Μπορεί η Καμάλα να νικήσει τον Τραμπ; Οι Δημοκρατικοί και οι χορηγοί τους ($500 εκατ.) τον πήγαν για… good-Biden

Η απόφαση του Τζο Μπάιντεν να θέσει εαυτόν -εν τέλει- εκτός διεκδίκησης της προεδρίας των ΗΠΑ, μοιραία φέρνει στο προσκήνιο την Αντιπρόεδρό του, Καμάλα Χάρις. Για μια σειρά από λόγους, πολιτικούς, πρακτικούς και, θα έλεγε κανείς, κυρίως οικονομικούς, η αντικατάσταση του Μπάιντεν από τη Χάρις αποτελεί μονόδρομο για την παράταξη των Δημοκρατικών.

Ασφαλώς, η παραίτηση του Τζο Μπάιντεν δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι η Καμάλα Χάρις θα είναι η υποψήφια εκ μέρους των Δημοκρατικών απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Το πρώτο και θεμελιώδες ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί -και δη αμέσως- συνίσταται στο εάν η ίδια η Χάρις βούλεται να διεκδικήσει την προεδρία. Μέχρι στιγμής, ακόμη και μερικές ώρες πριν ο Τζο Μπάιντεν δημοσιοποιήσει την ανακοίνωση ότι αποσύρεται από την κούρσα, η Καμάλα Χάρις υποστήριζε αναφανδόν την εκ νέου υποψηφιότητα του νυν Προέδρου των ΗΠΑ, προκαλώντας την μήνι εκατοντάδων χορηγών του κόμματος. 

Το επόμενο ερωτηματικό αφορά στην ύπαρξη άλλων διεκδικητών του χρίσματος εκ μέρους των Δημοκρατικών, ζήτημα το οποίο θα λυθεί με τις προβλεπόμενες εσωκομματικές διαδικασίες. Ωστόσο, η Χάρις έχει πλέον το προβάδισμα, μετά και από την στήριξη πυ δημόσια της προσέφερε ο Μπάιντεν με ανάρητσή του, λίγα λεπτά μετά από την ανακοίνωση της απόσυρσής του. 

Σε κάθε περίπτωση, όπως φάνηκε τις τελευταίες ημέρες κατά τις οποίες κλιμακώθηκε η πίεση προς τον Τζο Μπάιντεν, ισχυροί -έως καθοριστικοί- παράγοντες για την τελική επιλογή του υποψηφίου Προέδρου, είναι αφ' ενός ο κύκλος των χορηγών και αφ' ετέρου οι διάφορες ομάδες εθελοντών υποστηρικτών, οι οποίες απαρτίζονται από άτομα μεγάλης επιρροής.

Καθώς πολλοί χορηγοί των Δημοκρατικών αλλά και ομάδες εθελοντών είχαν ήδη ξεγράψει τον Μπάιντεν, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, έχουν ήδη ωθήσει την Καμάλα Χάρις να βγει στο προσκήνιο. Ενισχύοντας την προσωπική φιλοδοξία της (άλλωστε το 2020 είχε διεκδικήσει, ανεπιτυχώς, το χρίσμα της προεδρικής υποψηφίου) να γίνει αυτή η πρώτη μιγάς, γυναίκα Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ, εντελώς συμπτωματικά -έστω και αν ο ίδιος ισχυρίζεται πως ήταν Θεού θέλημα-, απέφυγε μια σφαίρα που θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, ίσως ακόμη και ο ίδιος να μη φανταζόταν ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Ιστορία άλλαζε σελίδα. Θα έλεγε κανείς ότι η βολή που θα απέβαινε χαριστική για τον Τραμπ εντέλει έπληξε βαριά τον αντίπαλό του, τον Τζο Μπάιντεν.

