Τζορτζ Μπους: Το άγνωστο περιστατικό από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – Πώς κατάφερε να γλιτώσει από κανίβαλους
Η αναφορά του Τζο Μπάιντεν στον θείο του, υπονοώντας ότι έπεσε θύμα κανίβαλων, ενδεχομένως δεν ήταν γκάφα – Οι λεπτομέρειες για το «περιστατικό της Τσιτσιτζίμα», με μόνο επιζώντα τον Τζορτζ Μπους – Πώς περιέγραψε τη διάσωσή του
Η χθεσινή αναφορά του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, στον θείο του Αμπρόουζ Τζ. Φίνεγκαν, ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος καταρρίφθηκε με το αεροσκάφος του σε περιοχή που, όπως είπε, «ήταν γνωστό ότι είχε κανιβάλους», προκάλεσε αίσθηση.
Όμως ο Τζο Μπάιντεν, ενδεχομένως να μην υπέπεσε σε γκάφα, υπονοώντας ότι ο θείος του δεν βρέθηκε ποτέ επειδή έπεσε θύμα κανιβάλων. Άλλωστε, πολύ πρόσφατα, το 2003, ο κόσμος έμαθε για ένα παρόμοιο, φρικτό περιστατικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο οποίο εμπλεκόταν ένας μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος θα ήταν ο μόνος από τους συντρόφους του που δεν θα έτρωγαν (!) οι αντίπαλοί του.
Ο λόγος για το περιστατικό που είναι γνωστό ως «περιστατικό της Τσιτσιτζίμα». Αυτό, συνέβη το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου 1944, όταν οι εννέα επιβαίνοντες αμερικανικών αεροσκαφών που βομβάρδιζαν την ιαπωνική βάση του νησιού Τσιτσιτζίμα, σε απόσταση 1000 χιλιομέτρων από το Τόκιο, καταρρίφθηκαν. Οι οκτώ από αυτούς, πιάστηκαν αιχμάλωτοι, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν και φαγώθηκαν –αφού μαγειρεύτηκαν- από την ιαπωνική φρουρά του νησιού. Ο ένατος, ο οποίος διασώθηκε μετά από σκληρές μάχες, θα γινόταν αργότερα, ο 41ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όνομά του, ήταν Τζορτζ Μπουςο πρεσβύτερος…
«Πεινάγαμε»
Το ξημέρωμα της μέρας εκείνης, τα βομβαρδιστικά απογειώθηκαν με σκοπό να καταστρέψουν τη μικρή, αλλά σημαντική για τις ραδιοεπικοινωνίες των Ιαπώνων βάση της Τσιτσιτζίμα, ενώ οι μάχες στην Ιβοτζίμα μαίνονταν. Ανάμεσα στους πιλότους, βρισκόταν ο νεότερος τότε πιλότος στις ΗΠΑ. Ο 20χρονος Τζορτζ Μπους, είχε καταταγεί στα 17 του, αμέσως μετά την καταστροφή στο ΠερλΧάρμπορ.
Κλείσιμο
Επάνω από την Τσιτσιτζίμα, τα βομβαρδιστικά εξαπέλυσαν μια κόλαση φωτιάς, αλλά και δέχτηκαν το ίδιο. Το αεροπλάνο του Μπους, μπορεί να βομβάρδισε τον πύργο επικοινωνιών, αλλά χτυπήθηκε από αντιαεροπορικά πυρά και τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Μπους σκέφτηκε ότι θα ήταν καταστροφικό να πέσει στην Τσιτσιτζίμα και το οδήγησε στα ανοιχτά, όσο πιο μακριά μπορούσε, για να πέσει στη θάλασσα και να μην αιχμαλωτιστεί. Και εκεί, φυσικά, ιαπωνικά περιπολικά σκάφη περισυνέλλεγαν τα αμερικανικά πληρώματα.
Ο Μπους ήταν ο μόνος που δεν αιχμαλωτίστηκε και έμεινε να πλέει επάνω σε μια φουσκωτή σχεδία του αεροσκάφους που είχε στο μεταξύ βυθιστεί. Τους υπόλοιπους, τους περίμενε φρικτή μοίρα. Έναν ασυρματιστή τον έβαλαν να σκάψει τον τάφο του, του έδεσαν τα μάτια, τον πρόσταξαν να βαδίσει προς τα εκεί και τον αποκεφάλισαν με ξίφος. Άλλον, τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου. Άλλον τον ξυλοκόπησαν με ρόπαλα μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή, άλλον τον τρύπησαν με ξύλα μπαμπού. Αλλά η φρίκη δεν είχε ξεκινήσει ακόμα…
Ο Ιάπωνας στρατηγός Γιόσιο Τατσιμπάνα, θεωρούσε ότι τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Αμερικανοί στρατιώτες δεν ήταν αρκετά. Διέταξε να ξεθάψουν έναν από αυτούς και να τον χρησιμοποιήσουν ως κρέας. Μέσα στο μεθύσι του, επέμεινε στους στρατιώτες του να αποδείξουν ότι είχαν «αρκετό πολεμικό πνεύμα ώστε να μπορούν να φάνε ανθρώπινη σάρκα». Και έτσι έγινε.
