Πώς η Λιθουανία απεξαρτήθηκε από το ρωσικό φυσικό αέριο

Το έργο του Ρόκας Μασιούλις, που ανέλαβε το 2010 τη διοίκηση της κρατικής εταιρείας πετρελαιοειδών στη Λιθουανία, ήταν πολιτικά και οικονομικά δύσκολο αν και ακούγεται απλό.

Πώς θα καταφέρει η χώρα να απεξαρτηθεί από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, που ως τότε εισήγαγε, αν κάποια στιγμή στο μέλλον οι όχι και πολύ καλές σχέσεις των δύο χωρών επιδεινώνονταν; Αν συνέβαινε αυτό, η Λιθουανία θα έπρεπε να περιμένει ότι το Κρεμλίνο θα είχε στα χέρια του το «πυρηνικό όπλο» που λέγεται «ροή φυσικού αερίου» και ότι θα το χρησιμοποιούσε χωρίς σκέψη. Κάτι που ήδη συνέβη ήδη από τη δεκαετία του ’90, στα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας.

Κατά τη θητεία του ο Μασιούλις, που πέρασε από το πόσο του υπουργού Ενέργειας και Μεταφορών και πλέον διοικεί τον διαχειριστή του ηλεκτρικού δικτύου, επέβλεψε την εισαγωγή σε λειτουργία μιας πλωτής μονάδας υγροποίησης στα ανοιχτά της Λιθουανίας.

Το σχέδιο έτρεξε με γρήγορους ρυθμούς από το 2012, γράφει το Politico, απαιτώντας και τη συνεργασία του ιδιωτικού νέου για την προσαρμογή. Το πλοίο μπήκε τελικά σε λειτουργία τον Οκτώβριο του 2014, ένα χρόνο πριν λήξει το συμβόλαιο με την Gazprom, και όχι τυχαία ονομάζεται «Ανεξαρτησία».

Η Λιθουανία έχει διακόψει πλήρως τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου και θα διακόψει τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, αν και θα διατηρήσει τη διασύνδεση του ηλεκτρικού δικτύου της με το ρωσικό.

Η χώρα δείχνει λοιπόν τον δρόμο στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που καταστρώνουν σχέδια για να βρουν αξιόπιστους παραγωγούς εκτός Ρωσίας, όπως για παράδειγμα στην Αφρική. «Αν μπορούμε εμείς, μπορεί και όλη η Ευρώπη!», έγραψε στο Twitter ο Λιθουανός πρόεδρος Γκιτάνας Ναουσέντα.

Σε ποιους απευθύνεται το μήνυμα της απεξάρτησης; Καταρχάς στη Γερμανία που παράγει το 15% της ηλεκτρικής ενέργειας από το φυσικό αέριο, το οποίο κατά περίπου 50% εισάγει από τη Ρωσία.

Ο υπουργός Οικονομίας και Κλίματος, ο Ρόμπερτ Χάμπεκ από τους Πράσινους, εκτιμά ότι η Γερμανία θα κόψει τους ενεργειακούς δεσμούς σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο ως το 2024, προς απογοήτευση των Ουκρανών που θα ήθελαν κάτι ταχύτερο.

Πλωτές εγκαταστάσεις FSRU, όπως αυτή της Λιθουανίας, μπορούν να στηθούν σχετικά γρήγορα (1 με 3 χρόνια) ενώ χρειάζονται λιγότερες άδειες σε σχέσεις με εγκαταστάσεις στην ξηρά. Το ότι μπορούν να μετακινηθούν, επίσης αποτελεί σοβαρό πλεονέκτημα. Ακόμη περισσότερο, οι FSRU επιτρέπουν να ανοίξει η «βεντάλια» των εισαγωγών από κάθε χώρα που μπορεί να στείλει αέριο δια θαλάσσης.

Οι ανάγκες διαφέρουν πάντως από χώρα σε χώρα. Τα 2-3 δισ. κυβ. μέτρα που χρειάζεται η Λιθουανία τον χρόνο είναι ελάχιστα μπροστά στα 90 δισ. της Γερμανίας. Το Βερολίνο, έπειτα από το (οριστικό;) τέλος του Nord Stream 2, σχεδιάζει πάντως τρεις μονάδες FSRU με δυναμικότητα 27 δισ. κυβικών το έτος.

Κινήσεις απεξάρτησης γίνονται και από την Εσθονία και τη Λετονία, μικρές χώρες μεν σε ό,τι αφορά τον πληθυσμό και τις ανάγκες τους, αλλά εκτός του ευρωπαϊκού δικτύου μεταφοράς. Τον Μάιο πάντως θα συνδεθούν με την Πολωνία, ένα σημαντικό βήμα για τον σχεδιασμό τους.


Ειδήσεις σήμερα:

Διαρρήκτης «ανοίγει» δύο μαγαζιά στον Πειραιά σε ένα μήνα - Βίντεο ντοκουμέντο

Σταθερό το ιικό φορτίο στα λύματα της Αττικής, μείωση στη Θεσσαλονίκη

Ο Τζόνι Ντεπ έφερε στη δίκη βίντεο με την Χερντ σε μεταμεσονύκτιες συναντήσεις με τον Μασκ και τον Φράνκο