Περίπου για μία εβδομάδα, από το Σάββατο 13, όταν έγινε η δολοφονική απόπειρα κατά του Τραμπ, έως την Κυριακή 21 Ιουλίου όταν ήπιε το πικρό ποτήρι, ο Μπάιντεν προσπαθούσε να διαχειριστεί με τον εαυτό του μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη: Επί της ουσίας, όχι μόνο μετά από τις σφαίρες κατά του Τραμπ αλλά από το θλιβερό ντιμπέιτ της 27ης Ιουνίου όπου γελοιοποιήθηκε παγκοσμίως, ο Μπάιντεν έπρεπε να απαντήσει σε ένα και μόνο ερώτημα: «πότε» και όχι «εάν» θα αποσυρθεί από την κούρσα για την παραμονή του στον Λευκό Οίκο για μία ακόμη θητεία.

Όσο και αν κώφευε στις όλο και πιο ηχηρές εκκλήσεις να παραιτηθεί, όσο και αν επέμενε πως όχι μόνο είναι ακμαίος, αλλά και ότι θα νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπάιντεν θεωρούνταν -και το ήξερε και ο ίδιος πως ήταν- πρακτικά τελειωμένος.

Του πολιτικού«θανάτου» του -όσο και αν η έκφραση είναι μακάβρια για έναν άνθρωπο 81 ετών- προηγήθηκε η οικονομική αποσωλήνωση. Οι χορηγοί διεμήνυαν, εν χορώ πια, ότι δεν επρόκειτο να σπαταλήσουν τα κεφάλαιά τους σε μια υποψηφιότητα καταδικασμένη από χέρι σε πανωλεθρία.

Ομάδες βουλευτών και γερουσιαστών, διαπρεπείς πολιτικοί, όπως η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι, ο επικεφαλής της πλειοψηφίας στην Αμερικανική Γερουσία Τσακ Σούμερ, συν ένα ανήσυχο πλήθος προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας και διασημότητας -από τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον Μπαράκ Ομπάμα έως τον Στίβεν Κινγκ- μετέφεραν όλοι το ίδιο μήνυμα:

«Τζο, δυστυχώς ήρθε η ώρα να αφήσεις τους γεροντικούς εγωισμούς και να αποχωρήσεις. Για το καλό το δικό σου, για το καλό των ∆ημοκρατικών, για το συμφέρον πάνω απ’ όλα της πατρίδας. Φύγε όσο είναι καιρός». Λέγοντάς του, εμμέσως, «και, φεύγοντας, μην ξεχάσεις να δώσεις τη σκυτάλη στην Καμάλα».

Οταν ο Ντόναλντ Τραμπ, εντελώς συμπτωματικά -έστω και αν ο ίδιος ισχυρίζεται πως ήταν Θεού θέλημα-, απέφυγε μια σφαίρα που θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, ίσως ακόμη και ο ίδιος να μη φανταζόταν ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Ιστορία άλλαζε σελίδα. Θα έλεγε κανείς ότι η βολή που θα απέβαινε χαριστική για τον Τραμπ εντέλει έπληξε βαριά τον αντίπαλό του, τον Τζο Μπάιντεν. Πολλά αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ, προσδιόριζαν την ανακοίνωση του τέλους μέσα στο τρέχον Σαββατοκύριακο, όπως και συνέβη. 

Ζητείται αντι-Τραμπ

Στις ΗΠΑ το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα δε μετά το τηλεοπτικό debate μεταξύ Τζο Μπάιντεν και Ντόναλντ Τραμπ της 27ης Ιουνίου, οι σφυγμομετρήσεις διεξάγονται με καταιγιστικό ρυθμό. Και, φυσικά, μετά την ένοπλη επίθεση κατά του Τραμπ στην Πενσιλβάνια επικρατεί κανονική δημοσκοπική φρενίτιδα. Ωστόσο, ήδη πριν από την απόπειρα δολοφονίας, είχε αποτυπωθεί με στατιστική σαφήνεια η κρίση των Αμερικανών για την ακαταλληλότητα του Τζο Μπάιντεν. Σε ποσοστό 44% οι ψηφοφόροι θεωρούν ότι ο Μπάιντεν πρέπει να αποσυρθεί και να υποδείξει την Καμάλα Χάρις αντ’ αυτού. Την ίδια άποψη ασπάζονται, πιο συγκεκριμένα, το 70% όσων από τους ερωτώμενους έχουν δηλώσει πως θα ψηφίσουν Δημοκρατικούς, όπως και εκείνοι που αμφιταλαντεύονται μεταξύ Δημοκρατικών και ανεξάρτητων υποψηφίων. Πάντως, η εφημερίδα «Washington Post», συνδυάζοντας τα ευρήματα 11 διαφορετικών δημοσκοπήσεων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Χάρις θα είχε καλύτερη απόδοση από τον Μπάιντεν, αλλά χωρίς κάποια θεαματική διαφορά. Οπως και να ’χει, ο Ντόναλντ Τραμπ θα κέρδιζε οποιονδήποτε είχε απέναντί του, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.

