Οι τρεις Έλληνες βουλευτές που βρέθηκαν στο εμπόλεμο Ισραήλ μιλούν στο protothema για όσα έζησαν

Με άγριες μάχες μεταξύ Ισραηλινών και της Χαμάς, κυρίως στα νότια, ενώ ο άμαχος πληθυσμός εξωθείται από τον ισραηλινό στρατό προς στα σύνορα με την Αίγυπτο συνεχίζεται ο πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας.
Την ώρα, λοιπόν, που οι μάχες μαίνονται τρεις Έλληνες βουλευτές οι οποίοι επισκέφθηκαν την εμπόλεμη ζώνη μιλούν στο protothema.gr για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν και όλα όσα είδαν στα οδοιπορικά τους στο Ισραήλ. Γιώργος Σταμάτης, Τάσος Χατζηβασιλείου και Μίλτος Χρυσομάλλης εξιστορούν την εμπειρία τους και όλα όσα θα μείνουν ανεξίτηλα βαθιά μέσα τους, βλέποντας τους τραυματίες, τους συγγενείς των αιχμαλώτων, αλλά και τα κιμπουτς – φαντάσματα με τα σπίτια των νεκρών να μαρτυρούν πως κάποτε εκεί υπήρχε ζωή, ενώ τώρα τα έχει καλύψει ο θάνατος. “Το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής μου σε αυτό το οδοιπορικό στο Ισραήλ ήταν τα κιμπούτς του νότου. Τα παρατημένα σπίτια των νεκρών σε χωριά και πόλεις φαντάσματα. Καμένα, μεταλλικά κουφάρια αυτοκινήτων, κατεστραμμένες εγκαταστάσεις, ένα ανατριχιαστικό τοπίο καταστροφής, ό,τι απέμεινε αφότου οι τρομοκράτες σκόρπισαν τον θάνατο και άρπαξαν με τη βία αθώους.

Σκηνικό φρίκης που με συγκίνησε σφοδρά και βαθιά, ανείπωτη θλίψη για τις ωμότητες που εκτυλίχθηκαν στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, με απολογισμό εκατοντάδες νεκρούς και εκατοντάδες απαχθέντες, ακόμη και βρέφη. Στις νεκρές πόλεις, αναρωτιόμουν πως να ήταν όταν έσφυζαν από ζωή σε μια καθημερινή μέρα. Πως να ήταν οι δρόμοι, τώρα άδειοι, γεμάτοι λάσπη, ξύλα, σίδερα. Σε αυτή την αυτοψία φορούσαμε για προστασία γιλέκο και κράνος, καθώς ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ακουστεί ο ήχος της σειρήνας και θα έπρεπε να κρυφτούμε σε καταφύγια. Αλλά παρά την αγωνία μην εγκλωβιστούμε ανάμεσα σε πυρά, κυριαρχούσε ο φόβος της επόμενης μέρας. Ποια θα είναι αυτή.

Με ένα γιατί να αιωρείται, η συνάντηση μου στο Τελ Αβίβ με τους γονείς και φίλους των απαχθέντων σφραγίστηκε από συγκίνηση και υγρά μάτια. Οι άνθρωποι τους κρατούνται όμηροι στα χέρια της Χαμάς και οι οικογένειες βιώνουν μαρτύριο. Ένα ανθρώπινο δράμα, όπου οι λέξεις δεν αρκούν και τα δάκρια στερεύουν. Τους περιμένουν σε ένα τραπέζι που στρώνεται κάθε σούρουπο.

Η ‘λιτάνευση’ των φωτογραφιών των απαχθέντων υπό τις μελαγχολικές μελωδίες του ακορντεόν, κορυφώθηκε με αυτά τα στρωμένα τραπέζια. Τα πιάτα αραδιασμένα και ανάμεσα τους μπιμπερό και λούτρινα παιχνίδια. Ήταν μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου, όταν αντίκρισα αυτή την εικόνα. Οι καρέκλες άδειες, οι συνδαιτημόνες δεν έφτασαν ποτέ.

Τη στιγμή που συναντήθηκα και συνομίλησα με τους συγγενείς των ομήρων δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Πόση παρηγοριά μπορούν να προσφέρουν κάποια λόγια αγάπης και συμπόνοιας; Οι άνθρωποι επιζητούν την υποστήριξη. Βλέπεις μπροστά σου πόσο τρομακτικό είναι να βιώνει ο συνάνθρωπος σου όχι μόνο την απώλεια αλλά την κάθε στιγμή που σκέπτεται τον απαχθέντα συγγενή του. Δεν υπάρχει λεπτό ησυχίας για τους ανθρώπους αυτούς.

