Πόλεμος στην Ουκρανία - Συγκλονίζει 35χρονη: Άφησα τον άνδρα μου στα σύνορα - Η καρδιά μου έχει ραγίσει

Κάθε πόλεμος εκτός από θύματα, τραυματίες και κατεστραμμένες πόλεις και χωριά φέρνει και τον ξεριζωμό. Χιλιάδες πολίτες από τη μια στιγμή στην άλλη αποφάσισαν να αφήσουν τις ζωές τους, την καθημερινότητά τους, τους δικούς τους ανθρώπους, αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο μακριά από τον πόλεμο. Ανάμεσά τους και η 35χρονη  Alisa η οποία αποφάσισε να καταφύγει στην Πολωνία μαζί με τα παιδιά της και τη 12,5 ετών σκυλίτσα της αφήνοντας πίσω την τον αγαπημένο της σύζυγο που δεν μπορούσε να φύγει λόγω της επιστράτευσης. 

Μιλώντας στον Guardian περιγράφει πως μετά από ταξίδι αρκετών ωρών κατάφερε μέσα από κακουχίες να φτάσει στα σύνορα με την Πολωνία, για το τι θα κάνει από εδώ και πέρα αλλά και για το πόσο της λείπει ο αγαπήμενος της σύζυγος για τον οποίο όπως λέει «είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, είναι ο καλύτερος φίλος, βοηθός, σύμβουλός μου. Η απεριόριστη αγάπη μας είναι αυτό που μου δίνει δύναμη τώρα».

«Χάσαμε πολλά, χάσαμε τον πατέρα μου, άφησα τον άνδρα μου στα σύνορα. Η καρδιά μου έχει ραγίσει επειδή δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς αυτόν. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, εάν όχι το μεγαλύτερο. Τώρα δεν είναι μαζί μου», αναφέρει αρχικά η Alisa. 

«Στις 23 Φεβρουαρίου, έχασα απροσδόκητα τον πατέρα μου σε ηλικία 59 ετών. Την επόμενη μέρα ξεκίνησε ο πόλεμος. Ενώ πολλοί άνθρωποι έφευγαν από το Κίεβο, ο σύζυγός μου και εγώ προσπαθούσαμε να διευθετήσουμε τα διαδικαστικά της κηδείας στις αρμόδιες υπηρεσίες προκειμένου να ολοκληρωθεί η ταφή. Οι σειρήνες πολέμου ηχούσαν από παντού και τα τανκ άρχισαν να εμφανίζονται στους δρόμους. Αφού συγκεντρώσαμε σχεδόν όλα τα έγγραφα το κρεματόριο δεν δέχθηκε κανέναν διότι το ληξιαρχείο εκκενώθηκε με αποτέλεσμα να μην πάρουμε το τελευταίο έγγραφο που χρειαζόταν για την κηδεία», προσθέτει.

«Είμαι προγραμματίστρια και εργαζόμεμαι σε μία γερμανική εταιρεία. Από εκεί με βοήθησαν για να φύγω προς την Πολωνία. Αφού πήραμε ένα Peugeot από το Κίεβο ξεκινήσαμε το μεγάλο ταξίδι. Μέσα στο αυτοκίνητο ήμασταν εννέα άτομα. Εγώ, ο σύζυγός μου, η μητέρα μου, η αδερφή μου, ο σύζυγός της, τέσσερα παιδιά και δύο μεγάλα σκυλιά (ανάμεσά τους και ένας γερμανικό ποιμενικός μεγάλης ηλικίας). Το αυτοκίνητο ήταν αδύνατο να κινηθεί. Ωστόσο μετά από 16 ώρες καταφέραμε και φτάσαμε σε ένα χωριό 140 χιλιόμετρα μακριά από το Κίεβο», τονίζει η 35χρονη.

«Το επόμενο πρωί αποφασίσαμε να φύγουμε διότι ήταν και εκεί επικίνδυνα. Κοντά στα σύνορα με την Πολωνία υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα. Εμείς δεν μπορούσαμε να μείνουμε μέσα στο αυτοκίνητό για τις επόμενες μέρες. Έτσι λοιπόν περπατήσαμε μέχρι τα σύνορα. Η απόσταση που διανύσαμε ήταν 17 χιλιόμετρα. Το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο καθώς το θερμόμετρο έδειχνε μείον επτά βαθμούς Κελσίου και έπρεπε να φτάσουμε μέσα από βουνά και ποτάμια. Τα παιδιά κρύωναν και έκλαιγαν. Ήθελα και εγώ να κλάψω αλλά δεν ήθελα να τα παρατήσω. Άλλωστε δική μου ιδέα ήταν να πάμε στα σύνορα», συνεχίζει. 