Ως προς την απάντηση στο ερώτημα «αν όχι ο Μπάιντεν, τότε ποιος θα πρέπει να είναι υποψήφιος πρόεδρος εκ μέρους των Δημοκρατικών;» η Καμάλα Χάρις κατάγει θρίαμβο. Το ποσοστό προτίμησης για τη νυν αντιπρόεδρο φτάνει το 29%, ενώ ο αμέσως επόμενος υποψήφιος για το χρίσμα, ο 46χρονος κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ, περιορίζεται μόλις στο 7%. Η Μισέλ Ομπάμα, ακόμη χαμηλότερα, στο 4%, ο υπουργός Μεταφορών Πιτ Μπούτιτζετζ κατατάσσεται στο 3%, ισόβαθμος με την Γκρέτσεν Γουίτμερ, την κυβερνήτρια του Μίσιγκαν, την οποία πολλοί θεωρούν την επόμενη μεγάλη ελπίδα των Δημοκρατικών. Οπωσδήποτε, όμως, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο στον εν λόγω πίνακα προτιμήσεων εντοπίζεται στο αναλογικά τεράστιο ποσοστό του «δεν ξέρω/δεν απαντώ», «κάποιος άλλος» κ.λπ. Οι αναποφάσιστοι για το ποιος πρέπει να διαδεχτεί τον Μπάιντεν ξεπερνούν το 50%.

Η πιο δυσοίωνη, αλλά και η πλέον ρεαλιστική με τα σημερινά δεδομένα πρόγνωση για τον Τζο Μπάιντεν είναι ότι στο κρίσιμο Κολέγιο των Εκλεκτόρων δεν θα ηττηθεί απλώς από τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά θα υποστεί πανωλεθρία. Αυτή είναι η εικόνα που σχηματίζεται από τις εμπιστευτικές πληροφορίες που επικαλούνται έγκυρα αμερικανικά ΜΜΕ, όπως η «Wall Street Journal». Το συγκεκριμένο Μέσο αναφέρει περαιτέρω ότι η εταιρεία δημοσκοπήσεων Blue Rose Research σφυγμομετρά διαρκώς τις τάσεις της κοινής γνώμης, συνδυάζοντας δεδομένα από εκατοντάδες επιμέρους έρευνες.

Στην τελευταία της έκθεση ενημέρωσε το επιτελείο των Δημοκρατικών ότι ο Μπάιντεν χάνει από τον Τραμπ σε όλες τις λεγόμενες «επαμφοτερίζουσες Πολιτείες» (swing states), δηλαδή σε αυτές που δεν εκδηλώνουν σταθερή, κατά παράδοση, προτίμηση σε κάποια παράταξη. Οιωνός χειρότερος από αυτόν δεν θα μπορούσε να υπάρξει για την υποψηφιότητα Μπάιντεν. Επιπλέον, όμως, ο νυν πρόεδρος φέρεται να υπολείπεται του Ντόναλντ Τραμπ σε πολλές από τις περιφέρειες όπου είχε θριαμβεύσει στις προηγούμενες εκλογές.

Ωστόσο, η κατάσταση δεν επιδέχεται μονοσήμαντη ερμηνεία, καθώς διαφορετικές έρευνες δίνουν -έστω και ελαφρώς- διαφορετικά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα όταν πλέον στην εξίσωση συμπεριλαμβάνεται ο «παράγοντας Καμάλα Χάρις», σε ισοτιμία με το δίπολο Μπάιντεν - Τραμπ.