Οι χειρουργοί της βάσης, αφαίρεσαν το συκώτι και τους μύες των γλουτών των στρατιωτών και τους έδωσαν στους μάγειρες. Αυτοί, με τη σειρά τους, τους σέρβιραν στους Ιάπωνες αξιωματικούς σε πιάτα με σάλτσα σόγιας, καυτερή σάλτσα και λαχανικά. Ο ναύαρχος Κινίζο Μόρι, αργότερα θα κατέθετε ότι έφαγε το συκώτι ενός από τους Αμερικανούς στρατιώτες με ξύλα μπαμπού και σάλτσα σόγιας, προσθέτοντας ότι ήταν… «γευστικό» και ότι αισθάνθηκαν πως θα ήταν «καλό για το στομάχι μας». Ο ταγματάρχης Σουέο Ματόμπα, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους ανώτερους αξιωματικούς που κανιβάλισαν τους Αμερικανούς στρατιώτες, αργότερα υπερασπίστηκε τις πράξεις τους, με το σκεπτικό ότι ήταν οργισμένοι και πεινασμένοι –αφού οι προμήθειες είχαν τελειώσει και πολιορκούνταν σκληρά από τις ΗΠΑ.
«Αυτά τα περιστατικά», κατέθεσε, «συνέβησαν όταν η Ιαπωνία βίωνε τη μία ήττα μετά την άλλη. Το προσωπικό ήταν οργισμένο, απελπισμένο και ποτισμένο με ανεξέλεγκτη οργή. Ήμασταν πεινασμένοι. Δεν ξέρω τι έγινε μετά, αλλά δεν ήμασταν κανίβαλοι».
Ο στρατηγός Τατσιμπάνα που διέταξε να φαγωθούν οι Αμερικανοί
Ο Μπους και οι εφιάλτες
Ο ένατος από τους Αμερικανούς, ο Τζορτζ Μπους, στο μεταξύ, έδινε μάχη για τη ζωή του στη μέση της θάλασσας. Όταν έπεσε το αεροπλάνο, είχε πει: «Σκέφτηκα ότι τέλειωσα». Παρόλα αυτά, τα ιαπωνικά σκάφη που έκαναν κύκλους γύρω του, δεν κατάφεραν να τον αιχμαλωτίσουν, καθώς αμερικανικά αεροσκάφη επέδραμαν και τους απωθούσαν.
«Έκλαιγα, έκανα εμετό και κολυμπούσα σαν τρελός», θυμόταν ο Μπους. «Θα μπορούσα να κερδίσω τους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνη τη μέρα έτσι όπως προσπαθούσα να ξεφύγω». Τότε ήταν που ακριβώς δίπλα του αναδύθηκε το αμερικανικό υποβρύχιο «Φίνμπακ», με τον Μπους να νομίζει ότι είχε παραισθήσεις. Εκεί, ο φωτογραφικός φακός κατέγραψε μια ιστορική στιγμή: Αυτή της διάσωσης του ανθρώπου που θα γινόταν αρκετά χρόνια αργότερα ο 41ος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η διάσωση του Τζορτζ Μπους
Στα χρόνια που πέρασαν, ο Αμερικανικός Στρατός σφράγισε ως άκρως απόρρητη την υπόθεση, καθώς θεωρήθηκε ότι το τραύμα που θα προκαλούσε στις οικογένειες των νεκρών το να μάθουν ότι τους ανθρώπους τους τους έφαγαν οι αντίπαλοί τους, δεν θα ήταν διαχειρίσιμο. Ούτε ο ίδιος ο Μπους, ο οποίος βασανιζόταν από τις τύψεις (έλεγε πως αναρωτιόταν «γιατί εγώ; Γιατί είμαι εγώ ο ευλογημένος; Γιατί είμαι εγώ ο ζωντανός;») ήξερε τι είχε συμβεί στο νησί όσο αυτός έδινε μάχη για τη ζωή του. Και οι Ιάπωνες αξιωματικοί που διέπραξαν τον κανιβαλισμό, τιμωρήθηκαν μόνο με την ποινή του να μην ταφούν ποτέ με στρατιωτικές τιμές, μιας και ο κανιβαλισμός δεν υπήρχε στη λίστα των εγκλημάτων πολέμου.
Η ιστορία έγινε γνωστή όταν ο Αμερικανός συγγραφέας Τζέιμς Μπράντλεϊ την έφερε στο φως, το 2003, με την έκδοση του βιβλίου του «Flyboys: A True Story of Courage». Ο ίδιος θυμάται να την εξιστορεί στον Μπους και αυτός να τον ακούει σιωπηλός, με χαμένο βλέμμα, κουνώντας το κεφάλι του για όσα είχε γράψει η μοίρα να (μην) περάσει εκείνη τη μέρα, 74 χρόνια πριν από το θάνατό του. Λίγο αργότερα, θα γίνονταν γνωστά και τα ονόματα των άλλων Αμερικανών που δεν έφυγαν ποτέ από την Τσιτσιτζίμα…
