Πάμπλο Ιγκλέσιας: Ο «λαϊκός ηγέτης» με τη χορηγία της Βενεζουέλας και τη βίλα των 600.000 ευρώ
Ο βίος και η πολιτεία του 42χρονου ιδρυτή και φυσικού ηγέτη των Podemos που ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική και να ζήσει ένα... λιτό βίο σε μια βίλα 286 τ.μ. με πισίνα
Βασίλης Τσακίρογλου
Οι αναλύσεις γύρω από το τι είδους «κληρονομιά» αφήνει πίσω του ο Πάμπλο Ιγκλέσιας πολλαπλασιάζονται με γεωμετρικό ρυθμό, παρόλο που δεν έχουν περάσει παρά μόλις μερικές ώρες αφ' ότου ο ιδρυτής και φυσικός ηγέτης των Podemos ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική.
Οι περισσότεροι, ιδιαίτερα όσοι απαρτίζουν το εκτός Ισπανίας κοινό, στο άκουσμα του ονόματος «Πάμπλο Ιγκλέσιας» κάνουν αυθόρμητα συνειρμούς προς την κοτσίδα, το λευκό πουκάμισο με τα γυρισμένα μανίκια, τον ιδιότυπο λαϊκισμού του νεαρού αριστερού, τη φιλοδοξία να μετέχει στη νομή της εξουσίας καρπούμενος το συλλογικό θυμό από τις πλατείες των Indignados κ.λπ.
Κλείσιμο
Κάποιοι λιγότερο ευεπίφοροι στη ρομαντική γοητεία της υποτιθέμενης «εναλλακτικής λαϊκής αριστεράς», θα θυμούνται -όχι απαραιτήτως με νοσταλγία- την τροχιά μετεωρίτη την οποίαν διέγραψε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία στην ισπανική και τη διεθνή πολιτική σκηνή. Συμβολικά, η άνοδος και η πτώση, η λάμψη και το ξεθώριασμα του ιδεολογήματος το οποίο πλάσαρε ο Ιγκλέσιας, σηματοδοτείται από μια καμπύλη: Στο ένα άκρο της, βρίσκεται η συμπάθεια που ο Ιγκλέσιας κατάφερε να προσελκύσει στα πρώτα του βήματα, το 2014, σαν «αντι-συστημικός» πολιτικός, έτοιμος να σαρώσει όλες τις παθογένειες του γερασμένου αστικού κοινοβουλευτισμού της Ισπανίας. Στο άλλο άκρο, στο τέρμα αυτής της καμπύλης, βρίσκεται μάλλον η έπαυλη των 600.000 ευρώ την οποίαν απέκτησε το 2018, παρά η προ ολίγων 24ωρων εκλογική ήττα του στην περιφέρεια της Μαδρίτης.
Διότι, με την πολυτελή κατοικία, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας παραιτήθηκε οικειοθελώς από το «ηθικό πλεονέκτημα» -αν υποτεθεί ότι μπορεί να διεθνοποιηθεί η πατέντα της καθ' ημάς αριστεράς. Σίγουρα, τόσο ο έρωτας της ζωής του Ιγκλέσιας, η νυν υπουργός Ισότητας στην κυβέρνηση τουΠέδρο Σάντσεθ, η Ιρένε Μοντέρο, όσο και τα τρία παιδιά τους, δεν θα έπρεπε να στερηθούν τους άπλετους χώρους, τη γαλήνη -και, οπωσδήποτε, τα αναζωογονητικά λουτρά στην ιδιωτική πισίνα μιας βίλας συνολικού εμβαδού 268 τετραγωνικών μέτρων.
Εξάλλου, η κτηματομεσιτική επιλογή του Πάμπλο Ιγκλέσιας εξαγνίστηκε, τρόπον τινά, με εσωτερικές αρχαιρεσίες στους Podemos. Τα μέλη των οποίων έκριναν με την ψήφο τους ότι ο αρχηγός τους δικαιούται να απολαμβάνει ανέσεις μεγαλοαστού, καθόσον είναι βέβαιο ότι ο πυρήνας της αριστερής του ύπαρξης θα διατηρήσει την ανοσία του απέναντι στην αλλοτρίωση που επιφέρουν οι καπιταλιστικοί πειρασμοί.
Φαίνεται όμως ότι η ζημιά που έκανε η βίλα στην αίγλη του επίδοξου ηγέτη των καταπιεσμένων μαζών ήταν υπόγεια, πιο σοβαρή και απείρως πιο σοβαρή από όσο ήθελε να πιστεύουν, τόσο ο ίδιος ο Πάμπλο Ιγκλέσιας όσο και το επιτελείο του. Η έκπτωση στα μάτια των ψηφοφόρων, οι οποίοι είχαν πιστέψει το αφήγημα «ο Πάμπλο είναι ένας από εμάς», αργά ή γρήγορα, ίσως και νομοτελειακά, θα αποτυπωνόταν σε εκλογικό μερίδιο. Το πλήρωμα του χρόνου για τον πολιτικό Ιγκλέσιας φαίνεται πως ήρθε -ή, τουλάχιστον, αυτό δείχνει να πιστεύει ο ίδιος- στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης, στις 4 Μαΐου 2021.