Ενδεικτικά, δημοσκόπηση της YouGov, η οποία διενεργήθηκε μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Τραμπ, δίνει διαφορά 2% εις βάρος του Μπάιντεν (41%-43%). Εντούτοις, με την Καμάλα απέναντί του, ο Τραμπ θα κέρδιζε ακόμη πιο άνετα, με προβάδισμα 5% ποσοστιαίων μονάδων (44% - 39%).

Η έρευνα των Reuters/Ipsos δείχνει ισοπαλία, είτε ο Ντόναλντ Τραμπ έχει να αντιμετωπίσει τον Μπάιντεν, είτε την Καμάλα Χάρις - αν και σχεδόν 7 στους 10 από τους συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση θεωρούν τον Μπάιντεν ακατάλληλο για την προεδρία λόγω γήρατος.

Μια τρίτη έρευνα (Five Thirty Eight) προκρίνει την Καμάλα Χάρις έναντι του Μπάιντεν για την επικράτηση στο Κολέγιο των Εκλεκτόρων κόντρα στον Τραμπ, αν και στην ίδια δημοσκόπηση αποδεικνύεται ότι οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να εμπιστεύονται τον Τζο Μπάιντεν για τα «σοβαρά» θέματα, όπως η οικονομία, με πολύ μεγάλη διαφορά (48% έναντι 31%) παρά την Καμάλα Χάρις.

Το προεκλογικό χρήμα

Το λεγόμενο «πολεμικό σεντούκι» (war chest), το οποίο περιέχει περί τα 90 εκατ. δολάρια από χορηγίες προς την παράταξη των Δημοκρατικών, συνιστά παράγοντα-κλειδί υπέρ της υποψηφιότητας της Καμάλα Χάρις για την προεδρία των ΗΠΑ έναντι του Τζο Μπάιντεν. Το war chest, δηλαδή το ταμείο ενίσχυσης της προεκλογικής εκστρατείας των Δημοκρατικών, μπορεί να μεταβιβαστεί απευθείας στη δικαιοδοσία της Χάρις, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση οποιουδήποτε άλλου προσώπου θελήσει να διεκδικήσει το χρίσμα του προεδρικού υποψηφίου. Και αυτό διότι, υπό την ιδιότητά της ως αντιπροέδρου η Καμάλα Χάρις έχει οριστεί εξαρχής κάτι σαν συνδικαιούχος στον λογαριασμό του war chest, από κοινού με τον Τζο Μπάιντεν. Επιπλέον του war chest, γίνεται λόγος για χρηματικά ποσά πολλαπλάσιου μεγέθους, τα οποία διοχετεύονται από τους χορηγούς, απολύτως νομίμως και επισήμως, υπό τους όρους της πλήρους διαφάνειας, όπως προβλέπεται, για τη σύνδεση οικονομικών συμφερόντων με τους φορείς της εξουσίας από το Αμερικανικό Σύνταγμα. Ενδεικτικά, στη διάθεση των Δημοκρατικών υπάρχουν τουλάχιστον 150 εκατ. δολάρια από επιχειρηματίες φίλα προσκείμενους στο Τζο Μπάιντεν, ενώ το προεκλογικό κεφάλαιο που έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής η παράταξη εκτιμάται σε 401 εκατ. δολάρια συνολικά (έναντι 430 εκατ. δολαρίων των Ρεπουμπλικανών και του Ντόναλντ Τραμπ).