Παρά το κλίμα συμφιλίωσης που επήλθε στην κοινωνία του Ισραήλ, μετά την τρομοκρατική ενέργεια εκείνου του Σαββάτου, αρχές Οκτωβρίου, υπάρχει ένα κλίμα αμφισβήτησης και η κατάσταση στην πολιτική σκηνή είναι τεταμένη. Οι συγγενείς απαιτούν την επιστροφή όλων” λέει ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ Γιώργος Σταμάτης, ο οποίος πραγματοποίησε αυτό το οδοιπορικό ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Αποστολής Αλληλεγγύης στο Ισραήλ, που διοργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ηγεσίας (ELNET).

Από την πλευρά του ο Τάσος Χατζηβασιλείου βουλευτής της ΝΔ του νομού Σερρών, Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων και Ε.Ε. της Νέας Δημοκρατίας και Επίκουρος Καθηγητής του HAU περιγράφει τα πιο συγκλονιστικά δέκα λεπτά της ζωής του, όταν η αποστολή στην οποία συμμετείχε δέχτηκε επίθεση με ρουκέτες οι οποίες αναχαιτίστηκαν από το αντιπυραυλικό σύστημα των Ισραηλινών τον «Σιδηρούν Θόλο». “Είναι η πρώτη φορά που έφθασα στο Ισραήλ και το αεροδρόμιο ήταν άδειο. Θυμίζει την εποχή του lockdown του κορονοϊού. Σε όλους τους δημόσιους χώρους υπάρχουν αναρτημένες οι φωτογραφίες των ομήρων που απήγαγαν οι τρομοκράτες της Χαμάς. Στο Τελ Αβίβ, η ζωή μοιάζει να κυλά κανονικά, όμως δεν υπάρχουν πουθενά τουρίστες. Είδα μια κοινωνία με ακμαίο ηθικό και με πλήρη συνείδηση της εμπόλεμης κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή. Συνάντησα πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, καθώς και απλούς πολίτες. Όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: «η Χαμάς πρέπει να υποστεί στρατηγική ήττα, αυτό το κακό δεν πρέπει να ξανασυμβεί». 
 

 
Φθάνοντας στο Ισραήλ, τα στελέχη της Υπηρεσίας Ασφαλείας μας έκαναν ένα γρήγορο σεμινάριο στη διαχείριση κατάστασης συναγερμού. Μας έδειξαν την εφαρμογή που έχουν όλοι στα κινητά τους τηλέφωνα που λειτουργεί σαν το «112», δίνοντας σήμα σε περίπτωση που ηχήσουν σειρήνες. Μάλιστα, η εφαρμογή δείχνει σε πραγματικό χρόνο το σημείο του πλησιέστερου καταφυγίου, όπου μπορούν οι πολίτες να προστρέξουν. Ήμαστε μια ομάδα βουλευτών από εθνικά κοινοβούλια της ΕΕ. Κανένας μας δεν είχε πιστέψει ότι λίγες ώρες αργότερα θα ζούσαμε οι ίδιοι τον κίνδυνο και θα χρειαζόταν να εφαρμόσουμε στην πράξη όσα μας είχαν δείξει νωρίτερα. Κινούμενοι στον αυτοκινητόδρομο, επιστρέφοντας από το Νότιο Ισραήλ στο Τελ Αβίβ, ήχησαν οι σειρήνες. Αμέσως μας ζητήθηκε να εγκαταλείψουμε τα οχήματα, να περάσουμε το προστατευτικό κιγκλίδωμα του δρόμου και να πέσουμε στο έδαφος. Ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά δεκάλεπτα της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αδιάκοπο ήχο της σειρήνας, το βουητό των ρουκετών που καταστρέφονταν από τον Iron Dome και κυρίως το φόβο για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Όταν τέλειωσε όλο αυτό, ήμαστε σαστισμένοι και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον αμίλητοι. Όμως, το πιο εντυπωσιακό ήταν η απόλυτη ψυχραιμία και ο αυτοέλεγχος που επέδειξαν οι Ισραηλινοί συνοδοί μας, οι οποίοι αμέσως μας βοήθησαν να επιστρέψουμε στη ρουτίνα της επίσκεψης. Είναι εκπαιδευμένοι για κάθε ενδεχόμενο και προσαρμόζονται εύκολα στη σκληρή πραγματικότητα. Ίσως επειδή ζουν σε κατάσταση ανασφάλειας εδώ και χρόνια. Ακόμα και στο ξενοδοχείο, ο υπάλληλος της υποδοχής σε ενημερώνει ότι στο υπόγειο του κτηρίου υπάρχει καταφύγιο με ηλεκτρικό ρεύμα και τρόφιμα. Αυτό που για εμάς αποτελεί σενάριο ταινίας, για εκείνους αποτελεί κανονικότητα.
 