«Η 12,5 ετών σκυλίτσα μου  δυσκολευόταν να περπατήσει και έπεφτε κάτω κάθε ένα χιλιόμετρο και δεν μπορούσε να σταθεί ξανά όρθια. Σταμάτησα αυτοκίνητα και ζήτησα βοήθεια αλλά όλοι αρνήθηκαν. Μας συμβούλεψαν να αφήσουμε τα σκυλιά. Όμως τα σκυλιά μας είναι μέρος της οικογένειάς μας. Η σκυλίτσα μου έχει βιώσει όλες τις χαρούμενες και λυπημένες στιγμές μαζί μας. Ο σκύλος της μαμάς είναι το μόνο που της έχει απομείνει από την προηγούμενη ζωή της. Έτσι, ο άντρας μου κουβαλούσε τη σκυλίτσα μας στους ώμους του», επισημαίνει ακόμη η Alisa.

«Φτάσαμε στα σύνορα και υπήρχαν περίπου πέντε, ή ίσως επτά κόκκινες σκηνές και ένα μεγάλο πλήθος. Μία γυναίκα λίγο πριν μπει σε μια κόκκινη σκηνή μου ζήτησε να πάρω την 11χρονη κόρη της και να τη βοηθήσω να περάσει την ώρα της και να μην χαθεί. Όπως μου είπε μια γυναίκα την περίμενε στην Πολωνία. Φυσικά και συμφώνησα. Μείναμε σε μια σκηνή για περίπου επτά ώρες. Ήμασταν όλοι εκεί μέσα με βρεγμένα πόδια. Ήταν δύσκολο σωματικά και ψυχολογικά – πολλοί άνθρωποι γύρω μας χρειάζονταν βοήθεια και φάρμακα. Φαινόταν ότι αυτές οι κόκκινες σκηνές δεν θα τελείωναν ποτέ. Αλλά όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα στην Πολωνία, όταν δείξαμε τα διαβατήριά μας, τότε συνειδητοποίησα ότι θα ήμασταν σώοι και σε ασφαλές μέρος», συμπληρώνει. 

«Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να περάσει τα σύνορα λόγω ηλικίας αλλά και της επιστράτευσης. Γύρισε στο χωριό του προκειμένου να φροντίσει τη μητέρα και τη γιαγιά του. Στο ίδιο χωριό βρίσκεται ο γαμπρός μου με τους γονείς του και έναν φίλο των γονιών του. Όλοι βρίσκονται σε ένα σπίτι που δεν έχει νερό. Μάλιστα δεν υπάρχει κάποιο ανοιχτό φαρμακείο, ενώ αντιμετωπίζουν ελλείψεις σε τρόφιμα και φαγητό. Μάλιστα για να ζεσταθούν χρησιμοποιούν ξύλα. Θέλω τον άνδρα μου εδώ. Όμως προς το παρόν αυτό που θα κάνουμε μαζί με τα παιδιά μου είναι να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στην Πολωνία ή θα πάμε στη Γερμανία, όπως έκαναν όλοι οι συνάδελφοί μου. Πολλοί φίλοι μου είναι ακόμα στην Ουκρανία, στο Κίεβο. Μερικοί από αυτούς βρίσκονται στο Χάρκοβο κρυμμένοι σε αποθήκες μαζί με μικρά παιδιά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι νιώθουν τώρα. Όταν βλέπουμε τις ειδήσεις κλαίμε. Εγώ κλαίω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι συμβαίνει», λέει η 35χρονη.

«Ήταν δύσκολο να φύγω από την Ουκρανία. Στην αρχή έχασα τον μπαμπά μου και τώρα άφησα εκεί τον άντρα μου. Ο σύζυγός μου είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, είναι ο καλύτερος φίλος, βοηθός, σύμβουλός μου. Τώρα η απεριόριστη αγάπη μας είναι αυτό που μου δίνει δύναμη. Όλα έχουν μείνει στο Κίεβο, η ζωή, τα gadgets, τα πάντα. Όμως, αυτά είναι απλά πράγματα. Τα μόνα πράγματα που άφησα πίσω στην Ουκρανία είναι το σώμα του συζύγου μου και του μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου είναι ακόμα στο νεκροτομείο και ελπίζω ότι όταν επιστρέψω θα είναι ακόμα εκεί. Θα το κάνω την καλύτερη κηδεία που μπορώ», καταλήγει η Alisa.


Ειδήσεις σήμερα:

Αναστάσιος Ράμμος: Νόμιζε ότι πρωθυπουργός είναι ακόμα ο Τσίπρας και ο Κανάκης τον τρολάρει

Πόλεμος στην Ουκρανία: Υπό ασφυκτικό κλοιό η Οδησσός - Σημάδια ότι πλησιάζει η μεγάλη επίθεση στο Κίεβο

Πόλεμος στην Ουκρανία - Δημοσκόπηση: 51% υποστηρίζουν την Ουκρανία, 15% δίνουν δίκιο στη Ρωσία