Πάντως, οι χορηγοί των Δημοκρατικών είχαν ήδη εκφράσει την πρόθεσή τους να υποστηρίξουν τη Χάρις και όχι τον Μπάιντεν, αντιμετωπίζοντάς τον, εμπράκτως πλέον, ως μια «κακή επένδυση». Επιπλέον, οι κύκλοι -ή τα λόμπι- επιρροής φέρονται να έχουν ξεκινήσει με εντατικό ρυθμό την προσέγγιση περισσότερων χρηματοδοτών, παρουσιάζοντας την Καμάλα Χάρις ως το μόνο πρόσωπο των Δημοκρατικών που συγκεντρώνει όλα τα απαιτούμενα προσόντα (αναγνωρισιμότητα, εμπειρία, ικανότητες κ.λπ.), το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει και τελικά να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Στην περίπτωση που υποψήφιος εκ μέρους των Δημοκρατικών αναδειχθεί κάποιος τρίτος, εκτός του διδύμου Μπάιντεν - Χάρις, τότε τα πράγματα δεν περιπλέκονται μόνο από πολιτικής άποψης, αλλά και οικονομικής. Διότι δεν θα ισχύει η άμεση πρόσβαση στο war chest, θα ενεργοποιηθούν οι προβλεπόμενοι, ιδιαίτερα αυστηροί περιορισμοί μεταφοράς χρηματικών ενισχύσεων, κάτι που θα οδηγήσει σε έναν λογιστικό λαβύρινθο, με κόστος σε χρόνο και ενέργεια, προκειμένου να διασφαλιστεί η νομιμότητα και η διαφάνεια των συναλλαγών. Εν κατακλείδι, η επιλογή της Καμάλα Χάρις -πάντα εν απουσία του Τζο Μπάιντεν- τουλάχιστον από οικονομικής άποψης αποτελεί μονόδρομο.

Το αφήγημα

Στην αρένα μιας σημειολογικής μάχης, μιας μονομαχίας σε επίπεδο συμβολισμών, απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του σαν «μεσσία», σαν άτρωτο ακριβώς επειδή «τον προστάτευσε ο Θεός», εξυπακούεται πως ο Τζο Μπάιντεν δεν είχε καμία τύχη. Κάτι που όμως δεν ισχύει για την Καμάλα Χάρις -καθόλου μάλιστα, καθώς θα ζητήσει την ψήφο των συμπολιτών της για να γράψουν μαζί ιστορία. Η Καμάλα Χάρις μπορεί να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, η πρώτη έγχρωμη -ή μιγάς- γυναίκα πλανητάρχης. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι στο πλευρό της θα συνταχθούν το ζεύγος Μπαράκ και Μισέλ Ομπάμα, καθώς και το ζεύγος Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον, προσδίδοντας επιπλέον κύρος και αίγλη στην ενδεχόμενη προεδρία της Καμάλα Χάρις.

Η νίκη της Χάρις θα είναι μια νίκη εις βάρος των διακρίσεων οιουδήποτε τύπου, έμφυλων, φυλετικών κ.λπ. Σε ό,τι αφορά εσωτερικά τους Δημοκρατικούς, το χρίσμα της υποψηφίου στην Καμάλα Χάρις θα συμβάλει στην ενότητα της παράταξης, δεδομένου ότι εκείνη μαζί με τον Τζο Μπάιντεν είχαν εξασφαλίσει την αρχική επικράτησή τους στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές, προσελκύοντας 14 εκατομμύρια σταυρούς προτίμησης ως δίδυμο προεδρικής υποψηφιότητας. Αρα η Χάρις δικαιούται να επικαλείται ότι εξελέγη κανονικά, από τη βάση του κόμματος.

Η περίπτωση της ενδεχόμενης υποψηφιότητάς της για την προεδρία των ΗΠΑ μοιάζει κάπως σαν οιονεί αντικατάσταση της Μισέλ Ομπάμα. Εάν ισχύει ότι στο φαντασιακό μιας αριθμητικά ικανής μερίδας των Αμερικανών η Μισέλ Ομπάμα θα ήταν η ιδανική πρόεδρος -η πρώτη γυναίκα στην Ιστορία και, κυρίως, η πρώτη μαύρη γυναίκα-, η Καμάλα Χάρις συνιστά την αυτονόητη, την αμέσως επόμενη καλύτερη επιλογή. Η Χάρις γεννήθηκε στο Οκλαντ της Καλιφόρνιας και είναι παιδί μεταναστών. Ο πατέρας της καταγόταν από την Τζαμάικα και η μητέρα της από την Ινδία. Οταν η Καμάλα ήταν 5 ετών, οι γονείς της χώρισαν. Εκείνη και η μικρότερη αδελφή της, η Μάγια Χάρις, παρέμειναν με τη μητέρα τους, η οποία ήταν βιολόγος και εργαζόταν ως ερευνήτρια σε ιατρικό εργαστήριο, έχοντας εξειδικευτεί στα καρκινικά κύτταρα. Η Σιαμάλα Γκοπάλαν Χάρις ανέθρεψε μόνη τις δύο κόρες της, εκδηλώνοντας παράλληλα έντονο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά κινήματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην παιδική και εφηβική της ηλικία ταξίδεψε πολλές φορές στη γενέτειρα της μητέρας της, την Ινδία, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο δεσμό με μια κουλτούρα εντελώς διαφορετική από την αμερικανική.