 
Στο Κιμπούτς Μπεερί μυρίζει θάνατος. Επικρατεί νεκρική σιγή. Το μόνο που ακούγεται είναι τα βήματα των Ισραηλινών στρατιωτών που φυλάσσουν το χώρο. Είναι αδιανόητο ότι σε εκείνα τα μικρά σπίτια ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου. Στη Ραχάτ, πόλη των Αράβων Βεδουίνων του Ισραήλ, συνάντησα τον Χαμίντ, Παλαιστίνιο από τη Γάζα που είχε παντρευτεί τη Φατίμα, Ισραηλινή Μουσουλμάνα. Την ώρα της τρομοκρατικής επίθεσης, η Φατίμα οδηγούσε το αυτοκίνητό τους και μετέφερε το σύζυγό της στη δουλειά, έχοντας στο πίσω κάθισμα το 8 μηνών μωρό τους. Οι εκτελεστές της Χαμάς γάζωσαν κυριολεκτικά το όχημα. Η Φατίμα σκοτώθηκε, το μωρό τραυματίστηκε και ο Χαμίντ απέμεινε να διηγείται συντετριμμένος την οικογενειακή του τραγωδία. Ο ανθρώπινος πόνος στην εμπόλεμη ζώνη είναι ανείπωτος. 
 
Στην στρατιωτική βάση της Σούρα, γίνεται η ταυτοποίηση των θυμάτων της Χαμάς. Δεκάδες ψυγεία-κοντέινερ είναι γεμάτα με σορούς ανθρώπων. Στο χώρο εργάζονται πολλοί εθελοντές. Η Σάρα, εύπορη αρχιτέκτονας από την Ιερουσαλήμ, είναι 60 ετών και προσφέρει εθελοντική εργασία. Τη ρώτησα τι ακριβώς κάνει και μου απάντησε αφοπλιστικά: «Όταν ταυτοποιείται ένας νεκρός, πρέπει να περιποιηθούμε το σώμα του και να αποδώσουμε τις απαραίτητες τιμές, για να τον παραδώσουμε στην οικογένειά του για την τελετή της ταφής. Είμαι μητέρα τριών παιδιών και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένα θύμα της Χαμάς, συνήθως νεαρό στην ηλικία, θα παραδοθεί απροετοίμαστο ή ασυνόδευτο στους οικείους του. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε ασέβεια προς το νεκρό».

Ο βουλευτής Μεσσηνίας της ΝΔ Μίλτος Χρυσομάλλης, βρέθηκε στο Ισραήλ δυο εβδομάδες μετά την επίθεση της Χαμάς. Ήταν ο πρώτος Έλληνας βουλευτής που βρέθηκε εκεί. “Τίποτα δεν μπορούσε να σε προετοιμάσει για τις εικόνες και τις μαρτυρίες φρίκης στον ελάχιστο χρόνο που μεσολάβησε από την αποδοχή της πρόσκλησης για την αποστολή αλληλεγγύης στο Ισραήλ έως την προσγείωση του αεροσκάφους στο Μπεν Γκουριόν. Ούτε οι εικόνες στα δελτία ειδήσεων και τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε βέβαια οι δημοσιογραφικές περιγραφές μπορούσαν να αντιστοιχηθούν στην πραγματικότητα που βιώσαμε οι Ευρωπαίοι βουλευτές και ευρωβουλευτές που βρεθήκαμε στο Ισραήλ δύο εβδομάδες μετά το φρικώδες τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου στα κιμπούτζ του νότου, που έφερε τα πάνω κάτω στην ισραηλινή κοινωνία.

Η αίσθηση που αποκομίζεις από το αεροδρόμιο έως το κέντρο του Τελ Αβίβ δεν είναι αυτή μιας χώρας σε μερική επιστράτευση, έπειτα από ένα ιδιαίτερα αιματηρό τρομοκρατικό χτύπημα και σε προετοιμασία στρατιωτικών επιχειρήσεων. Προσγειώνεσαι όμως στην πραγματικότητα από το χτύπημα των σειρήνων αεράμυνας, από τις εκρήξεις των πυραύλων αναχαίτισης ή των ρουκετών που πέφτουν στη θάλασσα ή σε μη κατοικημένες περιοχές. Προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα από τις χιλιάδες των πολιτών του νοτίου Ισραήλ που έχουν εκκενώσει τους οικισμούς και διαμένουν σε ξενοδοχεία, μέχρι να ειρηνεύσει ξανά η περιοχή, προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα από τις καθημερινές πορείες διαμαρτυρίας των συγγενών των απαχθέντων ομήρων. Και αντιλαμβάνεσαι γρήγορα ότι βρίσκεσαι σε μια χώρα που επικρατεί ο θυμός και η οργή, ανάμεικτα με τη φρίκη τον αποτροπιασμό και την έκπληξη.

