντ το 1982 Έδωσε τη δυνατότητα στον πρίγκιπα Άντριου, το τρίτο και πιο αγαπημένο παιδί της βασίλισσας, να πολεμήσει κατά των Αργεντινών πιλοτάροντας μαχητικά ελικόπτερα του βασιλικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου και να επιστρέψει θριαμβευτικά στη πατρίδα ως ήρωας . Γεγονός που ενίσχυσε τη δημοτικότητα της βασιλικής οικογένειας, καθώς ένα από τα μέλη της διακινδύνευε τη ζωή του πολεμώντας για τη χώρα γεμίζοντας περηφάνια τους υπηκόους της.

Έκτοτε φαίνεται να συγκολλήθηκαν οι ρωγμές στο φλιτζάνι του ροφήματος κατά τη μεταξύ τους ιδιωτική τελετουργία του τσαγιού. «Η Αυτού Μεγαλειότης» περιέβαλλε με τον απαραίτητο σεβασμό την πρωθυπουργό της χώρας και επιδοκίμασε τον «πατριωτισμό» της, διαλύοντας κάθε σοκαριστική υπόνοια συνταγματικής κρίσης. Από την άλλη η αθεράπευτα φιλομοναρχική πρωθυπουργός ανταπέδωσε της εμπιστοσύνη της. Παρέκαμψε, χωρίς να γίνει συμπονετική ή συναισθηματική, την αδιαλλαξία τού ψυχρού πολιτικού υπολογισμού της αλλά ως λιγότερο άκαμπτη καλλιέργησε με τα χρόνια μια αμοιβαία σχέση αλληλοεκτίμησης υπό τη κοινή τους δέσμευση στην υπηρεσία του εθνικού καθήκοντός. Προσφέρθηκε, εξάλλου, σε ένα μυθολογημένο στιγμιότυπο μετά από ένα γεύμα, σε στενό κύκλο στο σκωτσέζικο κάστρο του Μπάλμοραλ, να βοηθήσει στην απόσυρση των σερβίτσιων από το τραπέζι και η οικοδέσποινα- βασίλισσα φρίκαρε. Παραήταν επιδεικτικό να εμφανίσει εκείνη τη στιγμή η Μάγκι τη ξεχασμένη πτυχή της γυναικεία της αλληλεγγύης.

Όλα αυτά βέβαια αποτελούν εύφορο έδαφος για ένα δραματουργικό ξεδίπλωμα βασισμένο στο ιστορικό ντεκόρ. Ωστόσο η μυθοπλασία λειαίνει τις οξύτητες και απαλύνει ενδεχόμενες αντιπαραθέσεις. Άλλωστε το «The Crown» είναι ένα ιλουστρασιόν δράμα, όχι αυστηρό ντοκιμαντέρ. Οπότε όποιος μπει στη σειρά μπορεί να απολαύσει στη μικρή οθόνη συγκλονιστικές ερμηνείες από δυο κορυφαίες ηθοποιούς, την Κόλμαν και την Άντερσον, στο σχετικά τεκμηριωμένο κέλυφος μια ιστορικής για τη Βρετανία περιόδου.

Ειδήσεις σήμερα

Έκτακτο δελτίο επιδείνωσης: Ισχυρές βροχές από τα νότια-Έρχονται χιόνια

Το σχόλιο της Αλεξίας Έβερτ για τους τους διαδηλωτές - «κατσαρίδες» που την έθεσε εκτός δήμου

Ισημερινός: Τουλάχιστον τρεις νεκροί και δυο αγνοούμενοι από κατάρρευσης σε μεταλλείο