Μεγαλώνοντας σπούδασε και άσκησε τη Νομική, εντάχθηκε στο δικαστικό σώμα, διορίστηκε γενική εισαγγελέας στην Καλιφόρνια, ενώ παράλληλα αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική. Στρατεύτηκε με τους Δημοκρατικούς και, σταδιακά, το 2020, έφτασε να διεκδικεί προεδρική υποψηφιότητα έναντι του Τζο Μπάιντεν. Αφού ηττήθηκε, η Χάρις επελέγη από τον πρώην αντίπαλό της ως η στενότερη συνεργάτιδα και αντιπρόεδρος.

Σε ό,τι αφορά την προσωπική και οικογενειακή ζωή της, η Καμάλα Χάρις το 2014 παντρεύτηκε τον δικηγόρο Νταγκ Εμχοφ, με τον οποίο γνωρίστηκαν σε ραντεβού στα τυφλά. Η Καμάλα έγινε θετή μητέρα των δύο θυγατέρων που είχε αποκτήσει ο Εμχοφ από τον προηγούμενο γάμο του. Ας σημειωθεί, δε, ότι ο Δεύτερος Κύριος των ΗΠΑ Νταγκ Εμχοφ είναι λευκός.

Η αμφιλεγόμενη Καμάλα

Πέραν των συμβολισμών και των εξιδανικεύσεων, όμως, η πολιτική πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική, πολύ πιο πεζή και απολύτως αμείλικτη. Και, επιγραμματικά, η Καμάλα Χάρις δεν είναι η Μισέλ Ομπάμα. Αφενός διότι η Μισέλ Ομπάμα ουδέποτε εξεδήλωσε την επιθυμία να πολιτευτεί, να διεκδικήσει την προεδρία. Αφετέρου, η Καμάλα Χάρις είναι πολύ πιο αμφιλεγόμενη από τη Μισέλ Ομπάμα, η οποία απολαμβάνει μια γενικότερη αποδοχή και συμπάθεια. Προφανώς είναι γυναίκα -η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, προφανώς η απόχρωση της επιδερμίδας της δεν είναι πολύ μακριά από εκείνη της Μισέλ, προφανώς η Καμάλα στα 59 της χρόνια έχει να επιδείξει μια αξιόλογη πολιτική διαδρομή.

Επιπλέον, εν αντιθέσει με τη Μισέλ Ομπάμα, η Καμάλα Χάρις είναι φιλόδοξη, είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλες προσδοκίες. Παρ’ όλα αυτά, πριν από περίπου έναν χρόνο, τον Ιούνιο του 2023, η Χάρις έγινε κάτοχος ενός αρνητικού ρεκόρ στην Ιστορία της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής. Σε δημοσκόπηση που διεξήγαγε το ινστιτούτο ερευνών Hart για λογαριασμό του ειδησεογραφικού δικτύου NBC αναδείχθηκε ως η λιγότερο δημοφιλής αντιπρόεδρος των τελευταίων δύο-τριών δεκαετιών. Και αυτό είναι αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι ο/η εκάστοτε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ είναι, ως εκ της θέσεώς του/της, καλά προστατευμένος από τη δημόσια κριτική.

H Χάρις κατόρθωσε να εκτεθεί και να γίνει στόχος έντονα αρνητικών κριτικών, καθώς της καταλογίστηκε διαχειριστική ανεπάρκεια, έλλειψη πυγμής, αναποφασιστικότητα κ.λπ. - και μάλιστα σε μια σειρά από ζητήματα στον, έστω και απροσδιόριστο, τομέα ευθύνης της. Υπ’ αυτό το πρίσμα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σήμερα οι Ρεπουμπλικανοί αποκαλούν την Καμάλα Χάρις περιπαικτικά «Τσάρο των Συνόρων», χρεώνοντάς της καθ’ ολοκληρίαν και εις το ακέραιο την αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής που ασκεί η διακυβέρνηση Μπάιντεν.