Στις 4 ημέρες που διήρκεσε η αποστολή, το ψυχικό βάρος που αισθανθήκαμε δεν μπορεί να μετρηθεί. Οι εικόνες που είδαμε μόλις 15 ημέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς, ήταν αδιανόητες για τα δεδομένα μας. Εικόνες φρίκης και καταστροφής, εικόνες σκληρές με σπίτια και αυτοκίνητα διάτρητα από σφαίρες, ανατιναγμένα και καμένα από εκρηκτικά και αντιαρματικές ρουκέτες και αίμα παντού. Χαρακτηριστική η αιματηρή εικόνα που αντικρύσαμε ακόμα και σε παιδικό σταθμό, αποδεικνύει τη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά των τρομοκρατών της Χαμάς, αυτών που κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν ως αγωνιστές για την ελευθερία! Εξίσου σκληρές οι εικόνες που αντικρύσαμε στη στρατιωτική βάση της Shura, εκεί όπου οι υπηρεσίες του Στρατού συγκέντρωσαν τους νεκρούς και προχωρούν στην ταυτοποίησή τους. Όλοι όσοι συνομιλήσαμε είχαν να μας μεταφέρουν μια προσωπική ιστορία από εκείνο το Σάββατο, που αφορούσε είτε τους ίδιους είτε συγγενείς και φίλους τους, αποδεικνύοντας έτσι πόσο πολύ και βαθιά έχει επηρεαστεί η ισραηλινή κοινωνία, η οποία ας μην ξεχνάμε πως τρόπο τινά «συμβιώνει» με την τρομοκρατία εδώ και δεκαετίες.

Και βέβαια στην κορυφή όλων βρίσκονται οι συγγενείς των απαχθέντων ομήρων από τη Χαμάς. Η συζήτηση μαζί τους ήταν το λιγότερο έντονα συναισθηματική, καταδείκνυε όμως ξεκάθαρα το θυμό και την οργή που αισθάνονται, όχι μόνο απέναντι στους τρομοκράτες αλλά και απέναντι στο ίδιο το Κράτος, το οποίο θεωρούν υπεύθυνο και για τον αιφνιδιασμό της επιδρομής αλλά και για τη μη επιστροφή των ομήρων. Την ίδια οργή αισθανθήκαμε μιλώντας με τους ομολόγους μας στην Κνεσέτ, με τους στρατιωτικούς στο πεδίο αλλά και στο Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων, ακόμα και με τους τραυματίες στο νοσοκομείο Ichilov. Και αυτή η οργή εκφράζεται με την προτροπή που κυριαρχεί παντού: «Να τελειώνουμε με τη Χαμάς».

Σε μια χώρα, σε μια κοινωνία που ακόμα αναρωτιέται γιατί δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και έγκαιρη αντιμετώπιση των τρομοκρατών, που πόλεις και περιοχές άδειασαν και μετατράπηκαν σε φαντάσματα γιατί χιλιάδες πολίτες τις εγκατέλειψαν με τα ρούχα που φορούσαν και έχουν θέσει τις ζωές τους σε αναμονή, μένοντας σε ξενοδοχεία και χωρίς να γνωρίζουν πότε θα γυρίσουν στα σπίτια τους, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που τους ενώνει είναι η ανάγκη να τελειώσουν οριστικά με την τρομοκρατία που εκπορεύεται από τη Γάζα. Είτε είναι ακροδεξιός υπερορθόδοξος Εβραίος, είτε αριστερός δικαιωματιστής, η φράση που ακούγαμε ήταν πάντα μια: «Να τελειώνουμε με τη Χαμάς». Αυτό κατόρθωσε η τυφλή, βάρβαρη και απάνθρωπη επίθεση της Χαμάς, να ενώσει όλες τις πλευρές της ισραηλινής κοινωνίας απέναντί της.

Εν μέσω ρουκετών στον ουρανό, εκρήξεων και οπλισμένων πολιτών που κάνουν τα ψώνια τους ή τη βόλτα τους αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ έχει ανάγκη η περιοχή την καταλλαγή και την ειρήνευση, όπως πολύ χαρακτηριστικά μου τόνισε ο Μακαριότατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στη συνάντησή μας, αλλά παράλληλα πόσο αναγκαία είναι η διάλυση της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολλά στο Λίβανο, αν θέλουν οι Παλαιστίνιοι να έχουν μια πραγματική ευκαιρία για ειρηνική συμβίωση με το κράτος του Ισραήλ, αν θέλουμε όλοι μας να δούμε κάποια στιγμή να επικρατεί η ειρήνη και η συνεννόηση στους Άγιους Τόπους”.