Μάλιστα, η υπόθεση της έπαυλης μετά δεξαμενής κολύμβησης εις τα περίχωρα της ισπανικής πρωτευούσης, ίσως επιβάρυνε τον Ιγκλέσιαςπερισσότερο ακόμη και από τις μυστηριώδεις συναλλαγές του με τη Βενεζουέλα και το Ιράν. Από ό,τι φαίνεται, όμως, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, παρά την περιστασιακή θέρμη της φιλίας του με Έλληνες πολιτικούς, δεν εντρύφησε όσο έπρεπε στην νεότερη ιστορία μας. Και, άρα, η έκφραση του αειμνήστου Βαγγέλη Γιαννόπουλου «δεν θα πέσουμε για ένα κ@λόσπιτο» δεν θα μπορούσε να τον έχει παραδειγματίσει ώστε να αποφύγει παρόμοιες παγίδες.
Βεβαίως, οι ομοιότητες με τους Έλληνες πολιτικούς στο μήκος κύματος των Podemos ήταν αρκετές, προβλήθηκαν τεχνηέντως ως βαθείς ιδεολογικοί δεσμοί και εισιτήριο για μια αλα μπρατσέτα προέλαση προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό Ελλάδας, Ισπανίας, Ευρώπης, Υδρογείου κ.λπ, στην πραγματικότητα όμως, εκτός από το λευκό πουκάμισο και τα γυρισμένα μανίκια, μόνο ο λαϊκισμός και η ηλικία θα μπορούσαν να συνδέουν τον Πάμπλο Ιγκλέσιας με τον Έλληνα «ομόλογό» του.
Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να αγνοείται το γεγονός ότι χάσμα απροσμέτρητο χωρίζει τους δύο ηγέτες από απόψεως παιδείας: Αποχωρώντας από την πολιτική, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας πιθανότατα θα επανέλθει στα καθήκοντά του ως πανεπιστημιακού δασκάλου. Στα 42 του χρόνια, ο Ιγκλέσιας κάλλιστα θα μπορούσε να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του ως καθηγητή και ερευνητή Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Complutense de Madrid (UCM). Εν αντιθέσει με τον Έλληνα πρώην φίλο και συνοδοιπόρο του, ο οποίος ακόμη πασχίζει να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του εις την αγγλικήν.
Εν περιλήψει, η ζωή του Πάμπλο Ιγκλέσιας ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την πολιτική. Από μικρός αναμίχθηκε σε κινητοποιήσεις της αριστεράς, την ιδεολογία της οποίας, προφανώς ασπάστηκε παιδιόθεν, εφόσον είχε οργανωθεί στο ΚΚΙ από την τρυφερή ηλικία των 14 ετών. Το 2014 ίδρυσε τους Podemos και, σχεδόν ακαριαία, οδήγησε το κόμμα του στην Ευρωβουλή, με 5 αντιπροσώπους. Από το απόλυτο μηδέν, οι Podemos, χάρις στον επικοινωνιακώς χαρισματικό Πάμπλο, θρονιάστηκαν στη θέση της 4ης μεγαλύτερης πολιτικής δύναμης στην Ισπανία. Φυσικά, με τάσεις ανόδου, οι οποίες το 2014 φάνταζαν σαν ασταμάτητες.
Από το 2016 είναι μέλος της ισπανικής εθνοσυνέλευσης και, από τις 13 Ιανουαρίου του 2020 ρυθμιστικός παράγων της εκτελεστικής εξουσίας, ως δεύτερος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνασπισμού υπό τον Πέδρο Σάντσεθ. Ταυτόχρονα, ασκούσε καθήκοντα υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων.
Στις 15 Μαρτίου του 2021, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας αποφάσισε να παραιτηθεί από κάθε άλλο αξίωμα, προκειμένου να διεκδικήσει την εκλογή του στην περιφέρεια της Μαδρίτης, επιχειρώντας να αλώσει ένα πατροπαράδοτο κάστρο των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων. Αν το κατάφερνε, οι Podemos θα έκαναν δυναμική επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο και, εκ των πραγμάτων, επίδειξη ισχύος. Αντί γι' αυτό, όμως, περιορίστηκαν σε ένα ποσοστό πολύ χαμηλότερο από ό,τι επεδίωκε -ή φαντασιωνόταν- ο Ιγκλέσιας, μόλις 7,21%, τερματίζοντας τελευταίοι στην εκλογική κούρσα για τον διοικητικό έλεγχο της Μαδρίτης. Εκ των υστέρων, η κίνηση αυτή του Πάμπλο Ιγκλέσιας ήταν είτε μια απόπειρα ηρωικής εξόδου από την κεντρική σκηνή είτε, απλώς, μια ελάχιστα φαντασμαγορική πολιτική αυτοκτονία.