Στο τρέχον τοξικό πλαίσιο πολιτικής αντιπαράθεσης, δεν έχει σημασία εάν όντως η ευθύνη για το Μεταναστευτικό είχε ανατεθεί αποκλειστικά στη Χάρις, κάτι που δεν ισχύει, ούτε έχει αποχρώσα σημασία εάν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν δίκιο για την πολιτική της νυν κυβέρνησης στον συγκεκριμένο τομέα. Η αυστηροποίηση του ισχύοντος νομικού καθεστώτος για την υποδοχή και ενσωμάτωση μεταναστών στην αμερικανική κοινωνία είναι ένας από τους πυλώνες της μαχητικής, συντηρητικής ρητορικής του Ντόναλντ Τραμπ, οπότε η Καμάλα Χάρις, εκ φύσεως, γίνεται ένας εύκολο ς στόχος για τα βέλη των Ρεπουμπλικανών.

Αρνητική δημοσιότητα

Επιστρέφοντας όμως στο καλοκαίρι του 2023, η Χάρις απασχολούσε αρνητικά την πολιτική ειδησεογραφία, λόγω του προβληματισμού στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών για την κακή της εικόνα. Μάλιστα, κυκλοφορούσαν φήμες ότι εξεταζόταν ακόμη και το ενδεχόμενο της απομάκρυνσής της -αν και κάτι τέτοιο έμοιαζε απίθανο. Καθώς ο Τζο Μπάιντεν είχε ανακοινώσει τότε ότι σκόπευε να διεκδικήσει την επανεκλογή του ως προέδρου, η Καμάλα δεν θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του σαν βαρίδι.

Εξ ου και από το τέλος της άνοιξης του περασμένου έτους, πιθανώς με εντολή απευθείας από τον Μπάιντεν, είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια να ενταθεί η θετική προβολή της Χάρις, προκειμένου να βελτιωθεί η δημοτικότητά της, με απώτερο στόχο όχι μόνο να μην υστερεί στο πλευρό του Τζο Μπάιντεν, αλλά και να συμβάλει θετικά στην προσέλκυση ψηφοφόρων. Ακριβώς, δηλαδή, όπως θεωρείται πως είχε γίνει στις προηγούμενες εκλογές, στις οποίες η προσωπικότητα της Καμάλα Χάρις ήταν ένα ισχυρό πλεονέκτημα για τους Δημοκρατικούς λόγω της απήχησής της στον γυναικείο, έγχρωμο πληθυσμό.

Η Χάρις περιήλθε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση όταν ήρθαν στην επιφάνεια σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του εσωτερικού μηχανισμού της αντιπροεδρίας. Πολλοί συνεργάτες παραιτήθηκαν, εκφράζοντας δημοσίως έντονα παράπονα από τη σχέση τους μαζί της. Υπήρξαν δημοσιεύματα, ακόμη και βιβλία με ουδόλως ευχάριστες αποκαλύψεις για το πώς η Χάρις ασκούσε τα καθήκοντά της, αλλά και φήμες, από την άλλη πλευρά, ότι η ίδια πάλευε καθημερινά με τον σεξισμό και την έλλειψη σεβασμού εντός του Λευκού Οίκου, δίνοντας μια εξ ορισμού άνιση μάχη με ένα σκληρό και άκαμπτο ανδροκρατούμενο κατεστημένο.



Μαρινάκης σε Ερντογάν: Ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν να ανακαλύψουν δήθεν διαχωρισμούς ανάμεσα σε κυβερνητικά στελέχη

Αρκαδία: Ξυλοκόπησε τον 64χρονο μέχρι θανάτου σε βάφτιση επειδή θεώρησε ότι φλέρταρε τη γυναίκα του

Τουρκική εισβολή - 50 χρόνια: Τα ντοκουμέντα για το πώς ο Κίσινγκερ πούλησε την Κύπρο στον «Αττίλα»